Morgunblaðið - 28.12.1990, Side 17

MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 28. DESEMBER 1990
17
i
Sjónvarpið, fyrir hveija?
eftir Sigurlínu M.
Sigurðardóttur
Þann 15. október 1990 sendi ég
til útvarpsstjóra beiðni Félags
heyrnarlausra um að setja texta á
árlegt áramótaskaup Sjónvarpsins.
Megintilgangur með þessari beiðni
var að gera Sjónvarpið að „Sjón-
varpi allra landsmanna" eins og
stendur í auglýsingu frá þeim, þetta
eina kvöld ársins, þar sem öll fjöl-
skyldan og vinir koma saman við
sjónvarpið og hlæja að skopstæltum
atburðum líðandi árs. Þar sem þessi
auglýsing hefur haft villandi upp-
lýsingar með þeirri staðhæfingu að
sjónvarpið sé sjónvarp allra lands-
manna, það er bull. Heymarlausir,
heyrnarskertir og þeir sem eiga
erfitt með að heyra eru um 7.000
á íslandi, samkvæmt tölum frá
Heyrnar- og talmeinastöð íslands.
Þetta fólk á erfítt með að setja sig
í samband við íslenskt efni í sjón-
varpi, vegna þess að það er ekki
textað.
Beiðni minni fyrir að fá þetta
eina sjónvarpsleikrit var vel tekið,
og fundað um málið í hæstvirtu
útvarpsráði. í útvarpsráði sitja full-
trúar stjórnmálaflokka, þessir full-
trúar eru þjóðkjörnir, og við treyst-
um þeim til að gæta hagsmuna
okkar með veru sinni í útvarpsráði.
Því miður hefur eitthvað misfarist
hjá okkur og mér að treysta þeim
til að styðja beiðnina, því miður
fóru atkvæði á þann veg að aðeins
tveir studdu beiðnina, 5 fulltrúar
voru á móti, þessi tvö jákvæðu at-
kvæði sem beiðnin fékk komu frá
Ástu Ragnheiði Jóhannsdóttur
(fulltr. Framsóknarflokks) og
Magdalenu Schram (fulltr. Kvenna-
listans). Þeim eru hér með færðar
þakkir fyrir skilning og að láta at-
kvæði sitt, sem því miður nægði
ekki til að það gæti orðið 7.000
manns til góða, að geta setið í faðmi
fjölskyldunnar, þetta síðasta og
eina kvöld ársins, og vita um hvað
hláturinn snýst, þetta eina kvöld 5
50 mínútur. Því miður.
Ekki var mér sögð ástæðan fýrir
að beiðnin fékk neikvæða afstöðu
útvarpsráðs. Ég get því aðeins get-
ið mér til. Kannski var álitið að
textinn myndi skemma myndgæði
áramótaskaupsins í sjónvarpinu,
það tel ég vera mestu fírru, texti
hefur aidrei eyðilagt góðar erlendar
bíómyndir á heimsmælikvarða.
Kannski fannst höfundi og öðrum
að textinn myndi skemma mein-
fyndnina í áramótaskaupinu þar
sem í því er að raddblær viðkom-
andi er mikilvægur, texti myndi
eyðileggja gæði skaupsins. Það tel
ég einnig vera firru, margir erlend-
ir skemmtiþættir hafa verið textað-
ir eins og til dæmis „Spéspegill“ (á
ensku Spitting Image) enginn hefur
kvartað. Kannski spilaði fjármagn
sjónvarpsins inní, ég tel að svo sé
ekki, því að það kostar tæpar kr.
30.000 að texta 50 mínútna erlenda
mynd ásamt þýðingu. Það myndi
kosta minna, þar sem þýðandinn
er óþarfur. Kannski var álitið að
það væri óþarfí að texta áramóta-
skaupið, þessi 7.000 manna hópur
yrði bara að fínna sér annað að
gera, en að horfa á áramótaskaupið
í faðmi fjölskyldunnar þetta eina.
kvöld ársins. Það er endalaust hægt
að telja upp ástæður fyrir þessari
neitun, og hvers vegna 5 manns
gáfu neikvæða afstöðu í málinu.
Það þætti mörgum mjög fróðlegt
að vita hver raunverulega ástæðan
var.
Nú í dag, 17. desember, hefur
Félagi heyrnarlausra verið tilkynnt
um þessa ákvörðun útvarpsráðs, en
samt einhvern veginn á ég erfitt
með að trúa því að beiðnin hafí
fengið neitun, en vona þó innst inni
að þetta birtist til að vekja útvarps-
ráð til umhugsunar og að þeir 5
fulltrúar sem tóku neikvæða af-
stöðu, endurskoði afstöðu sína svo
hægt sé að senda áramótaskaupið
textað út, í fyrsta sinn á gamlárs-
kvöldi á árinu 1990.
Úr því að enginn texti verður á
áramótaskaupinu, ætla ég mér ekki
að deyja ráðalaus, vitið þið hvað
ég'ætla að gera á gamlárskvöld, já,
ég ætla sko að horfa á áramóta-
Sigurlín M. Sigurðardóttir
„Ég ætla sko að horfa
á áramótaskaupið og fá
mér túlk, reikninginn
fyrir túlkinn ætla ég að
senda útvarpsráði.“
skaupið og fá mér túlk, reikninginn
fyrir túlkinn ætla ég að senda út-
varpsráði. Þetta er lágmarkskrafa
að ég geti átt ánægjulegt gamlárs-
kvöld. Ég vona að flestir heyrnar-
lausir geri það sama. Ég er bara
að biðja um sjálfsögð mannréttindi
að geta skilið um hvað hlátur fjöl-
skyldu minnar snýst á gamlárs-
kvöld og tekið þátt í umræðum um
það, ég ætla ekki að leggja það á
fjölskyldu mína að túlka fyrir mig,
fjölskyldan á fríkvöld.
Útvarpsráð skal fá að borga túlk-
inn, ég sé um að greiða afnotagjald-
ið það er nóg, ég mun einnig halda
þessu áfram þegar íslenskir áhuga-
verðir þættir verða í boði. Ég ætla
mér ekki að missa af því sem er
að gerast í mínu eigin landi. Ég er
jafngildur íslendingur og fjöldi ís-
lendinga er á landinu. Eg er jafn-
rétthá og allir aðrir íslendingar.
Ég greiði mitt atkvæði í þjóðarkosn-
ingum. Ég á sama rétt og allir aðr-
ir íslendingar. Ég er fædd íslend-
ingur og ætla ekki að láta heyrnar-
leysi skemma stolt mitt sem Isiend-
ings. Ég tala ekki bara fyrir mig
sjálfa, heldur líka annan hóp sem
er málminnihlutahópur en er þó
íslenskur málminnihlutahópur. Það
stendur jú, í margfrægri auglýs-
ingu, að sjónvarpið sé „Sjónvarp
allra landsmanna". En ég bara spyr
hvaða landsmanna?
Höfundur er félagsmálafulltrúi
Félags heyrnarlausra.