Morgunblaðið - 30.01.1996, Side 42

42 ÞRIÐJUDAGUR 30. JANÚAR 1996
MIIMNIIMGAR
MORGUNBLAÐIÐ
+ Þórbjörn Aust-
fjörð Jónsson
fæddist á Hofi í
Skagahreppi þ. 19.
nóvember 1917.
Hann lést í Sjúkra-
húsi Reykjavíkur
þ. 22. janúar síðast-
liðinn. Foreldrar
^ hans voru Þorbjörg
Halldórsdóttir og
Jón Sölvason. Hann
flutti með foreldr-
um sínum að Finns-
stöðum og síðan að
Réttarholti á
Skagaströnd. Þór-
björn ólst þar upp ásamt yngri
bræðrum sínum þeim Björg-
vin, f. 22. feb. 1921, og Jens,
f. 22. jan. 1927. Þeir eru báðir
látnir.
Hann kvæntist eftirlifandi
ELSKULEGI, góði pabbi minn er
dáinn.
Alltaf er það svo að dauðinn kem-
ur á óvart og maður er aldrei tilbú-
inn að missa ástvini sína. Ég hélt
að við fengjum að hafa hann pabba
miklu lengur hjá okkur, þótt hann
væri búinn að vera með Parkinson-
sjúkdóm í nokkur ár og mikið versn-
andi síðastliðið ár þá hafði hann svo
frábæra hjúkrunarkonu sér við hlið,
hana mömmu, sem í raun gerði það
að verkum að við fengum að njóta
nærveru pabba á heimili þeirra mun
lengur en kannski geta hans sagði
til um.
Elsku pabbi minn, kveðjuorð mín
til þín verða minningabrot mín sem
stöðugt hafa verið að koma upg í
hugann' síðustu tvær vikurnar. Ég
sé svo vel í dag hvað það er nauð-
synlegt að geta búið til góðar minn-
ingar með bömunum sínum því einn
daginn er það, það eina sem eftir er.
Þú gafst mér mikinn fjölda góðra
minninga. Ég man hvað mér fannst
gott að leiða þig, höndin þín var
svo stór og sterk og örugg enda
vön erfiðisvinnu frá barnæsku. Ég
sé þig fyrir mér í hlutverki prests
að skíra dúkkumar mínar og vin-
kvenna minna, eða jarða fugla og
mýs sem ég hafði fundið og borið
Jieim. Þú að kenna mér að dansa
skottís eftir langa ganginum heima.
Við að fara á fallegum sumarkvöld-
um að veiða silung í net eða ég að
suða um að fá að fara með þér í
skektunni á grásleppu. Við að fara
í okkar árlega berjamó á gamlar
æskuslóðir þínar. Þú að leyfa mér
að keyra og örvæntingarfullan svip
mömmu þegar ég kom keyrandi
heim í hlað, tólf ára gömul. Ég í
nýju hlutverki sem móðir og þú í
hlutverki besta afa í heimi. Það var
ekkert sem þú vildir ekki fyrir börn-
in mín gera og ég held að þú hafir
eiginkonu sinni
Guðmundu Árna-
dóttur þ. 6. des.
1940. Þau eignuð-
ust 3 börn, þau eru:
1) Birgir, f. 5. feb.
1944, hann á 3 börn
og eina stjúpdótt-
ur, sambýliskona
hans er Guðrún
Garðarsdóttir. 2)
Guðrún Árný, f. 14.
mars 1946, hún^er
gift Sigurði Óla
Sigurðssyni, eiga
þau 2 syni. 3) Ásdís
Björg, f. 29. ágúst
1961, hennar maður er Guð-
brandur Sigurðsson, þau eiga
2 börn. Langafabörnin eru orð-
in 10. Utför Þórbjörns fer fram
frá Bústaðakirkju í dag og
hefst hún kl. 13.30.
aldrei skammað mig fyrr en þau
komu til sögunnar og ef þér fannst
ég ekki gefa þeim nægilega kjarng-
ott fæði.
Elsku pabbi minn, minningarnar
um þig eru óteljandi og yndislegt
að hverfa til þeirra, ég ætla að
vera dugleg að búa til góðar minn-
ingar með börnunum mínum.
Þín dóttir,
Ásdís.
Elskulegur tengdafaðir minn er
dáinn.
Ég kynntist honum Tóta þegar ég
var nýbytjaður með henni Ásdísi, þá
aðeins 17 ára gamall árið 1977. Tóti
tók strax vel á móti mér og lét mig
fínna mig mjög velkominn í fjölskyld-
unni þó að ég væri að taka frá hon-
um litlu dóttur hans, en Ásdís er
langyngst þeirra systkina og síðust
að heiman. Tóti var mér alla tíð góð-
ur og traustur enda var hann mér
ekki bara sem tengdafaðir heldur
sem ákaflega góður vinur.
Tóti var einstaklega vinnusamur,
iðinn sem „maur“, handlaginn með
afbrigðum og vandvirkur enda lá
hann aldrei á Iiði sínu þegar við
hjónin þurftum að framkvæma eitt-
hvað, alltaf var Tóti mættur með
verkfærin sín. Þótt Tóti væri orðinn
illa haldinn af Parkinsonsjúkdómi
þegar við fluttum í nýtt hús á Kjal-
arnesi árið 1992 lét hann ekki
standa á sér heldur var hann mætt-
ur upp á Kjalarnes til vinnu. Þótt
reynt hafí verið að fá hann til þess
að taka því rólega þá náði hann
að laumast til að mála allt húsið
að utan á tveimur vikum. Mér er
minnisstætt að sumarið eftir klædd-
um við bílskúrinn að utan og Tóti
og Gumma tengdamamma voru upp
á Kjalarnesi að passa börnin fyrir
okkur þar sem við vorum erlendis.
Gumma var þá að sjálfsögðu upp-
tekin við að passa börnin sem hún
er mjög lagin við svo ekki gat hún
haft auga á Tóta allan daginn, en
hann laumaði sér að sjálfsögðu út
í bílskúr. Þegar hún fór að huga
að því hvað hann væri að dunda
úti þá var hann að verða búinn að
bera á eina hlið skúrsins að utan-
verðu og hafði hann staðið uppi á
óstöðugum búkka við vinnuna. Þar
sem hún kom að honum hafði hann
dottið aftur fyrir sig af búkkanum
ofan í kartöflugarðinn og þar lá
hann afvelta með málningarfötuna
á hvolfi yfír sér og allur útataður
í málningu. Þá varð tengdamamma
reið og fór inn með þann gamla til
þess að þrífa hann.
Elsku besti Tóti minn, ég kveð
þig með sorg og söknuði í hjarta
en ylja mér við allar þær góðu minn-
ingar sem þú gafst mér og fjöl-
skyldu minni með nærveru þinni,
glettni og hjartagæsku.
Guð varðveiti sálu þína, þinn vin-
ur og tengdasonur,
Guðbrandur Sigurðsson.
Mig langar að minnast elskulegs
tengdaföður míns, Þórbjörns Jóns-
sonar, með nokkrum orðum, en hann
lést 22. janúar eftir stutta en erfiða
sjúkrahúslegu.
Þórbjöm var sonur hjónanna Þor-
bjargar Halldórsdóttur og Jóns
Sölvasonar sem lengst af bjuggu í
Réttarholti á Skagaströnd. Þar ólst
Þórbjöm upp ásamt yngri bræðrum
sínum þeim Björgvin og Jens, en
þeir em báðir látnir. Það mun oft
hafa verið kátt í kotinu og mikil fyrir-
ferð á þeim bræðrum. Þórbjöm fór
snemma að vinna og eru þau mörg
verkin sem hann hefur komið við á
ævinni. Hann stundaði sjómennsku
og fískvinnu í landi, og var það ekki
bara á Skagaströnd heldur var farið
á vertíðir á Suðurnesjum, þá fyrstu
þegar hann var 15 ára gamall.
Hann vann við húsasmíðar og húsa-
viðgerðir, einnig var Þórbjörn í
skipasmíðastöðinni við bátaviðgerð-
ir og smíðar að ógleymdum plast-
bátasmíðunum. Ásamt þessu var
hann á vorin um margra ára skeið
á grásleppuveiðum, en það var nú
einmitt sjórinn og sjómennskan sem
var hans líf og yndi. Það hefur því
oft verið lítill svefn, en um það var
ekki hugsað. Ég hef oft sagt það
og ítreka það hér að Þórbjörn er sá
duglegasti og iðnasti maður sem ég
hef þekkt. Þegar við vorum að
byggja rétti hann okkur oft hjálpar-
hönd ef hann kom í bæinn og var
þá ekkert gefíð eftir og unnið frá
því eldsnemma á morgnana og fram
á rauða nótt, stuttir kaffí- og matar-
tímar (helst engir). Það var alveg
sama hvað þurfti að gera hvort það
var að gleija, setja upp í loft, flísa-
leggja, smíða innréttingar, allt gat
Þórbjörn og var áhuginn svo mikill
að það hefði verið dauður maður
sem ekki hefði hrifist með. Já, ég
undraðist oft hvílík orka og eljusemi
bjó í þessum manni. Margt var rætt
þegar við vorum saman að vinna
og var unun að hlusta á hann segja
frá því Þórbjöm var mikill húmoristi.
Við hlið Þórbjarnar stóð traust
og góð kona, Guðmunda Ámadóttir,
ættuð frá Kringlu á Ásum, en þau
hófu búskap eftir að þau giftu sig
1940. Þau keyptu Flankastaði á
Skagaströnd og byggðu þá upp og
bjuggu þar til ársins 1980 er þau
fluttu til Reykjavíkur og keyptu
fljótlega íbúð á Maríubakka 12. Á
heimili þeirra var alltaf gott að koma
enda þeirra aðaláhugamál fjölskyld-
an og ekkert var nógu gott fyrir
hana. Þegar til Reykjavíkur kom
vann Þórbjörn fyrst við húsasmíðar
en síðustu starfsár sín var hann hjá
lagerdeild Pósts og síma á Höfða.
Fyrir nokkrum árum fékk hann
Parkinsonsveiki og var oft ansi langt
niðri af hennar völdum, en hugurinn
var alltaf skýr og vel fylgst með
öllu sem var að gerast bæði hér og
erlendis. En alltaf hafa þó físk- og
aflafréttir verið það sem hann hefur
fylgst hvað best með. Hann stóð
ekki einn og yfirgefínn í veikindum
sínum því Guðmunda annaðist hann
og hjúkraði af mikilli natni og elsku.
Að lokum, kæri vinur, vil ég
þakka þér fyrir allt sem þú hefur
gert fyrir mig og mína fjölskyldu á
þeim rúmlega 30 árum sem við höf-
um þekkst og aldrei borið skugga
á. Ég bið góðan Guð að varðveita
þig og vernda á nýjum leiðum. Við
getum glaðst yfir öllum góðu minn-
ingunum.
Sigurður Óli.
Til elsku afa míns.
Afí kenndi mér að dansa, við döns-
uðum stundum saman við lög í út-
varpinu. Afí dansaði líka alltaf við
Systu hund þegar hún kom í heim-
sókn til hans. Með bestu lögum hans
var Ljúfa Anna. Uppáhaldsspilið
hans var kasína.
Afi og ég fórum stundum í ferða-
lag með strætó niður á Hlemm, þá
keypti afí alltaf tópas handa mér.
Þegar ég var lítil fórum við afi stund-
um niður á tjörn og gáfum öndunum
brauð.
Það sem ég man best um hann
var að hann var besti afí sem til er,
alltaf góður við mig og vildi alltaf
gera allt það sem mér fannst best.
Ljóð til þín: Elsku afí minn/ ég
elska þig af öllu mínu hjarta,/ ég
dái þig./ Þú kyssir mig svo vel að
það hlýnar inn með mér/ elsku afi
minn, ég elska þig./
Þín elskandi dótturdóttir,
Jóhanna Björt
Guðbrandsdóttir.
Kveðja til afa frá afastráknum
hans, honum Birgi Þór Guðbrands-
syni, sem segir: „Afi Tóti var vinur
minn.“
Birgfir Þór.
Mig langar til að minnast afa míns
og nafna, Þórbjöms Jónssonar. Það
var svolítið sérstakt að heita þessu
nafni því ég vissi að ég og afí vorum
þeir einu á landinu sem hétum því.
Þegar ég var lítill bjuggu afí og
amma á Flankastöðum, Skaga-
strönd, gatan hét að vísu Banka-
stræti en mér fannst það alltaf hálf-
vitlaust því þar var enginn banki.
Alltaf um páska og oft á sumrin
dvaldi ég hjá þeim í litla húsinu und-
ir höfðanum. Það var alltaf spenn-
andi þegar ég vissi að ég væri að
fara norður. Stundum fór ég með
flutningabílnum eða rútunni og kom
afi þá_ inn á Blönduós til að sækja
mig. Árin mín á Skagaströnd munu
seint gleymast og sjálfsagt eru þetta
þeir tímar sem best eru geymdir í
minningunni.
Afi var alltaf eitthvað að sýsla og
fengum við þá iðulega að fylgjast
með. í smíðakompunni hans fengum
við að valsa að vild og smíða það sem
okkur langaði sjálf til. Oftast voru
það skip og bátar af öllum stærðum
og gerðum. Verkfærin var hann ekki
spar á en vildi að vel væri um þau
gengið, hann bar virðingu fyrir því
sem hann átti.
Afi var alltaf að kenna okkur eitt-
hvað, með sögum fræddi hann okkur
um staði sem hann hafði unnið á um
vertíðar og báta. Hann hafði verið
kafari og smiður, bóndi og sjóari og
allt þetta sogaðist inn í okkur.
Auðhlaupið var að því að fara
þangað sem hann var að vinna, hann
tók alltaf á móti okkur. Afí átti
skektu og fékk ég iðulega að sitja í
hjá honum. Sigldi hann þá kringum
höfðann og setti mig þar í land en
hélt síðan áfram sjálfur til að vitja
um netin. Síðar þegar von var á afa
til baka hljóp ég upp á höfða til að
sjá hann renna í land og fékk síðan
að hjálpa til við að ganga frá aflan-
um.
Síðar þegar afi og amma fluttu
suður kynntist ég honum á annan
hátt aftur, enda ég þá orðinn eldri.
Ég held að afi hafí verið svolítill
uppreisnarseggur í sér, hann hafði
ákveðnar skoðanir á hlutunum og lét
þær óspart í Ijós. Hann neitaði að
láta troða á sér, rétt skyldi vera rétt,
sagði hann þegar við ræddum saman
um landsins gagn og nauðsynjar.
Þrátt fyrir erfið veikindi afa hafði
hann alltaf jafnmikinn áhuga fyrir
fjölskyldunni. Hún var honum og
ömmu allt.
Að lokum vil ég þakka honum
fyrir allt það sem hann gerði fyrir
mig og mína fjölskyldu. Guð geymi
þig, afí minn.
Þinn
Þórbjörn.
Afi minn og vinur, Tóti á Flanka-
stöðum, er dáinn. Það er margt sem
kemur upp í hugann á tímum sem
þessum, minningar sem aldrei
gleymast. Allar þær stundir sem ég
eyddi sem strákur inn í smíðakompu
afa heima á Flankastöðum. Afi var
duglegur að koma með kubba og fjal-
ir neðan úr skipasmíðastöðinni. Inni
í smíðakompu breyttum við þessum
óheflaða viði í glæsileg sjóskip af
öllum stærðum og gerðum. Sum
þeirra fengu meira að segja að reyna
sig niðri við skúffugarð. Þar sem afi
var með afburðum handlaginn og
vann á þessum tímum við skipasmíð-
ar á Skagaströnd urðu skipin okkar
alltaf afar glæsileg og með öllum
þeim græjum sem góð fley þurfa. Á
Flankastöðum var alltaf glatt á
hjalla, við afi tókum oft sporið þar
inni í stofu. Síðast dansaði ég hægan
vals við hann afa á gamlárskvöld
síðastliðið.
Hver dagur kom með ný ævintýri
á Skagaströnd, skemmtilegast þótti
mér að fara með afa niður í skemmu,
en þar var hann með verbúð ásamt
ÞÓRBJÖRN
A USTFJÖRÐ
JÓNSSON
öðrum. Fyrir mér, litlum og mjóum
strák að sunnan, var þetta einn alls-
heijar töfraheimur. Hreinsandi net,
stijúkandi selskinn eða skoðandi í
krók og kima hlustaði ég á afa segja
sögur um veiði. Og hann kunni sko
að segja sögur, hann var búinn að
vera veiðandi frá því hann var smág-
utti. Stærsti fengur hans hefur án
efa verið hún amma Gumma.
Mér fannst og fínnst enn hann afí
vera hjúpaður ævintýrablæ, fyrir mig
var hann þessi fyrirmynd sem ég
þráði að verða einhverntíma. Seint
gleymi ég ferðinni sem við fórum á
trillunni hans norður fyrir Höfða að
vitja um grásleppunetin, hvað þá
daginn sem hann kom með í eftir-
dragi inn höfnina á Skagaströnd
þennan feiknastóra hákarl, já, það
var margt sem ég upplifði með hon-
um afa og verð ég ævinlega í skuld
við hann vegna þess.
Það er ekki hægt að vera að minn-
ast hans afa míns nema tala aðeins
um húmor. En það var alltaf grunnt
í hann hjá afa Tóta, hann var einstak-
lega laginn við að sjá spaugilegu
hliðina á flestu og var unun að hlusta
á hann lýsa gömlum grallarasprek-
um. Það var margt sem þeir vinirnir
á Skagaströnd hafa brallað í gegnum
tíðina. Nú eru þetta ljúfar minningar
sem ég á örugglega eftir að segja
mínum börnum, vonandi með sama
eldmóð og hann afi. Ég er viss um
að á þessari stundu er afi í hópi
góðra vina, örugglega að leggja á
ráðin um næstu veiðiferð.
Með þessum orðum kveð ég hann
afa minn og þakka fyrir öll þau ár
sem við áttum saman og fyrir alla
þá visku sem ég varð aðnjótandi.
Elsku amma, ég votta þér mína
innilegustu samúð, og þakka þér
fyrir að vera sú manneskja sem þú
ert.
Þinn Óli.
Hann afi okkar er dáinn.
Það fyllti okkur tómleiki þegar við
hugsuðum um að við ættum aldrei
eftir að sjá hann aftur.
Við eigum öll yndislegar minning-
ar um hann afa frá því við vorum
lítil á Skagaströnd og komum í heim-
sókn að Flankastöðum og eins á full-
orðinsárum í Reykjavík.
í augum okkar var afí alltaf svo
stór og sterkur og var mjög sárt að
horfa á hann beijast við veikindi sín.
Oft er sagt við börn þegar einhver
deyr að hann sé farinn upp til guðs
og að hjá guði sé gott að vera, þar
sem allir eru frískir og glaðir. Við
trúum því að afí sé þar og muni fylgj-
ast með okkur og lífinu sem er fram-
undan.
Það er svo margt sem á eftir að
minna okkur á afa í framtíðinni.
Hann dró úr lausar barnatennur og
klippti barnaskarann á sumrin og
þegar langafabörnin vaxa úr grasi
og missa tennur verður þeim sögð
sagan þegar afí dró úr barnatennurn-
ar og þegar línurnar úr vísunni „afi
minn fór á honum Rauð“ heyrast
minnumst við rauðu fólksvagnsbjöll-
unnar sem hann afí átti. A okkar
barnsárum héldum við að þessi vísa
væri um afa.
Elsku afi okkar, við vitum að þú
ert sæll og glaður núna og við mun-
um alltaf eiga góðar minningar um
þig. Þakka þér fyrir allt sem þú varst
okkur.
Megi guð vera með þér, elsku
amma, og styrkja þig í þinni miklu
sorg.
Anna Þóra, Kristjana,
Friðrik og Sunna.
Hver minning dýrmæt perla, að liðnum
lífsins degi.
Hin Ijúfu og góðu kynni af alhug þakka hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem gleymist
eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að
kynnast þér.
(Ingibj. Sigurðard.)
Mig langar í örfáum orðum að
minnast okkar kæra vinar Þórbjarnar
Jónssonar sem lést 22. janúar sl. í
Sjúkrahúsi Reykjavíkur. Þegar vinur
kveður leitar hugurinn aftur í sjóð
minninganna, þær skjóta upp sýnum
frá Skagaströnd sem öll ferðalög
æskuára minna eru tengd við. Alltaf
var sama tilhlökkunin að fara norður
og var þá oftast gist í nokkrar næt-