Morgunblaðið - 16.01.1994, Qupperneq 35

Morgunblaðið - 16.01.1994, Qupperneq 35
35 MORGUNBLAÐIÐ H/IINNINGAR SUNNUDAGUR 16. JANÚAR 1994 Ævar R. Kvaran leikari — Minning íslenzk náttúra breiðir fagnandi faðminn á móti löngum dögum, ljósi og lífi. Eitt af því fegursta á jörðinni er fólk sem lifir og starfar þannig, að það fegrar mannlífið. Ævar R. Kvaran var einn í þeirra hópi, hann barðist fyrir framförum og þroska íslenzkrar mannfélagsheildar. Æv- ar bar blys. Hugsjón Ævars R. Kvarans spíritisminn, með viti og vinnuþoli vann hann mikilvægasta málefninu í heimi. Kærleikshugur hans og umbótaþrá skynjaði, að „lífið er stutt en listin er löng“, list- in sú, að hafa hugprýði til að lifa sjálfum sér og öðrum til heilla. Á landi okkar er þörf á mikilli miskunnsemi og mannkærleika. Við verðum að anda djúpt og draga að okkur ilm vorsins, trúna á sjálft líf- ið og trúna á samband við annan heim, svo hugir okkar haldist hlýir og heilbrigðir. Ævar var eitt af göfugmennum þjóðar okkar, sem og faðir hans séra Ragnar Kvaran, afi hans Einar Hjörleifsson Kvaran rithöfundur, skáld og forseti Sálar- rannsóknafélags íslands. Ævar Kvaran var einn í þeim glæsilega hópi íslenzkra spíritista á öldinni sem nú er að kveðja. Kynni okkar Ævars Kvarans hófust hjá miðlinum Hafsteini Björnssyni. Vakti prúðmennska hans og hæverska athygli mína. Ævar var vel ættaður og fjölmennt- aður maður, gáfaður og vitur í umgengni. Hann var ákveðinn og fastur í lund, mun aldrei hafa brost- ið kjark né skort viljaþrek. Hann mátti ekkert aumt sjá, svo að hann ekki reyndi að bæta úr því. Hvar sem mest var þörf á þér, þar var bezt að vera. Ástvinum Ævars Kvarans votta ég dýpstu samúð. Helgi Falur Vigfússon. Nú er liðin rösklega hálf öld frá því fundum okkar Ævars bar fyrst saman, en það var á haustdögum 1942 í gömlu Iðnó. Æfingar stóðu Fædd 22. ágúst 1908 Dáin 16. desember 1993 Fyrstu minningar mínar um Evu ömmu tengjast komu yngri systkina minna í þennan heim. Við urðum sjö talsins, ég næst elst. Hún kom með rútu frá Reykjavík til Keflavík- ur, þar sem við bjuggum, til að léttá undir á heimilinu, en í þá daga lágu konur oftast á sæng heima. Þá var koma hennar vís á haustin þegar tekin voru slátur. Alltaf fylgdi því tilhlökkun þegar ömmu var von. Hún var jafnan glað- leg og hress í bragði með brjóstsyk- ur og súkkulaði í farteskinu, ásamt einhvetju hlýju á hendur eða fætur. Þannig var það alltaf, líka eftir að barnabarnabörnin fóru að koma, enginn mátti gleymast. Heimilið hennar ömmu var eins og hún sjálf, hreint og hlýlegt. Þar var veitt af höfðinglegri rausn. Ef litið var inn hjá ömmu, dró hún jafnan fram úr pússi sínu eitthvað sem hún átti, ef einhver kæmi. Þá var betra að gera meðlætinu góð skil, ef hún átti að vera ánægð. Léttleiki einkenndi ömmu öðru fremur. Hún sagði lifandi og skemmtilega frá og stutt var í djúp- an, smitandi hláturinn. Þegar við Eyrún systir mín vor- um á sjöunda og áttunda aldursári dvöldumst við sumarlangt hjá ömmu og afa í Básenda 10, litlum þá yfir á leikritinu Dansinum í Hruna eftir Indriða Einarsson. Leikstjóri var Indriði Waage, dótt- ursonur skáldsins. Ég var aðeins óbreyttur „stadisti" eins og sagt er á leikhúsmáli í þeirri sýningu. Þarna lék Ævar unga manninn, róman- tískan elskhuga í verkinu með mikl- um glæsibrag, enda var hann um þær mundir talinn einn af efnileg- ustu yngri leikurum Leikfélags Reykjavíkur. Hann hafði þá nokkru áður komið fram í Herranótt hjá Menntaskólanum í Reykjavík og strax vakið á sér athygli fyrir fjöl- hæfni á leiksviði, því Ævar var auk þess að vera gæddur ágætum leik- hæfileikum með mjög góða söng- rödd. Hann var glæsilegur að ytra útliti og hafði sterka nærveru á leiksviði, sem náði mjög ríkulega til áhorfenda. Framsýnir menn hjá Leikfélagi Reykjavíkur veittu frammistöðu Ævars strax athygli og sáu brátt að þama var ungur maður, sem mikil þörf var á í ís- lenska leikarastétt. Ég minnist þess nú hvað við byrj- endumir í listinni litum upp til Ævars og töldum hann fyrirmynd okkar unga fólksins. Með okkur Ævari tókust strax á fyrstu æfing- unum vináttubönd, sem héldust óslitin meðan báðir lifðu. Hann hughreysti okkur og studdi á allan hátt, gaf okkur græningjunum góð ráð og miðlaði af reynslu sinni. Ævar var þá orðinn lífsreyndur og vel menntaður ungur maður. Hann hafði m.a. lokið stúdentsprófi árið 1936, lögfræðiprófi frá Háskóla Islands vorið 1941 og starfaði um nokkur ár við lögfræðistörf. En þessi fræðigrein átti ekki við Æv- ar. Hann skildi að fullu og öllu við lögfræðistörfin og sneri sér af heil- um hug að leiklistinni, þótt ekki þætti það.arðvænleg atvinna á þeim árum. Það var vissulega mikið happ fyrir íslenska leiklist að Ævar tók þessa ákvörðun. Fróður maður hef- ur sagt, að sá sem þrýsti hönd Thalíu þéttu handtaki, sé ævilangt bundinn henni og svo var um Ævar R. Kvaran. I garði hennar vann hann sitt ævistarf, sem var mikið að vöxtum og vel af hendi leyst. sumarbústað sem komið var fyrir framan við húsið sem þau voru að byggja. Rismál og náttmál eru meðal þess sem mér er minnisstæðast frá þessu sólríka sumri bernskunnar. Að vakna við ijátl ömmu frammi í eldhúsi, afí farinn til vinnu og hún búin að kynda upp í kofanum eins og hún kallaði það. Fötin okkar á ylvolgum ofni og morgunverðurinn beið. Útvarpið var gjarnan á, amma syngjandi með ef svo bar undir, örugg bæði á ljóð og lag. Þá voru kvöldin ekki síður föst í formi. Laugun andlits og handa helgiathöfn líkust, byijað á augum, endað á hálsi og ekki var sama hvernig hendur voru þvegnar. Þeg- ar ærsl okkar systra inni í rúmi höfðu fengið sinn tíma, færði amma okkur mjólk og brauð á bakka. Ekki máttu stelpuskjáturnar sofna svangar. Eftir það var hann afi minn á vísum stað á rúmstokknum, Ijúfur og hlýr með allar kvöldbæn- irnar, hveija á eftir annarri, alltaf í sömu röð. Útskýringar fylgdu hverri og einni - þess gætt að börn- in skildu hvað farið var með. Síðan sigldi hann okkur, bauð góða nótt og ekki mátti vanhelga bænirnar með masi á eftir. Þannig voru þess- ar stundir kvölds og morgna, mild- ar, hljóðar og fylgja mér æ síðan. Amma gladdist innilega yfir tækifærum niðja sinna til náms og Árin liðu eitt af öðru og litlir möguleikar voru hér á landi til að afla sér frekari menntunar í leiklist- arfræðum á þeim árum. Heimsstyij- öldin síðari lokaði öllum leiðum bæði þeirra yngri og eldri til að kynnast leikmenningu á erlendri grund eins og hugur svo margra ungra leikara stóð til. Þegar styij- öldinni lauk 1945 sköpuðust fyrst tækifæri ti! þess að láta draum okkar rætast. Atvikin höguðu því á þann veg að í stríðslok 1945 héldum við báðir til London til leiklist- arnáms. Við innrituðumst í sama skólann, Royal Academy of Dram- atic Art, og stunduðum þar nám. Auk þess var Ævar við nám í Roy- al Academy of Music í eitt ár. Hann var gæddur ágætri söngrödd og taldi sig hafa fengið þar mjög góða skólun. Við héldum áfram okkar góða sambandi á námsárunum í London og þar' í borg var hann sá af löndum mínum, sem ég um- gekkst mest á þeim tíma. Við vorum nágrannar í hinni miklu heimsborg og hittumst næstum daglega til þess að ræða áhugamálin og áttum þá margar ógleymanlegar stundir saman, því Ævar var oft og tíðum manna skemmtilegastur. Auk þess fylgdist hann vel með í leikhúsheim- inum og var víðlesinn. Ævar fór heim frá London nokkru á undan mér og gerðist brátt umsvifamikill í listgrein sinni. Stofnaði m.a. leiklistarskóla, sem hann mun hafa rekið í nær þijá áratugi. Þá lék hann og leikstýrði og fékkst við ritstörf. Hann varð með tímanum afkastamikill rithöf- undur og liggur eftir hann fjöldi rita og greina m.a. um dulræn málefni, sem voru honum einkar hugleikin. Ævar var mikill mál- vöndunarmaður og skrifaði margar gréinar um íslenska tungu og að málið væri talað fagurlega með skýrum og réttum framburði. Hann hafði sjálfur mjög hljómfagra rödd og naut þess að láta tunguna hljóma skýrt og tært með litríkri framsögn. Ævar hafði kynnt sér vel starf- semi áhugaleikfélaga víðsvegar um hinar dreifðu byggðir landsins og sá brátt að nauðsyn var á að þau mynduðu með sér bandalag og byndust samtökum því það yrði þeim til framdráttar og hagsbóta. Þetta var ástæðan til þess að hann stóð fyrir því, ásamt Lárusi Sigur- björnssyni, þeim þekkta leikhús- manni, að Bandalag íslenskra leik- félaga var stofnað í byijun sjötta starfa. En engum duldist að hún var kona sem ekki fékk glýju í augun frammi fyrir titlum né valdi. Manngildið gat ekki miðast við það eitt og sér, hvort hægt var að troða einhveijum fræðum í mannskapinn, og valdið erfðist oftar en ekki. Einhveiju sinni þegar ég var komin af barns aldri, sagði amma mér undan og ofan af lífshlaupi sínu. Hún hafði notið ástar og ör- yggis í föðurgarði, allt þar til móð- ir hennar lést frá sex börnum. Þá var amma aðeins átta ára. Eftir móðurmissinn var líf ömmu meira og minna bundið við vinnu- mennsku hér og þar, oftast með svipmóti þrældómsins. Hún fór ekki heldur varhluta af. erfiðleikum kreppuáranna, þá sjálf komin með fjölskyldu. Af frásögn ömmu varð mér ljóst, að fyrir henni, eins og svo mörgum af hennar kynslóð, hafði orðatiltækið „að duga eða að drepast" aðra og dýpri merkingu en fyrir okkur sem fædd erum um eða eftir miðja öldina. Evu ömmu fylgdi myndugleiki og festa þess sem veit hvað hann syngur. Hún var afar smávaxin kona en í raun var hún tröll - tröll að andans þreki og tryggðatröll. Það fengu allir að reyna sem áttu hana að. Ég veit að systkini mín öll, ekki síst hún Eyrún mín sem þekkti ömmu hvað best, taka undir orð þessara ljóðlína sem ég vil nú gera að mínum. Far þú í friði, friður Guðs þig blessi, hafðu þökk fyrir allt og allt. Gekkst þú með Guði, Guð þér nú fylgi, hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt. (V. Briem.) Þórunn Elísabet Ingvadóttir. Eva Sæmunds- dóttir - Minning áratugarins og var Ævar formaður þess fyrstu árin. Þetta framtak þeirra félaga hefur aldrei verið metið að verðleikum. En Bandalag íslenskra leikfélaga hefur blómstrað og dafnað í áranna rás og eflt leik- listina í landinu. Þegar ég kom heim að námi loknu í London árið 1948 réð Ævar mig sem kennara við leiklistarskóla sinn, en hann var þá all fjölmenn- ur. Þá voru þar nær 20 manns í leiklistarnámi og þar á meðal marg- ir, sem síðar hafa orðið þjóðkunnir listamenn. Ég kenndi við skóla Ævars á árunum 1948-1960 og var samvinna okkar við skóla hans mjög ánægjuleg í alla staði. Oft kom ég á heimili Ævars á þessum árum að Bergstaðastræti 36, en það hús hefur nú verið rifið. Þar sem það stóð er nú bilastæði fyrir Hótel Holt. í því húsi bjó einn- ig Sigrún móðir Ævars, og hélt hún heimili fyrir aldraðan föður sinn. Ég minnist þess nú, eftir öll þessi ár, hvað mikla umhyggju og virð- ingu Ævar sýndi móður sinni í hví- vetna. Þegar Þjóðleikhúsið tók til starfa árið 1950 réðumst við báðir til starfa hjá þeirri stofnun og þar starfaði ég með honum í 26 ár. Æfingar hófust á fyrstu verkefnum Þjóðleikhússins í nóvember 1949 og æfð voru þijú íslensk leikrit, sem voru síðan sýnd við vígslu leikhúss- ins. Þar starfaði Ævar til ársins 1980, en lét af störfum og helgaði sig eftir það ritstörfum og öðrum hugðarefnum meðan heilsan leyfði. Ég hef ekki handbæra tölu yfir þau fjölmörgu hlutverk, sem Ævar túlkaði á 30 ára leikferli á sviði Þjóðleikhússins en hann lék jöfnum höndum í leikritum og flestum þeim söngleikjum sem upp voru settir. Þá söng hann einnig í nokkrum óperusýningum og var m.a. í Rigo- letto, fyrstu óperunni, sem Þjóðleik- húsið sýndi árið 1951. Það er ekki hægt að rekja starfs- feril Ævars R. Kvaran án þess að minnast á mikið starf, sem hann vann hjá Ríkisútvarpinu og ég veit með vissu að sá fy'ölmiðill var honum mjög kær. Þar leikstýrði hann fjölda leikrita og lék í öðrum. Þá voru flutt þar mörg leikrit, sem hann þýddi og leikgerðir sem hann vann úr skáldverkum innlendra höfunda. Einnig var hann virtur upplesari og flutti oft á árum áður fjölda útvarpserinda um margvísleg mál- efni. Ég tel að á engan sé hallað þó sagt sé að um langt árabil hafí Ævar verið einn af vinsælustu út- varpsmönnum okkar. Ævar var þríkvæntur og eignað- ist hann sex mannvænleg börn. Að leiðarlokum sendi ég öllum nánum aðstandendum hans hugheilar sam- úðarkveðjur. Far þú í friði, gamli vinur. Blessuð sé minning þín. Klemenz Jónsson. t Systir okkar og mágkona, INGIBJÖRG SIGRÍÐUR BERGSVEINSDÓTTIR frá Stykkishólmi, sem lést 11. janúar á heimili sínu, Hátúni 12, Reykjavík, verður jarðsungin frá Fossvogskirkju miðvikudaginn 19.janúarkl. 13.30. Blóm og kransar vinsamlega afþökkuð en þeim, sem vilja minn- ast hennar, er bent á MS-félag íslands. Rögnvaldur Bergsveinsson, Fríða Kristjánsdóttir, Jón Lárus Bergsveinsson, Níelsa Magnúsdóttir. t Innilegar þakkir færum við þeim er sýndu okkur samúð og hlýhug við andlát og útför ástkærrar móður okkar, tengdamóður, ömmu, langömmu og systur, RANNVEIGAR KONRÁÐSDÓTTUR, Hamraborg 18, Arnar Einarsson, Jakobina Sigurbjörnsdóttir, Þorbjörg Einarsdóttir, Jón Ólafsson, Sigurjón Einarsson, Anna G. Sverrisdóttir, Konráð Einarsson, Unnur Þórarinsdóttir, Jóhann Einarsson, Ása Þorkelsdóttir, barnabörn og barnabarnabarn. t Þökkum innilega auðsýnda samúð og hlýhug við andlát og útför fóstursystur okkar, mágkonu og frænku, ÖNNU KRISTÍNAR BJÖRNSDÓTTUR, ísafirði. Sérstakar þakkir til starfsfólks Sjúkrahúss Isafjaröar og kvenna- deildar Slysavarnafélags Islands, Isafirði. Guð blessi ykkur öll. Daníel Sigmundsson, Óli J. Sigmundsson, Halldóra Sigurjónsdóttir, Ásta S. Sigmundsdóttir, Gunnar Þ. Þorsteinsson, Júlíana Signý, Óðinn, Anna M. og fjölskyldur þeirra. t Kærar þakkir færum við öllum þeim, sem sýndu okkur samúð og hlýhug við andlát og útför föður okkar, tengdaföður og afa, EÐVALDS HINRIKSSONAR MIKSON, Hjallabraut 33, Hafnarfirði. Jóhannes Eðvaldsson, Katherin Bradlay Eðvaldsson, Atli Eðvaldsson, Steinunn Guðnadóttir, Anna J. Eðvaldsdóttir, Gísli Guðmundsson og barnabörnin hans.

x

Morgunblaðið

Direct Links

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.