Morgunblaðið - 06.01.1995, Qupperneq 34

34 FÖSTUDAGUR 6. JANÚAR 1995
MORGUNBLAÐIÐ
MINIMIIMGAR
+ Georg Stiebor-
sky Jósefsson
múrarameistari var
fæddur 3. október
1928 í Wehen, Efri-
Slesíu, Þýskalandi.
Foreldrar hans voru
Jósef Stieborsky,
bóndi í Wehen,
fæddur 30. nóv-
ember 1902, dáinn í
mars 1960 í Leipzig,
Þýskalandi, og kona
hans Anna Pasirbek
Stieborsky, fædd 19.
janúar 1903 á Reic-
hwaldau, Móravíu,
Tékkóslóvakíu, dáin
í ágúst 1949 í Leipzig. Georg var
elstur 6 systkina, bróðir hans
lést bamungur en fjórar systur
em á lífi og búa í Þýskalandi.
Georg kvæntist eftirlifandi eig-
inkonu sinni, Steinlaugu Sigur-
jónsdóttur, fæddri 21. desember
1935, 3. október 1954. Eignuðust
þau þijú böra, Önnu Marie, gifta
Steindóri Steinþórssyni, Sigur-
jón og Reyni, í sambúð með
Eyrúnu Ólafsdóttur. Barnabörn-
in em fimm og eitt barnabama-
bara. Utför hans fer fram i dag.
Á SÍÐASTA klukkutíma gamla árs-
ins kvaddi pabbi þennan heim, eftir
stutta legu á Grensásdeild, Borgar-
spítala. Engan hafði órað fyrir þessu,
þar sem við áttum von á að hann
þyrfti aðeins að dvelja þar í stuttan
tíma.
Pabbi var rólegur og glaðlyndur
að eðlisfari en hafði sitt skap og gat
verið fastur fyrir. Bamgóður var
hann og naut hann þess mjög að fá
barnabörnin í heimsókn. Vinnusamur
var hann og með afbrigðum góður
fagmaður meðan heilsan entist. Mik-
inn metnað lagði hann
í að búa fjölskyldunni
gott heimili. Hans
mestu gæfu tel ég vera
þegar hann kynntist
mömmu á Vífilsstöðum
þar sem þau bæði störf-
uðu. Þar blómstraði
rómantikin og ástir tók-
ust með þessu glæsi-
lega pari. Trúrækinn
var hann og sótti sína
kirkju reglulega. Lífs-
vilja hafði hann mikinn
og áttu ferðalög hug
hans allan, bæði innan-
lands og utan. Sérstak-
lega hreifst hann af
hálendi Islands. Til Þýskalands fór
hann margar ferðir ásamt mömmu
í heimsókn til systra sinna og fjöl-
skyldna þeirra. Síðastliðið sumar tók
hann sér ferð á hendur til Tékklands
til að heimsækja aldraða móðursyst-
ur sína og aðra íjölskyldumeðlimi og
til Póllands til að skoða sínar
bernskustöðvar, sem tilheyrðu
Þýskalandi þá. Gamall draumur
rættist með þessari ferð sem hann
naut til hins ýtrasta.
Á þessari stundu koma upp í huga
mér góðar minningar frá yngri árum,
er eina ökutæki pabba var gullfallegt
svart mótorhjól af fínustu gerð. Oft
þá er pabbi kom snemma úr vinnu
fór hann með okkur systkinin í öku-
ferð á mótorhjólinu, tvö okkar eldri
á bögglíiþeranum og það yngsta á
bensíntanknum. Þetta voru okkar
uppáhaldsstundir í þá daga.
Síðustu árin gat pabbi ekki stund-
að vinnu heilsunnar vegna og reynd-
ist mamma honum þá aldeilis vel.
Missir mömmu er mikill og vona ég
að hún fái styrk á þessum tímamót-
um.
Ég veit að nú líður þér vel og þú
hefur fengið góðar móttökur hinum
megin. Góðar minningar varðveitast
í huga okkar. Vertu sæll, elsku pabbi
minn.
Anna Marie.
Elsku hjartans afi minn, skyndilega
ertu farinn frá okkur úr þessum
heimi, svona ungur. Við vorum búin
að eiga margar yndislegar stundir
saman og þeim mun ég aldrei gleyma.
En nú kveð ég þig með eftirfar-
andi orðum, elsku afi minn:
Maðurinn er allt sitt líf að læra
að lifa og allt sitt líf verður hann
að nota til þess að læra að deyja.
(Ludvig Holdberg.)
Þitt bamabam,
Margrét Lind.
Elsku afi, margar eru góðar minn-
ingamar um þig. Ég man að oft er
ég kom í heimsókn varst þú vanur
að skora á mig í skák, eins og þú
orðaðir það oft. „Við tökum þijár og
ef þú vinnur þá færðu verðlaun."
Ég man er ég vann þig í fyrsta sinn,
þá varð auðvitað að taka aðra og
aðra, slíkur keppnismaður var afi.
Hann gat bókstaflega gleymt sér í
leik og starfi.
Ég var staddur í Vesturberginu
2. desember sl. Þá voru amma og
afi að fara í afmæli og þá treysti
afi sér ekki að bakka bílnum frá
húsinu, eitthvað var að. Síðan fór
hann í rannsókn og í framhaldi af
þvi var hann lagður inn á Grensás-
deild Borgarspítala í venjulega
sjúkrameðferð að því er ég hélt, en
allt er breytingum háð. Hann reynd-
ist vera með alvarlegan sjúkdóm og
hann lést á gamlárskvöld, langt fyrir
aldur fram, aðeins 66 ára.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(V. Briem.)
Þinn dóttursonur,
Georg Þór.
Elsku afi, núna ertu farinn frá
okkur.
Við munum aldrei gleyma þér.
Alltaf tókstu á móti mér opnum örm-
um og um margt gátum við talað
saman yfír kaffibolla. Langafabamið
þitt hún Tinna fær ekki að njóta þín
lengur og þann góða mann sem þú
hafðir að geyma. I fyrrasumar lékst
þú oft við hana úti í garði, þú varst
svo ánægður þegar hún kom í heim-
sókn. Fyrir nokkrum dögum varstu
með Tinnu í fanginu í jólaboði hjá
okkur á annan í jólum, en snögglega
varstu tekinn frá okkur, eftir stutta
legu á sjúkrabeði. Við kveðjum þig
með þessum orðum:
Þegar við höfum af heiðarleika
reynj; að fylgja því besta sem í okkur
býr lifum við lífínu rétt og endum
það á réttan hátt. (M. Tambs Lykke.)
Katrín og Tinna.
Mig langar í örfáum orðum að
þakka þér samverustundimar síðustu
11 árin.
Þið Steina buðuð mig svo innilega
velkomna í fjölskylduna og þegar við
eignuðumst litla dóttur fyrir tæplega
11 árum. Hún var um 2 ára þegar
hún uppgötvaði að hún ætti engan
afa á lífi og spurði hún þig hvort
þú vildir vera afi hennar, þú varst
nú aldeilis til í það því þú varst svo
bamgóður. Margar stundir sátuð þið
saman fyrir framan Gauksklukkuna
og þú stilltir hana á heila tímann og
svo tölduð þið saman hvað fuglinn
kom oft út og galaði. Ég dáðist allt-
af að þolinmæðinni í þér við þessa
litlu stúlku sem vildi helst endalaust
heyra í fuglinum.
Upp í hugann koma stundimar
sem við vorum saman í Borgarfirð-
inum, við hjónin vorum á Bifröst og
þið Steina í Munaðamesi og við hitt-
umst til að fara í gönguferðir og svo
var setið og teflt og spilað þegar
veður leyfði ekki útivem. Við fómm
í beijaferð og sveppaferð upp í Heið-
mörk í haust, ekki var nú afrakstur-
inn mikill hjá okkur en þú varst með
fullan poka af sveppum og það var
GEORG STIEBORSKY
JÓSEFSSON
+ Sigurnýas Frí-
mannsson fædd-
ist í Gunnólfsvík á
Langanesi í N-
Múlasýslu 10. febr-
úar 1925. Hann lést
á Landspítalanum á
gamlársdag 31. des-
ember 1994. For-
eldrar hans voru
Frímann Jónsson
söðlasmiður frá
Akri í Axarfirði í
N-Þingeyjarsýslu
og Kristbjörg
Magnúsdóttir hús-
freyja frá Læknes-
stöðum á Langanesi í N-Þineyj-
arsýslu. Sigurnýas var yngstur
fjögurra bræðra. Þeir voru:
Magnús, bjó í Reykjavík; Jó-
hann, bóndi í Gunnólfsvik, bjó
síðar á Akureyri; og Óskar, er
bjó í Reykjavík. Þeir eru allir
látnir.
Sigurnýas giftist 1951 eftir-
lifandi konu sinni, Huldu Ingv-
arsdóttur verkakonu frá
ísafirði, f. 6. október 1921. Börn
þeirra eru: Kristbjörg f. 1952,
MIKILL sómamaður og vinur er hér
kvaddur, hann var mikill vinur vina
sinna og heiðarlegur svo af bar.
Sigurnýas starfaði um árabil í
Áburðarverksmiðju rikisins, en að-
alstarf hans var við rekstur á Smur-
stöð Skeljungs við Öskjuhh'ð er hann
ásamt tveim mönnum tók á leigu og
rak til dauðadags.
Sigumýas var félagssinnaður
maður, starfaði í Oddfellowreglunni
og mat hann það starf að verðleikum.
Sigumýasar verður mikið saknað
af okkar fjölskyldu, sérstaklega
vegna mannkosta og áðumefnds
heiðarleika er hann hafði til að bera
í ríkum mæli.
Við kveðjum hér ljúfan vin og biðj-
um sál hans blessunar Guðs, með
búsett á Hvamms-
tanga, Frímann, f.
1956, búsettur í
Kópavogi, og
Hrefna Sigurlín, f.
1957, búsett í
Reykjavík. Uppeld-
issonur þeirra, son-
ur Kristbjargar, er
Birgir Páll Hjartar-
son, f. 1969, búsett-
ur í Kópavogi.
Framan af ævi
vann Sigumýas
mest við sjó-
mennsku. Er til
Reykjavíkur kom
vann hann í nokkur ár við fram-
leiðslustörf i sælgætisgerðinni
Freyju hf. og í eigin efnagerð.
Sigurnýas vann við byggingu
Áburðarverksmiðjunnar í
Gufunesi og í framhaldi af þvi
við vélgæslustörf þar. I liðlega
30 ár hefur hann rekið smur-
stöð Shell við Skógarhlíð í
Reykjavík í félagi við Ægi Jóns-
son og Jón Stefánsson.
Bálför Sigurnýasar fer fram
frá Fossvogskirkju í dag.
bestu kveðjum frá mér og sonum
mínum fjóram og fjölskyldum þeirra.
Huldu konu hans og fjölskyldu henn-
ar sendum við innilegar samúðar-
kveðjur og biðjum Guð að styrkja
hana og styðja í hennar miklu sorg.
S. Ólafsson og synir.
Nú er komið að kveðjustund. í dag
kveð ég vin minn Sigumýas Frí-
mannsson hinstu kveðju. Hann kveð-
ur lífið eftir stutt en ströng veikindi.
Hans er sárt saknað af fjölskyldu
minni og tómlegra er nú að koma í
Bræðratunguna þegar heimilisfaðir-
inn situr ekki lengur til borðs með
okkur til að skeggræða um lífið og
tilverana. Diddi eins og við ávallt
kölluðum hann var maður hugsjóna
og óvenjulega vel lesinn, saga og
landafræði vora hans aðal áhuga-
efni. Gaman hafði hann af stjóm-
málaumræðunni og var sjaldan sam-
mála sjónarmiðum þess er við hann
talaði. Engum mátti hallmæla, hann
tók alltaf upp hanskann fyrir lítil-
magnann, fann góða eiginleika í
hveijum manni. Hann var alltaf boð-
inn og búinn að hjálpa skyldfólki sínu
og vinum, hafði gott hjartalag. Það
var engin lognmolla í umræðunum
við eldhúsborðið og aldrei skorti
umræðuefnin. Sigumýas var fæddur
norður í Gunnólfsvík 10. febrúar
1925_og var því á sjötugasta aldurs-
ári. Árið 1951 giftist hann móður-
systur minni Huldu Ingvarsdóttur.
Saman hafa þau gengið í gegnum
súrt og sætt af kærleika og dugn-
aði. Hulda frænka mín er mér afar
kær, þegar ég skyndilega missti
móður mína Hrefnu tvíburasystur
Huldu árið 1978 fór ég að gerast
tíður gestur á heimili þeirra hjóna,
þeim á ég mikið að þakka ásamt
mínu fólki. Ég vona, kæra frænka
mín, að drottinn fari um þig mjúkum
höndum og sefi djúpa sorg þína við
fráfall hjartkærs eiginmanns. Börn-
um þínum sendi ég mínar dýpstu
samúðarkveðjur svo og frá konu
minni og bömum.
Hvíl í friði, kæri vinur.
Guðm. I. Guðmundsson.
í dag er borinn til grafar elskuleg-
ur mágur minn Sigurnýas Frímanns-
son, sem lést á gamlársdag eftir
stutta en erfíða sjúkdómslegu. Ekki
man ég gjörla hvenær ég sá þennan
mann, sem átti eftir að verða mágur
minn og kær vinur, fyrst, en ég var
ekki hár í loftinu. Erindi hans heima
hjá mér var að gera hosur slnar
grænar fyrir Huldu, einni af stóru
systram mínum og reyndar þeirri
sem ég var hændastur að, enda var
hún þá þegar og allar götur síðan
til þessa dags einskonar mamma
mín, sem ég leitaði til ekki síður en
hinnar einu sönnu.
Didda, eins og við kölluðum hann,
varð vel ágengt að ná vináttu litla
mannsins enda virtist hann ráða yfir
óþijótandi birgðum af stóram
Freyju-karamellum og staurum, sem
vora I mínum barnaheimi mikil
auðæfi og vel þegin gæði. Ein kær-
asta æskuminning mín er um veiði-
ferð með Huldu og Didda að Kaldár-
höfða í Soginu. Þau hafa þá líklega
verið n'ýtrúlofuð en létu sig samt
ekki muna um að hafa litla bróður
með. Ég sé enn fyrir mér hvítt tjald-
ið, sem við gistum í rétt við vatnið.
Sjálfsagt var mýbitið að angra okk-
ur, en eftir því man ég ekki, því sil-
ungurinn heillaði mig. Úr bát fyrir
neðan þrengslin gat ég séð þessi líka
kynstur af silungi, sem lá þar í bunk-
um og var gráðugur í maðkinn og
hvaðeina. Þarna í bátnum leiddi Diddi
mágur mig inn í heillandi heim stang-
veiðinnar. Og þær urðu margar veiði-
ferðimar, þegar ég komst til vits og
ára og hafði stofnað fjölskyldu, sem
við fórum með Huldu og Didda og
fjölskyldu þeirra. Hvalvatn, Króka-
tjamir, Reyðarvatn, Reykjavatn,
Hraunvötn norðan Hofsjökuls og
Amarvatnsheiðin með öllum sínum
vötnum. Öll þessi vötn og mörg önn-
ur heimsóttum við á okkar ferðum
og nutum útivistar með þeim, því
eftir því sem litli maðurinn óx úr
grasi þróaðist vináttan og varð inni-
legri.
Unnur mín kom til sögunnar og
tengdist þeim Huldu og Didda sömu
böndum. Við stofnuðum heimili og
börnin okkar áttu í Huldu og Didda
afa og ömmu. Það þurfti enga hvatn-
ingu til að fá þau með í heimsókn í
Bræðratunguna. Þangað komu þau
og síðar barnabörnin einnig gjarnan
vel vitandi um þær innilegu móttökur
sem þeirra biðu hjá Huldu og Didda
og frændsystkinunum. Ekki spillti
fyrir á seinni árum nýr heimilismeð-
limur, Darri, sem nú saknar herra
síns og besta vinar.
Fljótlega eftir að við Unnur flutt-
um aftur heim til íslands hófust sam-
eiginlegar sumarleyfis- og vetr-
arferðir okkar með Huldu og Didda
og oft einnig fleiri góðum vinum.
Það var glaðvær og góður hópur sem
stefndi Land Rover- og Bronco-jepp-
um, oftar en ekki til fjalla, en einnig
til fallegra staða á láglendi. Þær eru
margar minningarnar, góðar og
fagrar, sem við Unnur og börnin
SIGURNÝAS
FRÍMANNSSON
gaman að fylgjast með þér athuga
hvað voru góðir sveppir og hvað þú
passaðir að skera rétt í þá því ekki
mátti skemma náttúrana.
Þú varst mikill náttúraunnandi,
hafðir gaman af að ganga og hjóla
en þér fannst í sumar orðið of þungt
að stíga hjólið þitt og ætlaðir að fá
þér léttara hjól fyrir næsta sumar.
Rétt fyrir jól fórað þið Hreinn
mágur þinn í búðir saman því þú
þurftir að útrétta allt sjálfur þó þú
værir orðinn sársjúkur og hefðir
varla getu til þess og þá fannst þú
rétta hjólið og ætlaðir að kaupa það
í vor. Ekki granaði okkur að þú
ættir svona stutt eftir þegar þú varst
í afmæli hjá okkur í byijun desem-
ber, og að þetta yrði síðasta veislán
sem þú yrðir með okkur í, við vonuð-
um alltaf að það fyndist lyf eða lækn-
ing til að lina þrautagöngu þína, en
sú von brást og nú að leiðarlokum
viljum við þakka þér allar góðu
stundimar sem við áttum saman.
Elsku Steina, við biðjum góðan
guð að styrkja þig, bömin, tengda-
böm, bamabörn og barnabamabam
á sorgarstund.
Ágústa, Hreinn og Sigrún.
Það var ekki fyrr en að morgni
nýársdags, að við hjónin fréttum
andlát Georgs S. Jósefssonar, en
hann lést í Borgarspítalanum á gaml-
árskvöld eftir stutta legu. Það var
aðeins fyrir fáum dögum að við viss-
um að hveiju stefndi, en þó kom það
mjög á óvart hversu fljótt dauðann
bar að. Georg hafði ekki gengið heill
til skógar undangengin tvö til þijú
ár. Þrátt fyrir heimsóknir til lækna
fannst meinið ekki, meinið sem nú
hefur lagt hann að velli langt fyrir
aldur fram.
Georg fæddist í Wehen í Efri-Slés-
íu árið 1928 og fluttist hingað til
lands árið 1949. Georg og fjölskylda
hans máttu þola ógnir stríðsins og
allt það böl sem slíkum hildarleik
fylgir. Það er deginum ljósara að
slíkt getur aldrei gleymst né yfir
okkar geymum úr þessum ferðum
um góðan dreng, hvort sem það nú
var við Úlfsvatn á Arnarvatnsheiði,
í Þórsmörk, í Gæsavötnum og Öskju,
eða I páskaferð í Öræfin áður en
Skeiðará og hinar árnar á sandinum
vora brúaðar. Unnur brosir þegar
hún hugsar til baka og sér Didda
fyrir sér fara mikinn við Refsveinu
og Gústa dótturson hans hlaupandi
á eftir honum með veiðiglampann í
augunum. Eða þegar hún þræddi
vegarbrúnina á hengifluginu á Axar-
vegi, þeim gamla, í niðaþoku, þakk-
andi sínum sæla fyrir þokuna, því
hann Diddi var svo lofthræddur að
það var eins gott að hann sá bara
vegarbrúnina það kvöldið. En það
voru líka náðugir dagar í sumarhús-
um víða um land.
Ekki granaði okkur I ágúst síðast-
liðnum, þegar við sátum saman við
Stíflisdalsvatn á kyrrlátum laug-
ardegi, bara við fjögur, Hulda og
Diddi og við Unnur, að það væri síð-
asta veiðiferðin, sem við myndum
fara með Didda. Það var engin veiði,
en við nutum veðurblíðunnar og
umhverfisins. Sátum á vatnsbakkan-
um og spjölluðum saman um liðna
daga og næsta sumar þegar við ætl-
uðum okkur að hafa meiri tíma til
að ferðast saman. Það sumar kemur
ekki fyrir Didda, en hann verður með
í okkar hjarta í okkar framtíðarferð-
um eins og hans verður saknað af
Unni sérstaklega í framtíðinni, þegar
hún þarf á hans óþrjótandi hjálp að
halda varðandi bílana eða annað sem
á bjátar.
Og við munum sakna hans á næstu
jólum, þegar fjölskyldurnar hittast
að vanda á aðfangadagskvöld, á jóla-
dag og á gamlárskvöld. Það sama
gildir um samverustundirnar á Odd-
fellow, þar sem við mágarnir störfuð-
um saman.
Já, það er margs að minnast og
mikið að þakka, þegar þessi góði
drengur og kæri mágur og svili er
kvaddur. Við Unnur og börn og
barnabörn þökkum honum áratuga
einlæga vináttu og tryggð, sem aldr-
ei bar skugga á.
Huldu systur minni, Kiddý, Frí-
manni, Hrefnu Línu, tengdasonunum
og barnabörnum, en þeirra er Birgir