Morgunblaðið - 01.02.1992, Blaðsíða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 1. FEBRÚAR 1992
Jóna Hjálmtýs-
dóttir - Minning
Fædd 29. apríl 1942
Dáin 26. janúar 1992
Þegar stóra kallið kemur er ekki
spurt um aldur, menntun, né fyrri
störf. Ekki er heldur spurt um fjöl-
skyldu, ástvini eða annað sem
manni er hjartfólgið. Enginn veit
hvenær ævin er öll og er ekki farið
í manngreinarálit, þegar fólk í
blóma lífsins er kallað á fund feðra
sinna. Jóna frænka, föðursystir
mín, háði harða baráttu við illvígan
óvin, en varð undir í þeirri baráttu
eins og svo margir aðrir.
Jóna Guðríður fæddist í Keflavík
29. apríl 1942 og var hún dóttir
Hjálmtýs Einarssonar og Eggrúnar
Jónsdóttur. Jóna var kona mann-
kosta mikilla, óbilandi dugnaðar og
elju. Það var henni mikið kappsmál
að búa sér og fjölskyldu sinni fal-
legt heimiii. Hún bjó yfir ótrúlegum
myndarskap og smekkvísi var henn-
ar aðalsmerki. Ekki verður Jónu
lýst nema minnast á lundarfar
hennar, sem var alveg einstakt, allt-
af tilbúin að slá á létta strengi og
kom öllum í létt skap með sinni
skörpu og mjög svo hnitmiðuðu
kímnigáfu.
Jónu varð fjögurra myndarlegra
bama auðið, þeirra Hjálmtýs Inga,
Sigurðar Eggerts og Ásdísar, en
þau átti hún með fyrri manni sínum
Inga Eggertssyni og þá átti Jóna,
Lindu Þóru með Grétari Ámasyni,
en þau voru í sambúð í byrjun átt-
unda áratugarins. Jóna giftist hins-
vegar eftirlifandi maka sínum Guð-
mundi Ólafssyni árið 1978 og var
samband þeirra alla tíð, bæði náið
og traust. Það var sérstök unun að
skynja þetta tæra andrúmsloft sem
ávallt ríkti á þeirra heimili og alltaf
var maður tekinn í „bakaríið", þeg-
ar gömlu minningamar voru rifjað-
ar upp.
Elsku Mummi, Hjalli, Siggi, Ás-
dís og Linda, Guð gefi ykkur styrk
á þessum erfíðu tímum. Við fæmm
ykkur innilegar samúðarkveðjur.
Blessuð sé minning Jónu.
Hjalli og Hanna.
Jóna fæddist og ólst upp í Kefla-
vík, dóttir Hjálmtýs Einarssonar og
Eggrúnar Jónsdóttur.
Hún var næstyngst af fímm
systkinum. Elstur er Baldur pabbi
minn, næst kom Einar sem dó langt
um aídur fram, þá Lolla, og yngst
er Sólrún Arna og búa þær báðar
í Bandaríkjunum.
Jóna eignaðist fímm böm sem
öll hafa komist vel áfram í lífínu
nema yngsti drengurinn sem fædd-
ist andvana. Þau em Hjálmtýr, Sig-
urður, Ásdís og Linda og alls em
bamaböm Jónu orðin fímm.
Frá því ég man eftir mér hefur
Jóna frænka verið samofín lífí mínu
og oft var glatt á hjalla þar sem
Jóna var enda sá Jóna alltaf skop-
legu hliðamar á málunum hvernig
sem á gekk. Reyndist sá eiginleiki
henni vel í baráttunni við þennan
illkynja sjúkdóm sem hún að lokum
varð að lúta í lægra haldi fyrir þrátt
fyrir hetjulega baráttu.
Jóna kvartaði aldrei þótt hún
hafi verið orðin mjög þjáð og af
þeim sökum gmnaði mig ekki að
hún ætti svona stutt eftir. Hennar
mesta gæfa í lífinu var þegar hún
kynntist eftirlifandi eiginmanni sín-
um, Guðmundi, sem bar hana á
höndum sér til síðasta dags. Hann
hefur reynst bömum hennar sem
besti faðir og vinur og bamabömum
eftirlátur og hjartahlýr afí.
Jóna fann mikinn styrk í trúnni
á Guð og átti þann frið í hjarta sem
margir leita að. Mér fínnst vel við
hæfi að enda þessa grein með eftirf-
arandi versi um leið og ég votta
ykkur, Mummi, Hjalli, Siggi, Ásdís
og Linda, mína dýpstu samúð.
+
Mágur okkar,
dr. ALFRED L. COPLEY
(AL COPLEY),
andaðist í New York 28. janúar.
Ólafur Tryggvason,
Viggó Tryggvason.
t
Elskuleg eigínkona mín, móðir, tengdamóðir og amma,
JÓNA HJÁLMTÝSDÓTTIR,
Mávabraut 1b,
Keflavík,
verður jarðsungin frá Keflavíkurkirkju í dag, laugardaginn 1. febrú-
ar, kl. 14.00.
Þeím, sem vildu minnast hennar, er bent á Styrktarsjóð Sjúkra-
hússins í Keflavík.
Guðmundur Valur Ólafsson,
Hjálmtýr Ingason, Sigurlín J. Baldursdóttir,
Sigurður Ingason, Bjarnheiður Þórðardóttir,
Ásdis Ingadóttir, Birgir Guðbergsson,
Linda Þóra Grétarsdóttir, Gunnar Ásgeirsson
og barnabörn.
+
Systir mín og frænka okkar,
NANNA ÓLAFSDÓTTIR,
lést í Landspítalanum 30. janúar.
Sigrún Ólafsdóttir,
Ólafur Steingrímsson,
Kristfn Steingrímsdóttir,
Sigríður Björnsdóttir,
Isak Ólafsson,
Nanna Ólafsdóttir,
Ragna Ólafsdóttir,
Kristín Ólafsdóttir,
Helga Ólafsdóttir,
Óskar Ólafsson.

Ég á mér bústað á himnanna hæðum
hrömun ei þekkist við Guðs dýrðarstól.
Allir þar mettast af Hans eilífii gæðum
aldrei til viðar þar hnígur sól.
(S.H.)
Jóna K. Baldursdóttir.
þá var trúin á bata afar sterk og
barðist hún af dugnaði við að endur-
heimta heilsu á ný. Henni var eink-
ar hugleikið að hafa allt hreint í
kringum sig, vandvirk var hún,
skemmtileg og -snögg í tilsvörum,
hún var afar gjafmild, mér gaf hún
kærleika sem ég geymi í mínu
hjarta. Jóna bjó manni sínum Guð-
mundi V. Ólafssyni yndislegt heim-
ili, nú síðast að Mávabraut l.b. í
Keflavík. Hann var hennar tryggi
förunautur uns yfír lauk. Með djúpu
þakklæti og virðingu kveð ég mína
góðu vinkonu. /
Elsku Mummi, bömin, fjölskyld-
ur og aðrir aðstandendur, megi
góður Guð veita ykkur styrk í þess-
ari miklu sorg.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi
hafði þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi
hans dýrðarhnoss þú hljóta skait.
(V. Briem)
Guð blessi minningu Jónu Hjálm-
týs.
Silla.
Ég heyrði Jesú, himneskt orð
kom, hvíld ég veiti þér
þitt hjarta er mætt og höfuð þreytt
þvi halla að bijósti mér.
(Stefán Thorarensen)
Elskuleg vinkona mín hefur nú
fengið hvfld eftir baráttu við erfiðan
sjúkdóm, sem hún barðist við af
miklum kjarki og æðruleysi, en
þrekið þraut og þjáningum lauk.
Hún andaðist í Sjúkrahúsi Keflavík-
ur 26. janúar. Við drúpum höfði
harmi slegin og fáum ekki skilið
hver tilgangurinn geti verið með
ótímabærum dauða. Jónu Hjálmtýs,
eins og hún var ávallt kölluð kynnt-
ist ég fyrir sautján árum. Þegar
fyölskyldur okkar bjuggu í sömu
byggingu, og höfðum við ávallt
gott samband, á hveijum degi síð-
ustu mánuðina. Ég mun sakna
hennar sárt. í huga mér koma upp
minningar sem við áttum saman,
hlógum, grétum og báðum góðan
Guð að hjálpa okkur. Minningar
sem seint munu gleymast. Hún var
vinkona sem hægt var að treysta,
og treysta á, það sýndi sig best
þegar ég varð fyrir mikilli sorg í
nóvember síðastliðinn. Hún var öll-
um góð og vildi öllum gott. Við
áttum saman yndislegar stundir,
ræddum um lífið og tilveruna,
hversu tíminn væri dýrmætur, lífið
væri eitt andartak, fortíðin væri lið-
in og framtíðina gæti enginn séð
fyrir. Við áttum samt ekki von á
því að leiðir okkar myndu skilja
jafn snöggt og raun varð á, og
ræddum mikið um hvað við ætluð-
um að gera þegar henni batnaði.
Þó svo Jóna gerði sér grein fyrir
þeim sjúkdómi sem hún var með,
Rétt einu sinni erum við mann-
anna böm minnt á hverfulleika
þessa jarðneska lífs og hvað stund-
imar em dýrmætar. Þótt svo flest-
um okkar sé það ljóst að það sem
við getum gert í dag bíðum við með
til morguns og fyrr en varir er
tíminn hlaupinn frá okkur að fullu
og öllu. Þannig varð mér innan-
bijósts þegar mér bárust fréttimar
af andláti æskuvinkonu minnar,
Jónu Hjálmtýsdóttur. Ég var að
vona að við gætum átt saman fleiri
næringarríkar stundir á næstunni.
En dugnaður og baráttuþrek henn-
ar síðustu stundirnar blekktu mig
og trúlega fleiri þótt svo ég ætti
að hafa þekkingu til að vita betur.
Foreldrar Jónu vom Hjálmtýr
Einarsson, Vogi á Fellsströnd, og
Eggrún Jónsdóttir frá Amey á
Breiðafirði.
Böm Jónu og makar þeirra era
Hjálmtýr Ingason, kvæntur Sigur-
línu Baldursdóttur; Sigurður Egg-
ert Ingason, kvæntur Bjamheiði
Þórðardóttur; Ásdís Ingadóttir,
maki Birgir Guðbergsson; Linda
Þóra Grétarsdóttir, unnusti Gunnar
Ásgeirsson.
Vinátta okkar Jónu hófst nánast„
við fæðingu hennar því mæður okk-
ar vom kunningjakonur og ná-
grannar við Hafnargötuna í Kefla-
vík. í þá daga var Hafnargatan
bammörg gata og iðandi af mann-
lífi ungra jafnt sem aldinna. Með
okkur Jónu tókst slíkur vinskapur
sem entist til hinstu stundar. Þótt
svo að lífshlaup okkar lægi ekki
alltaf saman né daglegt samband
væri þar á, bar aldei skugga á þá
einlægni sem bemskuvinátta batt
og fullt traust bámm við ávallt
+
Þökkum innilega auðsýnda hluttekningu vegna andláts
HELGU GUÐJÓNSDÓTTUR LAXNESS
píanókennara.
Aðstandendur.
+
Elskulegur fósturfaðir okkar,
HELGI ÞÓRARINSSON,
Hrafnistu
Hafnarfirði,
andaðist í St. Jósefsspítala, Hafnarfirði, fimmtudaginn 30. janúar.
Erla Guðmundsdóttir,
Helga Bjarnadóttir.
+
FRIÐRIK GUÐMUNDSSON,
frá Fremri Arnardal,
til heimilis á Hrafnistu í Reykjavík,
lést fimmtudaginn 30. janúar.
Systkinabörnin.
hvor til annarrar því við þekktum
hjartalag hvorrar annarrar eins og
tvær manneskjur geta gert.
Jónu var margt til lista lagt frá
náttúmnnar hendi. Frásagnarhæfí-
leiki hennar var einstakur, hvers-
dagslegir atburðir urðu að hreinni
revíu úr hennar munni án þess að
halla á annan mann. Frásagnarhæf-
ileika hennar fylgdi jafnframt dil-
landi hlátur og gamansemi. Enda
var það besta upplyfting hér fyrr á
ámm fyrir allt fjölmiðlafár, að fara
í kaffisopa og njóta gestrisni og
ánægjulegra stunda á heimili Jónu
þar sem snyrtimennska og reglu-
semi var jafíian viðhöfð í hvívetna.
Hún var trygg og trú vinum sínum
bæði í gleði og sorg.
Ein af mörgum æskuminningum
mínum frá samvemstundum okkar
er mjög tengd tveimur af hennar
eðlisþáttum sem em trú og snyrti-
mennska. Það var eitt kvöld sem
við vinkonumar fengum að sofa
saman eins og litlum stelpum er
títt. Jóna var þá fyögurra eða fímm
ára gömul. Þegar við höfðum háttað
okkur tók hún til og braut hveija
spjör svo snyrtilega og nákvæmlega
saman að ég spurði hvers vegna
hún gerði þetta svona vel, svarinu
hef ég aldrei gleymt: „Svo englam-
ir sjái hvað ég fer vel með fötin
mín.“
Lífíð lék ekki alltaf við Jónu og
hún kynntist því að lífið væri ekki
svo einfalt að nóg væri að bijóta
vel saman fötin sín. Hún kynntist
tilfinningamiklum sársauka lífsins,
vonbrigðum og missi ástvina oftar
en einu sinni og oftar en tvisvar.
Hún barðist við sinn banvæna sjúk-
dóm, krabbameinið, þann sjúkdóm
sem í dag er einn af þeim sjúkdóm-
um sem hvað mest reynir á líkam-
legt, andlegt og félagslegt þrek.
Frá öllum þessum raunum stóð hún
upp með reisn.
Mesta gæfa Jónu var að eignast
Guðmund Ólafsson að lífsfömnaut.
Hann reyndist henni ávallt stoð og
stytta í raunum og gleði. Einnig
var hann bömum hennar og bama-
bömum sem besti faðir og afí.
Fyrir rétt einni viku áttum við
Jóna saman örlitla stund. Þá sagði
hún mér að hún tryði enn á engl-
ana. Því trúi ég því að þeir og algóð-
ur Guð gefí henni hvfld og frið í
sínum híbýlum.
Kæri Guðmundur, börn, tengda-
böm, bamaböm og systkin, ykkar
missir er stór en Guð gefur líkn.
Sólveig Þórðardóttir.
Margt er það og margt er það,
sem minningamar vekur,
og þær eru það eina,
sem engin frá okkur tekur.
(Davíð Stefánsson)
Það dimmdi skyndilega yfír öllu
er okkur barst sú harmfregn að hún
Jóna okkar væri látin, horfín svo
skyndilega úr lífí okkar Iangt um
aldur fram, aðeins 49 ára gömul.
Jóna var með skemmtilegri kon-
um að vera með í hvers konar fé-
lagsskap, hvort sem var í vinnu eða
annars staðar og var alltaf stutt í
glettið brosið og skjót tilsvörin sem
einkenndu jafnan glaðlyndi hennar.
En Jóna var haldin ógnvænlegum
sjúkdómi sem fellir svo margan
manninn langt um aldur fram.
Jóna barðist við sjúkdóminn af
miklum hetjuskap en varð að lokum
undan að láta.
Hjá okkur sem eftir lifum em
spumingarnar margar og áleitnar
en svörin fátækleg.
Við leiðarlok streyma myndir
minninganna um huga okkar og era
þær dýrmætar okkur öllum er urð-
um þeirrar gæfu aðnjótandi að fá
að kynnast Jónu.
Megi almættið veita eiginmanni,
bömum og öðmm aðstandendum
huggun og styrk í þessari miklu
sorg og láta minninguna verða ljós
í lífi okkar allra.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem) -
Starfsstúlkur á dagheimilinu
Garðaseli.