Morgunblaðið - 23.11.1991, Blaðsíða 34

34
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 23. NÓVEMBER 1991
Magnús Ingi Hall-
dórsson - Minning
Fæddur 16. apríl 1955
Dáinn 14. nóvember 1991
Það getur ekki verið satt, var
okkar fyrsta hugsun, þegar við
heyrðum fyrst um þetta hræðilega
slys á Breiðdaisheiðinni 14. nóv-
ember síðast liðinn.
En það reyndist rétt, hann Maggi
vinur okkar var látinn. Það er stutt
stórra högga á milli í þessari fjöl-
skyldu. 2. nóvember lést ungur
systursonur Guðbjargar, konu
Magga, af slysförum á Óshlíð. Við
erum öll harmi slegin yfir að maður-
inn með ljáinn komi tvisvar við hjá
sömu fjölskyldunni með svo stuttu
millibili.
Það var orðinn fastur punktur í
tilverunni hjá okkur að fylgjast með
Magga á morgnana ganga til vinnu
sinnar úr Holtahverfmu út í Kofra-
braggann. Oft var mikið unnið og
stundum kímdum við í glugganum
ef hann gekk álútur með hendur í
vösum og sögðum að eitthvað væri
hann nú syfjaður blessaður dreng-
urinn. En það brást aldrei, að þegar
«^.hann keyrði upp hjá Fagrahvammi
skömmu síðar ýmist á jeppa eða
stórvirkri vinnuvél, sáum við hendi
veifað og fengum sent glaðlegt
bros.
Nú er hann horfinn og sporin út
í Kofrabraggann verða ekki fleiri.
Við kveðjum hér góðan vin sem í
minningunni verður alltaf brosmild-
ur og góður.
Elsku Gugga, Halldór, Hjörtur
og Helga Guðrún, megi góður Guð
styrkja ykkur og blessa í þessari
miklu sorg.
Við viljum einnig votta fjölskyld-
um drengjanna sem fórust í Óshlíð-
inni 2. nóvember innilegustu sam-
úðarkveðjur og biðjum Guð að
styrkja þau og hjálpa. Minningin
um góða vini lifir.
Fjölskyldan, Fagrahvammi.
Skörpust skil á milli allra landa-
mæra eru skilin á milli lífsins og
dauðans, þar skilur á milli hyldjúp
gjá en samt er svo stutt yfír.
Fregnin um að Magnús Halldórs-
son, góður félagi og mannkosta-
maður, hafí farist af slysförum olli
miklum sársauka. Fyrstu viðbrögð
eru að vilja ekki trúa því að þetta
hafí gerst, en þegar veruleikinn
vinnur á og honum verður ekki
haggað, koma góðar minningar í
hugann um mann sem gott var að
hafa kynnst.
Það var vorið 1974 sem ég kynnt-
ist Magnúsi fyrst, þá báðir að byrja
að vinna á vinnuvélum. Upp frá því
lágu leiðir oft saman, mest í vega-
framkvæmdum í nágrenni ísafjarð-
ar, Óshlíð, Súðavíkurhlíð og víðar.
Stundum var um að ræða erfíð
verkefni, sérstaklega í byrjun hinna
miklu endurbóta vegarins um
Óshlíð árin 1982 og 1983. Þar
þurftu menn að taka á öllu því sem
þeir áttu við vinnu í erfiðum aðstæð-
um og þar naut Magnús sín vel.
Þetta var á þeim tímum sem
Vegagerðin vann sín verk með
leiguvélum og yfírbragð þessarar
vinnu var á einhvern hátt annað
þá en nú á tímum verktaka og út-
boða. Magnús var einn af þessum
mönnum sem náði strax tökum á
því sem hann tók sér fyrir hendur.
Hann var fagmaður í starfinu. Slík-
ir menn eru ekki á hveiju strái og
kannski hafa þeir oft ekki fengið
þá viðurkenningu sem þeim ber.
Enda er menntun og prófgráða
ekki forsenda fyrir góðum árangri
í þessari grein, heldur hugvitssemi,
verksvit, handlagni og umfram allt
áhugi. Þessa kosti alla hafði Magn-
ús svo af bar. Betri samstarfsmann
var ekki hægt að hugsa sér.
Sl. 5-6 ár hafði Magnús, í sam-
starfi við Jón Veturliðason félaga
sinn, byggt upp þróttmikið og
myndarlegt verktakafyrirtæki.
Vegna atvinnu minnar síðustu ár
höfðu samskipti okkar verið mikil,
þau voru sem fyrr ánægjuleg og
uppbyggjandi.
Stórt skarð er höggvið og það
vandfyllt. Eftir lifír minningin um
góðan dreng sem mikill fengur er
að hafa kynnst og unnið með. Hjálp-
semi hans og hans hlýja viðmóti
verður ekki gleymt.
Guggu, börnunum og öðrum
vandamönnum votta ég mína
dýpstu samúð. Megi góður Guð
veita þeim styrk.
Geir Sigurðsson
Mig langar í örfáum orðum að
kveðja og minnast góðs vinar og
samstarfsmanns.
Hvað geta orð manns orðið annað
en fátækleg, þegar maður stendur
svo vesæll og vanmáttugur gagn-
vart aimættinu. Hvað getur maður
annað en gripið til minninganna og
reynt að ylja sér við þær. Og marg-
ar eru minningarnar sem renna
gegnum hugann.
Maggi var traustur og kær vinur
og einlægur vinur vina sinna, sem
sjaldan skipti skapi. Enda geislaði
af honum lífsgleðin, þó engum dyld-
ist ef honum mislíkaði.
Samstarf okkar Magnúsar hófst
fyrir rúmum 17 árum, en við unnum
þá á jarðýtum og öðrum vinnuvélum
hjá fyrirtækinu Kofra hf. á ísafirði.
Arið 1986 stofnuðum við okkareig-
in fyrirtæki, Jón og Magnús sf. sem
er með starfsemi vinnuvéla. Á okk-
ar samstarf hefur aldrei fallið
skuggi, Iýsir það best hversu góður
drengur er genginn. Því oft hefur
verið erfítt við snjómokstur og
vegagerð í misjöfnum veðrum á
fjallvegum Vestfjarða. Ekki átti ég
frekar en aðrir von á því að morgni
fimmtudagsins 14. nóvember sl. að
þetta væri í síðasta skipti sem við
ræddumst við í þessum heimi, en
hann var þá á leið í snjómokstur á
Breiðadalsheiði, veður eru válind
og móðir náttúra of grimm og átti
hann ekki afturkvæmt þaðan í lif-
enda tölu.
Lífíð verður aldrei eins og þegar
vinur manns er genginn og ein-
hvern veginn fær söknuðurinn nýjar
víddir, þegar maður upplifír hann
og þarf að sjá á eftir kærum vini.
Samt heldur lífið áfram með nýjar
væntingar og ný viðfangsefni, það
bíður ekki. Þannig held ég að Maggi
hafi litið á lífíð og tilveruna og vilj-
að að við gerðum öll.
Eiginkonu hans, börnum, foreldr-
um og öðrum aðstandendurn sendi
ég mínar innilegustu samúðarkveðj-
ur og bið góðan Guð að blessa þau
öll.
Þig kveðja bömin, byggðin, vinir allir,
hin bjarta minning þeim í huga skín.
Við anda þínum brosa himna hallir,
þar heilög ljóma kærleiksverkin þín.
(F.J. Arndal.)
Jón Veturliðason
í dag verður jarðsunginn frá ísa-
fjarðarkapellu vinur minn Magnús
Ingi Halldórsson sem lést af slysför-
um á Breiðadalsheiði þann 14. nóv-
ember sl.
Þegar mér bárust þau hörmulegu
tíðindi að Magnús vinur minn væri
látinn, flugu í gegnum hugann minn-
ingabrot frá liðnum tíma en Magnús
hef ég þekkt í tæp tuttugu ár og
hefur hann verið mér og fjölskyldu
minni mjög kær.
Það mun hafa verið sumarið 1972
sem við kynntumst er við unnum
saman í Mjólkárvirkjun. Hann var
þá nýkominn með bílpróf og búinn
að kaupa sér bíl, hvítan amerískan
fólksbíl. Okkar fyrstu kynni urðu
þegar hann bauð mér og Helgu konu
minni sem þá var í heimsókn í Mjólká,
í bíltúr að Núpi í Dýrafirði.
Magnús fæddist í Reykjavík þann
16. apríl 1955 og var því aðeins 36
ára er hann lést. Hann var sonur
hjónanna Halldórs Magnússonar og
Ingu Magnúsdóttur, næstelstur fimm
systkina og einkasonur.
Sex ára gamall flytur Magnús til
Hnífsdals ásamt foreldrum sínum og
bjó þar til fullorðinsára. Skyldunámi
lauk hann frá unglingaskóianum þar
á staðnum en hugurinn stefndi þá
ekki á frekara nám og réð hann sig
á Hofsjökul sem var í siglingum
milli landa. Magnús vann sem ungl-
ingur á sumrin í Hraðfrystihúsinu í
fynífsdal.
Eftir að sjómennsku lauk vann
hann hjá Vesturverki sf. við gerð
Langavatnsmiðlunar í Mjólká og síð-
an vann hann eitt ár sem afgreiðslu-
maður á ísafjarðarflugvelli.
Árið 1974 ræður hann sigtil Kofra
hf. sem var fyrirtæki föður míns og
bræðra og gerðist hann fljótt meðeig-
Marinó Péturs-
son - Minning
Fæddur 21. febrúar 1908
Dáinn 12. nóvember 1991
Marinó frændi er dáinn. Fjöl-
skylda og vinir sem tengjast Álftröð
3 hafa misst tryggan og góðan vin
sem gaf allt af sjálfum sér en ætlað-
ist ekki til neins í staðinn. Það seg-
ir meira en mörg orð að aldrei bar
- -skugga á okkar samband við Mar-
inó frænda í þau 25 ár sem hann
bjó í sama húsi og við.
Við minnumst þeirra daga þegar
við heimsóttum frænda á Bakka-
fjörð. Það voru hamingjustundir í
lífi okkar að fá að vera í návist
hans, sum okkar dvöldu sumarlangt
því gestrisni frænda var þvílík að
hún var rómuð. Þær eru ógleyman-
legar bátsferðirnar um Bakkafjörð
sem frændi fór á báti sínum með
vinum og ættingjum. Frændi elsk-
aði böm og hafði unun af návist
þeirra, enda sóttust börnin eftir
félagsskap hans. Við krakkamir
kölluðum hann alltaf frænda eða
afa, vegna elsku okkar á honum.
Marinó giftist aldrei en bjó með
móður sinni, Sigríði Friðriksdóttur,
meðan hennar krafta naut við.
Hann var hæglátur og ljúfur en
átti fáa vini en góða. Frændi rak
- heildverslun Marinós Péturssonar í
20 ár og komu margir úr fjölskyld-
unui með gott veganesti út t lífið
eftir störf sín hjá frænda en hugur-
inn leitaði til æskustöðvanna og þar
bjó hann síðustu ár ævi sinnar.
Vegir guðs eru órannsakanlegir.
Hann gefur og hann tekur. Við
vorum þeirrar hamingju aðnjótandi
að fá að vera samferðafólk hans í
lífínu og njóta ástúðar og trausts
góðs manns.
Ástkær frændi er farinn yfír
móðuna miklu og við vitum að al-
góður guð leyfír okkur að samein-
ast aftur.
Far þú í friði,
friður guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(V. Briem)
Frændfólk og vinir,
Álftröð 3, Kópavogi.
Pétur Marinó hét hann fullu nafni
en flestir þekktu hann eingöngu
undir nafninu Marinó. Hann var
fæddur 21. febrúar 1908 á Hallgils-
stöðum í Þistilfírði, elstur 7 barna
hjónanna Sigríðar Friðriksdóttur,
frá Efri-Grund í Holtshreppi undir
Eyjafjöllum, ogPéturs Metúsalems-
sonar bónda þar, ættuðum frá Mið-
fjarðarnesi á Langanesströnd.
Barnsskónum sleit Marinó á Hall-
gilsstöðum, þar sem fjölskyldan bjó
í 15 ár uns þau tóku sig upp 1922
og fluttu til Vestmannaeyja. Dvaldi
fjölskyldan í Eyjum í 1 ár en flutti
þá aftur norður og hóf fljótlega
eftir norðurkomuna að reisa nýbýlið
Hafnir á landspildu úr landi Saur-
bæjar á Langanesströnd. Bjó fjöl-
skyldan á Höfnum til ársins 1939
og stóð Sigríður fyrir búinu ásamt
börnum sínum síðustu 3 árin eftir
að bóndi hennar, Pétur, lést.
Lífsbaráttan var víðast hörð á
þeim árum, ekki síður hjá þeim Sig-
ríði og Pétri en öðrum, og fóru
börnin að vinna strax og þau gátu
vettlingi valdið. Marinó var farinn
að stunda sjósókn og önnur störf
utan heimilis um það leyti sem þau
fluttu að Höfnum. Réri hann fyrst
bæði á Bakkafirði og Þórshöfn en
fór að fara suður á vertíð um 1930.
Náði hann þar að festa kaup á
báti sem hann flutti norður og hóf
róðra frá Höfnum með bræðrum
sínum. Var oft ágætur fiskur
skammt undan, en lending var erfið
á bænum. Allur fiskur var verkaður
heima og þurfti þá oft að hafa mik-
ið fyrir flutningum á salti og full-
unnum fiski á vegleysunum eins og
þær voru í þá daga.
Eftir að Sigríður og böm hennar
brugðu búi á Höfnum fluttu þau til
Þórshafnar. Starfaði Marinó þar um
tíma hjá kaupfélaginu við skrifstof-
ustörf. Árið 1944 flutti Marinó til
Reykiavíkur og starfaði þar meðal
annars lengi hjá Stefáni Thorarens-
en. Hóf hann smám saman eigin
rekstur með innflutning, aðallega á
byggingar- og útgerðarvörum, og
rak þá starfsemi í um 30 ár undir
eigin nafni uns hann seldi fyrirtæk-
ið, keypti sér trillu, flutti til Bakka-
fjarðar og fór að róa til fiskjar á
nýjan leik. Þannig má segja að
hann hafi verið kominn hringinn,
kominn aftur í heimahagana og
farinn að stunda þau störf sem
hann hóf starfsferil sinn á. Þegar
ég man fyrst eftir Marinó bjó hann
með ömmu Sigríði á Reynimel. Þar
var ákaflega gott að koma. Dvaldi
ég þar stundum um tíma en þótt
Marinó væri vinnusamur með af-
brigðum hafði hann alltaf tíma til
að ræða við ungan mann, sem þurfti
margs að spyija. Ekki var Marinó
margmáll að eðlisfari en rækti vel
frændsemi við skyldfólk sitt. Hélt
hann heimili með móður sinni, Sig-
ríði, á meðan kraftar hennar entust
og einnig byggði hann á Álftröð í
Kópavogi hús á móti bróður sínum
Ágústi og fjölskyldu hans og bjó
hann þar þangað til hann flutti til
Bakkafjarðar 1978. Systkinabörn
sín fóstraði hann mtirg tíma og
andi þeirra í fyrirtækinu.
Magnús var sérlega góður verk-
maður, duglegur og ósérhlífínn og
var hann fljótur að ná mikilli leikni
á þau tæki sem hann vann með.
Einnig var hann laginn við viðgerðir
á vélum og járnsmíði hverskonar þó
svo að hann hefði ekki lært til þess
sérstaklega. En það sem mest er um
vert, hann var góður félagi. Á þess-
um árum unnum við mikið saman
og hittumst oft þar fyrir utan.
Áhugamál Magnúsar snerust mikið
um vélar og verklegar framkvæmdir
og var oft aðalumræðuefnið þegar
við hittumst, einnig ræddi hann oft
um þann tíma sem hann var í sigling-
um.
Magnús stofnaði sitt eigið verk-
takafyrirtæki ásamt Jóni bróður mín-
um árið 1983 og hafa þeir rekið það
síðan með miklum myndarbrag. Tóku
þeir að sér fjölda verkefna við hafn-
argerð og vegagerð víða um Vest-
firði, má nefna m.a. vegagerð um
Oshlíð sem var þeirra fyrsta stór-
verkefni og kom sér þar vel leikni
Magnúsar á jarðýtunni við að skera
niður snarbratta fjallshlíðina. Öllum
verkum skiluðu þeir af sér með mikl-
um sóma. Snjómokstur var stór þátt-
ur í starfi þeirra á vetrum, hættulegt
starf við erfiðar aðstæður undir
snarbröttum fjallshlíðum vestfirskra
fjalla. Það var einmitt við slíkar að-
stæður sem Magnús fórst er snjó-
skriða féll á tæki hans. Samstarf
þeirra félaga var mjög gott og sér
Jón nú á eftir góðum félaga og vini.
Eiginkona Magnúsar var Guðbjörg
Hjartardóttir, æskuvinur minn og
nágranni. Samband þeirra varð til
þess að efla enn vináttuna við Magga
því á milli fjölskyldna okkar Guggu
hefur ætíð verið sérlega gott sam-
band sem bundið er mörgum hnútum.
Þau giftu sig 3. desember 1977
og man ég vel eftir brúðkaupsveisl-
unni sem haldin var á heimili brúð-
arinnar í Fagrahvammi af sama
myndarbrag og allt annað á því heim-
ili. Fyrstu árin bjuggu þau á Grund-
argötu 2 en síðan byggðu þau einbýl-
ishús við Brautarholt 12. Þar höfðu
þau gert sér notalegt heimili fyrir
börnin sín þijú en þau eru Halldór
Ingi, fæddur 22. júní 1977, Hjörtur
Rúnar, fæddur 2. september 1981,
og Helga Guðrún, fædd 22. maí
1988.
Með þessum orðum vil ég fyrir
hönd fjölskyldu minnar þakka Magn-
úsi samfylgdina.
Kæra Gugga og börn, foreldrar,
systkini og tengdamóðir, missir ykk-
ar er mikill. Biðjum við algóðan guð
að veita ykkur huggun og styrk.
Stefán Veturliðason
tíma, meðal annars við vinnu í fyrir-
tæki sínu, mig þar á meðal. Miðlaði
hann okkur öllum miklu. Vinnusam-
ari manni hef ég ekki kynnst um
dagana og færni hans í öllu sem
hann tók sér fyrir hendur var að-
dáunarverð. Þótt ekki nyti hann
skólagöngu að nútímahætti, var
hann víðlesinn, listaskrifari, fær
bókhaldsmaður, ritfær og mæltur á
ensku, dönsku og norsku, músík-
alskur og spilaði dável á píanó. Já,
þessir aldamótamenn létu ekki að
sér hæða. Tóku til hendinni, byggðu
upp, brutust áfram og leystu hvern
vanda af öðrum, án þess að hafa
mörg orð um hlutina. Við mættum
eiga fleiri slíka til að leysa úr þeim
vanda allsnægtanna sem sagður er
allt um kring í dag.
Sjálfur sagði Marinó að sér hefði
aldrei liðið betur en þessi síðustu
12 ár ævi sinnar eftir að hann flutti
aftur til Bakkafjarðar. Og ég veit
að hann sagði það satt. Hann yngd-
ist um fleiri ár við förina þangað
og aldrei var hann í rónni ef hann
brá sér suður fyrr en hann gat far-
ið norður aftur. Hann kom sér
ágætlega fyrir, keypti hluta af svo-
nefndu kaupfélagshúsi, endurnýjaði
það allt og bjó sér ljómandi vistar-
veru. Stendur húsið á hamri fast
við höfnina, sem er lífæð þessa litla
þorps. Á betri stað varð ekki kosið.
Við sögðum við hann, þegar við
urðum þess vör að verið var að
hringja til hans til að spyija hvort
þessi eða hinn væri kominn að Iandi,
að hann væri einskonar hafn-
arstjóri á staðnum. Við urðum þess
líka vör að smáfólkið á staðnum
dróst að honum. „Bryggjuveiði-
menn” áttu við hann margt erindið,
vantaði öngla, þurftu að komast á