Morgunblaðið - 27.10.1995, Page 34

34 FÖSTUDAGUR 27. OKTÓBER 1995
MORGUNBLAÐIÐ
MINIMINGAR
t
VIKTORÍA JÓNSDÓTTIR
áður til heimilis að Sunnuhlíð,
Vestmannaeyjum,
lést á hjúkrunarheimilinu Eir 26. október.
Sigríður E. Helgadóttir,
Þuríður Sígurðardóttir,
Bryndis Sigurðardóttir.
t
Eiginmaður minn, faðir okkar, tengda-
faðir og afi,
GUNNARVERNHARÐSSON
garðyrkjumaður,
Furugerði 23,
Reykjavík,
lést á heimili sínu þriðjudaginn 24. októ-
ber.
Þorbjörg G. Guðjónsdóttir,
börn, tengdabörn og barnabörn.
t
Ástkœr eiginkona mín, móðir, tengda-
móðir, amma og langamma,
MARGRÉT ÞORLEIFSDÓTTIR,
Hjallabraut 33,
Hafnarfirði,
lést í Borgarspítalanum 25. október.
Sigurður Jónsson,
Björgvin Sigurðsson, Aðalheiður Einarsdóttir,
Grétar Þorleifsson, Margrét Vilbergsdóttir,
Sigurður Már Sigurðsson, Hrönn Sigurjónsdóttir,
Sigurlm Sigurðardóttir, Björgvin Högnason,
Þorleifur Sigurðsson, Lillý Jónsson,
Auður Adolfsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Ástkaer eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir og afi,
EINAR S. ERLENDSSON,
lést í Hrafnistu í Hafnarfirði 26. október.
Ingibjörg Þorsteinsdóttir,
Hinrik Einarsson,
Grétar Einarsson,
Eygló Einarsdóttir,
Bára Einarsdóttir,
ErlendurS. Einarsson,
Haraldur Einarsson,
Jóhanna Einarsdóttir,
Helga H. Magnúsdóttir,
Guðný Stefánsdóttir,
Haukur Reynisson,
Gunnar Bjarnason,
Gerður Kristjánsdóttir,
Ársæll Ársælsson
og barnabörn.
t
Ástkæreiginmaðurminn, faðirokkar, tengdafaðir, afi og langafi,
BÁRÐUR DAGÓBERT JENSSON
vélstjóri,
Hjarðartúni 3,
Ólafsvfk,
lést 20. október sl.
Útförin fer fram frá Ólafsvíkurkirkju laugardaginn 28. október
kl. 14.00.
Sætaferðir verða frá Umferðarmiðstöðinni, með Sérleyfisferðum
Helga Péturssonar, kl. 9.00 sama dag.
Blóm og kransar eru vinsamlega afþökkuð en þeim, sem vildu
minnast hans, er bent á Dvalarheimilið Jaðar, Hjarðartúni 3, Ólafs-
vík.
Áslaug Aradóttir,
Kristþóra Auður Bárðardóttir, Jón Eyþór Lárentsínusson,
Garðar Eyland Bárðarson, Guðbjörg Sveinsdóttir,
Jenetta Bárðardóttir, Benóný Olafsson,
Sigurður Skúli Bárðarson, Jóhanna Hauksdóttir,
Jóhanna Bárðardóttir, Sigurður Lárus Hólm,
Þórdís Hjálmarsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Innilegar þakkir sendum við öllum þeim er sýndu okkur samúð
og hlýhug við andlát og útför,
JÓNS KRISTJÁNSSONAR,
Skútustöðum,
Mývatnssveit.
Sérstakar þakkir til lækna og starfsfólks sjúkrahúss Húsavíkur.
Aðstandendur.
VALGERÐUR KRISTÍN
JÓNSDÓTTIR
+ Valgerður Krist-
ín Jónsdóttir var
fædd í Reykjavík 15.
ágúst 1944. Hún lést
á Landspítalanum
16. október síðastlið-
inn. Foreldrar henn-
ar voru hjónin Jón
E. Guðmundsson,
myndlistarmaður
frá Patreksfirði, f.
6. janúar 1915, og
Valgerður Eyjólfs-
dóttir, f. 6. október
1917 í Hafnarfirði.
Böm þeirra auk Val-
gerðar em: Eyjólfur
G. Jónsson, f. 18. apríl 1938, Sig-
urlaug Jónsdóttir, f. 29. mars
1947, og Marta Jónsdóttir, f. 30.
nóvember 1949.
Hinn 6. desember 1969 giftist
Valgerður eftirlifandi eigin-
manni sínum Gunnari Gunnars-
syni, fasteignasala, f. 24. mars
1945. Börn þeirra
em: 1) Elín, f. 26.
september 1967,
hjúkrunarfræðing-
ur, í sambúð með
Ottari Gauta Guð-
mundssyni og eiga
þau einn son, Jó-
hannes Gauta. 2)
Gunnar, f. 16. októ-
ber 1971. 3) Rúnar,
f. 9. desember 1972.
Fyrir hjónaband
eignaðist Valgerður
soninn Hjálmar
Jónsson, f. 2. janúar
1964, kvæntur Sig-
ríði Helgu Ragnarsdóttur og
eiga þau tvo syni, Róbert og
Davíð. Valgerður starfrækti
fasteignasölu með eiginmanni
sínum.
Útför Valgerðar verður gerð
frá Bústaðakirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
Þau ljós sem skærast lýsa,
þau Ijós sem skína glaðast
þau bera mesta birtu
en brenna líka hraðast
og fyrr en okkur uggir
fer um þau harður bylur
er dauðans dómur fellur
og dóm þann enginn skilur.
En skinið logaskæra
sem skamma stund oss gladdi
það kveikti ást og yndi
með öllum sem það kvaddi.
Þótt burt úr heimi hörðum
nú hverfí ljósið bjarta
þá situr eftir ylur
í okkar mædda hjarta.
(F.G.Þ.)
Elsku mamma okkar, Valgerður
Kristín Jónsdóttir, drottning okkar
og Ijósið bjarta, er látin. í hetjulegri
baráttu hennar við sjúkdóm sinn bar
ekki á voli og víli, hálfvelgju né hiki,
heldur eljusemi, óeigingirni, ástúð,
æðruleysi og staðfestu. Hún ávann
sér skilyrðislausa og takmarkalausa
ást okkar og virðingu með einlægni
og miklum þroska í mannlegum sam-
skiptum. Þrátt fyrir erfiðan sjúkdóm
var hún fram að hinsta andardrætti
heilbrigð í hugsun og anda. Áreiðan-
leiki, vandvirkni, nákvæmni, prúð-
mennska og fáguð framkoma voru
ávallt í öndvegi hjá mömmu. Skyldu-
rækni og samviskusemi voru henni
í blóð borin og kom það fram í því
hve vandvirk hún var með afbrigð-
um, nægir að nefna rithönd hennar
til vitnis um það.
Vinaföst og vinavönd var hún.
Af vinum virt og elskuð fyrir sitt
hreina vinarþel, gott hjartalag, ljúf-
mennsku og hlýtt viðmót.
Söknuður okkar er mikill og sár,
hver minning, hver hugsun breytist
í tár. En þegar sorgin og tómleikinn
sverfur að og allar leiðir lokast þá
leitum við huggunar í að ef þú aftur
hefðir vaknað þá hefðir þú aftur
fundið til. Mamma, þú varst óbeisluð
uppspretta lífsgleði, hlýju og þreks.
Þú umvafðir okkur með takmarka-
lausri ást og tókst fullan þátt í dag-
legu lífi okkar sem vinur og móðir,
slíkt hefur ómetanlegt gildi. Svo
FOSSVOGI
Þegar andláí ■
her að höndum
Útfararstofa Kirkjugartianna Fossvogi
Stmi SSl 1266
stóran hluta af þér hefur þú gefið
okkur að þó þú látin sért ert þú svo
nærri að þú tekur áfram þátt í gleði
okkar yfir lífinu. Mamma, við fáum
þér aldrei fullþakkað fyrir allt það
sem þú hefur gert fyrir okkur.
Mamma, ekki höfum við skrifað um
þig hrós öðrum til að sýna, en leggja
munum við litla rós á líkkistuna þína.
Við viljum færa öllum alúðarþakk-
ir fyrir auðsýnda samúð, vinarhug
og hluttekningu. Þó sérstaklega
ástríkú starfsfólki á deild 11-E,
Landspítala, og séra Braga Skúla-
syni. Einnig viljum við biðja algóðan
drottin að styrkja elsku pabba og
veita honum frið í hans miklu og
sáru sorg.
Hún gladdist yfir litlu. Hún var í
önnum oft á meðan aðrir sváfu. Hún
var jákvæð. Hún var hógvær. Hún
var dásamleg. Hún var móðir okkar.
Fyrst sigur sá er fenginn,
fyrst sorgar þraut er gengin,
hvað getur grætt oss þá?
Oss þykir þungt að skilja,
en það er Guðs að vilja,
og gott er allt, sem Guði’ er frá.
(V. Briem)
Hjálmar, Elín, Gunnar
og Rúnar.
Elsku Gerður systir. Okkur systk-
inin iangar að minnast þín með
nokkrum orðum nú þegar þú kveður.
Okkar á milli varstu alltaf Gerður
systir ekki bara Gerður. Minnumst
við áranna þegar við vorum að alast
upp vestur á Bræðraborgarstíg, þar
sem við lifðum þétt saman, deildum
öll sama herberginu, en í þá daga
var ekkert eðlilegra og við það urðu
tengslin nánari.
Þar byggðum við snjóhúsin okkar,
fengum vaniilukex og kerti hjá
mömmu og spjölluðum saman við
logana. Dýrmætu minningarnar
gleymast ekki sem við áttum saman.
Gamlárskvöldin þá var alltaf opið
hús í kjallaranum á Bræðró, flatkök-
ur, gos og annað góðgæti og buðum
við virium inn. Næsta morgun vakn-
að snemma til að fínna rakettuprik
og metingur hver fyndi nú flest prik-
in og svo talið í kjallaratröppunum.
Búskapurinn okkar á sumrin bak
við hús hjá stofuglugganum þar sem
Eyfi bróðir varð að smakka á veit-
ingum okkar systra. Þannig liðu
árin okkar í nánum tengslum hvers
við annað.
Svo fórst þú út sem skiptinemi
til Ameríku, glæsileg varstu. Þar er
þín einnig sárt saknað og minnst,
því aldrei slitnaði sambandið, þér er
ekki hægt að gleyma, þannig varstu.
Nú þegar við kveðjum er söknuð-
urinn sár, þó að við höfum lengi
vitað að hveiju stefndi eftir langvar-
andi veikindi, þar sem Marta systir
okkar stóð þér við hlið sem klettur.
Milli okkar þurfti ekki mikinn orða-
flaum, við skildum hvert annað án
þess. Heldur setningin sem svo oft
hefur farið á milli. Hugsum tii þín.
Mamma, pabbi, Gunnar mágur,
böm, tengdabörn og barnabörn og
við sem unnum Gerði systur. Geym-
um vel minningarnar um konu sem
var sérstök og átti aðeins til það
besta sem okkur er gefið.
Oss héðan klukkur kalla,
svo kallar Guð oss alla
til sin úr himni hér,
þá söfnuð hans vér sjáum
í húsi þvi, sem eilíft er.
(V. Briem)
Kveðja,
Systkinin.
Svo er því farið:
Sá er eftir lifir
deyr þeim sem deyr
en hinn dáni lifir
í hjarta og minni
manna er hans sakna.
Þeir eru himnamir
honum yfir.
(Hannes Pétursson)
Mig langar í fáeinum orðum að
minnast elskulegrar mágkonu
minnar, Valgerðar K. Jónsdóttur,
sem er látin langt um aldur fram.
Minningarnar lifna ein af annarri
og sérstaklega stendur mér fyrir
hugskotssjónum sú stund er bróðir
minn kynnti mig fyrst fýrir Gerði,
eins og við kölluðum hana, glæsi-
legri ungri konu og syni hennar af
fyrra hjónabandi. Þau giftu sig og
alvara lífsins tók við með börnum
og búi. Fle'iri góðar minningar
fylgja í kjölfarið frá þessum tíma,
og oftast eru þær tengdar því þeg-
ar fjölskyldurnar hittust hjá ömmu
Ellu á Laugateignum.
Gerður mun alltaf verða mér
minnisstæð vegna mannkosta
sinna. Hún var heilsteyptur per-
sónuleiki, kjarkmikil, lífsglöð og
eljusöm og hallaði aldrei á nokkurn
mann. Nærvera slíkrar manneskju
hlýtur að vera öllum eftirsóknar-
verð.
Gerður unni heimili sínu. Þar var
hún í essinu sínu, dugleg með af-
brigðum, en vinnudagurinn var oft
langur. Hún fór eldsnemma upp og
lauk við heimilisstörfin áður en hún
lagði af stað til vinnu í fyrirtæki
þeirra hjóna. Þrátt fyrir iangan
vinnudag æðraðist hún ekki og
sjálfsvorkunn var henni síst að
skapi, eða þá það að maður færi
að vorkefina henni. Hún hafði ávallt
nóg að hugsa um og var ekki að
trana sér eða sínu fram.
Því miður hefur um allmörg ár
fylgt Gerði eins og skugginn sjúk-
dómur seni hún háði við hetjulega
baráttu. Hún missti aldrei vonina
og það var kraftaverki líkast hveiju
hún fékk áorkað þó drægi að lok-
um, slík var lífslöngun hennar og
lífskraftur.
Nú er þessi góða manneskja
gengin og harmur hinna nánustu
meiri en svo að því verði með orðum
lýst. Drottinn leggur þeim líkn með
þraut. Ég bið þeim Guðs blessunar
og votta samúð mína.
Ásta Gunnarsdóttir.
Hún elskuleg mágkona mín er
látin.
Valgerður Kristín Jónsdóttir hét
hún fullu nafni en var alltaf kölluð
Gerður. Hún kvaddi þennan heim
eftir mikil veikindi síðustu ára.
Mig setur hljóða, elskulegur bróð-
ir er búinn að missa ástríkan maka,
besta vininn og félaga og börn þeirra
móður sína í blóma lífsins. Hvernig
eigum við að geta skilið þetta? Eða
er okkur ætlað að þroskast í gegnum
sorgina?
Við getum endalaust spurt okkur
spurninga, en hvar finnum við svör?
í Spámanninum er þessar línur
að finna:
Talaðu við okkur um sorgina.
Sorgin er gríma gleðinnar. Skoð-
aðu hug þinn vel, þegar þú ert
glaður, og þú munt sjá að aðeins
það, sem valdið hefur hryggð
þinni, gerir þig glaðan. Þegar þú
ert sorgmæddur, skoðaðu þá aft-
ur huga þinn, og þú munt sjá,
að þú grætur vegna þess, sem
var gleði þín. Segðu okkur frá
þjáningunni. Þjáningin er fæð-
ingarhríð skilningsins. Eins og
kjarni verður að sprengja utan
af sér skelina, til þess að blóm
hans vaxi upp í ljósið, eins hljót-

©
c
€
I
I
i
i
i
(
(
(
i
j
i