Morgunblaðið - 17.01.1995, Síða 35

MORGUNBLAÐIÐ
IUIINNINGAR
Elsku amma okkar og fjölskylda, guð
gefi okkur öllum styrk og trú í okk-
ar miklu sorg.
Blessuð sé minning afa okkar.
Drottinn er minn hirðir, mig mun
ekkert bresta.
Á grænum grundum lætur hann mig hvílast,
leiðir mig að vötnum,
þar sem ég má næðis njóta.
Hann hressir sál mína,
leiðir mig um rétta vegu
fyrir sakir nafns síns.
Jafnvel þótt ég fari um dimman dal,
óttast ég ekkert illt,
því að þú ert hjá mér,
sproti þinn og stafur hugga mig.
(Ur Davíðssálmi.)
Valur Ásgeirsson og Hildur
Dögg Ásgeirsdóttir.
Horft er um öxl og hugurinn reik-
ar aftur í tímann. Hann nemur stað-
ar við hátíðarhöld sjómannadagsins
í Hafnarfirði. Við setningu hátíðar-
innar má heyra kunnugiega rödd,
rödd manns sem hefur haft þann
starfa í áraraðir að kynna dagskrá
hátíðarinnar eða heiðra aldraða sjó-
menn. Öllum að óvörum hefur sú
rödd þagnað. Guðmundur Ólafsson
hefur skilað hlutverki sínu hér á
jörðu.
Eins og margir hafnfirskir sjó-
menn var Guðmundur fæddur og
uppalinn á Vestfjörðum og átti sínar
ættir þangað að rekja. Ungur að
aldri hóf hann sjómannastörf þar
fyrir vestan. Stundaði hann þar sjó-
mennsku, uns hans leið lá suður til
náms í Stýrimannaskólanum í
Reykjavík. Hann útskrifaðist þaðan
vorið 1947. Stuttu síðar flyst hann
til Hafnarfjarðar. Hann ræðst þar á
togara. Hann er á togurum næstu
tíu árin, m.a. Röðli og Surprise.
Árið 1959 ræðst hann sem stýri-
maður á ms. Guðmund Þórðarson
RE, á síldveiðar. Skipstjóri þar var
Haraldur Ágústsson, frægur afla-
maður. Mín fyrstu kynni af Guð-
mundi voru þar. Ég var beðinn að
leysa af sem stýrimaður tvo túra,
annan túrinn undir skipstjóm Har-
aldar, en hinn túrinn undir stjórn
Guðmundar. Hér var um að ræða
frumraun Guðmundar sem skip-
stjóra á síldveiðum. í stuttu máli
má segja að allt hafði gengið vel og
afli góður. Þóttu mér tök Guðmund-
ar við að kasta nótinni aðdáunar-
verð. Æðruleysið og öryggið eins
og hér væri um þrælvanan mann
að ræða. Það var því ekki að undra
að hann réðist fljótlega til skipstjórn-
ar á síldveiðiskip, fyrst á ms. Garðar
og síðar á ms. Gróttu RE. Okkar
kynni héldust upp frá því. Áttum
við samskipti oft í gegnum talstöð-
ina.
Þegar Guðmundur var á fimm-
tugsaldri gripu örlögin inn í hans
starf. Veikindi ollu því, að hann varð
að fara í land. Við áttum oft tal
saman, eftir að hann var kominn í
land. Kom þá oft fram í tali hans
að hann var ósáttur við sitt hlut-
skipti, var hugur hans allur við sjó-
sókn og aflabrögð.
Á árinu 1983 var óskað eftir því,
að undirritaður byði sig fram til for-
manns hjá Skipstjóra- og stýri-
mannafélaginu Kára. í framhaldi af
því leitaði ég eftir því við Guðmund
að hann tæki að sér gjaldkerastöðu
félagsins. Var það auðsótt mál.
Kára hafði hlotnast þar góður
starfskraftur, maður, sem vildi veg
félagsins sem mestan og starfaði af
öllum krafti í samræmi við það.
Hann var fulltrúi félagsins í Sjó-
mannadagsráði. Auk þess innti hann
af hendi fjölda verka fyrir félagið.
Efris og áður er getið starfaði
Guðmundur ötullega að sjómanna-
deginum. Árið 1991 snerist þó hlut-
verk hans við, er hann tók við heið-
ursmerki dgasins. Var hann vel að
því kominn.
Fyrir hönd félaga í Kára færi ég
honum okkar bestu þakkir.
Er við kveðjum góðan félaga fær-
um við eiginkonu hans, börnum og
barnabörnum, sem og öðrum að-
standendum, okkar innilegustu sam-
úðarkveðjur. Guð veiti ykkur styrk.
Minning um mætan mann verður
lengi í minni höfð.
F.h. Skipstjóra- og stýrimannafé-
lagsins Kára, Hafnarfirði.
Ingvi R. Einarsson.
PÁLA S.
ÁRNADÓTTIR
+ Pála Sigríður
Árnadóttir
kaupkona fæddist á
Hofsósi 7. febrúar
1912. Hún lést á
Borgarspítalanum
7. janúar siðastlið-
inn. Foreldrar
hennar voru Ólöf
Þorvaldsdóttir og
Árni Halldórsson
skósmiður á Hofs-
ósi og var Pála
yngst þriggja
dætra þeirra. Hinar
systurnar eru báð-
ar dánar, Kristjana
lést 1970, en Lára, sem var elst
þeirra systra, lést 1979. Pála
fór snemma að heiman til að
stunda vinnu. Hún lærði hatta-
saum og var í Danmörku um
árs skeið rétt fyrir stríðsbyrj-
un.
Útför Pálu fer fram frá Foss-
vogskirkju í dag.
Þegar heim kom frá Danmörku
fór Pála að vinna við sína iðn en fór
síðan í kaupmennsku sjálf þegar hún
keypti hlut í versluninni Meyj-
arskemmunni og þar hefur hún unn-
ið alla tíð síðan um 1960. Þennan
tíma hefur hana aldrei vantað einn
einasta dag og þau voru ekki mörg
eða löng fríin sem hún Pála tók um
ævina. En tæki hún sér frí þá stóð
alltaf hugurinn til Skagafjarðar, þar
var hennar Draumaland, og hún
reyndi ávallt að komast þangað á
hveiju sumri á meðan systir hennar
Lára bjó á Hofsósi.
Eftir það fækkaði ferð-
unum en hugurinn og
það hvar heima var var
alltaf óbreytt. Hún var
samt sem áður mikill
Reykvíkingur og fylgd-
ist ákaflega vel með því
sem var að gerast,
bæði í stjómmálum og
í framkvæmdum í
borgini. Hún lét hik-
laust í ljósi hvað henni
fannst um hin ýmsu
mál, en var tilbúin að
hlusta á aðra. Hún
fylgdi málum eftir efni
en ekki pólitík.
Systrum sínum reyndist hún báð-
um vel, en þær vora ekki heilsu-
hraustar eins og Pála, sem aldrei
varð veik, að minnsta kosti ekki að
eigin sögn, fyrr en nú á þessu ári
þegar hún þurfti að takast á við
þann sjúkdóm sem endanlega varð
henni yfirsterkari. Pála hefur geng-
ið að því öpnum augum þennan tíma
að hveiju stefndi og hefur gert það
æðrulaust að undirbúa hið stóra
skref og taka það af fullri reisn.
Hún kvartaði aldrei eða æðraðist
og var alltaf þakklát fyrir hvert
viðvik. Bar hún þeim sem henni
hjúkruðu síðustu vikurnar góða
sögu og eru þeim öllum færðar
þakkir.
Um nokkurra ára skeið bjó Pála
með Erlendi Helgasyni arkitekt,
sem á þeim árum stundaði alls kon-
ar vinnu og fór vel á með þeim.
Hann andaðist langt um aldur fram.
SVEINBJÖRN GÍSLI
SVEINBJÖRNSSON
+ Sveinjbörn Gísli
Sveinbjörnsson
var fæddur á
Efstu-Grund í
Vestur-Eyjafjöllum
11. september
1912. Hann lést í
Reykjavík 8. jan-
úar siðastliðinn.
Foreldrar hans
voru Sveinbjörn
Guðmundsson, f.
1881, d. 1912, og
Rannveig Bjarna-
dóttir, f. 1878, d.
1961. Sveinbjörn
átti einn albróður,
Aðalstein, f. 1909, d. 1988. Þá
átti hann einn hálfbróður,
Bjarna Sæmundsson, sem lát-
inn. Árið 1948 flyst Sveinbjörn
til Reykjavíkur og kynnist þar
konu sinni, Sigríði Páisdóttur
frá Snotru í Austur-Landeyj-
um, f. 14.9.1914, d. 11.12.1969.
Þau eignuðust tvö börn, Rúnar,
f. 12.12. 1950, giftur Önnu Sig-
ríði Gunnlaugsdóttur og eiga
þau tvær dætur, auk þess sem
Rúnar á son með Guðrúnu
Ögmundsdóttur, og
Rannveigu, f. 20.9.
1952, gift Páli
Valdimarssyni, og
eiga þau eina dótt-
ur.
Sveinbjörn
stundaði sveita-
störf og sjó-
inennsku frá Vest-
mannaeyjum á
vetrum, þar til
hann fluttist til
Reykjavíkur og
gerðist togarasjó-
maður. Þegar hann
kemur í land 1950
hefur hann störf hjá Togaraaf-
greiðslunni þar sem hann
gegndi ýmsum trúnaðarstörf-
um fyrir verkamenn og sat í
sljórn Dagsbrúnar þar sem
hann víir stjórnarmaður í sjö
ár. Um 1965 hefur hann störf
þjá Sláturfélagi Suðurlands
fyrst í ullarverksmiðju og síðan
í sútunarverksmiðjunni, þar til
hann lætur að störfum sökum
aldurs. Útför Sveinbjarnar fer
fram frá Fossvogskirkju í dag.
SVEINBJÖRN var yngri sonur
Sveinbjörns Guðmundssonar frá
Efstu-Grund undir Eyjafjöllum og
unnustu hans Rannveigar Bjarna-
dóttur. Faðir hans lést af slysförum
ásamt Gísla bróður sínum í febrúar
1912, er þeir voru á leið á vertíð,
að Sveinbirni ófæddum. Þá fluttist
móðir hans á heimili Björns Guð-
mundssonar, bróður Sveinbjörns og
Gísla, og konu hans Kristjönu Jóns-
dóttur, Efstu-Grund, með Aðalstein
son sinn hvar Sveinbörn fæddist.
Ólust þeir bræður þar upp ásamt
börnum og barnabarni (undirrit-
aðri) þeirra hjóna.
Ungur gekk Sveinbjörn til allra
starfa til sjávar og sveita eins og
títt var þá. Hann var ósérhlífinn
og greiðvikinn og taldi aldrei eftir
sér að rétta hjálparhönd þeim er
hann unni. Gjafmildi hans var ein-
stök og ég minnist ætíð gjafa hans
er hann kom úr veri. Það var ætíð
grunnt í grínið hjá honum, og eru
margar kærar endurminningar frá
þeirri tíð. Sérstaklega er þeir bræð-
ur fóru að kvöldlagi upp í Holtsnúp
og kveiktu eld, sem varð sveitung-
unum undrunarefni og álitu margir
að þar væru álfar á ferð. Áratugum
síðar upplýstu þeir, hvers kyns
var, og höfðu gaman af.
Hann P.utti til Reykjavíkur 1948
og stundaði þar ýmis verkamanna-
störf og m.a. hjá Togaraafgreiðslu
Reykjavíkur og við sútunarstöð
Sláturfélags Suðurlands.
Sveinbjörn var maður, sem lét
lítið yfir sér, rólegur í fasi, fáskipt-
inn, en hlýr og einlægur ættingjum
sínum og vinum. Ég minnist ætíð
ÞRIÐJUDAGUR 17. JANÚAR 1995 35
Fyrstu Reykjavíkurárin bjó Pála
hjá systur sinni Kristjönu í Skeija-
firðinum, en um 1950 keypti hún
lítið hús við Njálsgötuna nr. 33,
bakhús, og þangað tók hún foreldra
sína aldraða þegar þau flultu frá
Hofsósi, og sá um þau til dauða-
dags. Á þeim árum var oft þröngt
í búi, en Pála vildi aldrei leita til
annarra um hjálp heldur sparaði
því meir við sig sem skórinn kreppti
harðar.
Pála var ekki allra en átti marga
góða vini og ræktaði þá vináttu
vel. Hún vildi alltaf öllum greiða
gera og var gjafmild mjög. Við
ætlum að hún hafí ekki haft af því
minni ánægju en við foreldrarnir
systurbarnabarna hennar, þegar
pakkar voru opnaðir á jólum og í
afmælum, og börnin litu yfirleitt til
hennar sem ömmu, þar sem hinna
ammanna naut ekki við. Elsta
barnabam systur hennar heitir líka
eftir Pálu og voru þær hvor ann-
arri alltaf mikils virði. Og búðin sem
Pála átti hlut í var hennar vinnu-
staður síðustu 35 árin, Meyjarskem-
man, er komin í hendur einnar syst-
urdótturdóttur hennar sem hefur
unnið með Pálu mörg undanfarin
ár að fullu og oft áður í ígripum.
Þegar litið er yfir farinn veg
kemur Pála alltaf fram sem hin
trausta og stöðuga kona, sem alltaf
hafði hlutina á hreinu, vildi vera
sjálfstæð og vera fremur veitandi
en þiggjandi. Hafðu þökk fyrir allar
samverustundirnar og mikinn
manndóm, ágæta móðursystir og
vinkona.
Ólöf og Egill Skúli.
Okkur langar að minnast Pálu
frænku, hún var ömmusystir okkar.
Þær voru þrjár systurnar, Lára,
Kristjana, amma okkar og Pála, og
með hlýju aðstoðar, sem hann veitti
mér í erfíðum veikindum á heimili
mínu. Hann taldi ekki eftir sér
tímana, sem hann aðstoðaði, eftir
erfíðan vinnudag. Hann var mér
sem bróður.
Hafðu þakkir fyrir allt, Svein-
björn minn. Börnum þínum og fjöl-
skyldum þeirra votta ég samúð
mína. Megi almáttugur Guð varð-
veita minningu þína.
Elin Guðmundsdóttir.
Elsku Sveinki minn.
Það var á þeim degi 8. janúar
1995, að ég frétti að þú værir dá-
inn, þú værir búinn að yfirgefa það
líf sem við þekkjum og farinn yfir
í annan heim. Ég ætlaði ekki að
trúa því að þú hefðir-farið án þess
að kveðja, enda þótt það væri ekki
langt síðan við sáumst síðast. Ég
frétti að þú hefðir skyndilega orðið
veikur og verið lagður inn og svo
dáið stuttu síðar. Þetta gerðist allt
svo fljótt. Og hvað getur maður
sagt? Það er ekki mikið réttlæti í
þessu. En hvað ég hefði viljað geta
kvatt þig betur, Sveinki minn.
Nú hugsar maður til þeirra tíma,
þegar ég var lítill polli og eyddi
miklum tíma á Skúlagötunni hjá
þér og ömmu. Þetta var sem annað
heimili mitt og ég man hversu gam-
an var að leika sér hjá ykkur. Ef
maður var ekki að hlusta á plötur,
er móðir okkar eina eftirlifandi barn
þeirra.
Pála hefur alla tíð verið nokkurs
konar amma okkar og okkar barna,
því hún átti engin börn sjálf. Hún
var alla tíð mjög rausnarleg við
okkur fjögur systkinin og okkar
böm. Alltaf fengu allir jóla- og af-
mælisgjafír frá Pálu, oft voru það
hanskar og buddur sem hún hefur
alveg séð okkur fyrir í gegnum tíð-
ina.
Pála eignaðist hlut í Meyjarskem-
munni, Laugavegi 12, 1968 og var
það hennar annað heimili síðan.
Þegar farið var í bæinn var alveg
ómissandi að koma við í „Pálubúð“
eins og bömin kalla það, heilsa upp
á Pálu, hita sér og fá Ópal, en það
var fastur liður hjá bömunum. Pála
mætti alltaf í búðina og dró ekki
af sér fyrr en fyrir tveimur ámm
að hún fór að fara sér hægar, en
alltaf lét hún nú sjá sig öðru hvoru
og vom þetta fyrstu jólin sem hún
kom ekkert í búðina.
Pála hafði ákveðnar skoðanir á
hlutunum og var ekkert að fela
þær, þótt allir væru nú ekki á sama
máli og hún og spunnust því oft
fjörugar umræður á mannfögn-
uðum. Hún fylgdist mjög vel með
okkur systkinum og okkar börnum
og var með allt á hreinu hvað við
vorum að gera, og ef börnin voru
veik hringdi hún á hveijum degi.
17. júní höfum við alltaf mætt
öll heim til Pálu, fyrst á Njálsgöt-
una og síðar í Ljósheimana. Tók
hún þá alltaf mjög vel á móti okkur
með heitu súkkulaði, snittum og
tertum og naut þess að fá okkur í
heimsókn, sýna okkur gamlar
myndir og myndir af stjúpunum
sínum sem hún plantaði á hveiju
vori.
Elsku Pála okkar, far þú í friði.
Nana, Gerða og Inga.
þá bjó maður til alls kyns hús og
tæki úr kubbum og ekki má gleyma
öllum sundferðunum, sem við fór-
um upp í Sundhöll, þú og ég, og
busluðum og syntum. Það má svo
sannarlega segja að þetta hafi ver-
ið góðir tímar og ég get ekki hugsa
um betri stað til að alast upp á
alveg frá smábarni til ungs drengs.
Ég ætti að þakka þér fyrir svo
margt, sérstaklega að vera mér svo
góður sem þú varst. Þrátt fyrir að
þú hafir ekki verið alvöru afi minn,
þá leit ég alltaf á þig sem afa minn.
Þú komst svo sannarlega í stað
þess afa, sem ég aldrei átti. Eftir
því sem ég varð eldri þá hittumst
við sjaldnar og við sáumst ekki eins
oft og við hefðum átt að gera. Ég
vona bara í hjarta mínu að þú get-
ir fyrirgefið það, því að það eru
hlutir, sem maður sér eftir að hafa
ekki gert nógu oft.
Þess vegna vil ég bara, Sveinki
minn, kveðja þig með þessum fáu
orðum og vil að þú vitir að góðu
minningarnar sem við áttum munu
lifa með mér um ókomna tíð. Þar
sem dagur er að kveldi kominn
vona ég að þér líði vel hvar sem
þú ferð frjálslega um. Söknuðurinn
er ætíð til staðar, en ég veit að við
hittumst síðar og rifjum upp alla
góðu tímana.
Vertu blessaður, Sveinki minn.
Þinn,
Jóhann Árni.
Lokað
Skrifstofa Haraldar Böðvarssonar hf. verður lokuð
eftir hádegi í dag, þriðjudaginn 17. janúar, vegna
jarðarfarar VALDIMARS INDRIÐASONAR.
Haraldur Böðvarsson hf.,
Akranesi.
t
Hjartans þakkir færum við öllum þeim, sem sýndu okkur samúð
og vinarhug við andlát og útför eiginkonu minnar,
BRIGITTU VILHELMSDÓTTUR,
Árbraut 7,
Blönduósi.
Sigursteinn Guðmundsson
og fjölskylda.