Morgunblaðið - 14.11.1993, Blaðsíða 33

33
MORGUNBLAÐIÐ MININIINGAR SUNNÚDAGÚR 14. NÓVEMBER 1993
Guðmundur Karl Víg-
lundsson — Minning
Jensína Guðrún Óla-
dóttir - Minning
Fædd 18. febrúar 1902
Dáin 6. nóvember 1993
Nú er elsku amma okkar, Jensína
Guðrún Óladóttir, dáin. Hún lést á
sjúkrahúsinu á Hólmavík 6. nóvem-
ber síðastliðinn.
Hún var yndisleg hún amma okk-
ar og eru allar minningar okkar um
hana fullar af birtu, kærleik og
gleði. Alltaf var gott að koma í
sveitina til ömmu og afa, þar sem
þau bjuggu í náinni snertingu við
náttúruna. Var það okkur gott
veganesti að dveljast þar á sumrin.
Heyrðum við margt um gamla tíma,
sem að mörgu leyti kenndi okkur
hvað við vorum og erum sem þjóð.
Við hlustuðum á sögur frá æsku
hennar, þar sem lífið var svo
skemmtilegt án alls nútíma pjatts,
en þó svo erfitt viðureignar við
móður náttúru. Var okkur spurn,
borgarbörnunum, hvort henni hafi
aldrei leiðst einangrunin þarna milli
ijallanna, en það var nú aldeilis
ekki. Vorum við öll stolt af ömmu
okkar á Ströndunum og montuðum
okkur oft og sögðum skemmtisögur
af henni, því hún var svo mikill
grallari. Þó vorum við aldrei stolt-
ari af ömmu okkar en þegar hún
tók á móti bami 80 ára gömul.
Oft varð henni tíðrætt um dauð-
ann og er okkur minnisstætt að
eitt sinn þegar hún var eitthvað
lasin sagðist hún ekki eiga langt
eftir. Þá fór eitt okkar til- hennar
þar sem hún lá fyrir og spurði:
„Amma mín, heldur þú að þú getir
ekki lifað í svo sem eins og 5 ár í
viðbót?“ Þótti henni vænt um þessi
orð barnsins og alla tíð síðan henti
hún gaman að. Síðan eru liðin 28 ár.
Alltaf hélt hún sínum húmor og
léttlyndi þrátt fyrir heilsuleysi síð-
ustu árin og eru ekki margar vikur
síðan hún datt á höfuðið og hlaut
mikinn skurð á ennið. Tjáði hún
okkur að hún hefði helst til skánað
eftir byltuna. Hún væri ekki jafn
rugluð og áður. Já, hún amma var
engri lík.
Við vitum að allir munu sakna
hennar og þá sérstaklega hann
elskulegur afi okkar, sem kveður
nú elskuna sína og ævifélaga.
Öll orð verða fátækleg lesningar
þegar svo stórrar konu er minnst.
Kannski er það eina sem við erum
að reyna að segja: „Amma okkar,
við elskum þig öll svo heitt og við
vitum að góður Guð tekur vel á
móti þér.“
Elsku afi, Guð styrki þig í sorg
þinni og söknuði.
Vignir, Heimir, Fríða Jens-
ína og Hörður Jónsbörn.
Höfundarnöfn féllu niður
Vegna mistaka við vinnslu féllu
niður nöfn höfunda tveggja minn-
ingargreina.um Elínborgu Sigurð-
ardóttur á blaðsíðu 42 og 43 í
Morgunblaðinu í gær, laugardag,
og runnu þijár greinar þar með
saman í eina. Grein Sigurðar P.
Guðnasonar hófst á efnisgrein,
sem byijar svona: „Föstudaginn
5. nóvember sl. lést á Sjúkrahúsi
Suðurlands móðursystir mín, Elín-
borg Sigurðardóttir, eftir stutta
sjúkralegu.“ Grein Sigurðar endar
á eftirfarandi málsgrein: „...Sökn-
uðurinn er mestur hjá hennar
nánustu og vil ég fyrir hönd fjöl-
skyldu Stefaníu móður minnar
votta Guðmundi, börnum, tengda-
börnum, barnabörnum og barna-
barnabömum okkar dýpstu sam-
úð og biðja almættið að styrkja
þau og blessa."
Þar sem grein Sigurðar lýkur
tekur við grein Þorbjargar Sigurð-
ardóttur og hefst á þessari máls-
grein: „Látin er mikil mannkosta-
kona, Elínborg Sigurðardóttir, frá
Skuld í Vestmannaeyjum...“ Grein
Þorbjargar lýkur svo á þessari
efnisgrein: „Kæru vinir, Guð-
mundur Geir og fjölskylda, ásamt
systkinum hinnar látnu, við Kol-
beinn vottum ykkur okkar dýpstu
samúð. Guð blessi minningu Elín-
bjargar Sigurðardóttur."
Hlutaðeigendur eru innilega
beðnir afsökunar á þessum leiðu
mistökum.
Fæddur 15. nóvember 1946
Dáinn 7. október 1993
Skoðaðu hug þinn vel, þegar þú ert glaður
og þú munt sjá að aðeins það sem valdið
hefur hryggð þinni, gerir þig glaðan. Þegar
þú ert sorgmæddur, skoðaðu þá aftur huga
þinn og þú munt sjá, að þú grætur vepa
þess sem var gleði þín. (Kahlil Gibran.)
Aldrei reiknuðum við með því að
skrifa eftirmæli um Guðmund svo
ungan, en enginn veit sína ævi fyrr
en öll er, við þökkum fyrir þann
tíma er við fengum með Guðmundi
og eins teljum við það sérstök for-
réttindi að hafa fengið að kynnast
honum.
Fyrir 22 árum hittust Guðmund-
ur og mamma austur á Þórshöfn,
en þá var hún einstæð móðir með
okkur ijögur; Jóa, Olgeir, Ellý og
Höllu. Það lýsir Guðmundi svo vel
hvernig hann tók okkur strax, sem
sínum eigin börnum þrátt fyrir ung-
an aldur sinn. Tveimur árum seinna
fæðist Meikorka, en ekki breyttust
tilfinningar hans til okkar hinna.
Ef við systkinin verðum börnum
okkar eins góðir foreldrar og hann
reyndist okkur, þá höfum við skilað
foreldrahlutverki okkar með mikl-
um sóma.
Guðmundur og mamma voru ein-
staklega samhent og sammáia í því
sem þau tóku sér fyrir hendur.
Þegar þau fengu hugmynd þá var
hún framkvæmd hér og nú, alveg
sama hvort það var að byggja hús,
flytjast búferlum milli landshluta,
breyta innanhúss eða utan eða
kaupa bíl, þau voru sammála um
allt og hlutirnir voru framkvæmdir
og ekki var hætt við hálfklárað
verk.
Hann tók þátt í öllum helstu stór-
viðburðum í lífi okkar systkinanna,
hvort sem við vorum að kaupa okk-
ur íbúð eða bíla. Ef þurfti að smíða
eða lagfæra eitthvað þá var hann
kominn á staðinn, enda er sama
hvert við lítum, alls staðar sjáum
við handverk hans. Fyrir honum var
ekkert ómögulegt, það var allt
hægt.
Jóhönnu og bömunum fram veginn
í sólskinið á ný. í Guðs friði.
F.h. eigenda Fáksgarðs,
Guðmundur, Birna,
Kristján, Kristín,
Sveinn, Ingibjörg,
Þórarinn, Lovísa.
Við vorum fimmtán ára þegar hann
kom, dökkur á brún og brá, inn í líf
okkar, þriggja stelpna í Gaggó Aust,
sem héldu að þær væru aðal málið!
Þetta var skemmtilegur vetur og Ein-
ar Þór var hrókur alls fagnaðar. Síð-
an skildu Ieiðir, Einar fór í Versló,
við tvær fórum að eignast börn og
Jóhanna fór til útlanda.
Það var svo þremur árum eftir
þessa fýrstu fundi að Sirra og Jó-
hanna stálust í Glaumbæ og hittu
nema hvem — draumaprinsinn sjálf-
an! Síðan hafa leiðir þeirra Jóhönnu
og Einars ekki skilið og þau voru
nýbúin að eiga tuttugu ára brúð-
kaupsafmæli. Það var margt sem
batt þau saman, íþróttaáhuginn var
sameiginlegur og seinna átti hesta-
mennskan eftir að sameina þau enn
frekar. Og við gleymum ekki hamingj-
unni þegar þau tjáðu okkur að þau
ættu von á sínu fyrsta barni. Síðan
bættust þrjú böm við, öll jafn yndis-
leg og bera öll börnin fjögur ást og
umhyggju foreldra sinna fagurt vitni.
Fjölskyldan var Einari mikils virði
og þau Jóhanna bjuggu sér og börn-
unum einstaklega gott og fallegt
heimili í Rauðagerðinu, þar sem for-
eldrar Jóhönnu bjuggu á neðri hæð-
inni og mamma hennar ein síðan
faðir hennar dó. Einar var einstakur
tengdasonur, enda samband þeirra
Þóreyjar einstaklega náið. Við vomm
alltaf jafn velkomnar á heimili þeirra
Einars og Jóhönnu, jafnt á nóttu sem
degi. Alltaf var tekið jafnvel á móti
okkur og þau Einar og Jóhanna dekr-
uðu bæði við okkur eins og við vær-
um drottningar. Einar var höfðingi
heim að sækja og gilti þá einu hvort
Erfitt verður að minnast Guð-
mundar án þess að geta þess hve
barngóður hann var og hversu öll
börn hændust að honum. Söknuður
barnabarnanna á eftir að verða
mikill eða eins og það elsta þeirra
sagði: „Nú get ég aldrei framar
faðmað afa minn að mér, hann sem
var svo góður." Þessi fáu orð segja
meira um hug barnabarnanna til
Guðmundar en margt annað.
Þó að ævi Guðmundar hafi ekki
orðið löng skilaði hann alveg ótrú-
lega miklu ævistarfi og hefði helm-
ingi eldri maður orðið fullsæmdur
af öllu því sem hann skilaði. Aðeins
er hægt að segja að Guðmundur
hafi verið búinn að skila öllu því
starfi er honum var ætlað og við
sem þekktum hann vitum að hann
skilaði þessu starfi með miklum
sóma.
Mikil er sorg eftirlifandi ættingja
og vina Guðmundar og er þá sér-
staklega að nefna mömmu, Víglund
og Ólöfu foreldra hans, sem bæði
lifa son sinn, systkini hans og ijöl-
skyldur þeirra. Biðjum við almátt-
ugan guð að styrkja þau öll í sorg
sinni.
„Vér þökkum þér, faðir, miskunn þína
og eilífa trúfesti. Vér þökkum þér allar
minningamar, sem oss em dýrmætar, og
biðjum þig að blessa þær. Vér þökkum þér
samvistir og samfylgd með látnum vini,
þökkum þér allt, sem hann hefur verið oss,
og biðjum þig að helga söknuð vorn og trega.
Þú tókst hann þér í faðm í heilagri skírn,
þegar hann var ósjálfbjarga bam, og kaliað-
ir hann til eilífs samfélags við þig. Ósjálf-
bjarga emm vér í lífí og dauða, nema þú
haldir oss í örmum þínum. Vér treystum
þeirri miskunn þinni, sem enginn maður
verðskuldar og enpm manni bregst, og
felum þér barnið þitt liðna og alia ástvini.
Lát oss komast að raun um það, að allt
verður þeim til góðS, sem elska þig, og sam-
eina alla, sem unnast, í eilífu ríki kærleika
þíns. Vér biðjum þig í nafni sonar þíns,
Jesú Krists, Drottins vors og frelsara. Am-
en.“
Jóhann, Olgeir, tengdadætur
og barnabörn.
leitað var til hans í gleði eða sorg.
Hann var vinmargur maður og rækt-
aði vináttuna vel. Þótt stundum hafi
verið langt á milli samfunda var allt-
af eins og við hefðum hist síðast í
gær, enda verða þau vináttubönd
sem bundin eru á unglingsárunum
ekki slitin.
Það er sárt að horfa á eftir æsku-
vini sínum langt um aldur fram en
sárastur er harmur eiginkonu og
barna, móður Einars, tengdamóður
og fjölskyldunnar allrar. Elsku Jó-
hanna, Birna Karen, Vilhjálmur
Andri, Þórey Eva og Einar Helgi,
við biðjum guð að styrkja ykkur í
þessari mikiu sorg.
Okkur langar til að ljúka þessari
litlu kveðju með eftirfarandi erindi:
Síst vil ég tala um svefn við þig.
Þreyttum anda er hægt að blunda
og þannig bíða sælli funda -
það kemur ekki mál við mig.
Flýt þér, vinur, í fegra heim.
Kijúptu að fótum friðarboðans
og fljúgðu á vængjum morgunroðans
meira að starfa guðs um geim.
(Jónas Hallgrímsson)
Sigríður Pétursdóttir,
Sonja B. Jónsdóttir
og fjölskyldur.
Einar Þór er látinn. Hann var góð-
ur vinur minn. Árla að sunnudags-
morgni hringdi sameiginlegur vinur
okkar í mig og sagði þau hörmulegu
tíðindi að Einar Þór hefði orðið bráð-
kvaddur. Eg skynjaði sorg þess sem
hringdi, en skyldi ekki að bragði mína
eigin sorg. Það kom síðar.
Einar Þór var kjarkmikill, vel
greindur og harðduglegur. Hann bjó
yfir frábærum skipulagshæfileikum
sem nýttust honum vel í starfi og
leik. Hann átti það hlutskipti að
gegna þungbæru starfi sem án efa
olli honum miklu álagi. Síðustu mán-
uði sinnti hann einvörðungu hugðar-
efni sínu, hestamennsku. Er mér
Okkur systurnar langar til að
minnast pabba okkar sem lést 7.
október síðastliðinn. Þegar við
heyrðum að pabbi væri með æxli í
höfði hrundi heimurinn. Gat það
verið að pabbi væri svona alvarlega
veikur? Pabbi, sem var alitaf svo
hraustur, háði nú baráttu upp á líf
og dauða og hann stóð sig eins og
hetja. Aldrei kvartaði hann, heldur
þvert á móti fyllti hann okkur von
um að hann myndi sigrast á þessum
sjúkdómi.
Elsku pabbi, við viljum þakka þér
fyrir þann tíma sem við áttum með
þér. Við erum allar sammála því
að betri pabba hefðum við ekki
getað átt. Þú hefur alla tíð reynst
okkur, mökum og börnum okkar
svo vel að ekki eru til nokkur orð
til að lýsa því. Þú varst alltaf tilbú-
inn að hjálpa okkur, hvort sem það
var við framkvæmdir eða styðja
okkur andlega með þínum óendan-
lega styrk og bjartsýni.
Elsku pabbi, þó að þú hafir nú
kvatt þennan heim þá mun minning
þín lifa með okkur. Það er okkar
trú að eftir þrautagöngu þína með
þennan hryllilega sjúkdóm líði þér
nú betur og það er okkur mikils
virði.
Ástarkveðja,
Ellý, Halla, Melkorka,
tengdasynir og barnabörn.
kunnugt um að hann bjó sig undir
að takast á við nýtt starf.
Hestamennskan átti hug Einars
Þórs allan en saman eru þau hjónin
þekkt af áhuga sínum og starfi að
málefnum hestamanna.
Fjölskylda mín átti því láni að
fagna að kynnast þeim hjónum og
börnum þeirra og njóta þess að ferð-
ast með þeim á hestum um landið.
Það var ógleymanlegt. Allt var þá
þrautskipulagt af Einari Þór og fyrir
öllu séð. Hann var frábær ferðafé-
lagi og fó ' hvarvetna fremstur í
flokki með glæsitraf á höfði að fyrir-
manna sið.
Einar Þór var glaðvært náttúru-
bam, fullu ■ af lífsorku og krafti.
Smitandi h\el!ur hláturinn setti sjálf-
krafa bros á allra vör.
Það er við hæfi að minnast upp-
hafserindis úr kvæðinu Fákar eftir
Einar Benediktsson skáld:
í morgunljómann er lagt af stað.
Allt logar af dýrð, svo vitt sem er séð.
Sléttan, hún opnast sem óskrifað blað,
þar akur ei blettar, þar skyggir ei tréð.
- Menn og hestar á hásumardegi
í hóp á þráðbeinum, skínandi vegi
með nesti við bogann og bikar með.
Betra á dauðlegi heimurinn eigi.
Fráfall Einars Þórs var brátt og
ótímabært. Hann var kunnur af
skjótræði og kjarki og var ímynd
hreystinnar, en í senn ljúfur og góð-
ur drengur. Dauðinn var honum svo
víðsfjarri. En enginn veit sína ævi-
daga. Við hin, sem eftir lifum, erum
áminnt af almættinu um það, að
hreysti, velmegun eða lífshamingja
er ekki sjálfsögð trygging fyrir lang-
lífi.
Fátækleg orð mega sín lítils. Vina-
missir skilur eftir sár í sinni. Við
þökkum Einari Þór samfylgdina.
Fráfall hans er þó mest áfall Jóhönnu
og börnum þeirra. Megi Guð blessa
þau og gefa þeim styrk, því að sorg
þeirra er mikil.
Sigurður Sigurjónsson.
Fyrir sex árum kynntist eg honum
Einari. Það kom til út af því að hún
Anna Sigga, konan mín, hafði passað
Birnu Karen elstu dóttur þeirra Ein-
ars og Jóhönnu þegar hún var bam,
og einnig hafði Jóhanna verið góð
vinkona systur minnar á unglingsár-
um þeirra og því heimagangur á
æskuheimili mínu.
Strax við fyrstu kynni varð eg
fyrir miklum áhrifum af hinum mikla
krafti og útgeislun sem einatt ein-
kenndi Einar. Hann hafði einhvern
veginn lag á að hrífa fólk með sér,
og þegar Einar talaði hlustaði fólk.
Kynni okkar þróuðust síðan á þann
veg, að haustið 1990 stofnuðum við
með okkur félag um rekstur hesta-
miðstöðvar í Mosfellsbæ. Við reistum
þar stórt hesthús og trúlega er það
einkennandi fyrir Einar að þremur
mánuðum eftir að hafist var handa
stóð hesthúsið nánast fullklárað, og
hestar voru teknir inn. Einar stjórn-
aði þessu verki að mestu leyti, og
þetta haust var unnið dag og nótt í
öllum veðrum. Við þessar aðstæður
kynntist eg Einari hvað best, en því-
líkan dugnað og kraft hafði eg ekki
séð áður.
Það er alltaf gaman að vinna með
mönnum, sem brosandi velta björg-
um, en það var einmitt húmor, bjart-
sýni og gleði sem einkenndi and-
rúmsloftið hvar sem Einar fór.
Hestamennskuna stundaði hann
ásamt fjölskyldu sinni af miklum
áhuga og áttu þau úrvalsgóða reið-
hesta og gæðinga. Einar og Jóhanna
stofnuðu ásamt nokkrum vina sinna
ferðaklúbb sem þau kölluðu Trigger-
félagið, en þessi hópur ferðaðist mik-
ið ^ hveiju sumri, og engum leyndist
að fyrir Einari var það toppurinn á
tilverunni að ferðast um hálendi og
byggðir íslands á hestum. Þó heyrði
eg oft á Einari, að það sem hann
hlakkaði hvað mest til á hveiju ári
var að fara í göngur með þeim Bisk-
upstungnamönnum og eg gleymi því
aldrei, þegar eg eitt sinn keyrði Ein-
ar og tvo hesta austur fyrir fjall til
að fara í göngur. Hann Einar var
svo kátur og glaður, og síðan þegar
að hann var sestur í hnakkinn og
horfði til fjalla minnti hann mig heist ;
á lítinn dreng á jóladag. Þegar eg
horfði á eftir honum á honum Garpi
sínum, flugu mér í hug orðin - knap-
inn á hestbaki er kóngur um stund
- slík var reisn bæði manns og hests.
Á Landsmóti hestamanna á Vind- i
heimamelum árið 1990 bjó eg í tjald-
búðum með Einari, fjölskyldu hans
og vinum. Þar var oft glatt á Hjalla,
og eg hef grun um að Einar hafi oft
gengið seint til sængur. Þó brást það
aldrei, að klukkan átta hvern morgun i
þegar eg fór á fætur beið Einar mín
með uppdekkað morgunverðarborð, ,
sem hvert hótel hefði getað stært sig
af. Síðan var hann við hlið mér allan ;
daginn og aðstoðaði mig við alla ‘
umönnun hestanna og önnur störf
sem svona mót býður uppá. Það verð-
mætasta var þó ekki vinnan, heldur
félagsskapurinn.
Nú er hann Einar vinur minn og
félagi dáinn. Það er erfitt að skilja
þegar svona ungur maður er kallaður
burt frá börnum sínum og eiginkonu,
maður sem átti svo mikið eftir, mað-
ur sem gat áorkað svo miklu.
Hann er stór hópurinn sem syrgir
Einar, en eftir lifir minningin um
einstaklega (júfan og góðan dreng,
sem öllum vildi vel og alla vildi gleðja. •
Elsku Jóhanna, Birna Karen,
Andri, Þórey Éva og Einar Helgi,
eg vona að góður guð gefi ykkur
styrk í ykkar miklu sorg. Eg og fjöl-
skylda mín vottum öllum aðstand-
endum Einars Þórs innilega samúð
okkar. Hvíl þú í friði kæri vinur.
Trausti Þór Guðmundsson.