Morgunblaðið - 01.02.1994, Qupperneq 52

52
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 1. FEBRUAR 1994
Afmælistilboðið var ágætt,
nema hvað hann var óánægð-
ur með gjafirnar sem hann
fékk.
BRÉF TLL BLAÐSINS
Kringlan 1 103 Reykjavík - Sími 691100 - Símbréf 691329
Valkostir
Tökum lífstefnuleiðina fram yfir
fljúgandi diska
Frá Ingvari Agnarssyni:
Sunnudaginn 23. janúar 1994 var
ég viðstaddur stofnun Félags áhuga-
manna um fljúgandi furðuhluti í Nor-
ræna húsinu. Þarna voru haldnar
nokkrar ræður og sýndir þættir úr
nokkrum myndböndum um fljúgandi
diska og myndir og teiknimyndir af
„geimverum" þeim, sem stjórna þess-
um geimtækjum. Og satt best að
segja: Ekki leist mér sem best á þess-
ar verur, svo ólíkar voru þær okkur
jarðarmönnum í öllu útliti, eftir mynd-
unum að dæma og teikningunum:
Höfuðlagið var allt annað, eyru, augu,
nef, munnur, gjörólíkt. Á sumum teg-
undum þessara mannvera voru t.d.
fjórir fmgur á hvorri hendi og fjórar
tær á hvetjum fæti. Á öðrum voru
aðeins 3 fingur og 3 tær á hveijum
lim, með löngum nöglum eða klóm.
Ekkert af þessu var beinlínis til að
geðjast að eða gleðjast yfir. Þá kom
og fram það álit, að sumar tegundir
þessara „geimvera“ væru okkur
mönnum fjandsamlegar, en aðrar, og
þó fleiri, væru okkur vinveittar.
Því meir sem ég legg hugann að
þessum fyrirbærum, þá finnst mér,
að hér sé um stjambúa að ræða, sem
óæskilegt sé, fyrir okkur jarðarbúa,
að hafa náin samskipti við. Til þess
munu þær vera okkur of ólíkar í út-
liti, háttum og eðli.
Við eigum nefnilega kost á miklu
æskilegri og miklu nánari sambönd-
um við lengra koma íbúa annarra
stjama, samböndum við verur, sem
séu okkur jarðarbúum miklu skyld-
ari, bæði í öllu útliti og í allri hugsun
og eðli, þrátt fyrir mjög margfaldan
þroska og jafnvel guðlega fuTlkomnun
í öllu tilliti, miðað við okkur. Og það
er einmitt við slíkar vemr, sem við
menn höfum haft allnáin sambönd
við um allar aldir, og þroskast af
þeim samböndum, eftir því sem við
höfum veitt þeim færi á að nálgast
okkur. Við gætum sótt til þeirra mjög
aukinn styrk og vit, umfram það, sem
enn er. En við verðum að hafa vit
og vilja til að þiggja þann styrk, sem
þangað er að sækja, og við verðum
að skilja eðli þeirra lífsambanda, sem
slíkt byggist á. Slík sambönd upp á
við ættum við að stunda af alefli. Þá
færu að ‘birtast hér þroskaðar verur
frá öðrum stjömum, sem kæmu hing-
að hamförum. Þær þurfa ekki að
nota neina fljúgandi furðuhluti, til
þess að komast hnatta í milli.
íslendingar, verum fyrstir þjóða til
að reisa fyrstu stjömusambandsstöð-
ina, sem það nafn á skilið á jörðu
okkar. Veglegt hús yrði það að vera,
í samræmi við tilganginn, og standa
hátt t.d. á Úlfarsfellinu eða helst
uppi á Esjunni, svo þaðan gæti hún
blasað við sjónum meirihuta þjóðar-
innar. En samstaðá þúsunda eða tug-
þúsunda yrði að standa að slíkri bygg-
ingu. Ekki mundi þá á löngu líða, þar
til birtast tækju bjartar verar og skín-
andi, í þeim salarkynnum og allir við-
staddir yrðu sem frá sér numdir af
gleði og örkumagnan, meiri en enn
hefur getað orðið.
Föram að dæmi þeirra framlífs-
mannkyna, sem nú era að feta sig
áfram á leiðinni upp á við, til meiri
þroska, vits og samstillingar, en áður
var kostur á, og sem njóta guðlegrar
magnanar lengra kominna mannkyna
annarra hnatta og jafnvel vetrar-
brauta slíkra. Veram þessum fram-
lífsmannkynum samferða á veginum,
sem liggur til lífs og ljóss. Vitum, að
íslendingar era eina þjóðin, sem getur
staðið hér í fararbroddi jarðarbúa, því
henni einni hefur verið boðaður hinn
vísindalegi skilningur á sambandseðli
lífsins, og það fyrir tugum ára. Og
nú má engum tíma eyða til einskis
ef vel á að fara. Svo tæpt stendur
lífið á jörðu hér.
INGAVAR AGNARSSON,
Hábraut 4,
Kópavogi.
Berir svertingjar og konur
Frá Dóru Stefánsdóttur:
Ágæti Sigmund.
Ég er ein af þessum sem les Morg-
unblaðið daglega, hvort ég heldur
dvel hér á landi eða í öðram löndum.
Teikningar þínar vekja oft kátínu
mína og mér þykir þú hafa lag á að
benda á margt skoplegt, sérstaklega
í heimi stjómmálanna. Þá ertu ein-
staklega flinkur að teikna og nærð
fram svipbrigðum manna sem enginn
annar.
En það er tvennt sem mér gremst
við teikningar þínar, það hvemig þú
teiknar yfírleitt svart fólk og konur.
Svart fólk er oftast í námunda við
mannætupotta, með bein í nefinu,
hringi í eyranum eða jafnvel hvort
tveggja, klætt strápilsum og óttalega
aulalegt á svipinn. Nú er forsætisráð-
herra vor dag eftir dag teiknaður sem
einn af svertingjunum með öllu sem
því fylgir. Konur eru miklar bombur
með brjóstin út úr kjólunum ef þær
era hreinlega ekki berar að ofan. Ef
um er að ræða konu sem er svört á
litinn er hún svo teiknuð með öllum
einkennum bæði kvenna og svert-
ingja. Frambjóðandi í prófkjöri Sjálf-
stæðisflokksins í Reykjavík hefur til
dæmis oft verið teiknuð á þennan
hátt.
Nú er það svo í heimi hér að það
þykir orðið dónalegt að leggja hóp
manna í einelti vegna útlits hans,
ættemis, kynferðis eða annarra með-
fæddra þátta. Slíkt er kallað kyn-i
þáttahatur, kvennafyrirlitning eða
öðrum slíkum nöfnum. Mér fínnst
margar af teikningum þínum jaðra
við þetta. Þér virðist gleymast að
svertingjar era af öllum stéttum þjóð-
félags, menntaðir, ómenntaðir,
klæddir í jakkaföt eða berir, allt eftir
því hvar þeir eiga heima og við hvaða
aðstæður þeir lifa. Konur era sömu-
leiðis í öllum stéttum þjóðfélagsins
og útlit þeirra eða btjóstastærð oft
það sem minnstu máli skiptir. Vil ég
biðja þig vinsamlegast að hafa þetta
í huga í framtíðinni.
Kær kveðja og þakkir fyrir öll bros-
in í áranna röð.
DÓRA STEFÁNSDÓTTIR,
Flyðrugranda 20, 3c,
Reykjavík.
HÖGNI HREKKVISI
t, þÚ AÓÁTT HAFA þÍNAB BtGlN Dy«-- •
EN Þesst &KJSBVTtNGVfe-RE>UieAE> FAR.A."
Yíkveqi skrifar
Víkvetji er einn af þeim sem
ekur um götur borgarinnar á
háannatíma á leið í og úr vinnu.
Þótt hann sé ekki fullkominn bíl-
stjóri að öllu leyti hafði hann góðan
ökukennara og tamdi sér að virða
umferðareglur og sýna tillitssemi í
umferðinni. En því miður á það ekki
við um alla og á þeirri stuttu leið
sem Víkvetji ekur daglega gefast
nánast alltaf tilefni til að láta það
fara í taugarnar á sé'r.
Hér eru nokkur dæmi um það sem
Víkvetji hefur mátt þola undanfarið:
Nýlega var sett upp stöðvunar-
skyldumerki á gatnamótum við dag-
heimili stutt frá heimili Víkvetja.
Nokkrum vikum seinna, þegar hann
var á leið til vinnu og var að stöðva
bílinn við stöðvunarskyldumerkið,
var flautað á hann. Þar var kominn
ökumaður sem gat ómögulega beðið
eftir því að renna sér inn á auð
gatnamótin. Þegar Víkveiji var á
leið heim úr vinnu, nokkru seinna,
var flautað á hann fyrir það að fara
ekki yfir gatnamót á gulu ljósi. Sá
sem fyrir aftan var hefur ef til vill
gert ráð fyrir, að í það minnsta tveir
bílar gætu laumast yfir áður en
skipti yfir í rautt. Á þessari hefð-
bundnu leið Víkveija til og frá vinnu
eru nokkur gatnamót þar sem venju-
legur umferðarréttur er í gildi, þ.e.
varúð til hægri. Það er ótrúlegt
hvaða dónaskap ökumenn í órétti
geta sýnt þeim sem í fullum rétti
hætta sér yfir slík gatnamót. Til
dæmis flauta og keyra á ofsahraða
á éftir hinum'saklausa bílstjóra eins
og til að gefa honum til kynna að
hann hafi “svínað“ og ef sá saklausi
lítur í baksýnisspegilinn til að athuga
hvort einhver hætta sé á ferðum
má hann jafnvel búast við að sjá
ökuníðinginn fyrir aftan sig setja
upp frekjusvip og reka löngutöng
upp í loftið.
xx.x
að er rétt eins og íslendingar
hafi- aldrei lært að nota stefnu-
ljós. Er þetta ekki kunnugleg uppá-
koma? Ökumaður kemur að gatna-
mótum með biðskyldu og stoppar
af því að tveir til þrír bílar nálgast
of hratt til að öruggt sé að renna
sér inn á götuna. Bílarnir beygja
allir án þess að gefa stefnuljós og
sá sem bíður missir af góðu tæki-
færi til að halda áfram ferð sinni.
Ef hann er á leið inn á götu með
tveimur akreinum eða fleiri má hann
búast við því að tillitslausir ökumenn
flýtji sig yfir á hægri akreinina rétt
áður en þeir keyra fram hjá gatna-
mótunum og tefji hann enn frekar.
xxx
yrir nokkrum árum flutti Vík-
veiji í erlenda stórborg og bjó
þar um tíma. Að sjálfsögðu kveið
hann því að þurfa að aðlagast lífinu
þar, og þar með umferðinni, því eins
og sönnum íslendingi sæmir var
Víkveiji viss um að allt væri best
heima. Honum til mikillar furðu var
leikur einn að aka um í borginni.
Ökumenn sýndu mikla tillitssemi og
jafnvel á háannatímum átti óvanur
Islendingurinn ekki í neinum erfið-
leikum með að komast leiðar sinnar.
Þegar vistinni í útföndum lauk og
lagt var af stað út í umferðina í
Reykjavík að nýju varð Víkverji fyr-
ir áfalli. Hann hafði gleymt því
hversu vanþróuð umferðarmenning-
in hér er. Það má gera ráð fyrir,
að útlendingar sem hingað koma
verði fyrir stærra áfalli þegar þeir
kynnast umferðinni hérlendis. Við
viljum að ímynd íslands sé jákvæð,
að útlendingar sjái hversu mikið fyr-
irmyndarfólk við erum. Látum ekki
tillitsleysi í umferðinni setja blett á
þessa ímynd.