Morgunblaðið - 02.12.1990, Side 28

«s 3
28 C
MOKGb'NBLADlD' IVIINIMIIMGARsUNNtJDAG UK 2.' DESK.MBKK 1990
Minning:
ÆgirÞ. Guðmunds-
son bifreiðastjóri
Fæddur 28. september 1951
Dáinn 25. nóvember 1990
Ægir Þór Guðmundsson bifreiða-
stjóri hjá Vestfjarðaleið, lést í svefni
á heimili sínu sunnudaginn 25. nóv-
ember sl. Hann hafði lokið störfum
sínum seint á föstudagskvöld og
átti helgarfrí fyrir höndum. Enginn
vissi annað en að hann væri heilsu-
hraustur og kenndi sér einskis
meins, en aðeins tveim dögum síðar
var hann allur.
Ægir fæddist í Reykjavík, sonur
hjónanna Guðmundar Bjamasonar
málmsteypumanns, sem lifir son
sinn, og Sigurrósar Rósinkransdótt-
ur, sem latin er fyrir nokkrum
árum. Ægir var yngstur 5 systk-
ina. Eftirlifandi systur hans eru:
Aðalheiður, gift Bimi Ásgeirssyni
sjómanni í Grundarfirði, Erna, býr
með Gunnari Jóhannessyni í
Reykjavík, Guðmunda, gift Bimi
Þórðarsyni gjaldkera hjá ÁTVR í
Reykjavík og Svanfríður, gift Gunn-
ari Jónassyni lögreglumanni í
Reykjavík.
Áð loknu skyldunámi fór Ægir
til sjós m.a. frá Stykkishólmi, en
um það tímabil í ævi hans veit ég
næsta lítið. Heyrt hefí ég samt að
hann hafí lent í slysi á sjómanns-
áram sínum, og hugsanlegt sé að
það eigi þátt í ótímabæra andláti
hans nú.
Þá ók hann um skeið á Nýju
sendibílastöðinni í Reykjavík.
Árið 1976 hóf Ætir störf á smur-
stöð Jóhannesar Ellertssonar og
Sigurbjargar Bjamadóttur í Sætún-
inu, og tveim áram seinna, þegar
þau keyptu Vestfyarðaleið, fór hann
einnig að aka. Á síðasta áratug
hefur aksturinn verið aðalstarfið
auk viðhaldsvinnu á verkstæðinu.
Það era því orðin 15 ár sem Ægir
vann hjá þeim hjónum og þar með
þeirra elsti starfsmaður. Um skeið
fór hann að vinna hjá Tollvöra-
geymslunni en hvarf brátt aftur að
akstrinum, sem átti hug hans allan.
Lengst af ók Ægir. á Búðardals-
og Reykhólaleiðum á vetram en
Isafjarðarleiðinni á sumrin. Auk
þess var hann oft í Straumsvík-
urakstri og með hópa Ferðafélags-
ins og Útivistar. Þeir eru því orðnir
æðimargir ferðamannimir, sem
hafa átt samskipti við Ægi og not-
ið þjónustu hans.
Það er ekki víst að allir geri sér
ljóst hve ábyrgðarmikið og krefj-
andi starf rútubílstjórans er í akstir
í bleytu, hálku og við óvæntar að-
stæður. Góður bílstjóri þarf að sam-
eina marga góða eiginleika. Ægir
leysti hlutverk sitt farsællega og
með prýði. Samt verð ég að viður-
kenna að hann hafði lúmskt gaman
af þegar farþegamir gripu andann
á lofti í kröppum beygjum á fjall-
vegum er framendi bílsins kom út
yfír vegabrún en hjólin sjálf vora í
fullkomnu öryggi inni á veginum.
Sá sem þetta ritar hefír áram
saman verið leiðsögumaður í helg-
arferðum Vestfjarðaleiðar til ísa-
fjarðar á sumrin og æðioft var
Ægir ökumaðurinn í þeim ferðum.
Ægir var alltaf ljúfur og þægilegur
í 'viðmóti, rólegur og yfírvegaður
og aldrei varð ég var við óþolin-
mæði gagnvart erfíðum farþegum
eða verkefnum. Samt gat hann ver-
ið ákveðinn þegar nauðsyn krafði.
Það var greinilegt að hann hafði
yndi af starfí sínu.
Samstarf okkar var með ágæt-
um, og þó að hann væri gerkunnug-
ur á leiðum okkar sýndi hann mér
fullkomna háttvísi og reyndi aldrei
að gripa fram fyrir hendumar á
mér í leiðsögumannsstarfinu.
Samstarfsmenn Ægis hjá Vest-
fjarðaleið munu sakna hans á
vinnustað. Hann var þar góður fé-
lagi í góðum hóp, alltaf léttur í lund
og gamansamur, stundum dálítið
stríðinn en þoldi ekki alla stríðni
sjálfur, eins og oft vill verða.
Fastir viðskiptavinir Vestfjarða-
leiðar á áætlunarleiðunum munu
einnig sakna lipurs og velviljaðs
bílstjóra sem Ægir var.
Félag eldri borgara:
Skerðingu til Framkvæmda-
sjóðs aldraðra mótmælt
Á fundi sem Félag eldri borg-
ara, hélt fyrir skömmu var þess
krafist að sú fjárhæð, sem merkt
er á skattseðli, renni óskert til
Framkvæmdasjóðs aldraðra. í
bókun fundarins kemur meðal
annars fram að framlag til Fram-
kvæmdasjóðs aldraðra átti að
vera 260 milljónir á þessu ári en
sjóðurinn fékk einungis 197 millj-
ónir af þeirri upphæð.
Talað er um að sama sagan eigi
eftir að endurtaka sig á næsta ári.
Samkvæmt fjárlagagerða á að inn-
heimta 350 til 370 milljónir króna
en framlag til sjóðsins á að skerða
um 1/3 þeirrar upphæðar. Nemur
fjárframlagið þá 240 milljónum
króná.
Fundarmenn töldu það orka
tvímælis að tekjutengja almennan
ellilífeyri en verði það gert leggur
félagið áherslu á að skerðingin byrji
ekki fyrr en aðrar tekjur hafa náð
90.000 hjá einstaklingi. Fundurinn
fagnaði því að Borgarráð
Reykjavíkur hefur samþykkt að
veita 300 miiljónum króna til bygg-
ingar nýs hjúkranarheimilis fyrir
aldraða. Einnig ítrekaði félagsfund-
urinn áskorun sína til til Borgarráðs
Reykjavíkur um að ellilífeyrisþegar
fái að ferðast ókeypis með strætis-
vögnum SVR.
Birting afmælis-
og minningargreina
Morgunblaðið tekur afmælis- og minningargreinar til birting-
ar endurgjaldslaust. Tekið er við greinum á ritstjórn blaðsins á
2. hæð í Aðalstræti 6, Reykjavík og á skrifstofu blaðsins í Hafn-
arstræti 85, Akureyri.
Athygli skal á því vakin, að greinar verða að berast með góðum
fyrirvara. Þannig verður grein, sem birtast á í miðvikudagsblaði að
berast síðdegis á mánudegi og hliðstætt er með greinar aðra daga.
í minningargreinum skal hinn látni ekki ávarpaður. Ekki era tek-
in til birtingar frumort ljóð um hinn látna. Leyfilegt er að birta til-
vitnanir í Ijóð, tvö erindi, teftir þekkt skáld, og skal þá höfundar
getið. Sama gildir ef sálmur er birtur. Meg'nregla er sú, að minning-
argreinar birtist undir fullu nafni höfundar.
Eigendur Vestfjarðaleiðar, Jó-
hannes og Sigurbjörg, fólu Ægi
iðulega stjórn fyrirtækisins í fjar-
veru sinni. Hann brást aldrei trausti
þeirra í þeim verkefnum, og nú er
þar skarð fyrir skildi. Ægir hafði
yndi af að aka á góðum vögnum
og fór vel með þá. Oft fékk hann
nýjustu og bestu vagnana til um-
ráða og naut þar bæði traustsins
og starfsaldurs.
Ægir kvæntist Guðfínnu Frið-
björnsdóttur en þau skildu eftir
nokkurra ára sambúð. Börn þeirra
era Rósinkar Friðbjöm 13 ára og
Guðrún Inga 7 ára.
Eigendur og starfsfólk Vest-
fjarðaleiðar senda bömum Ægis
sem og öðram aðstandendum hug-
heilar samúðarkveðjur og þakka
Ægi samfylgdina á liðnum árum.
Útförin verður gerð frá Lang-
holtskirkju mánudaginn 3. desem-
ber kl. 13.30.
Einar Þ. Guðjohnsen
Minning:
Olga G. Sigur-
bjömsdóttir
Fáeinar línur langar mig að
festa á blað og minnast svilkonu
minnar, Olgu Guðbjargar Sigur-
björnsdóttur, sem lést í sjúkrahúsi
Seyðisfjarðar 23. nóvember sl. eft-
ir fárra daga legu þar.
Hun var dóttir hjónanna Val-
borgar Jónasdóttur og Sigurbjörns
Gíslasonar sem bjuggu á Höfða-
húsum í Fáskrúðsfirði, fædd 23.
júlí 1932. Börn Valborgar og Sig-
urbjöms voru fjögur. Tvö þeirra
era á lífí ásamt móður sinni.
Olgu hef ég þekkt frá því við
voram unglingar og aldrei borið
skugga á okkar kynni. Manni
sínum, Páli Gunnarssyni frá Tungu
í Fáskrúðsfirði, giftist hún 26. júlí
1952. Þau reistu sér hús á Búðum,
þar sem Palli lærði húsasmíði og
hafa búið þar síðan. í 14 ár stóðu
heimili okkar nærri og eigum við,
ég og mín fjölskylda, dýrmætar
minningar frá þessum tíma. Stönd-
um við í mikilli þakkarskuld við
Olgu og Palla frá þeim tíma og
ætíð síðan.
Olga var einstaklega vönduð
manneskja til orðs og æðis og kom
sér alls staðar vel. Hún var framúr-
skarandi samviskusöm þar sem
hún réðst til starfa. Heimilið henn-
ar bar líka vott um það að þar var
farið um allt nærfærnum höndum,
heimilið var hennar helgireitur.
Þangað var gott að koma.
Bömin þeirra eru þrjú, öll mesta
efnisfólk og barnabörnin fímm.
Þau syrgja nú ömmu sína, en mikl-
ir kærleikar voru milli hennar og
þeirra.
Olga veiktist fyrir tæpu ári af
banvænum sjúkdómi og tók hún
því með æðraleysi og ótrúlegri
hugarró. Heimili sínu sinnti hún
fram til hins síðasta.
Samkvæmt ósk hennar sjálfrar
var útför hennar gerð í kyrrþey.
Við sem eftir stöndum kveðjum
hana með virðingu og þökk.
Steinunn Úlfarsdóttir
Petrea Guðmunds
dóttir - Minning
Fædd 23. mars 1909
Dáin 7. nóvember 1990
Þegar flólan fellur bláa
fallið það enginn heyra má.
En ilmur horfinn innir fyrst
urtabyggðin hvers hefur misst.
(Bj.Th.)
Þessar ljóðlínur hins merka
skálds komu mér fyrst í hug, þeg-
ar mér barst fregnin um andlát
Petreu Guðmundsdóttur, Petu, en
svo var hún löngum nefnd af kunn-
ugum.
Mér „hneit við hjarta“, þegar
ég nam að þessi elskulega kona,
þessi einstaki ljúflingur var ekki
lengur á meðal okkar. Svo mun
og mörgum hafa farið, því að hún
hlaut, að verðugu vinsældir allra,
sem áttu með henni leið um ævi-
veg. Hún var og verður elskuð, því
að þótt hún sé horfin sjónum, lifir
minningin ljúfa, sem fagurt Ijós.
Ekki er mér kunnugt um ætt
né uppvaxtarár Petu. En heima-
byggð hennar var í Kjós og komin
mun hún hafa verið af góðu fólki.
Hún giftist ekki né átti börn. En
vandamenn átti hún að, sem sýndu
henni tryggð og elskusemi til efsta
dags. Það, og þær frábæra vin-
sældir, sem henni veittust hvar sem
hún fór færðu henni mikla auð-
legð. Þegar Peta var á besta ald-
ursskeiði veiktist hún af berklum
og lá þá leið hennar að Vífilsstöð-
um. Ekki veit ég fyrir víst hversu
dvöl hennar þar varð löng. En hún
fékk heilsubót. Fáir, urðu fullkom-
lega samir eftir þau áföll, sem hin
skæða veiki olli, og mun Peta ekki
hafa verið þar undantekning. En
það mun hún hafa borið, sem ann-
að er á móti blés, með einstöku
æðraleysi. Hún hafði aldrei hátt,
og allra síst um eigin hagi.
Vera Petu á Vífilsstöðum mun
hafa orðið til þess, að þegar hún
hvarf þaðan varð samastaður
hennar, — Reykjalundur. Þangað
k.ora.hún.25. nóvember árjð .1948,
og þar var hún æ síðan, uns hún
lést á Borgarspítalanum þann 7.
nóv. sl. eftir örfárra daga dvöl.
Ung mun Peta hafa lagt það fyrir
sig að læra að sauma og orðið
mætavel að sér í þeirri grein. Á
fyrstu árum sínum á Reykjalundi
réðst hún líka til starfa á sauma-
stofu þeirri) sem rekin var á staðn-
um og veitti henni forstöðu um
mörg ár, eða þar til aldur og þreyta
sóttu að henni og annar tók við.
Að sjálfsögðu hélt hún samt tryggð
við þetta ríki sitt, sem hún var
orðin samgróin, og stjórnaði ávallt
með einkar kyrrlátum hætti, —
skilningi og mildi. Enginn þurfti
að óttast að valdi yrði beitt, þar
sem Peta var til staðar. Enda naut
hún ómældra vinsælda í þessu
starfi, sem á öðrum vettvangi, —
hvar sem hún fór um huga sínum
og höndum.
Saumastofan á Reykjalundi dró
Petu til sín, svo lengi, sem hún
fékk einhveiju orkað, og vann hún
þar stuttan tíma flesta daga, fram
á síðustu ár.
Kynni okkar Petu hófust, þegar
ég kom til dvalar á Reykjalundi í
fyrsta sinn vorið 1980. Þau urðu
fljótt hlý og minnileg og dýpkuðu
við hvem minn dvalartíma á staðn-
um og hvern samfund. En þeir
urðu sumir stuttir um of, þegar
ég leit aðeins inn sem gestur,
skamma stund. En þá var mörgum
að heilsa og reynt að koma víða
við. Oft fórum við Peta saman í
heimsókn til sumra vina okkar
beggja. Löngum var svo endað í
litlu fallegu íbúðinni hennar á
Lengjunni við E-ganginn. Við fárra
arin hefur mér orðið hlýrra, en
þann, sem þar var að finna. Þarna
gáfust margar svo yndislegar
stundir, að seint mun gleymast.
Gestrisnin var í háu sæti hjá henni
Petu. Kaffí var hitað og það borið
fram með snyrtibrag, ásamt góm-
sætum kökum og konfekti. Kerta-
ljós loguðu og kyrrðinni og hlýj-
unni er ekki unnt að lýsa, — að-
eins þakka af heilum hug. Hinar
tíðu heimsóknir mínar til Petu
milduðu marga þraut. Einlæg og
sönn vinátta hennar staðfesti að
„þar sem góðir menn fara eru
guðsvegir".
Óþreytandi var Peta við að rétta
fram sína hlýju hönd og bjóða lið-
veislu, væri fyrir nokkurn mun á
hennar færi að veita slíkt. Hún var
sem fædd til að fækka tárum og
græða sár. Þessari frábærlega
fórnfúsu og hjartahlýju konu,
fannst hún aldrei geta gjört nógu
vel til annarra, — þeirra, sem með
henni voru á vegi. Öðram hrósaði
hún jafnan, en eigin verðleikum
vildi hún ekki láta hafa orð á.
Hógværð og háttprýði voru sem
vígðir þættir í eðlisfari hennar.
Allir, sem áttu því láni að fagna
að þekkja Petu munu kveðja hana
með eftirsjá og hlýrri þökk.
Margir myndu vilja tjá hug sinn
til hennar með orðum — við þessi
þáttaskil. En í þögn mun minning-
in geymd. Kærir vinir Petu, hjónin
á Hamrafelli í Mosfellsbæ, Jóna
Sveinbjarnardóttir og Ólafur
Helgason, vilja færa henni heilar
þakkir fyrir áratuga ógleymanlega
vináttu og elskusemi. Við Jóna
geymum skýrt í minni sanna
ánægjustund, sem við áttum eitt
sinn með Petu á heimili húsfreyj-
unnar í Hlíðartúni 10, Mosfellsbæ,
Hlínar Ingólfsdóttur, gáfaðrar öð-
lingskonu. Okkur kom saman um,
að þar hafi brosað við raðir ljósa.
Stundaglasið er tæmt og tjaldið
fallið, sem skilur að tíma og eilífð.
— Útför Petreu Guðmundsdóttur
fór fram í heimahögum hennar, —
frá Reynivallakirkju í Kjós, laugar-
daginn 17. nóv. sl.
Langri og fagurri ævi er lokið.
í vitund minni er fárra minning
svo heið, sem hennar Petu. Hún
var sem blómið er hneigir höfuð
og hnígur, en skilur ilminn eftir.
Allt líf hennar á tímans sviði var
hénni lof. Sé hún um eilífð blessuð
í vorsins heimi, „Þar sem víðsýnið
skín“.
Jórunn Ólafsdóttir
frá Sörlastöðum.