Morgunblaðið - 09.08.1994, Síða 44

44 ÞRIÐJUDAGUR 9. ÁGÚST 1994
UNGLINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
Ætlaði að verða
lögfræðingur
Hermann Gunnarsson er löngu
landsþekktur íþrótta- og fjölmiðla-
maður. Hann segir hérna frá því
þegar hann var í Verslunarskólanum
og var að byrja ferilinn sem knatt-
spyrnumaður, og ýmsu öðru sem á
daga hans dreif á unglingsárunum.
bandi við hitt kynið, endalaus mistök
J)egar maður fór að verða hrifínn.
Ég bara kunni þetta ekki og kann
það varla ennþá, mér fínnst það í
góðu lagi í dag, en á þessum árum
fannst mér það ekki allt í lagi.
***
Það hafði sín áhrif t.d. í íþróttun-
um að vera svona iangyngstur. Þeg-
ar ég byijaði í meistaraflokki fór
ég inn í samfélag mér miklu eldri
manna. Það var bæði gott og slæmt,
gott að því leyti að maður þroskað-
ist að einhverju leyti og setti kannski
markið hærra en ella, en um leið
slæmt því maður var að missa af
uppeldisfélögunum úr skóla og þess-
um félögum úr yngri árgöngum.
Eiður Guðjónsson fótboltastrákur,
sem er aðeins fimmtán ára og eitt-
hvert mesta efni sem ég hef séð,
er unglingur sem skarar fram úr á
sínu sviði. Það er alls ekki slæmt
fyrir hann að leika með meistara-
flokki þó hann
sé svona ungur
því hann virðist
hafa þann per-
sónuleika og
styrk sem þarf.
Eina hættan er,
eins og var hjá mér, að vera að leika
í tveim þrem flokkum á sama tíma.
Þá er bara verið að ofgera ungling-
um og það er mjög slæmt. Ef rétt
er á spilum haldið er það bara þro-
skandi að leika með sér eldri mönn-
um.
***
Ég sá um „Lög unga fólksins" í
útvarpinu ásamt Gerði Bjarklind,
þetta var eini unglingaþátturinn á
þessum tíma og mjög gaman. Ég
var nokkurskonar hjúskaparmiðlari,
á sama tíma og ég var frekar feim-
inn í kvennamálum var ég kominn
í það hlutverk að bjarga Jóni og
Stínu úti í bæ, en var svo eins og
kleina sjálfur á böllunum. Þetta var
skemmtilegt eins og raunar allt sem
ég hef fengist við um ævina, ég
verð að vera í einhveiju sem er
spennandi. Ég hef fengist við ýmis-
legt í fjölmiðlunum, verið íþrótta-
fréttamaður og var á Bylgjunni þeg-
ar hún byijaði. Ég hef aldrei haft
neinn sérstakan áhuga á sjónvarpi,
útvarp höfðar miklu meira til mín,
en ég ætlaði aldrei að verða neinn
útvarps- eða sjónvarpskarl. Hrafn
Gunnlaugsson kallaði svo á mig og
sagði mér að ég ætti að fara að
vera með einhvern þátt, og það var
árið 1987 sem þættimir „A tali hjá
Hemma Gunn“ hófu göngu sína og
það er eins líklegt að það verði hald-
ið áfram með þá.
***
Ég hef unnið mikið með unglingum,
bæði sem fararstjóri og umsjónar-
maður spurningaþátta framhalds-
skólanna. Ég held að unglingamir
í dag eigi framtíðina fyrir sér, gild-
ismat þeirra er annað en fólks af
minni kynslóð og þau eiga örugg-
lega eftir að
gjörbylta hlut-
unum til hins
betra. Varð-
andi þetta svo-
kallaða ungl-
ingavandamál
þá held ég að við þurfum að fara
svolítið varlega og athuga hvaðan
það er sprottið. Við þurfum að gefa
krökkunum okkar tíma og ekki
troða okkar þörfum og væntingum
upp á þá.
***
Ég er mjög lofthræddur, en hef
sennilega farið upp í allar hæstu
byggingar heims, þessar þversagnir
lýsa mér sennilega best. Þessu fylg-
ir mikil spenna, enda er ég spennu-
fíkill, og eins er það ríkt í mér að
sigrast á hlutunum. Svo það eru
alltaf andstæðir pólar í mér að leika
sér, og þáð er mjög gaman.
STJÖRNUR G

EG HUGSA að ég hafi verið
ærslafullur og fyrirferða-
mikill, en á sama tíma á
kafí í félagslífí og íþróttum. Lífíð
og tilveran snérust reyndar um
íþróttirnar og ég var mjög metnað-
arfullur hvað þær varðaði, en það
var alltaf stutt í fíflaganginn og
strákapörin. Ætli ég hafí ekki verið
töluvert erfíður í skóla, eins og
reyndar flestir félagar mínir í Versló
voru. Ég ætlaði í M.R. en það var
í tísku að fara í Versló svo ég fylgdi
bara straumnum. Ég var óvenju
ungur, ekki nema sjö til átta ára,
þegar ég ákvað að ég ætlaði að
verða lögfræðingur. En það varð
auðvitað ekkert úr því þegar ég fór
í Versló, ég fór á kaf í félagslífið
og þá lengdist einhvernvegin alltaf
leiðin í lögfræðina.
Aðalmarkmið míns árgangs var
að stjóma skólanum, og við neyttum
allra bragða til þess, fyrir kom að
við læstum kennara inni í stofu í
frímínútum og slíkt. Við drógum
forláta „limmósínu" á auða lóð í
nágrenni skólans og þar var athvarf
mafíunnar. Flest vorum við í ein-
hveijum nefndum og ráðum og
fengum þannig ómælt frí úr tímum,
það notuðum við um borð í bílnum
og skipulögðum næstu skemmtun.
***
Þetta var svolítið töff tími, því á
sama tíma og félagslífið var mikið
og einhveijar ástartilfínningar að
vakna hjá fólki var ég að rembast
við það að ná einhveijum árangri í
íþróttum og hafði talsvert mikinn
metnað þar. En sennilega hef ég
^ ekki lagt það á mig sem þurfti, ég
lagði bara á mig J>að sem ég var
sáttur við sjálfur. Ég var mjög ung-
ur, sextán ára var ég kominn í
meistaraflokk bæði í handbolta og
fótbolta og nítján í landsliðið í báð-
um greinunum. Þetta varð auðvitað
til þess að það skildu leiðir með mér
og ýmsum öðrum en ég vildi halda
sambandi við þennan geggjaða fé-
lagsskap sem ég hafði verið í í skól-
anum. Svo það var í nægu að snú-
ast hjá mér á þessum árum, en ég
vissi hins vegar ekki hvert ég stefndi
og veit það í sjálfu sér ekki heldur
núna, þannig að ég er ekkert betur
staddur en þegar ég var sautján að
þessu leyti, en ég geri mér betur
grein fyrir því núna. En ég er boga-
maður og þarf að reyna margt og
prófa hlutina.
Ég hef aldrei sótt um vinnu held-
ur verið att út í hiutina, sumt hefur
mér fallið vel og annað ekki. Ég
forðast að fara í einhveija færi-
bandavinnu frá níu til fimm, ég
gæti ekki hugsað mér það.
***
Ég hef alltaf verið mjög seinhepp-
inn. Þegar ég var í Réttarholtsskó-
lanum, og átti það til að vera með
einhvern fíflaskap eða sleggjudóma
um kennara eða skólastjórann, var
viðkomandi sem ég var að tala um,
oftast staddur við hliðina á mér eða
fyrir aftan mig. Það er lýsandi fyrir
það hvað ég var óheppinn. Það var
svo margt á þessum árum sem var
pínlegt. Eg kom mér bara einhvern-
vegin í þær aðstæður, ég var nokk-
" uð feiminn og sérstaklega í sam-
HVAÐ VAR AÐ GERAST UM
VERSLUNARMAIMNAHELGIIMA
Þingvellir,
Laugarvatn og
sjúkrahúsið
á Selfossi
Ég og tveir vinir
mínir lögðum af stað
á föstudagskvöldið frá
Reykjavík til að fara
bara eitthvert. Það
var ekkert ákveðið
fyrirfram hvert átti
að fara. Við byijuðum
á að keyra til Þing-
valla, en þar var eng-
inn. Við sáum tvær
manneskjur svo við
fórum bara þar í gegn
og keyrðum á Laugar-
vatn. Þar voru þijár
manneskjur og ekkert
að gerast. Þá ætluð-
um við að reyna að
fara á Flúðir og end-
uðum úti í skurði hjá
Svínavatni.
Bílstjórinn missti stjórn á bíln-
um. Það var lélegt skyggni, of
hraður akstur og eitthvað rugl
þannig að bíllinn valt. Við vorum
svo til ómeiddir,
klöngruðumst út úr
bílnum og fórum á
næsta bæ þar sem við
hringdum á lögregl-
una. Hún keyrði okkur
síðan á sjúkrahúsið á
Selfossi.
En við sluppum
samt vel. Það þurfti
að sauma þijú spor í
hendina á mér, ekkert
alvarlegra.
Við losnuðum úr
sjúkrahúsinu klukkan
hálf fimm um nóttina
og það fór engin rúta
fyrr en sjö um morg-
uninn, þannig að við
ákváðum að labba
eitthvað áleiðis til Hveragerðis.
Við enduðum með að labba hálfa
leið í grenjandi rigningu og ógeði.
Þá fengum við far til Hveragerðis
Sigurður
Hilmisson
I Galtalæk
Ég ætlaði upphaf-
lega að fara í Húna-
ver. En svo datt það
uppfyrir og þá drógu
vinir mínir mig með í
Galtalæk.
Það var mjög gam-
an. Við fórum á eitt-
hvað ball þama, en
fyrir utan það gerðum
við nú fátt annað en
að tala saman inni í
tjaldi á daginn. Ég
fylgdist mjög lítið með
þessum skemmtiatrið-
um. Sá ekki einu sinni
flugeldasýninguna.
Ég sá eitthvað aðeins
af þessari Bibbu, það
var eitthvað fárán-
legt.
Það var einhver hljómsveit
þarna sem heitir Farenheit. Hún
var allt í lagi, spilað mjög fjöl-
breytt lög. Síðan var líka önnur
hljómsveit sem ég man ekki hvað
heitir. Ég held hún
hafí aðallega verið
fyrir fullorðna fólkið,
spilaði bara gömlu-
dansana og eitthvað
álíka.
Veðrið var ansi leið-
inlegt þó það hafi víst
verið það skásta á
landinu, en það lagað-
ist þó á kvöldin.
Þetta átti að heita
bindi. dismót en það
voru n \rgir blindfullir
þarna. Áað var bara
leitað á þeim sem
komu me.' rútunni,
ekki þeim S'm komu
í einkabílum. Ég veit
um marga sem smygl-
uðu inn víni.
Næsta ár fer ég til Eyja ef ég
á fyrir því. Það er fínt að vera í
Galtalæk en þegar maður er orð-
inn sextán eru mjög fáir jafnaldrar
manns þar.
Guðmundur
Einarsson
Á þjóðhátíð
í Vestmannaeyjum
Vinkonur mínar
ætluðu að fara í
Húnaver, en það varð
ekkert úr því og ég
fór með kærastanum
mínum og vinum hans
til Vestmannaeyja.
Það var alveg æðis-
lega gaman. Við
kynntumst voða
mörgu fólki þarna og
það var sungið og
djammað fram á
hvern morgunn. Það
var ball fram eftir
allri nóttu og hörku-
stuð.
Hljómsveitirnar
voru frábærar. Árni
Johnsen var þarna m
Halldóra
Hjörleifsdóttir
gítarinn næsta ár.
og það sungu allir
með við varðeldinn.
Svo var þarna stærsta
flugeldasýning á land-
inu, hún var alveg
æðisleg.
Það var ofsalega
mikið af fólki þarna,
um átta þúsund
manns á laugardegin-
um. Þetta var alveg
meiriháttar. Maður
hafði engan tíma til
að sofa. Eg svaf í þijá
klukkutíma alla helg-
ina og röddin er alveg
búin eftir sönginn.
Ég fer alveg pott-
þétt til Eyja aftur