Morgunblaðið - 15.01.1995, Blaðsíða 17

mmmm

■v
«e~;i-iíf§
'■'■•'-•■ v -i
Sgítpifí
nú bara verið í gríni sem hann veitti móður Ragn-
ars þessa heiðursnafnbót á árum áður. Þá af-
greiddi Hrefna í búð á Djúpavogi en Steini reri á
trillunni Hafþóri og mokfiskaði í netin á hverju vori.
Þegar hann kom í land hafði hann gaman af aó
gera svolítið at í stelpunum.
Nú rær Steini á trillunni Ögn sem hann keypti
af gömlum skipstjóra í Kópavogi. Utgerðin er svona
í bland við búskapinn. Steini fiskar sér í soðið og
stundum skýtur hann svartfugl. Hann var kominn ,til
að lensa trilluna, hafði farið á svartfugl daginn
áður með nágranna sínurrr og náð í 28 stykki.
Steina þótti það ekki tiltakanlega mikið. Þeir veiðifé-
lagarnir eru báðir sólgnir j svartfuglakrás, enda
álkan og langvían enginn slormatur. Steini var að
hugsa um að fara um morguninn á henni Ögn og
ná sér í fleiri svartfugla, en hætti við þegar gerði
slydduhríð. Sú var skýringin á einhleypunni í fram-
sætinu. Talið berst að gómsætum sjávarréttum og
hvernig sé best að elda skarf og svartfugl. Steina
finnst ekkert varið í fugl nema reyttan. Það eru
helgispjöll að hamfletta.
Aðalsteinn hefur verið einbúi í Kelduskógum
undanfarin 1 7 ár. Hann er með þetta 1 20 ær og
í hitteðfyrra voru þær 1 40. Steini segist ekki hafa
neitt umfram kvóta og vandar ekki kveðjurnar þeim
sem slátra upp um öll fjöll og firnindi í kofum og
skúmaskotum til að selja ólöglegt kjöt.
Þrátt fyrir fámenni í Kelduskógum er Steini ekki
plagaður af einmanaleika. Hann telur slíkt ekki
þurfa að koma til þar sem maður þekkir hvern stein
og þúfu, hefur skepnur, sjónvarp, útvarp og síma.
Hans helsti félagi í lífsins önn er hundurinn Trygg-
ur. „Það er enginn maður einn sem á góðan heim-
ilishund," segir Steini. „Góður hundur er allt að
því eins og maður, traustur og góður vinur." Trygg-
ur er orðinn 1 4 ára sem telst háaldraður hundur
og rekur Steina varla minni til að hafa heyrt um
jafngamlan seppa.
Við skildum við einbúann í Kelduskógum í mesta
bróðerni. „Það var bara harla gaman að kjafta
við ykkur, þið eruð ekki eins og sumir þarna að
sunnan, kolvitlausir asnar," sagði Steini hressilega.
Ragnari var falið að flytja sínu fólki kveðjur, ekki
síst henni mömmu sinni. A leiðinni út um hliðið sáum
við loks heimatilbúið skilti við annan hliðstólpann,
en bannið við umgengni var illa læsilegt öðrum
en rammskyggnu fólki.