Morgunblaðið - 30.11.1993, Blaðsíða 41

MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 30. NÓVEMBER 1993
41
Rósa Petra Jens-
dóttír - Minning
Fædd 11. maí 1929
Dáin 21. nóvember 1993
Rósa frænka mín er dáin. Hún
lést á Landspítalanum eftir löng
og erfið veikindi og hefur nú feng-
ið hvíld.
Ég vissi að hún var kjörkuð kona,
það er raunar eitt af því fyrsta sem
kemur í hugann þegar ég nú hugsa
um hana, en að hún ætti allan
þann kjark og viljastyrk, sem í ljós
kom í veikindum hennar, grunaði
mig ekki. Síðustu vikurnar dvaldist
hún í Borgarnesi hjá dætrum sínum
og þeirra fjölskyldum og naut hún
þess að geta verið hjá sínu fólki
fram á síðasta dag er hún var flutt
á Landspítalann.
Rósa fæddist á Sauðárkróki 11.
maí 1929 og var eina barn foreldra
sinna sem voru Sigríður A. Njáls-
dóttir og Jens P. Eriksen kaupmað-
ur. Sigríður var dóttir hjónanna
Jónínu Sigurðardóttur frá Otradal,
V-Barð., og Njáls Sighvatssonar
frá Höfða í Dýrafirði, er bjuggu
lengst á Ósi í Mosdal í Arnarfirði.
Jens var sonur hjónanna Ingibjarg-
ar Ólafsdóttur ættaðri úr A-Hún.
og Péturs Eriksen skósmiðs á
Sauðárkróki. Rósa ólst upp á Sauð-
árkróki og þar man ég fyrst eftir
henni, heima í Suðurgötunni hjá
foreldrum sínum og Ingibjörgu
ömmu sinni sem hjá þeim bjó.
Mæður okkar voru systur og því
mikill samgangur milli heimila. Mér
þótti mikið til þessarar eldri frænku
minnar koma enda var hún mér
alltaf sem eldri systir, góð og tröll-
trygg alla tíð. Mér fannst ég líka
eiga töluvert í henni af því hún bar
nafn Rósu Danielsdóttur ömmu
minnar og Péturs Sighvats afa
míns, sem var afabróðir hennar.
í hugann koma minningar frá
bernskuárum, okkar, t.d. þegar ég
var leidd inn í það allra helgasta
að mér fannst, en það var herberg-
ið hennar Rósu með öllu fína dótinu
hennar og leyft að leika mér með^
herlegheitin.
Við höfðum tækifæri til að rifja
upp ýmislegt frá æskuárunum í
febrúar sl. er hún kom norður til
að vera við jarðarför föður míns.
Hún var þá orðin mikið veik, en lét
það ekki aftra sér. Mér fannst þá,
að hún væri líka að kveðja bernsku-
stöðvarnar. Hún var hjá mér
nokkra daga eftir jarðarförina og
var það okkur dýrmætur tími og
naut hún þess að hitta vini sína
og ganga um gamlar slóðir. Hún
átti þó eftir að fara norður aftur
og var það til að hitta fermingar-
systkini sín og minnast 50 ára
fermingarheits en hún átti mikinn
þátt í að úr þessu móti yrði og var
afar þakklát fyrir að ná því marki.
Rósa tók gagnfræðapróf á Akur-
eyri og var síðan einn vetur á
Húsmæðraskólanum á Löngumýri.
Hún byijaði snemma að vinna á
Símstöðinni á Sauðárkróki.
Árið 1950 giftist hún Karli
Salómonssyni, syni hjónanna
Sigurbjargar Helgu Sigurvinsdótt-
ur og Salómons Hafliðasonar, sem
bæði voru Húnvetningar, en bjuggu
á ísafirði og þar var Karl alinn
upp. Sigurbjörg er enn á lífi 91 árs
gömul og býr hjá nöfnu sinni og
sonardóttur.
Fyrstu árin bjuggu Rósa og
Kalli í Reykjavík, en fluttust síðar
í Kópavog. Þau urðu fyrir þeirri
sorg að fyrsta barnið þeirra, sem
var drengur, dó nýfætt. Þau eign-
uðust síðar þrjár dætur sem eru:
Ingibjörg Sigríður, gift Sigfúsi
Guðmundssyni, Sigurbjörg Katrín,
gift Valdimar Runólfssyni, og
yngst er Svanhildur, gift Þórði H.
Jónssyni. Ingibjörg og Svanhildur
búa í Borgarnesi en Sigurbjörg í
Reykjavík. Barnabörn þeirra Karls
eru nú orðin 12.
Karl lést 26. desember 1970
langt fyrir aldur fram. Rósa vann
úti þegar hægt var frá heimilinu,
bæði á Landssímanum í Reykjavík,
sem talsímavörður og varðstjóri,
og nokkur ár var hún verslunar-
stjóri í Ás-verslununum. Sigríður
móðir hennar var komin í nágrenni
við hana á þessum fyrstu búskap-.
arárum og var hún fjölskyldunni
styrk stoð meðan hún hafði heilsu
til, en þær mæðgur skildu ekki
eftir það og stutt er á milli þeirra,
en Sigríður dó árið 1989. Sú breyt-
ing varð á högum Rósu að 1973
fluttist hún norður í Hrútafjörð og
giftist Jósep Rósinkarssyni, bónda
á Fjarðarhorni. Hann var ekkju-
maður með fimm börn og tók Rósa
þar við stóru heimili sem hún stýrði
af miklum dugnaði í um 15 ár en
þá skildu þau. Rósa fluttist þá suð-
ur aftur og fékk vinnu á langlínum-
iðstöðinni í Reykjavík og vann þar
meðan heilsan leyfði. Þrátt fyrir
heilsuleysi síðustu árin voru henni
þetta þó að mörgu leyti góð ár.
Hún hafði góðan hóp í kringum
sig, sem voru í fyrsta lagi dæturn-
ar, fósturbörnin og þeirra fjölskyld-
ur sem voru henni afar mikils virði
svo að ekki sé nú minnst á barna-
börnin en það yngsta fæddist fyrir
þremur mánuðum og var skírt
Valgerður Rósa. Það má segja að
hún og eldri systir hennar Rann-
veig, sem er tæplega tveggja ára,
og báðar dætur Sigurbjargar hafi
komið eins og kallaðar á réttum
tíma til að létta ömmu sinni lífið,
einmitt þegar hún þurfti þess mest
með, því að það gerðu þær svo
sannarlega.
Ég fyrir mitt leyti naut þess að
hafa hana nálægt mér þessi árin.
Hún var greind, minnug og
skemmtileg og hafði skoðanir á
hlutunum. Tíminn leið hratt í ná-
vist hennar og ég kom alltaf ríkari
af hennar fundi.
Það var erfitt að sjá hvernig
veikindin fóru með hana, en það
var líka lærdómsríkt að sjá, með
hve miklu æðruleysi hún tók þeim.
Samstarfsfólk hennar og yfir-
menn langlínudeildar Landssímans
sýndu henni mikla vináttu og
tryggð og síðast en ekki síst minn-
umst við með þakklæti lækna og
hjúkrunarfólks á krabbameinsdeild
kvenna á Landspítalanum, svo og
starfsfólks Heilsugæslunnar í
Borgamesi.
Fyrir hönd fjölskyldu minnar
sendi ég börnunum og þeirra fjöl-
skyldum okkar innilegustu samúð-
arkveðjur.
Guðný Þórðardóttir.
Haustið 1949 settumst við 40
ungar meyjar á skólabekk í Hús-
mæðraskólanum á Löngumýri í
Skagafirði. Við vorum eins ólíkar
og við vorum margar. Sumar okkar
höfðu aldrei farið áður að heiman
og voru kvíðnar og hræddar við
að falla ekki inn í hópinn. En þeg-
ar við fórum að kynnast fundum
við fljótt að við gátum lært hver
af annarri og stutt hver aðra. Að
búa á heimavist er líkt og að búa
á heimili, allir verða hluti af stór-
fjölskyldunni, samheldni varð mikil
og vináttubönd voru treyst.
Núna, rúmum 40 árum síðar,
hefur mikið vatn runnið til sjávar.
við erum dreifðar um landið, ein
býr erlendis og sex eru farnar yfir
móðuna miklu og nú síðast hún
Rósa okkar. Hún háði hetjulega
baráttu við krabbamein en varð að
lúta í lægra haldi. Hún var fædd
á Sauðárkróki, einkabarn foreldra
sinna, Sigríðar Njálsdóttur og Jens
Eriksen verslunarmanns. Þau eru
bæði látin.
Rósa var smávaxin og fíngerð
en hörkudugleg. Brosið hennar
Rósu var svo bjart og hláturinn svo
dillandi að það gat komið hvaða
fýlupoka sem var til að gleyma
ólundinni. Rósa var góður skipu-
leggjari og ákafamaður til verka.
Þegar við héldum upp á 40 ára
útskriftarafmælið var Rósa óþreyt-
andi að ná skólasystrum okkar
saman og telja þær á að hittast.
Við komum svo allar saman í Örk-
inni eina helgi í september 1990.
Rifjuðum upp gamlar minningar
og endurnýjuðum kynnin.
Rósa var heimskona, hún kunni
alltaf að koma fram á réttan hátt
og átti gott að koma fyrir sig orði.
Rósa var einbeitt, hreinskiptin, til-
finninganæm, hlédræg og hafði
skel um sig til varnar viðkvæmn-
inni. Rósa hóf störf hjá Landssíma
íslands ung að árum og vann þar
mestallan starfsaldur sinn.
Rósa giftist Karli Salómonssyni
loftskeytamanni og eignuðust þau
þijár dætur, eitt barn misstu þau.
Það var erfiður tími fyrir Rósu.
Maður hennar lést langt um aldur
fram 27. september 1970. Rósa
starfaði á símanum og hélt heimili
fyrir dætur sínar.
Dag einn hitti ég Rósu niður í
bæ. Við skruppum inn á kaffihús
og rifjuðum upp gamla daga. Rósa
sagði mér að hún væri orðin sveita-
kona norður í landi. Það hafði mér
nú síst dottið í hug. En hún stóð
sig vel í því hlutverki sem öðrum.
Því ævintýri lauk með miklum sárs-
auka. Rósa fluttist í bæinn, tók
aftur að vinna á símanum, ræktaði
vináttuna og gladdist yfir barna-
börnunum.
Ég vil fyrir hönd okkar skóla-
systranna frá Löngumýri þakka
Rósu áratuga vináttu og hlýhug.
Dætrum hennar og fjölskyldum
þeirra vottum við samúð.
Guðlaug P. Hraunfjörð.
Þá er hún elskulega amma okkar
fallin frá. Síðustu mánuðir í lífi
ömmu voru henni mjög erfiðir, en
hún var sterk og sýndi alltaf glað-
lyndi sitt. Það var alltaf gott að
koma til ömmu og hún tók ávallt
á móti okkur með hlýjan faðminn.
Við vitum að henni líður miklu
betur þar sem hún er núna, en við
munum alltaf sakna hennar og hún
mun ætíð eiga sinn stað í hjarta
okkar allra.
Blessuð sé minning hennar.
Fyrir hönd barnabarna,
Rósa Hlín og Helga.
Hún Rósa hefur nú kvatt og
haldið í sína hinstu för eftir hetju-
lega baráttu við banvænan sjúk-
dóm. Okkur á Landssímanum er
ljúft að minnast góðrar konu. Trú-
festi hennar var einstök.
Það er komið að kveðjustund og
við sem vorum svo heppnar að
vinna með Rósu og kynnast verkum
hennar stöndum í þakkarskuld.
Erindi úr ljóði Einars Benedikts-
sonar, „Aldamót", segir meira en
mörg orð:
Það liðna, það sem var og vann,
er vorum tíma yfir;
Því aldur deyðir engan mann,
sem á það verk, er lifir, -
Já, blessum öll hin hljóðu heit,
sem heill vors lands voru’ unnin,
hvern kraft, sem studdi stað og sveit
og steina lagði’ í grunninn.
Dætrum hennar og fólkinu henn-
ar kæra sendum við samúðar-
kveðju.
Starfssystur.
Vinkona mín Rósa Petra Jens- P
dóttir frá Sauðárkróki síðast til
heimilis að Ránargötu 37, Reykja-
vík, andaðist á Landspítalanum 21.
nóvember sl. Ég vil með þessum
línum þakka henni tryggð og vin-
áttu gegnum árin. Okkar kynni
hófust vorið 1945 þegar við kom-
um til Akureyrar, hún frá Sauðár-
króki, ég frá Ólafsfirði, til að taka
próf upp í annan bekk Gagnfræða-
skóla Akureyrar. Þaðan lukum við
svo gagnfræðaprófi 1947 ásamt
stórum hópi ungmenna. Þá vorum
við Rósa ákveðnar í því að fara
saman á Húsmæðraskólann að
Löngumýri í Skagafirði árið eftir.
En það verður ekki allt fyrirséð
og ýmislegt kom í veg fyrir að af
því yrði. Þó vorum við saman að
Löngumýri hálfan veturinn 1949 -
1950. Dvöl mín í Skagafirðinum
varð einkar ánægjuleg og þar
skipti ekki minnstu máli að foreldr-
ar Rósu, Sigríður Njálsdóttir og
Jens maður hennar, sem þá bjuggu
á Sauðárkróki tóku mér sem ann-
arri dóttur sinni og þar dvaldi ég
ætíð ef tækifæri gafst frá skóla-
náminu. Það er aldrei fullþökkuð
sú vinsemd og hlýja sem mér var
sýnd á heimili þeirra. Það var þessi
vinsemd og hlýja sem Rósa tók í
arf frá þeim svo og trygglyndi og
heiðarleika.
Árin liðu, við fluttum báðar til
Reykjavíkur, giftumst og eignuð-
umst börn. Man ég margar
ánægjustundir sem við hjónin átt-
um með þeim fyrri manni hennar
Karli Salómonssyni og henni. Þá
var oft stutt leiðin á milli vina.
Karl andaðist 1970, harmdauði
öllum þeim sem þekktu hann. Þeg-
ar ég fluttist svo aftur norður
fækkaði samfundum en aldrei
slitnaði vináttubandið milli okkar.
Alltaf mundi hún eftir afmælinu
mínu meira að segja núna í haust
þegar hún var orðin fársjúk. Rósa
giftist aftur, seinni maður hennar
var Jósep Rósinkarsson bóndi á
Fjarðarhorni í Strandasýslu og bjó
hún þar í allmörg ár. Þá var húr
í þjóðbraut á leiðinni suður og þa:
fengum við vinir hennar að njót;
gestrisni hennar og viðmótshlýju
Rósa var hreinskilin og sagði þac
sem henni bjó í brjósti, en engir
var betri vinur í raun en hún og
ætíð bar hún umhyggju fyrir þeim
sem minna rnáttu sín. Og hún var
mikil og sterk þegar mest á reyndi
og það reyndi oft mikið á Rósu.
En þrátt fyrir sorgir og vonbrigði
var alltaf stutt í brosið hennar. Það
var 1987 að hún kom síðast og
gisti hjá mér. Þá vöktum við og
rifjuðum upp gamlar endurminn-
ingar frá Löngumýrarárunum þeg-
ar við sátum og saumuðum heilu
næturnar fyrir prófin. Og nú að
leiðarlokum finnst mér að þetta
hafi liðið alltof fljótt að ég hafi
ekki sagt nógu oft hversu mikils
virði vinátta hennar var mér.
Ég bið öllum ástvinum hennar
blessunar og sendi þeim samúðar-
kveðjur.
Menn halda stundum skammt á leikinn liðið
er lífið dregur tjaldið fyrir sviðið
og skilur milli skars og kveiks.
En stór og fögur stjömuaugu skína
er stormsins svanir hvíla vængi sína
til hærra flugs, til fegra leiks
(Davíð Stefánsson)
Gerður.
^ QljggAt/C/,
^Bei
65 -S-
Blöndunaptæki
rá FMM • MORA
Svíþjóð
Hitastýrð
blöndunar-
tæki f/bað og
sturtu.
Sturtu-
búnaður
kr. 3.250
Hitastýrð blöndunartæki f/sturtu.
Sturtubúnaður kr. 3.250
STÁLVASKAR
Einfaldur stálvaskur m/borði,
80x44 cm Þ'‘ _ ;
4.550
Stálvaskur - eitt og hálft hólf
Kr.
8.890
Kr.
3.250
Stálvaskur - eitt hólf
Stálvaskur - eitt hólf og Kr.
borð , 80x44 cm QQ0
Stálvaskur - eitt og hálft
hólf, 64x45 cm
Öll verð eru stgr.verð m/VSK.
Opið mánudaga
til föstudaga 9-18.
Opið laugardaga 10-16.
FAXAFEN9
SÍMI 91-677332