Morgunblaðið - 12.09.1991, Síða 42

42 MQþGUNBLAjm FIMMTUD^GUR, 12.rSEFfrEMQKR ■ 159,1
Jóhannes Hjalta-
son - Minning
Fæddur 20. nóvember 1972
Dáinn 29. ágúst 1991
Oft finnst mér mega líkja mann-
lífinu við veðrið. Það skiptast á
skin og skúrir og öll fáum við okk-
ar sólardaga jafnt og óveðursdaga.
Veðrið getur að vísu verið misjafn-
lega vont, oftast þó ekki verra en
svo að okkur tekst að takast á við
það. En stundum geysa slík óveður
að mannskepnan fær við ekkert
ráðið, sálartetrið nötrar og tré rifna
upp með rótum. Nú hefur slíkt
óveður gengið yfír og ungt tré rifn-
að upp með rótum, þar að auki
eitt ræktarlegasta tréð í garðinum,
tré sem bundnar voru miklar vonir
við. Hvernig getum við skilið og
sætt okkur við slíkt? Ég hygg að
enginn kunni svar við því, en spá-
maðurinn Kahlil Gibran segir:
„Þegar þú ert sorgmæddur, skoð-
aðu þá aftur huga þinn, og þú
munt sjá, að þú grætur vegna þess,
sem var gleði þín.“
Ég sá Jóhannes fyrst fyrir þrem
árum er hann kom nýnemi í Mennt-
askólann í Kópavogi. Hann var
nemandi minn tvö fyrstu árin, einn-
ig hefur hann verið umsjónarnem-
andi minn þessi þijú ár. Ég tel mig
því hafa kynnst honum nokkuð
vel, þótt staðreyndin sé hins vegar
sú að öll höfum við innra með okk-
ur ákveðin hólf sem fáir eða jafn-
vei enginn hefur aðgang að. Það
fyrsta sem mér datt í hug er ég
sá Jóhannes var orðið „heiðríkja",
en hann var ljóshærður, bláeygur
og afskaplega svipfallegur piltur.
Hann var mjög góður námsmaður
og stundaði auk MK nám í Tónlist-
arskóla FÍH og sótti einkatíma í
söng. Hann stefndi að því að ljúka
stúdentsprófi næsta vor og helga
sig síðan tónlistarnáminu. Hann
var kurteis og afar elskulegur nem-
andi, en það sem mestu máli skipti:
hann var drengur góður og bar það
með sér að hafa búið við gott at-
læti og notið ástúðar og umhyggju.
Það er því afar sárt til þess að
hugsa, að næsta vor þegar húfurn-
ar verða settar upp, trén laufguð
og garðurinn í blóma, skuli vanta
eitt tré. Franskt orðatiltæki segir:
„partir c’est mourir un peu“, sem
má útleggja „að skilja er að deyja
ofurlítið". Við kennarar finnum
þetta sárlega og deyjum ofurlítið á
hvetju vori, er við kveðjum nemend-
ur okkar. Við huggum okkur hins
vegar með því að við munum ein-
hverntíma heilsast aftur á förnum
vegi. Við höldum öll áfram á
þroskabrautinni hvort heldur sem
er í þessum heimi eða öðrum og
ég hugga mig við og kýs að trúa
því að ég eigi eftir að heilsa Jóhann-
esi aftur á förnum vegi og þakka
af alhug kynni mín við þennan
góða pilt.
Aðstandendum öllum votta ég
einlæga samúð mína, einnig bið ég
Guð að styrkja vini hans og skólafé-
laga.
Anna Sigríður Arnadóttir
Elsku Jóhannes okkar er látinn
og harmurinn er svo sár í hjörtum
okkar. En við erum jafnframt þakk-
lát fyrir 18 árin sem við fengum
að eiga hann. Minningarnar getur
enginn frá okkur tekið, minningar
um góðan dreng sem hafði svo
mikla ást til að gefa öllu sem lifir.
Við biðjum Guð að geyma hann í
faðmi sínum og hann megi taka á
móti okkur þegar við kveðjum þetta
líf. Góður Guð blessi okkur öll ást-
vini hans og lini sorg okkar.
Man ég svip og sögu
sveinsins lokkabjarta.
Brostið er í barmi
bamsins góða hjarta.
Leiftur góðra gáfna
gneistuðu oft í svömm.
Nú er þagnarþunga
þrýst að köldum vöram.
Fyrir þér lá fógur
framtíð starfs og dáða.
Lífi alls og allra
æðri kraftar ráða.
Er engill banableikur
bijóst þitt nakið signdi,
var sem heiður himinn
heitum táram rigndi.
Svo skein sól í austri,
sveitin fylltist angan.
í sænginni þinni svafstu
með sigurbros um vangann.
Hvíld er hveijum heitin
hvað sem yfir dynur.
Guð og góðir englar
gæti þín, elsku vinur.
(Davíð Stefánsson)
Áróra amma og Jóhannes afi.
Hann Jóhannes er dáinn. Er ég
sest niður og skrifa þessi orð á ég
enn erfitt með að trúa því og sætta
mig við það. Svo margar minningar
koma fram í hugann. Þessi myndar-
legi vinur bróður míns sem hafði
svo sérstakan persónuleika. Hann
var hægur og rólegur, sjálfstæður
í hugsun og virkilega duglegur við
allt sem hann tók sér fyrir hendur.
Ég minnist þess líka hvað hann var
barngóður þegar ég bjó heima í
Engihjalla með dóttur mína, en hún
laðaðist mjög að honum.
Undanfarið var hann í söngnámi
hjá Keith mági mínum og talaði
Keith oft um hvað hann væri sam-
viskusamur og efnilegur nemandi.
Einnig hafði hann staðist inntöku-
próf í Söngskólann í Reykjavík.
Upp úr þessu varð Jói ennþá meiri
fjölskylduvinur en áður og þótti
okkur öllum mjög vænt um hann.
Mjög oft spurðum við Kristin bróð-
ur hvar Jói væri og af hveiju hann
færi ekki með, en hann vanrækti
ekki skólann og áhugamálið. Keith
og Jói voru orðnir góðir vinir og
ég minnist þess hvað hann var
hjálpsamur þegar fjölskyldan stóð
í miklum flutningum og hjálpaði
þeim bæði við að flytja og mála,
jafnvel á laugardagskvöldi. Mér
þótti líka vænt um að sjá hann í
barnaafmæli Jóhanns litla frænda
míns í miðjum próflestri. Já, það
var auðvelt að þykja vænt um Jóa.
Ég finn fyrir mikilli reiði og sorg
þegar þessi ungi maður í blóma
lífsins er tekinn frá okkur, en við
huggum okkur við það að við hitt-
um hann á ný, þegar okkar tími
kemur. Ég er þakklát fyrir að hafa
þekkt Jóa og ég bið Guð að gefa
fjölskyjdu hans styrk til að takast
á við þessa miklu sorg, en það verð-
ur erfitt. Jói er okkur öllum svo
mikill missir, en við varðveitum
góðu minningarnar um yndislegan
dreng. Við fjölskyldan sendum inni-
legar samúðarkveðjur til allra að-
standenda.
Berglind A. Schram
Það er erfitt að skilja lífið og
tilveruna þegar ungt fólk sem á
allt lífið framundan er fyrirvara-
laust kallað burt úr þessum heimi.
Þannig var mér innanbijósts þegar
ég frétti lát Jóhannesar Hjaltason-
ar sem ég og fjölskylda mín höfðum
þekkt frá því hann var 7 ára gam-
all, þá kom hann heim af fótbolta-
æfingu með sonum mínum. Ég man
vel eftir þeim degi, það var snemma
sumars 1980, Jóhannes var glað-
legur, ljóshærður strákur og átti
oft eftir að koma á heimili okkar
í Rauðahjallanum. Það var alltaf
nóg að starfa hjá þessum kraft-
mikla strák. Það var smíðavöllur í
nágrenninu, þar var unnið við hús-
byggingar frá morgni til kvölds og
fótboltinn var stundaður af kappi,
en stundum gafst líka tími fyrir
önnur hugðarefni, bæði lestur,
ferðir í sumarbústaðinn við Meðal-
fellsvatn með ömmu og afa sem
honum þótti svo vænt um og bama-
pössun ef því var að skipta. Ég
fylgdist með Jóhannesi breytast úr
ærslafullum strák í myndarlegan
ungan mann sem átti sér marga
drauma, hann var að hefja nám í
síðasta bekk Menntaskólans í
Kópavogi og hefði orðið stúdent
næsta vor, einnig var hann við nám
í Söngskólanum í Reykjavík, en
hann var mjög efnilegur söngvari.
Það eru svo ótal margar minningar
tengdar honum Jóhannesi en efst
í huga mér er þakklæti fyrir að
hafa fengið að kynnast honum og
fjölskyldu hans. Éggeymi minning-
una um góðan dreng með ljósan
koll og bjart bros. Það hlýtur að
hafa verið þörf fyrir ungt fólk á
öðru tilverustigi, það er tilgangur
með öllu, bæði lífi og dauða. Um
leið og ég og fjölskylda mín kveðj-
um þennan unga vin okkar biðjum
við Guð um að styrkja fjölskyldu
hans.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(V.Br.)
Dagbjört og fjölskylda.
Enn hefur hinn slyngi sláttumað-
ur verið á ferð, án þess að sjást
fyrir.
Elskulegur frændi, Jóhannes
Hjaltason, er látinn.
Mér er í minni nóvemberkvöld
fyrir tæpum nítján árum að faðir
hans hringdi til mín, svo glaður og
stoltur, og sagði mér að þeim Sól-
veigu hefði fæðst sonur. Sambúð
foreldranna ungu varði skamma
hríð en vináttan hélt.
Jóhannes óx og dafnaði, fallegur
krakki, ljúfur og greindur. Hann
var orðinn glæsilegur ungur mað-
ur, átti eftir ögn að þreknast og
harðna, þegar svo skyndilega var
klippt á lífsþráðinn. Víst þekkti ég
Jóhannes ekki mikið, en í hvert
sinn er ég hitti hann í fjölskyldu-
boðum eða hversdags hjá föður
hans, gladdist ég að sjá þennan
bjarta, fallega og prúða frænda
sem ævinlega heilsaði og kvaddi
ömmusystur með kossi. Það er svo
sárt að sjá á bak miklu mannsefni
og góðum dreng að orða verður
vant.
Foreldrum, stjúpforeldrum og
öðrum ástvinum votta ég mína
dýpstu samúð og bið þess að tíminn
og fallegu minningarnar megi sefa
sorgina.
Sá sem eftir lifír
deyr þeim sem deyr
en hinn látni lifir
i hjarta og minni
manna er hans sakna.
Þeir era himnamir,
honum yfír.
(Hannes Pétursson)
Fyrir hönd ömmusystra,
Erna Hermannsdóttir
Á þessum þungbúnu haustdög-
um berst mér sú harmafregn að
Jóhannes Hjaltason hafi látist í
skólaferðalagi úti í Portúgal. Einu
sinni enn verður oss dauðlegum
mönnum sú vanmáttuga spurn á
vörum hví forsjónin hrífi svo
skyndilega brott ungan efnilegan
mann í blóma lífsins frá ástvinum
og ættingjum. Þegar slíkir sorgar-
atburðir gerast verður mönnum
orðs vant.
Þijá undanfarna vetur var Jó-
hannes við nám í Menntaskólanum
í Kópavogi. Hann var einstaklega
ljúflyndur og dagfarsgóður piltur,
vinsæll af kennurum og skólafélög-
um. Hann var greindur og góður
námsmaður, athugull og elskur að
tónlist og lagði stund á hana sam-
hliða menntaskólanáminu. Hann
var dulur og flíkaði lítt tilfinningum
sínum. Jóhannes var íhugull og
stundum hugsi þegar rætt var við
hann eins og títt er um vel gefna
menn.
Það er skuggi yfir skólanum eft-
ir þessi válegu tíðindi. Þar ríkir
sorg o g söknuður eftir góðan dreng
og geðþekkan. En þyngstur harmur
er kveðinn að foreldrum hans,
systkinum og öðnam nánum ætt-
ingjum. Guð blessi þau og gefi
þeim styrk í sorginni.
Ingólfur A. Þorkelsson
Þokán vefur mig
votu fangi
í ysi strætanna
einn á gangi
fer ég leið mína
fram með klettum
á höi-ðu gijóti
og grónum blettum
Og þokan lykur mig
Ijósri kyrrð
í vomætur dul
er mín veröld byrgð
hvert ævispor týnt
hér fer ungur drengur
Og þögnin er eins og
þaninn strengur.
(Snorri Hjartarson)
Þeir hafa verið dimmir dagarnir
síðan fréttin barst um að bróður-
sonur okkar væri dáinn. Það er svo
sárt að þurfa að sætta sig við að
hittast aldrei aftur. Það er svo
grimmt og óskiljanlegt þetta líf,
sérstaklega á þeim stundum er
maður stendur frammi fyrir svo
helkaldri staðreynd að kornungur
maður f blóma lífsins, góðum gáf-
um gæddur og hæfileikum, glæsi-
legur á velli ljúfur í framkomu já,
„allt sem piýða má einn rnann" er
skyndilega ekki meir. Hann Jó-
hannes litli glókollurinn sem var
orðinn svo stór.
Hann lifði og hrærðist í tónlist
og hún átti hug hans allan. Hann
hafði stundað söngnám um nokk-
urra ára skeið og hlakkaði til að
takast á við þau verkefni sem fram-
undan voru á þeim vettvangi.
Hann fór utan í hópi bekkjar-
systkina sinna, sem hann hefði út-
skrifast með frá Menntaskólanum
í Kópavogi á vori komanda, og var
spenntur að ferðast um og sjá sem
mest á þeim tíma sem gæfist. En
margt fer öðruvísi en ætlað er.
Eg fann það um síðir að gæfan er gler,
svo grátlega brothætt hún reyndist mér4
en æskan er léttstíg og leikur sér,
að Ijómandi gullinu fríða.
En glerið er brothætt og gijótið er viða.
(Freysteinn Gunnarsson)
Megi allar góðar vættir styðja
fólkið hans elsku Jóhannesar í sorg
þess.
Lilja, Bergur og fjölskyldur.
Jóhannes stóri bróðir minn er
dáinn. Ég mun aldrei skilja hve
hræðilega miskunnarlaus þessi
heimut getur verið að taka Jóhann-
es frá okkur, hann sem gerði aldrei
neinum neitt og var öllum til
ánægju.
Jóhannes hafði mjög gaman af
tónlist, bæði að hlusta á hana og
einnig var hann sjálfur mjög mús-
íkalskur. Hann var í söngnámi, var
búinn að vera í því í þijú ár og var
hann jafnvel að hugsa um að leggja
það fyrir sig.
Hann gat spilað lög eftir eyranu
á t.d. gítar og píanó.
Oftar en einu sinni sátum við
og spiluðum saman, hann á gítar
og ég á fiðlu. Ég þakka bara Guði
fyrir allar þær góðu stundir sem
við áttum með Jóhannesi. Og ég
vona bara að honum líði vel núna
hvar sem hann kann að vera.
Margrét
Ekkert okkar grunaði í vor þeg-
ar skólanum lauk að við ættum
ekki öll eftir að hittast aftur að
hausti, seinasta árið okkar í skólan-
um. Ekkert okkar sem urðum eftir
heima þegar bekkjarfélagar okkar
héldu af stað til Portúgals grunaði
heldur að þau myndu ekki öll snúa
til baka.
Það varpar skugga á skólaárið
þegar krakkarnir koma til baka úr
3. bekkjar ferðalaginu, verði sæti
Jóhannesar ennþá autt. Hann var
einn af okkur, okkur sem flest
byijuðum menntaskólagöngu okk-
ar fyrir þrem árum. Ennþá svo lít-
il, en að okkar eigin áliti ákaflega
fullorðin. Saman höfum við svo
þroskast. Við höfum svipaða
reynslu af menntaskólaárunum, og
þegar við eldumst og lítum til baka
munum við minnast hvert annars.
Við munum jafnvel brosa að hugs-
unum okkar og minningum um
samskipti okkar við kennarana og
hvert annað, við minnumst
kennslustundanna, ballanna, við
minnumst Jóhannesar. Það er
óþægilegt til þess að hugsa að
hann deili ekki síðasta árinu með
okkur, að hann sitji ekki lengur í
tímum með okkur. Jóhannes átti
það til að koma með spurningar
sem gátu leitt kennarana út af
námsefninu og komið af stað um-
ræðum í bekknum, það var tilbreyt-
ing sem allir voru fegnir.
Hann stundaði námið vel og var
alltaf til í að taka þátt ef bekkurinn
ætlaði að gera eitthvað saman.
Hann átti til að hverfa inn í eig-
in hugarheim, vakna svo allt í einu
þegar hann var spurður um eitt-
hvað og spurði undrandi hvort ein-
hver hefði verið að tala við hann.
Hann var einlægur og blátt áfram,
og ákaflega gott að vinna með
honum.
Við vissum að tónlistin átti stór-
an hlut í lífi hans og virtum hann
fyrir það.
Hvarf Jóhannesar úr hópnum
hefur opnað augu okkar fyrir hlut-
um sem við ekki áður sáum. Eins
og hann lærði margt af okkur Iærð-
um við margt af honum. Við mun-
um minnast hans sem góðs bekkj-
arfélaga og sendum aðstandendum
hans samúðarkveðjur.
Bekkjarfélagar af náttúru-
og eðlisfræðibraut.
Birtíng afmælis-
og minningargreina
Morgunblaðið tekur afmælis- og minningargreinar til birting-
ar endurgjaldslaust. Tekið er við greinum á ritstjórn blaðsins á
2. hæð í Aðalstræti 6, Reykjavík og á skrifstofu blaðsins í Hafn-
arstræti 85, Akureyri.
Athygli skal á því vakin, að greinar verða að berast með góðum
fyrirvara. Þannig verður grein, sem birtast á í miðvikudagsblaði að
berast síðdegis á mánudegi og hliðstætt er með greinar aðra daga.
I minningargreinum skal hinn Iátni ekki ávarpaður. Ekki eru tek-
in til birtingar frumort ljóð um hinn látna. Leyfílegt er að birta til-
vitnanir í ljóð, tvö erindi, eftir þekkt skáld, og skal þá höfundar
getið. Sama gildir ef sálmur er birtur. Meginregla er sú, að minning-
argrqjnar birtist undir fullu nafni höfundar.
Við birtingu afmælisgreina gildir sú regla, að aðeins eru birtar
greinar um fólk sem er 70 ára eða eldra. Hins vegar eru birtar afmæl-
isfréttir með mynd ( dagbók um fólk sem er 50 ára eða eldra.