Morgunblaðið - 05.10.1995, Side 38

FIMMTUDAGUR 5. OKTÓBER 1995
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ

OLAFUR
ELÍASSON
OLAFURINGI
SVEINSSON
+ Ólafur Elíasson
var fæddur í
Melkoti í Stafholtst-
ungum, 31. júlí
1912. Hann lést á
Sjúkrahúsi Akra-
ness 27. september
síðastliðinn. Hann
var sonur hjónanna
Halldóru Ólafsdótt-
ur ljósmóður, f.
19.8. 1872, d. 16.8.
w *I965, og Elíasar
Jóhannessonar, f.
25.3. 1874, d. 4.1.
1969, bónda í Mel-
koti í Stafholtst-
ungum. Haiidóra og
Elías eignuðust 7 börn auk Ól-
afs og er ein systir, Jóhanna, á
iífi, en hún dvelur nú á Dvalar-
heimili aldraðra í Borgarnesi.
Þau sem eru látin voru Ólöf,
er bjó á Stóru-Fellsöxi, _ Skil-
mannahr., Guðlaug og Ólafía
tvíburar, er létust fárra vikna
gamlar, Þóra Steinunn, er bjó
í Hafnarfirði, drengur er fædd-
ist andvana og Magnús Guð-
munds bóndi í Melkoti. Ólafur
■'■tkvæntist 23. mars 1943 Ágústu
Rósu Andrésdóttur, f. 15. nóv-
ember 1915. Þau eignuðust
fjögur börn. Þau eru: 1) Hall-
dóra, f. 6. maí 1943, d. 15. maí
1943, 2) Ólafur, f. 8. júní 1944,
húsasmíðam. og kennari á
Akranesi, kvæntur Ástu Rann-
veigu Kristjánsdóttur, synir
þeirra Elías Halldór og Krist-
ján, 3) Andrés, f. 6. september
1951, skrifstofust. á Akranesi,
;^FI DÁINN, afí, sem var vakandi
dag og nótt yfir velferð okkar, er
farinn.
Heimsóknirnar á Vesturgötuna
til afa og ömmu voru hluti af til-
veru okkar, eitthvað sem við minn-
umst allt okkar líf. Afí kann að
hafa virst hrjúfur í augum sumra.
Þó var hann mjög ljúfur gagnvart
sínum nánustu og lét sér annt um
þeirra hag. Þótt hann hafi viljað
vita hvað við aðhöfðumst, reyndi
hann aldrei að hafa áhrif á hvaða
leið við ætluðum heldur lét okkur
sjálf um að taka okkar ákvarðanir
kvæntur Guðlaugu
Rósu Pétursdóttur,
dóttir þeirra Ág-
ústa Rósa, hennar
börn Andrés og Að-
alheiður Rósa, 4)
Júlíus Magnús, f.
23. mars 1953, vöru-
bílslj., kvæntur
Sigrúnu Björnsdótt-
ur, sonur þeirra Jó-
hann Ragnar. Dótt-
ir Ágústu af fyrra
hjónabandi, Jenný
Sólborg, ólst upp
hjá þeim en hún er
gift Dagbjarti Dag-
bjartssyni. _ Börn
Jennýjar eru: Ágústa Ólöf, en
hún á 4 börn, Diðrik, Guðnýju,
Dagnýju og Bjarka; Guðlaugur
Kristinn, sonur hans Egill;
Árni. Ólafur starfaði við bú for-
eldra sinna en 1942 réðst hann
sem vinnumaður á Svarfhóli í
Stafholtstungum, árið 1947 tók
hann að sér búsljórn í Lámb-
haga í Skilmannahreppi og var
þar til 1954 er þau fluttu út á
Akranes. Á Akranesi bjuggu
þau á Heiðarbraut 41 (Klöpp)
til 1966 er þau fluttu á Vestur-
götu 117 og hafa búið þar síð-
an. Á Akranesi vann Ólafur alla
almenna verkamannavinnu,
m.a. í frystihúsi Har. Böðvars-
sonar & Co., Mjólkurstöðinni á
Akranesi, Þorgeiri & Ellert hf.
og hjá Akraneskaupstað.
Ólafur verður jarðsunginn
frá Akraneskirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 14.
og var uppbyggjandi og hvetjandi
hvernig sem úr þeim rættist.
Afi skilur eftir sig mikið tóma-
rúm, og það verður erfitt að sætta
sig við tilveruna án hans, svo ríkur
partur var hann af lífi okkar. En
þó afi sé horfinn eigum við ömmu
okkar að og fáum að njóta hlýju
hennar um ókomin ár. Með þessum
fátæklegu orðum minnumst við afa
okkar og þökkum fyrir þann tíma
sem við áttum saman.
Elías, Krislján,
Ágústa og Jóhann.
SIGURGEIR
JÓNSSON
+ Sigurgeir Jónsson var fædd-
ur á Naustum við Akureyri
8. september 1910. Hann lést á
Fjórðungssjúkrahúsinu á Akur-
eyri 25. september siðastliðinn
og fór útförin fram 3. október.
„LÍFIÐ er kartöflur," sagði afi oft
við mig enda maður ákveðinna skoð-
ana.
Það var hann sem kenndi mér að
spila ólsen, ólsen, laumaði að mér
appelsíni úr kjallaranum ef ég var
góð steipa, leyfði mér að stoppa í
•^Skkana sína, tók mig með í vinn-
Erfidiykkjur
Glæsileg kaffi-
hlaðborð, fallegir
salir og mjög
góð þjónusta
Upplýsingar
ísíma 5050 925
og 562 7575
flJgleiðir
HÓTEL LÖFTLEIDIK
una, trúði mér fyrir því hversu ynd-
islegar honum þóttu yngismeyjarnar
ilma þegar þeir gengu fram hjá hon-
um í bænum og hann hafði fallegar
hendur.
Þessi minningabrot raða sér sam-
an í mynd af róiegum manni á yfir-
borðinu, sem talaði alltaf mjög hægt
en í glettnum augum hans og
ákveðnum skoðunums sást glitta í
hitann sem bjó undir niðri.
Það verður tómlegt um að litast
í stofunni á Spítalaveginum þar sem
sófínn þinn stendur auður.
Hvíl í friði afi.
Loks þegar hlíð fær hrím á kinn
hneggjar þú á mig, fákur minn.
Stig ég á bak og brott ég held,
beint inn í sólarlagsins eid.
(Ólafur Jóhann Sigurðsson)
Ömmu minni sendi ég samúðar-
kveðjur.
Dagný Gísladóttir.
ERFIDRYKKJUR
P E
R L A N sími 562 0200
fisdrvkkjur
GAPI-mfl
Sími 555-4477
-I- Ólafur Ingi
' Sveinsson
fæddist í Keflavík
27. júlí 1943. Hann
lést á Borgarspíta-
lanum 27. septem-
ber síðastliðinn og
fór útför hans fram
frá Neskirkju 4.
október.
Á SUMRIN var Oli í
sveit. Lengst var hann
á Jaðri í Hrútafirði hjá
þeim systkinum Óla
og Dóru. Óla leið ætíð
vel á Jaðri og til marks
um það, reyndi hann að heimsækja
fólkið þar á hveiju ári.
Hestamannskan var alla tíð aðal
áhugamál eða tómstundagaman
Óla og eignaðist hann sinn fyrsta
hest í kringum 1963, er hann keypti
hvítan gæðing, er hann nefndi Vin,
af Jóni á Sæbergi. Marga hesta-
ferðina fór Óli á Vin sínum og þó
sérstaklega um Reykjanesskagann.
Lengsta ferðin var þó sú er hann
fór, ásamt hestamönnum úr Kefla-
vík, norður að Hólum, á landsmót
hestamanna 1966.
Óli fór snemma að vinna og vann
mikið með skólanum um helgar og
í skólafríum. Voru þetta aðallega
störf sem tengdust sjávarútvegin-
um: skipavina, fískaðgerð, beitning
og lausaróðrar. Eftir gagnfræða-
skólann fór Óli á sjóinn. Var hann
á ýmsum bátum frá Keflavík, á
síld á sumrin og netum á veturna.
Óli eignaðist eigin bát, Sæborgu
KE 102, 22 tonna, ásamt föður
sínum Sveini. Gerðu þeir hann út
í mörg ár, með góðum árangri, á
línu á haust- og vetrarvertíð_ en
botnvörpu á vorin og sumrin. Árið
1975 seldi Óli hlut sinn í bátnum.
Óli var mikill sundmaður og má
til marks um það nefna að ein-
hvetju sinni er þeir feðgar voru að
veiðum við Eldey á bát sínum,
fengu þeir net í skrúfuna. Óli ákvað
þá að stinga sér útbyrðis og reyna
að kafa niður og skera úr skrúf-
unni. Það gerði hann og tókst
ágætlega þótt erfitt væri._
Nýr kafli hófst í lífi Ólafs, er
hann kynntist konu sinni. Lagði
hann sjómennskuna á hilluna og
fór að vinna í landi. Gerðist hann
aðstoðarmaður á Kleppsspítala, og
hófst þar það starf, sem hann átti
eftir að helga sig til æviloka;
svæðanuddið og hómópatían. Á
spítalanum reyndi Óli að liðsinna
vistmönnum, sem voru haldnir
ýmsum líkamlegum kvillum, með
svæðanuddi. Varð honum það vel
ágengt, að hann tók til við að afla
sér meiri þekkingar á fræðunum.
Má segja að Óli hafi lesið allt það
sem hann komst yfir um svæða-
nudd og hómópatíu, ekki aðeins á
íslensku heldur einnig á þýsku og
sérstaklega á ensku. Alltaf kom
hann með bækur og rit með sér
heim, sem hann hafði grafið upp í
bókabúðum Lundúna, en þangað
fór hánn iðulega. Þekking hans á
hómópatalyfjum og verkan þeirra
var mikil.
Óli gat oft hjálpað fólki við að
sigrast á sjúkdómum sínum. Var
það ekki síst fyrir það hvað svæða-
punktarnir sýndu honum nákvæma
sjúkdómsgreiningu og það að hann
mat ástand líkamans I heild en
ekki sjúkdóminn sem einangrað
fyrirbæri.
Ólafur kvæntist 6. desember
1979 eftirlifandi konu sinni Minní
ísleifsdótturj f. 1942, og eignuðust
þau son er Isleifur heitir, f. 1979.
Áður hafði Ólafur eignast dóttur
er Dagbjört heitir, f. 1963, og á
hún tvær dætur, Söru Jóhönnu, f.
1989, og Selmu Dögg, f. 1991.
Elsku bróðir minn, að lokum vil
ég þakka þér fyrir þær ánægjulegu
stundir sem við áttum saman.
Góður Guð geymi þig og styrki
ástvini þína í þeirra sorg, sérstak-
lega Minní, ísjeif,
Dagbjörtu og börnin.
Erling Rafn.
Að fá þá sorgarfrétt
að vinur minn, Óli,
væri allur kom eins og
köld vatnsgusa fram-
an í mig, váleg tíðindi
verða ekki umflúin þó
maður sé staddur í
annarri heimsálfu.
Upp vakna margar
spurningar við fráfall
svo góðs drengs,
spurningar sem erfitt
er að fá svör_ við. Gott væri að
geta náð til Óla og spurt hann.
Eitt er víst að ekki yrði honum
svarafátt, því sú mikla bjartsýni
og veraldlega lífsþekking sem hann
bjó yfir var með eindæmum.
Ég kynntist Óla fyrir liðlega 25
árum, þegar hann kom til mín að
eigin frumkvæði og heilsaði upp á'
mig. Hann tók í höndina á mér,
hélt henni í smá stund og sagði:
Þú ert með asma. Ég hváði við.
Hvernig veist þú það? Þá hló hann
létt og sagði: Ég var sendur til
þess að tékka á heilsufari þínu.
Hver sendi þig? Það eru æðri öfl,
svaraði hann um hæl. Upp frá
þessu fór Óli að meðhöndla mig
með svæðameðferð og breyttu
mataræði, og gerðist hann lífstíðar
heilsugjafi minn.
Það er í raun vonlaust að draga
upp skýra mynd af Óla á prenti því
hann var antik í orðsins fyllstu
merkingu. Ljúfari og bónbetri mann
var ekki hægt að fmna. Lífsgleðin
og jákvæðnin geislaði af honum, að
hjálpa þeim sem áttu við veikindi
áð stríða varð hans aðal. Nafnið
Óli dúfa var viðloðandi hann strax
á unglingsárum en breyttist hægt
og sígandi þegar fram liðu stundir
og Óli fór að nýta lækningamátt
sinn sem hann hafði í svo ríkum
mæli. Þá fékk hann viðurnefnið Óli
punktur vegna svæðanuddsins
(punktanuddsins) sem hann notaði
til lækninga. Þeir eru margir sem
hafa fengið meina sinna bót með
aðstoð Óla. Oftar en ekki var hann
að glíma við verkefni sem læknavís-
indin höfðu ekki náð tökum á og
naut Óli sín þar best.
Mér er minnisstætt eitt atvik er
ég var á heimleið og kom við í
sjoppu og að sjálfsögðu var keyptur
súkkulaðiíshristingur og Lindu
súkkulaðistykki. Glaður í bragði
lagði ég af stað í áttina að Rauða-
vatni og hugðist gæða mér á góð-
gætinu. Rétt við Rauðavatn mætti
ég Óla og heilsaði honum glaður.
Einhverra hluta vegna sneri Óli
við, elti mig uppi og stoppaði, kom
inn í bílinn, heilsaði og spurði strax:
Hvað ertu að fela innan undir jakk-
anum? Ég varð hálfaumur en dró
fram góðgætið. Þetta vissi ég, sagði
Óli um hæl, tók sælgætið af mér,
svolgraði íshristinginn í sig, át
súkkulaðið og sagði föðurlegum
orðum: Það var eitthvað utanað-
komandi sem sagði mér að snúa
við og ná til þín áður en þú færir
að éta þennan bölvaða óþverra,
kakkalakka-súkkulaði og penecilin-
íshristing og svo hefðirðu fengið
asmakast. Yið það sama kvaddi
hann aftur. Eftir sat ég dálítið von-
svikinn en örugglega heilsubetri.
Hugur og kraftur hans var allur
í því að hjálpa öðrum en sjálfur sat
hann á hakanum. Óli var ánægður
ef hann átti nóg til þess að fram-
fleyta sér og sinni fjölskyldu og
farartæki til þess að komast á milli
staða til að sinna þeim sem áttu
um sárt að binda. í augum hans
voru allir jafnháir. Það var engin
Jón eða séra Jón og þeir sem ekki
gátu greitt fyrir vítamín og annan
kostnað sem af hlaust þá bara var
það þannig, sagði hann æðrulaus.
Tilgangurinn var að lækna viðkom-
andi og um leið og árangurinn skil-
aði sér hafði Óli fengið sína umbun
og víst er að oft fékk hann greitt
á þann máta. Það var ekki hans
lífsstíll að hugsa um peninga og
að eiga sitt í banka.
Lækningakraftur hans var óum-
deilanlegur og fólk alls staðar að
af landinu naut krafta hans, allt frá
komabömum með eymabólgur til
háaldraðra. Aldrei hef ég hitt fyrir
mann sem var jafn umburðarlyndur
og með svo mikið jafnaðargeð og
jákvætt lífsviðhorf. Éf einhver hafði
hom í síðu hans vegna vantrúar á
lækningamátt eða öfundin varð ofan
á þá mælti Óli aldrei styggðaryrði
um viðkomandi heldur fannst miður
að fá ekki að hjálpa honum.
Hestamennska var honum í blóð
borin og stundaði hann dálitla
ræktun með. Eins og í hinum
mannlega heimi fengu dýrin að
njóta þekkingar hans á sviði lækn-
inga og urðu málleysingjarnir ófáir
sem gengu heilir eftir. ðli var sjálf-
menntaður og náði tökum á því sem
hann lagði fyrir sig. M.a. las hann
vísindagreinar á mörgum tungu-
málum. Þeir sem urðu þess aðnjót-
andi að verða vinir hans áttu sann-
arlega hauk í horni. Ef eitthvað
bjátaði á hjá ættingjum eða vinum
þeirra að nóttu sem degi þá var
Óli til reiðu með lækningakraft sínn
og hollar ráðleggingar.
Þegar ég fyrst kynntist Óla
starfaði hann sem aðstoðarmaður
á Kleppsspítala. Hann var strax
vel liðinn og þeir sem áttu þar í
miklum bágindum nutu ríkulegrar
umhyggju hans og víst er.að oft
rann kaupið til baka í sjúklingana
þegar hann keypti vítamín og ann-
að heilsusamlegt sem hann trúði
að gæti bætt heilsu þeirra, svona
var Óli. Orðið aðstoðarmaður fylgdi
Óla í símaskránni það sem eftir
var. Mér fannst það eiga vel við
því hann var miðill sem aðstoðaði
menn og málleysingja. Miðill sem
miðlaði krafti sem hann var svo
ríkur af. Aðstoðarmaður hvers
hann var fáum við örugglega að
vita þegar fram líða stundir. En
víst er að það vefst ekki fyrir mörg-
um okkar að svara því.
Að sjálfsögðu varð Óli ástarinnar
aðnjótandi er hann kynntist Minnu
og eignaðist með henni ísleif, sem
Óla varð tíðrætt um af miklu stolti.
Svo eignaðist fjölskyldan lítið inn-
flutningsfyrirtæki og hver skyldi
nú innflutningurinn vera? Að sjálf-
sögðu náttúruleg vítamín og það
sem snýr að bættri heilsu. Oli var
hrókur alls fagnaðar og þótti gott
að fá sér í glas og þegar undirritað-
ur ætlaði að góma hann á áfengis-
sullinu varð Óla ekki svarafátt frek-
ar en fyrri daginn. Maður má ekki
lifa of heilbrigðu lífi, smá dreitill
lagar blóðrásina. Þetta kom glöggt
fram ef hann var að meðhöndla
einhvern sem átti við áfengisvanda
að stríða og reyndi að fela smá
dreitil sem hann var að drekka.
Þá einfaldlega kláraði Óli það frá
honum svo að viðkomandi ánetjað-
ist ekki fíkninni um of.
Hann var ráðinn heilsuráðgjafi
landsliðs íslands í hestaíþróttum á
heimsmeistaramótinu í Austurríki
1987. Hann hélt öllum knöpum og
fararstjórum gangandi á vítamín-
kúrum, nuddi og öðru þar tilheyr-
andi, enda varð árangurinn sá besti
sem náðst hefur hjá landsliði í
hestaíþróttum frá upphafi.
Það er mikið tómarúm eftir þeg-
ar slíkur antik-karakter hverfur af
sjónarsviðinu. Mörgum spurning-
um um vandamál líkamans og
ýmsá kvilla sem upp koma hjá þeim
mörgu sem nutu handleiðslu hans
verður ósvarað, og þó. Ég ræddi
einmitt þessi mál oft við hann og
hvað tæki við af þessari tilveru.
Fyrir honum var lífið áfangi að
æðra stigi og því er ég viss um að
Óli kemur boðum sínum til skila
til okkar með þeim eina hætti sem
honum var lagið. Slíkur var kraftur
hans til lækninga að hann mun
halda áfram að handan eins og
honum var sjálfum miðlað. Blessuð
sé minning góðs drengs. Ég votta
fjölskyldu hans samúð mína.
Sigurbjörn Bárðarson
(Diddi).