Morgunblaðið - 14.11.1993, Page 32

MORGUNBLAÐIÐ MINNINGAR SUNNUDAGUR 14. NÓVEMBER 1993
Ríkharður Guðjóns
son — Minning’
Fæddur 2. apríl 1934
Dáinn 5. nóvember 1993
Á morgun, mánudaginn 15. nóv-
ember, verður til moldar borinn Rík-
harður Guðjónsson eða Gæi eins og
við kölluðum hann alltaf. Mig langar
að senda honum örfá kveðjuorð nú
þegar leið hans hér er lokið meðal
okkar.
Gæi var kvæntur Vilborgu Ingu
Kristjánsdóttur, systur mömmu. Þau
eignuðust tvo syni, þá Kristján og
Guðrjón. Kona Kristjáns er Þórunn
og eiga þau þijú böm. Gæi var ein-
staklega bamgóður og þolinmóður
og nutum við krakkamir þess. Gæi
var bifvélavirki og vann hjá Ræsi
hf. alla sína starfsævi. Ég gleymi
því aldrei hvað mér þótti blái Plymo-
uthinn hans flottur. Það var alveg
ægilega spennandi að fá bílferð með
Gæja því að þetta var allt öðruvísi
bíll en aðrir áttu.
Gæi hafði gaman af því að veiða
og fóru Inga og strákamir þá með.
Einu sinni fór ég með fjölskyldu
minni til Þingvalla og hittum við þá
Gæja, Ingu og strákana þar sem þau
voru að veiða. Gæi leyfði okkur systr-
unum strax að prófa veiðigræjurnar,
henti út fyrir okkur og lét okkur
draga inn ef hann fann að fiskur var
á. Svo sagði hann öllum að við hefð-
um veitt fískana.
Gæi og Inga voru einstaklega sam-
hent hjón og leyndi sér aldrei sú virð-
ing sem þau báu hvort fyrir öðru.
Inga hefur staðið sem klettur við
hlið hans í erfiðum veikindum og
hefur Gaui verði henni ómetanleg
stoð.
Sá sem eftir lifir
deyr þeim sem deyr
en hinn dáni lifir
í hjarta og minni
manna er hans sakna.
Þeir eru himnamir
honum yfir.
(Hannes Pétursson)
Elsku Inga, við Siggi og strák-
amir sendum þér innilegar samúð-
arkveðjur. _
Áslaug Guðjónsdóttir.
Hann kom til dyranna eins og hann
var klæddur. Hann var kallaður Gæi
og kynni okkar hófust fyrir réttum
tíu ámm þegar ég hóf störf hjá
Ræsi hf. Hann var þá einn af eldri
starfsmönnum fyrirtækisins, búinn
að vinna þar síðan 1950, lengst af
sem bifvélavirki.
Mér er minnisstætt hvasst og at-
hugult augnaráð hans þegar hann sá-
í fyrsta sinn þennan nýgræðing sem
átti e.t.v. að fara að ráðskast með
hann og hans verk á verkstæðinu.
Ekki þurfti ég þó lengi að hafa
áhyggjur af því, Gæi tók mér vel og
fór vel á með okkur æ síðan.
Hann var vandvirkur og samvisku-
samur fagmaður, skilaði góðum verk-.
um sem leiddi til þess að hann vann
gjaman fyrir sömu viðskiptavinina
aftur og aftur.
Hann var hreinn og beinn í sam-
skiptum, kom vel fyrir sig orði og lét
engan vaða yfír sig né eiga neitt hjá
sér ef því var að skipta. Hann var
glaður á góðum stundum, sagði vel
frá og hafði lifandi kímnigáfu. Hann
var fundvís á björtu hliðamar og
grunar mig að það hafí hjálpað hon-
um vel þegar hann fyrir nokkmm
árum varð fyrir heilsuáfalli sem kom
honum þó ekki á óvart.
Eftir ótrúlega stuttan tíma var
hann kominn til vinnu aftur.
Hann var harður við sjálfan sig
og ósérhlífínn. Síðustu árin vann Gæi
í varahlutaverslun fyrirtækisins og
afgreiddi þá lengst af varahluti til
okkar á verkstæðinu. Nutum við þá
reynslu hans sem bifvélavirkja, hann
þekkti þarfímar og sérvisku hvers
og eins og greiddi samviskusamlega
úr þeim málum.
Hann bar hag fyrirtækisins fyrir
bijósti og fyrir það vann hann sitt
ævistarf.
Ég vil með þessum línum. þakka
honum Gæja fyrir samfylgdina þenn-
an spöl. Eiginkonu hans og aðstand-
endum votta ég samúð mína.
Ágúst Guðmundsson.
Nú kveð ég vin minn Ríkharð
Guðjónsson í hinsta sinn. Gæi var
einn af þéssum traustu, föstu punkt-
um í tilverunni. Frá því að ég leit
dagsins ljós vorum við vinir og
skyggði aldrei neitt á þann vinskap.
Gæi var giftur móðursystur minni
Vilborgu Ingu Kristjánsdóttur. Eigin-
lega hefur aldrei verið hægt að segja
Gæi eða Inga sitt í hvoru lagi svo
samrýnd voru þau. Enda búin að
vera saman frá því að þau voru ungl-
ingar og ég held satt að segja að
allt sem þau hafí gert hafi þau gert
í sameiningu.
Ekki kann ég að fara með ætt
Gæja eða bamæsku, en veit þó að
hann missti foreldra sína ungur og
átti vafalítið erfíð uppvaxtarár. Ung-
ur varð hann heimagangur hjá ömmu
og afa á Mýrargötunni og þegar hann
og Inga giftu sig fluttust þau í lqallar-
ann hjá þeim á Fálkagötunni. Við
áttum heima á Ægisíðunni og því
stutt að hlaupa á milli og samgangur
mikill í þá daga. Inga og Gæi áttu
tvo stráka, Stjána og Gauja, og við
systumar tvær, þó nokkuð yngri.
Þannig að stóru bræðumir ef svo
má segja voru alltaf til staðar. Þetta
voru skemmtileg ár, enda mikið ferð-
ast á sumrin og ýmislegt brallað á
öðrum tímum.
Minningamar hrannast upp á
stundum sem þessum. Gæi reyndi
mikið að kenna mér að vera ekki
hrædd við jólasveininn, það tókst þó
að seint væri. Eitt skiptið las hann
undir íslandssögupróf með mér, og
ekki veit ég hvort okkar hafði meira
gaman af því. Hann var sá sem leyfði
okkur systranum að koma með sér
og strákunum að veiða. Hann nennti
að tína með okkur ber, enda þótt
afraksturinn væri ekki annar en
beijablár munnur.
Gæi vann alla sína tíð hjá Ræsi
hf. sem bifvélavirki og síðustu árin
í versluninni. Þegar hann kom heim
í hádegismat var af honum lykt sem
í bland var af smumingu og olíu. Enn
þann dag í dag fínnst mér þessi lykt
vekja upp ákveðna öryggistilfinn-
ingu. Eitthvað sem minnir á að vera
tekið opnum örmum af fullu öryggi
og festu.
Ýmisleg smávægileg atvik en þó
svo stór væri hægt að telja upp enda-
laust, en þau geymast í kistu minn-
inganna, sem kemur til með að verða
opnuð öðra hveiju bæði til að rifja
upp hve ánægjulegar stundir við höf-
um átt saman og eins til að hlæja
svolítið dátt að. Því þegar upp er stað-
ið era minningamar það dýrmætasta
sem maður á.
Síðastliðið ár var Gæja erfítt og
átti hann lengi við erfið veikindi að
stríða. Kom þá best í ljós hve góðan
mann hann hafði að geyma, yfirveg-
aðan og rólegan. Ekki hefur verið
EinarÞór Vil-
hjálmsson -Minning
Fæddur 3. apríl 1952
Dáinn 30. október 1993
Það er sunnudagsmorgunn, eilít-
ið grár og drungalegur eins og þeir
eru gjaman í byijun vetrar. Sumar-
ið er að baki og fölnað laufið er
fyrir löngu farið að feykjast undan
óstýrlátum haustvindum. Við sitjum
við eldhúsgluggann og eigum okkur
einskis ills von. Skyndilega gellur
síminn. Án þess að gera nokkurt
- boð á undan sér hafði dauðinn bar-
ið að dyrum í vinahópnum. Kær
vinur okkar, Einar Þór Vilhjálms-
son, hafði orðið bráðkvaddur þá um
nóttina.
Fyrstu viðbrögð okkar voru þau
að vilja ekki trúa. Á svolítið eigin-
gjaman hátt höfðum við nánast
gengið út frá því sem sjálfsögðum
hlut að dauðinn myndi ekki höggva
ótímabær skörð í vinahópinn. Nú
eins og endra nær dugði skammt
að neita að hrofast í augu við raun-
veruleikann. Með óþyrmilegum
hætti höfðum við verið minnt á að
lífið er ekki eins sjálfgefið og við
leyfum okkur gjarnan að ganga út
frá. Vinur okkar í blóma lífsins var
öllum að óvörum á brott kallaður
úr þessum heimi, á brott frá ást-
kærri eiginkonu sinni og fjórum
mannvænlegum börnum.
Einar Þór er sá fyrsti úr hópi
æskuvina okkar, sem kveður þenn-
an heim. Enginn virtist þó lífsglað-
ari en hann. Enginn geislaði af
meira þreki, af meiri þrótti og
hressleika. Einar Þór var ekki að-
eins skemmtilegur og hress félagi.
Hver sá, er kynntist honum, fór
ekki í grafgötur um mannkosti hans
og góðar gáfur. Það þurfti ekki
annað en að horfa í augu hans til
þess að komast að raun um að þar
fór maður, sem geislaði af lífs-
gleði, krafti og atorku. Einar Þór
var ákaflega drenglyndur og fóm-
fús dugnaðarforkur, sem ætíð var
boðinn og búinn til að rétta hjálpar-
hönd þegar á þurfti að halda.
Á stund sem þessari leita ósjálf-
rátt á hugann margar og Ijúfar
minningar um samverustundirnar,
sem við höfum átt á liðnum árum,
með þeim hjónum, Einari þór og
Jóhönnu. í stuttum kveðjuorðum
sem þessum gefst ekki tækifæri til
þess að rifja þær upp. Pyrir þær
og það að hafa fengið að kynnast
svo traustum og góðum dreng vilj-
um við á hinn bóginn þakka af al-
hug. Það er huggun harmi gegn
að minningin um hann mun lifa um
ókomin ár.
Elsku Jóhanna, megi Guð vernda
og styrkja þig og börnin svo og
ástvini alla í sorginni.
Hildigunnur og Lárus.
Við hjónin vorum stödd á Löngu-
mýri í Skagafirði ásamt fleiri félög-
um úr Hestamannafélagi Fáks. Vel
heppnuðu árlegu landsþingi hesta-
manna var að ljúka og menn farnir
að huga að heimferð. Þá bárust
okkur þessi hræðilegu tíðindi, félagi
okkar og vinur, Einar Þór, er lát-
inn. Okkur setti hljóð og við vorum
harmi slegin. Það var ekki mikið
sagt, en þeim mun fleira fór um
huga okkar. Hvemig gat þetta
gerst, Einar Þór dáinn, sem var svo
lífsglaður og orkumikill athafna-
maður.
Einstaklingurinn má sín lítils
gegn hinu almáttuga, því sem öllu
ræður, og oft er erfitt að hlíta niður-
stöðunni og skilja tilganginn hveiju
sinni.
Kynni okkar hjónanna af Einari
Þór og Jóhönnu konu hans eru í
gegnum hestamennskuna og fé-
lagsstörf hjá Fáki, en þar hafa þau
bæði verið mjög liðtæk. Ef leitað
var til Einars Þórs var hann ætíð
boðinn og búinn og gekk í hvaða
störf sem var, var óvenju duglegur,
ósérhlífínn og hjálpfús og það var
sama hvenær maður hitt hann,
hann gaf alltaf af sér hlýju og var
léttur í lund. Kynni okkar Einars
Þórs voru því miður allt of stutt,
en við erum þakklát fyrir þær góðu
stundir sem við höfum átt með hon-
um.
Það er stórt skarð höggvið í hóp
okkar Fáksmanna sem seint verður
fyllt.
Elsku Jóhanna mín, þú átt alla
okkar samúð. Við biðjum góðan guð
að veita þér og börnum þínum styrk
í þessari miklu sorg ykkar.
Blessuð sé minning Einars Þórs.
Ragna Bogadóttir, Viðar
Halldórsson, formaður
Hestamannafélagsins Fáks.
Örlagavefir okkar allra eru
spunnir að okkur forspurðum og
útkomunni ekki hægt að áfrýja. Það
er því ekki skrítið þó menn séu
ekki alltaf sáttir í lok spunatímans.
Og það vorum við hestafélagar Ein-
ars Þórs Vilhjálmssonar svo sannar-
lega ekki þegar okkur barst harma-
fréttin um andlát hans sunnudaginn
31. október.
Eftir að hugsa fallega í lítilli bæn
til Jóhönnu og bamanna seig þrúg-
annað hægt en að dást að því hversu
vel Inga hefur staðið við hlið hans
og hvergi bragðist eða borgnað. Ég
vil biðja góðan Guð að styrkja hana
og strákana í sorg þeirra.
Með söknuði, virðingu og fyrst og
fremst þakklæti kveð ég vin minn.
Blessuð sé minning hans.
Jóhanna M. Guðjónsdóttir.
Haustið kom of fljótt. Það er sagt
að,dauðann skiljum við þá fyrst er
hann leggur hönd sína á einhvem sem
við unnum. Ríkharður Guðjónsson
bifvélavirki lést að morgni föstudags-
ins 5. nóvember síðastliðinn. Til
margra ára hafði hann átt við veik-
indi að striða. í veikindum sínum
naut hann aðstoðar og stuðnings
konu sinnar og sona. Að skapadægri
hlaut að koma. Nú þegar hann er
borinn til grafar hefur hann lokið
dagsverki sínu.
Tilviljanir í lífínu era oft þannig
að maður meðtekur en getur litlu
ráðið. Fyrir um það bil 25 árum var
ég umkomulaus í skátastarfí mínu.
Ég hafði hætt að sækja fundi í skáta-
flokki í tiltekinni skátasveit. Ég var
staddur í skátaheimili Ægisbúa og
um það bil sem ég var að yfírgefa
skátaheimilið, líklega á leið heim,
hættur öllu skátastarfí, kemur hnell-
inn og glaðlegur drengur út úr flokks-
herbergi annarrar skátasveitar. Hann
spyr mig hvað ég sé að gera. Líklega
vissi ég það ekki. Honum fannst þetta
umkomuleysi mitt ómögulegt. Hann
bað mig að aðstoða sig við að stjóma
skátaflokki sem hét Skarfar. Þetta
var upphafið að áralangri vináttu
okkar félaga. Félagi minn og vinur
andi þungi og slen yfir allt og von-
leysið varð algjört. Því næst spruttu
upp spumingar: Af hveiju? Af
hveiju hann? Hver stjómar svona?
O.s.frv. Já, það leita margar spum-
ingar á þegar slíkir atburðir gerast
og endurminningar hrúgast upp.
Einar Þór var óvenjugefandi per-
sóna, „sólskinsbam". Hann var alltaf
brosandi og hress og smitaði aðra
með framkomu sinni um leið og hann
kryddaði tiiverana með kímni sinni
og meðfæddum ieikarahæfíleikum.
Enda er á engan hallað þótt fullyrt
sé hér að bara hláturinn hans Einars
virkaði ætíð sem vítamínsprauta á
mannskapinn.
Einar vinur okkar og meðeigandi
í Fáksgarði var mjög vandaður og
heilsteyptur persónuleiki, skarp-
greindur og stóð við það sem hann
sagði. Aldrei vantaði hann í hópvinnu
sem svo oft fylgir hesthúsarekstri og
hestamennsku og alltaf voru spé-
koppamir á sínum stað. Einar átti
ótrúlegan ijölda vina og kunningja
um allt land. Það verður því stór
hópur fólks á öllum aldri sem á eftir
að sakna hins hláturmilda og sjar-
merandi manns sem fremur öðrum
gat komið öllum í gott skap hveijar
svo sem aðstæður vora.
Oft hvíldi mikill þungi á Einari
í starfi og á honum braut oft hauga-
sjór. Þegar svo bar við kom skipu-
lagseðlið upp í okkar manni. Hann
skrúfaði þá oft fyrir allt samkvæm-
is- og félagslíf, vaknaði snemma
og einbeitti sér ótruflaður að lausn
sinna verkefna. Slíkar tamir stóðu
oft í marga mánuði enda kappið
mikið því að Einar lifði hratt. En
aldrei stóð á bröndurum, þeir höfðu
forgang og aldrei hló hann meira.
Þannig takast alvörumenn á við
vandamálin og verðugt öðrum til
eftirbreytni.
Það er því erfítt að hugsa þá
hugsun til enda að nú sé þessi hlát-
heitir Guðjón Ásbjöm, sonur Rík-
harðs. Fljótlega kynnti hann mig fyr-
ir móður sinni Vilborgu Kristjánsdótt-
ur og föður sínum. Ég fann strax
fyrir einstakri væntumþykju og sam-
heldni sem einkenndi þessa fjöl-
skyldu. Ekkert var foreldram hans
óviðkomandi. Þau sóttu skátamót,
fylgdust með árangri og lífsstarfi
okkar vinanna í skátahópnum. Þau
voru hluti af hópnum. Þegar var ver-
ið að samfagna eða syrgja minntu
þau ávallt á sig með gjöfum eða hlut-
tekningu.
Á áram áður var ég heimagangur
á heimili foreldra Guðjóns þegar þau
bjuggu á Fálkagötu 23 á Grímsstaða-
holti. Þar kynntist ég foreldram Guð-
jóns vel. Þegar við Guðjón vorum að
undirbúa okkur í skátaútilegur eða
dagsferðir fylgdust foreldrar hans
stoltir með og veittu okkur alla þá
aðstoð sem við þurftum. Einn var sá
siður sem við Guðjón héldum í skáta-
starfínu. Eftir skátafundi að kveldi
komum við alltaf við í sömu ísbúð-
inni, keyptum ís og fóram með hann
heim til Guðjóns og borðuðum hann,
horfðum á sjónvarpið og ræddum um
lífsins gagn og nauðsynjar. Þetta
vora skemmtilegar kvöldstundir með
foreldram hans. Kynslóðabilið var
ekki til. Það var hlegið og gert grín
að öllu og engu. Glaðværðin var í
fyrirrúmi.
Ég minnist þeirra stunda þegar
foreldrar Guðjóns fóra með okkur
félaga í bíltúr út úr bænum að Elliða-
vatni eða Þingvallavatni til að renna
fyrir físk. Þetta vora góðir tímar.
Áhyggjuleysið var algjört. Ríkharður
átti þá gullfallega bifreið sem komin
var nokkuð til ára sinna. Hún var
blá að lit. Eiginlega fannst mér bif-
reiðinni nokkuð svipa til eiganda síns.
Hún rann hljóðlega úr hlaði, vakti
eftirtekt og aðdáun. Ég saknaði þess
alltaf þegar hann lét frá sér bifreið-
ina.
Ríkharður var traustur maður.
Honum lá ekki hátt rómur. Hann var
glaðvær og einlægur. Þrátt fyrir þau
miklu veikindi sem hijáðu hann til
margra ára kvartaði hann aldrei í
návist annarra. Hann bar veikindi sín
í hljóði. Nú þegar hann er allur, kveð
ég góðan mann með söknuði og þakk-
læti fyrir samfylgdina.
Fjölskylda mín sendir Guðjóni, Vil-
borgu, Kristjáni, Ragnheiði, bama-
bömum og tengdadóttur samúðar-
kveðju. Sorg ykkar er mikil, en minn-
ing um góðan eiginmann, föður og
afa lifír í hug og hjarta.
Sveinn.
ur þagnaður og það verður víða
daufara á mannamótum þar sem
Einar Þór var vanur að vera.
Mestur er þó söknuður Jóhönnu
og bamanna því að þeim var hann
ekki aðeins nærgætinn og yndisleg-
ur eiginmaður og faðir heldur fé-
lagi og kletturinn sem þau gátu
reitt sig á í blíðu og stríðu.
Hér eftir verður hlutur þeirra
augljóslega stærri í ábyrgðinni, en
með það veganesti sem hann gaf
þeim og samvinnu við fjölskylduna
og ótal vini verður uppskeran góð.
Enginn getur reitt sig á hversu
langan tíma við fáum með okkar
ástvinum í þessu lífí. Það hefur
sannast enn einu sinni með Einari
Þór. Og þó Jóhanna og Einar hafí
fengið styttri tíma saman en óskir
stóðu til, þá nutu þau hans á marg-
an hátt betur en margir sem lengri
tíma fá. Öll þeirra áhugamál voru
sameiginleg og þeim tókst í ofaná-
lag að fá flest sin börn með sér og
gátu þannig öll skemmt sér saman
við hestamennsku og útiveru. Sýnir
þetta best hversu samhent fjöl-
skyldan í Rauðagerði 58 var og
eftir kynni okkar af Einari er okkur
ljóst að hann mun ekki þola neina
breytingu þar á.
Fyrir honum var fjölskyldan aðal-
atriðið og sýndi hann það oft með
natni sinni við þau öll þótt erfitt
hafí reynst honum sem öðrum að
gera svo öllum líki.
Kæri vinur, við viljum þakka
trygga vináttu gegnum árin, frá-
bæra sámvinnu og allar ánægju-
stundimar. Við óttumst ekki að þú
verður fljótur að fóta þig í nýjum
heimi og koma þér þar líka vel. Til
þess hefur þú alla burði.
Guð blessi þig og vemdi, góði vin-
ur, og megi sá hinn sami umlykja
böm þín og eiginkonu friði og styrk
um aíla tíð um leið og við óskum
þess að minningin um þig megi lýsa
4
4
4
4
4
4
í
í
í
í
i
i
I
i
í