Morgunblaðið - 29.11.1992, Blaðsíða 31

seei HaaMavöw
MORGUNBLÍÐIÐ
SAMSAFNI
sr GIUAJ9HU0H0M
1 SUNNUDAGUR 29. NÓVEMBER 1992
SÍMTALID...
ER VIÐ ELÍNUINGIMUNDARDÓTTUR 5ÁRA
Mauno Koivisto for-
sætisráðherra Finn-
lands og Olof Palme
forsætisráðherra
Svíþjóðar á gangi í
norðangarranum á
Lælqartorgi.
Fimmtu jólin
uði. Þingið sátu 78 þjóðþingsfulltrú-
ar og um 40 ráðherrar, en í allt
sóttu hátt á ijórða hundrað manns
þingið. Merkasta mál þingsins var
hugmyndin um norrænt tollabanda-
lag, Nordek. Forseti var kjörinn
Sigurður Bjarnason frá Vigur. í
samtímaheimildum er þess sérstak-
lega getið að vonskuveður hafi ver-
ið þegar þingfulltrúar komu til
landsins, rok og hríðarbyljir svo litlu
hafi munað að flugvélar með þing-
fulltrúa gætu lent í veðurofsanum.
En allt fór vel að lokum og þótti
þinghaldið takast með. ágætum.
45380
— Er þetta Elín?
Já.
— Komdu nú blessuð, þetta er
Kristín Matja á Morgunblaðinu.
Ég er búin að vera að hringja í
þig, en þú ert aldrei heima. Hvar
varstu?
Bíó. Veistu hvað, klukkan og
kertastjakinn breyttust í mann og
konu og strák.
— Hvað segirðu! Þetta hefur
verið skemmtileg bíómynd. En
heyrðu, nú er aðventan að koma
og því langaði mig til að rabba við
þig um jólin. Þetta eru fimmtu jól-
in þín, manstu nokkuð eftir jól-
unum í fyrra?
Ég veit það ekki.
— Þekkirðu jólasveinana?
Einn. Veistu hvað, ég sá jóla-
sveininn gegnum gluggann.
— Nú? Hvað var hann að gera?
Hann var að koma og gefa mér
í skóinn.
— Manstu hvað hann gaf þér
Ég fékk skraut og páskaegg.
— Nú, nú, eitthvað hefur sá
gamli verið farinn að kalka. En ég
á litla frænku sem fékk kartöflu í
skóinn í fyrra. Veistu af hveiju?
Hún var svo óþekk.
— Einmitt. Manstu hvað jóla-
sveinarnir heita?
Ég man suma. Stekkjastaur, en
ég man ekki hvað þessi heitir sem
var að stela kertunum.
— Kertasnfkir. En veistu út af
hveiju við höldum jól?
Nei.
— Manstu hver
fæddist á jólunum?
Veistu hvað,
löggan kom og gaf
okkur endurskins-
merki.
— Já, já, á leik-
skólann þá?
Jólasveinamir
komu líka. Veistu
hvað, ég fékk bók.
— Hvað se-
girðu, ekki hafa
þeir verið nískir.
Veistu hvað, við Elín
dönsuðum í kringum jólatréð.
— Vomð þið í sparifötunum?
Við þurftum þess nú ekki.
— Auðvitað ekki, en veistu hvað
aðventa er?
Nei.
— Þá er svona krans á borðinu
með fjórum kertum í.
Nei, ég er ekki á borðinu.
— Ért þú ekki á borðinu?
Nei, kertin em ekki á borðinu.
— Þau koma. Jæja, en hvað viltu .
nú helst fá í jólagjöf?
Leir.
— Leir já, nokkuð fleira?
Nei.
— Jæja Elín mín, þú segir það.
En hvenær þurfa börn að fara að
hátta svo þau fái eitthvað í skóinn?
Snemma.
— Klukkan hvað er það?
Átta.
— Við munum það. Heyrðu,
þegar jólasveinninn kemur til þín,
blddu hann þá um að koma til mín
líka.
Við tölum ekki við hann.
- Nú?
Við hlustum á hann. Veistu
hvað, löggan sagði að það mætti_
aldrei vera úti eftir kvöldmat. En
ég var ekki úti núna, ég var á veit-
ingastað.
— Það era aldeilis flottheit á
minni.
Ég fékk hamborgara, franskar,
ís, og litabók og liti.
— Hvað lúxus er þetta! Af
hveiju fæ ég aldrei litabók og liti
á veitingastað?
Bara.
— Af hveiju
ekki?
Bara.
— Jú, af hveiju
ekki? Þú varst
ekki á veitinga-
staðnum.
— Það er rétt.
Jæja Elín mín, þú
þarft víst að fara
að sofa, svo ég
býð þér bara góða
nótt.
Ég skila því.
Trygve Bratteli,
fyrrverandi for-
sætisráðherra
Noregs, og Mauno
Koivisto frá Finn-
landi ræðast við.
Gunnar Gunnarsson
Haustið 1948 fréttistþað um íslandsbyggðir að skáldið Gunnar
Gunnarsson og Fransiska kona hans hefðu gefið ríkinu höfuðból
sitt Skriðuklaustur. Seint í nóvember sama ár átti blaðamaður
Morgunblaðsins viðtal við Gunnar. Áður hafði blaðamaðurinn átt
símtal við Gunnar en vegna þess hve illa heyrðist varð það að
samkomulagi að geyma spjaliið þar til skáldið flytti suður. Yfir
kaffibolla á Hótel Borg fór svo viðtalið fram.
Skáldið sem gaf ríkinu höfuðból
sitt og kona hans, eru nú
húsnæðislaus og verða að búa í
gistihúsi. Þau hjónin hafa verið
að leita fyrir sér um íbúð, en ekki
tekist ennþá, segir blaðamaðurinn
í grein sinni. Hann segir ennfrem-
ur að alveg sé óvíst hvar þau taki
sér bólfestu til langdvalar, en það
mætti á Gunnari skilja að hann
vildi gjaman setjast að í Reykja-
vík, (sem líka varð reyndin).
Um Skriðuklaustur segir Gunn-
ar að þau hjónin hefðu helst óskað
eftir að húsið yrði notað sem
hressingarhæli eða að listamönn-
um yrði tryggð þar dvöl, eða eitt-
hvað þess háttar. „Það sem vakti
einkum fyrir konu minni og mér,“
segir Gunnar, „var að jörðin lenti
ekki í braski. Við gátum ekki
hugsað okkur það, eftir að við
vorum búin að búa um okkur
þarna. Það var þess vegna sem
við töldum tryggast að ríkið fengi
jörðina til umráða. En aðalástæð-
an til þess að við fluttum var að
búskapurinn var orðinn okkur of-
FRÉTTALJÓS
ÚR
FORTÍÐ
HÚSNÆÐISVANDI
GUNNARS GUNNARS-
SONARÍ REYKJAVÍK
Frá
höfiiðbóli
ígisti-
herbergi
viða. Það var ekki hægt að fá
neina hjálp. Jafnvel kvennaskólinn
á Hallormsstað var vinnufólkslít-
ill. Það er hægt að fá fólk þama
eystra á sumrin en vonlaust að
vetrinum."
Þegar talið barst að húsnæðis-
málum og því hvort ekki sé erfítt
að vera skáld, að vinna að hugðar-
efnum sínum í gistihúsherbergi
segir skáldið það rétt vera. En það
sé hægara sagt en gert að fá íbúð,
hvort heldur sé til leigu eða til
kaups. Þau hjónin hafi farið á
hnotskóg eftir húsnæði frá því þau
komu suður. Það hafi ekki verið
hægt að gera að austan, því lítt
sé gerlegt að leigja eða kanna
húsnæði að óséðu. En þetta hafí
gengið heldur stirt eftir að suður
kom. Þau hafi verið að því komin
að leigja húsnæði, sem þeim leist
vel á, en þá tók systir húseiganda
upp á því að gifta sig og þurfti á
íbúðinni að halda. Það þekkja
margir þá erfíðleika, sem eru á
því að fá íbúð í Reykjavík um
þessar mundir, segir í greininni.
Umræðurnar snúast þessu næst
um skáldsögu Gunnars, Jón Ara-
son, sem þá var að koma út á
íslensku. Hersteinn Pálsson þýddi
bókina úr dönsku en Gunnar
kveðst í viðtalinu hafa farið yfír
handritið og breytt því allmikið.
„Ekki vegna þýðingar Hersteins,"
bætir hann við. „Heldur vegna
breytinga sem ég vildi gera á sög-
unni á íslensku og sem hér þótti
betur fara en í danska textanum.
Fór ég með handritið eins og mér
sýndist. Það má segja að við höf-
um báðir unnið þetta verk.“ Grein-
arhöfundur lætur þess getið að
bókin um Jón Arason hafí fengið
mikið lof þegar hún kom út í
Danmörku. „Þegar um slíka sögu
er að ræða verður maður að fýlgja
sögulegum staðreyndum ná-
kvæmlega," segir Gunnar. „Bæði
er það að saga Jóns Arasonar
biskups er kunn og heimildir um
hana nær óþijótandi. Það kostaði
mikla vinnu og fýrirhöfn að skrifa
þessa sögu.“
Þegar Gunnar er spurður í við-
talinu hvort í vændum sé nýtt
verk frá honum gefur hann lítið
út á það. „Það fer mikill tími í
útgáfu fyrri bóka á íslensku og
ýmislegt annað kemur til greina
sem glepur. En ekki er því að
neita, að eitthvað kann að vera á
pijónunum ef vel er að gáð. Það
var gefíð hálfgildings fyrirheit
með söguflokknum um Heiða-
harm. En heimurinn er að breyt-
ast svo mikið. Maður er kominn
úr þeim heimi, sem maður fæddist
í og í annan heim að nokkra leyti.
Best er að spá sem minnstu um
framtíðina," segir skáldið.
Á meðan þeir félagar voru að
drekka kaffið og rabba saman var
lítill kettlingur að leika sér í her-
berginu. „Það var auðséð að kisa
litla kunni vel við sig,“ segir grein-
arhöfundur. „Hún nuddaði sér upp
að húsbónda sínum og malaði af
vellíðan.
„Þér hafíð húsdýr ennþá, þótt
búskapnum sé lokið?
„Já, sonardóttir okkar gaf mér
þennan kettling með þeim orðum,
að nú þegar ég væri búinn að
farga öllum skepnum mínum gæti
það ekki minna verið en að ég
ætti eina kisu.“