Morgunblaðið - 24.02.1993, Side 30

30
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 24. FEBRÚAR 1993
Minning
Guðmundur Jóns-
son frá Hafrafelli
Fæddur 2. júlí 1917
Dáinn 2. febrúar 1993
Kær vinur og frændi minn, Guð-
mundur Jónsson frá Hafrafelli í
Skutulsfirði, er fallinn frá. Hann
andaðist á heimili sínu í Vallar-
gerði 39 í Kópavogi hinn 2. febrúar
sl.
Guðmundur var elstur þriggja
bama hjónanna Jóns Guðmunds-
sonar og Kristínar Guðmundsdótt-
ur, að þeim stóðu merkar vestfírsk-
ar ættir. Systkini Guðmundar voru:
Haukur, lögfræðingur, er lést fyrir
aldur fram, og Kristín, læknir, sem
er ennþá að störfum hér í borg.
Kristín og Guðmundur voru ein-
staklega samrýnd systkini.
Muggur, eins og við vinir og
skólafélagar kölluðum Guðmund,
var góður drengur, ósérhlífínn og
ráðhollur, úrræðagóður er vanda
bar að höndum, prýðilega verki
farinn og mikill stjórnandi. Þetta
er sett fram af kunnugleika því að
náin vinátta okkar spannar meir
en 60 ár.
Tryggari og hjálpsamari vin var
varla hægt að hugsa sér. Ungur
að ámm fór Muggur að starfa að
búi foreldra sinna og rétta þeim
hjálparhönd. Fyrst sem mjólkur-
póstur er flutti mjólkina á mjólkur-
kerru, hlaðna þungum brúsum 5-6
km leið til ísafjarðar á lélegum
vegi. Að vetri til í vondum veðrum
mátti þetta kallast þrekvirki af
unglingi!
Löngu seinna, er Muggur fór til
náms í Gagnfræðaskóla Isafjarðar,
deildum við saman herbergi á heim-
ili foreldra minna í Hafnarstræti 1
á ísaflrði. Hann var kærkominn á
heimili mitt, öllu heimilisfólki þótti
vænt um hann. Síðar lá leið okkar
saman í Verslunarskóla íslands og
vorum við þar sessunautar. í vor
eru 55 ár liðin frá útskrift og við
leiðarlok minnumst við eftirlifandi
skólasystkini hans með þakklátum
huga. Vilhjálmur Þ. Gíslason skóla-
stjóri gaf Muggi eftirfarandi með-

iwarrsWM

Myndasögur Moggans koma út á miðvikudögum.
Myndasögumar gleðja yngri kynslóðina sem fær blað fullt af skemmtilegu efni sem þeir
fullorðnu hafa einnig gaman af.
Einnig er að finna í blaðinu gátur, þrautir og aðra dægradvöl auk fallegra mynda sem
bömin hafa sjálf teiknað og sent Morgunblaðinu.

kjarni málsins!

mæli að loknu námi: „Guðmundur
lauk burtfararprófi með mjög góðri
einkunn. Hann reyndist hér ágætur
námsmaður og ötull verkmaður.
Hann var nákvæmur, skylduræk-
inn og áreiðanlegur og prúðmenni
í framkomu, líklegur til þess að
verða góður og sjálfstæður starfs-
maður. Hann hlaut verðlaun skól-
ans við burtfararprófið."
Muggur kom víða við á lífsleið-
inni. Fyrst fór hann til Húsavíkur
og starfaði þar um eins árs skeið
hjá Einari Guðjohnsen. Þá bauðst
honum starf hjá hinum merka út-
gerðarmanni Haraldi Böðvarssyni
á Akranesi. Hjá fyrirtæki hans
starfaði Muggur í 4 ár við góðan
orðstír. Þeir urðu mestu mátar
Haraldur og Muggur, enda voru
meðmæli Haraldar með honum þau
bestu sem ég hefi séð. Um árabil
vann Muggur hjá fyrirtækinu Þor-
geiri & Ellert hf. á Akranesi og
reyndist þar sem annars staðar
drjúgur starfskraftur.
Hinn 1. september 1953 kvænt-
ist Muggur eftirlifandi eiginkonu
sinni, Sigríði Pálsdóttur íþrótta-
kennara. Þau bjuggu að Ásfelli,
Innri-Akraneshreppi, og eignuðust
3 börn: Ólöfu, Kristínu og Guð-
mund. Öll mannvænleg og vel gerð.
Þau hafa öll stofnað sín heimili og
nú eru barnabörnin orðin fimm.
Frá Ásfelli fluttist fjölskyldan suð-
ur á bóginn, eins og svo margir á
þeim árum. Stórt og myndarlegt
hús reis af grunni í Vallargerði 39,
í Kópavogi, er varð heimil þeirra.
Um 10 ára skeið starfaði Mugg-
ur sem skrifstofustjóri hjá Hrafn-
istu DAS í Reykjavík. Síðar gerðist
hann starfsmaður hjá Félagsmála-
stofnun Reykjavíkurborgar um
árabil, en síðustu æviárin var hann
skrifstofumaður hjá mági sínum,
Pálma Pálssyni, í útgerðarfélaginu
Nes hf. í Reykjavík.
Starfsárin urðu því mörg, enda
starfsþrek Muggs í besta lagi, þar
til erfið veikindi fóru að gera vart
við sig. Hann fékk krabbamein í
nýra, sem var fjarlægt árið 1986,
en náði sér all vel eftir þá aðgerð.
Árið 1990 veikist hann aftur og
árið 1991 var fjarlægt æxli við
heilann. Það tókst, en við það missti
hann mátt vinstra megin í líkaman-
um. En Muggur lét ekki deigan
síga og var næstum búinn að ná
sér á strik, er síðasta áfallið kom
og krabbameinið tók sig upp á ný
og varð honum að aldurtila.
Aldrei heyrði ég Mugg kvarta,
heldur tók hann veikindum sínum
með stóískri ró, og lét ekki bugast
þá er syrti í álinn. Tíu dögum fyrir
andlátið ræddum við saman um
daginn og veginn og væntum meiri
bjartsýni hjá þjóðinni.
Minningar hrannast upp frá
löngu liðnum æskudögum heima á
ísafirði í faðmi fjalla blárra.
Ógleymanlegar samverustundir
uppi um fjöll og fírnindi í glæstum
hamrasal við fossanið lýsa manni
fram á leið.
Muggur hafði heillandi bassa-
rödd og var um tíma starfandi með
Karlakór Fóstbræðra, einnig söng
hann með Kirkjukór Kópavogs um
árabil og hafði unun af.
Kristín studdi bróður sinn alla
tíð með ráðum og dáð í veikinda-
stríði hans og með frábærri hjálp
frá heimastoð krabbameinsdeildar
Landspítalans gat Sigríður eigin-
kona hans annast um hann heima
uns yfír lauk; því að heima vildi
hann vera. I frístundum sínum
fékkst Muggur mikið við allskonar
vélar, það var hans líf og yndi og
ekki laust við að mér undirrituðum
þætti nóg um, er ég heimsótti hann
í vélasalinn. í sjúkralegu á Land-
spítalanum eitt árið þýddi Muggur
enska bók, sem hann gaf heitið „Á
norðurmörkum mannabyggða" og
pikkaði hana svo á tölvuna sína
með einum fíngri og lauk fagmann-
lega við.
Að lokum sendum við Denna
Sigríði, börnunum og Kristínu,
systur Muggs, og öðrum ættingjum
einlægar samúðarkveðjur. Góður
vinur er horfínn, en minningarnar
lifa og Muggur mun líka finna
hamingjuna hinum megin.
Lifðu heill á ljóssins vegi, við hin
fylgjum eftir á okkar burtfarardegi.
Sveinn Elíasson.