Morgunblaðið - 09.03.1993, Síða 48

48
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 9. MARZ 1993
nmmm
„Hvoá attu >/)&, ab Þau séu e&zerb
Lik þér?Asni geiuréu verib!þetta eru&gi"
í guðanna bænum Hanna. Fyrst
þér er svona illa við nágrann-
ana, getur þú ekki látið eins
og þér séu ekki til?
Ó, nú get ég heyrt í útvarps-
fréttunum hversu mikiis virði
hún er!
Jltarguiilribifrife
BRÉF TIL BLAÐSINS
Aðalstræti 6 101 Reykjavík - Sími 691100 - Símbréf 681811
Osannindi Ólafs Ragnars
Frá Björgólfi Stefánssyni:
í FYRSTU viku aðventu birtist á
skjánum formaðurinn Ólafur Ragn-
ar Grímsson. Ekki var að sjá annað
, en hann kynni vel við sig að vanda
í fjölmiðlaljósinu. Þótti fleirum en
mér viðstöddum, hann venju fremur
stórtækur í ósannindavaðli sínum.
Get ég því ekki látið hjá líða að
hafa uppi nokkurt andóf, þar sem
ég hefí ekki fram að þessari stundu
séð fullyrðingum hans hnekkt af
mér færari mönnum, en við því
hefí ég þó búist nú um hríð. Það
atriði í hans málflutningi, sem hér
er vakin athygli á, var með þeim
hætti, að manni ofbýður sú lítils-
virðing, sem hann sýndi hinum al-
menna borgara og sjónvarpsáhorf-
anda, þegar hann hélt því fram, að
Jón Sigurðsson viðskiptaráðherra
hefði klúðrað álmálinu, sem allir
vita að er alrangt, sem mest má
verða. Alþjóð veit, að Jón Sigurðs-
son hefur gert allt fram á þennan
dag, sem í hans valdi hefur staðið
til þess að koma þessu máli í höfn,
en það árar ekki beint vel á álmörk-
uðum heimsins um þessar mundir
vægast sagt. Þarf ekki lengra að
fara en til Straumsvíkur, til að sjá
hvernig dæmin standa þar þessa
stundina. Öllum er þetta ljóst, líka
drengskaparmanninum Ólafí Ragn-
ari, sem gat ekki stillt sig og kaus
að koma höggi á pólitískan and-
stæðing og takið eftir fyrrverandi
samráðherra, sem ekki var við-
staddur til að bera hönd fýrir höfuð
sér. Nú kemur upp í hugann mynd-
in af manninum, sem í ræðustóli
Alþingis tjáði_ sig með orðunum
skítlegt eðli. Á hinn bóginn gerist
ég ekki vamarmaður Jóns Sigurðs-
sonar. Þess er ekki þörf. Hann hef-
ur alla burði til að verjast árásum
Ólafs Ragnars. Jón Sigurðsson er
og hefur verið góður fulltrúi íslend-
inga í þessu álmáli og þar koma
fleiri við sögu en bara hann, þegar
upp Verður staðið. Það fer ekki á
milli mála. En hér hefur orðið frest-
un á fullnaðarsamningum í bili og
um orsakimar leikur enginn vafi,
eins og allir vita sem vilja. Má
furðulegt teljast, að með köldu blóði
skuli borið á þennan vel hæfa for-
ustumann álmálsins, að hann hafi
klúðrað því máli. Það fer enginn
fram á, að Ólafur Ragnar Grímsson
fínni orðum sínum stað, af þeirri
einföldu ástæðu, að það getur hann
ekkj.
Á gamlársdag komu formenn
stjómmáláflokkanna eða fulltrúar
þeirra saman í Perlunni til borð-
halds og umræðna. Því miður missti
ég af þessari samverustund þeirra
að mestu, nema lokunum. Ég hjó
eftir, að Davíð Oddsson átti í erfið-
leikum með að tjá sig, vegna þess
að Ólafur Ragnar tók sífellt fram
í fyrir Davíð forsætisráðherra og
gat auðsjáanlega ekki beðið eftir,
að hann lyki máli sínu. Ég heyrði
að Davíð þurfti að tvítaka í sitt
hvort skiptið: „Maðurinn vill ekki
hlusta." Fulltrúi Kvennalistans, sem
ég held að hafí verið Ingibjörg Sól-
rún, lét heldur ekki sitt eftir liggja
í frammítökum. Hér er um að ræða
skort á mannasiðum og ætti þetta
fólk að vita betur, því að orðaskil
á útvarpi og sjónvarpi heyrast ekki,
a.m.k. hjá mörgu eldra fólki, tali
fleiri en einn í einu. Ég er t.d. kom-
inn yfír sjötugt og fínn orðið vel
fyrir þessu. Þótt þeir menn séu til
meðal okkar íslendinga, sem vilja
vama öðrum máls í ræðu og riti
og undir ýmsum kringumstæðum,
má þar á árum áður benda á komm-
únista, meðreiðarsveina Ólafs
Ragnars Grímssonar. Munu menn
það lengi í minnum hafa, þegar
Hjörleifur nokkur Guttormsson kom
frá námi í Austur-Þýskalandi og lét
þess getið, að allar umræður í okk-
ar þjóðfélagi, ættu ekki að fara
fram nema á grundvelli sósíalism-
ans. Hvílíkur boðskapur og viðbjóð-
ur.
Vel man ég Ólaf Ragnar formann
í ræðustóli Alþingis fyrir ekki löngu
síðan. Hann hafði notað ræðutíma
sinn rúmlega, sem ekki væri í frá-
sögu færandi, ef Salome Þorkels-
dóttir, forseti Alþingis, hefði ekki
hringt bjöllum til merkis um, að
ræðutími Ólafs væri úti. Þá sneri
hann sér við í pontu að Salome, sem
menn muna og sýndi Alþingi og
forseta þá óvirðingu, að hafa uppi
þau orð, að hann talaði eins og sér
sýndist. Einstaklega gáfulegt að
halda, að það myndi ganga eftir.
Ég vona að Salome hafi ekki kikn-
að í hnjáliðum, sem neinu nam,
þegar stertimennið Ólafur Ragnar
Grímsson setti í brýrnar.
Þá hélt Ólafur Ragnar fram þeirri
fírru í áheyrn landslýðs í þátttöku
sinni í áðurnefndu áramótaborð-
haldi, að fýrrverandi ríkisstjórn
hefði komið á þjóðarsáttinni svo-
kölluðu. Þakka bæri henni þann
árangur, sem þá náðist. Annað
hefðist núverandi stjórn að, voru
orð Ólafs. það er rétt að staldra
hér aðeins við. Það voru hræddir
menn og ráðalausir, sem þá stóðu
í stafni og þeirra fley rak stjórn-
laust fyrir veðri og vindum á þeim
dimmu dögum. En þegar neyðin var
stærst kom sending af himnum of-
an, en þá birtist bjargvætturinn frá
Flateyri, sem menn muna og vissu-
lega er alls góðs maklegur fyrir
sinn stóra þátt í að koma vitinu
fyrir verkalýðsrekendur og þar með
að koma í veg fyrir að fjárhagur
ríkisins yrði ekki ennþá einu sinni
rústaður með verkfallavitfírringu
og heimskulegum aðförum að ís-
lensku þjóðfélagi.
Menn munu nú á útmánuðum
minnast dómsins, sem háskólamenn
voru að vinna gegn ríkinu, vegna
afglapa Steingríms Hermannssonar
og svo níðstangarinnar á Stjórnar-
ráðstúni með þorskhausnum í enda.
Þá kemur upp í hugann, er Stein-
grímur fór einförum í Heiðmerkur-
göngu út af sama máli að eigin
sögn. Með þjóðarsáttinni vérða
ánægjuleg þáttaskil í íslenskri
verkalýðspólitík, sem menn skyldu
draga lærdóm af. Þá var vitsmunum
beitt, en ekki afli. Þjóðarsáttin var
fýrst og fremst aðilum vinnumark-
aðarins að þakka og það stóra blóm
verður með engu móti sett í hnappa-
gat Ólafs Ragnars Grímssonar, þótt
reynt væri í nefndum áramótamið-
degisverði. Félagarnir Ólafur Ragn-
ar og Steingrímur gátu ekkert og
gerðu ekkert annað en að sættast
á orðinn hlut. En hroki Ólafs Ragn-
ars Grímssonar er engum takmörk-
unum háður.
BJÖRGÓLFUR STEFÁNSSON,
Háholti 13,
Keflavík.
HOGNI HREKKVÍSI
B6 SAT V/ST I STÓLNUM HASÍS.
Víkveiji skrifar
*
Arum saman hafa Morgunblað-
inu borizt bréf til birtingar,
sem skrifuð eru á sömu ritvélina,
fjalla um áþekkt efni en með mis-
munandi nöfnum undir sem aldrei
eru handskrifuð, heldur vélrituð.
Framan af árum var nafnið Guð-
mundur Guðmundsson undir þess-
um bréfum en seinni árin hin og
þessi nöfn. Að undanfömu hafa
borizt nokkur slík bréf. Nöfnin, sem
sett eru undir þessi bréf eru: Sigríð-
ur Sigurðardóttir, Þóruf. 16, Hulda
Jónsdóttir, Dúfnahólum 4, Guðrún
Sigurðardóttir, Fannborg 1, Kópa-
vogi, Sigríður Jónsdóttir, Hring-
braut 119, Margrét Sigurðardóttir,
Æsufelli 4. Athugun hefur leitt í
ljós, að fólk með þessum nöfnum
er ekki til í tilgreindum húsum.
Ekkert þessara bréfa hefur verið
birt og þau verða ekki birt. Höf-
undi þeirra og sendanda skal hér
með bent á, að tilgangslaust er fyr-
ir hann, að senda þessi bréf með
þessum hætti. Hins vegar er efni
þeirra á þann veg, að komi höfund-
ur þeirra fram undir réttu nafni er
í fæstum tilvikum nokkuð athuga-
vert við að birta þau efnisins vegna.
xxx
Risna á vegum hins opinbera
hefur nokkuð verið til um-
ræðu að undanfömu. Víkveiji hefur
m.a. bent á, að þessi risnukostnaður
verður ekki sízt til á þann veg, að
ýmsir hópar og hagsmunasamtök
panta móttöku eða málsverð hjá
viðkomandi ráðherra. Vísbending
um slíka pöntun barst inn á rit-
stjórnarskrifstofur Morgunblaðsins
í síðustu viku. Þar var um að ræða
dagskrá ársþings iðnrekenda, sem
haldið verður á morgun. Lokaatriði
dagskrárinnar er: Móttaka iðnaðar-
ráðherra, Borgartúni 6.
Svona verður risnukostnaður
hins opinbera til að verulegu leyti.
Forráðamenn Félags ísl. iðnrekenda
hafa væntanlega samband við iðn-
aðarráðuneytið og minna á að venja
sé, að iðnaðarráðherra efni til slíkr-
ar móttöku fyrir fulltrúa á ársþingi
iðnrekenda. En er nú ekki full
ástæða til að breyta út af venjunni
bæði í þessu tilviki og öð'rum áþekk-
um? Það er kreppa í landinu. Við-
komandi ráðherrar geta auðveld-
lega hafnað slíkum óskum með
ábendingu um, að nú sé nauðsyn-
legt að spara í opinbera kerfinu.
Ekki skal dregið í efa, að forráða-
menn iðnfyrirtækja hafa þegar
skorið slíkan ónauðsynlegan kostn-
að niður í sínum rekstri en hvers
vegna þá að fara fram á hann við
ríkið?
XXX
*
Iþessum efnum dugar hvorki fyrir
iðnrekendur né ráðherrann að
vísa til þess, að kostnaður við slíka
móttöku sé svo lítill. Staðreyndin
er sú, að risnukostnaður hins opin-
bera nemur mörg hundruð milljón-
um króna og að hann verður að
verulegu leyti til með þessum hætti.
Hafí ráðherrar ekki hugrekki til að
hafna slíkum beiðnum ættu þeir,
sem leggja þær fram að hugsa sig
um tvisvar áður en þeir gera það í
framtíðinni.