Morgunblaðið - 14.02.1996, Síða 28

28 MIÐVIKUDAGUR 14. FEBRÚAR 1996
MORGUNBLAÐIÐ
ÁSTRÍÐUR
SIG URJÓNSDÓTTIR
-I- Ástríður Sigur-
■ jónsdóttir
fæddist á Rútsstöð-
um í Svínadal í
Austur-Húna-
vatnssýslu 22. jan-
úar 1925. Hún lést
á Landspítalanum
1. febrúar síðast-
liðinn og fór útför
hennar fram frá
Árbæjarkirkju 9.
febrúar.
ÁSTRÍÐUR, Ásta var
hún jafnan nefnd, var
frá Rútsstöðum í Svínadal, dóttir
hjónanna Guðrúnar Jóhannsdótt-
ur og Siguijóns Oddssonar er þar
bjuggu umsvifamiklum búskap og
komu upp fjölda barna. Á Rúts-
stöðum tíðkuðust þeir heimilis-
hættir að gerðar voru miklar kröf-
ur um að bæði fólk og fénaður
bjargaði sér sem mest af eigin
rammleik. Fénaður var látinn afla
fóðurs í grasgefnum og víðlendum
högum og börnin látin vinna eftir
því sem kraftar þeirra tillétu.
Krafðist þetta hvors tveggja sjálf-
stæðis þeirra og ekki síður þess
að taka tillit hvert til annars. Sig-
uijón bóndi var mikið frá heimil-
inu í margskonar ferðalögum til
fjáröflunar fyrir sína stóru fjöl-
skyldu, var m.a. grenjaskytta og
gangnaforingi á Auðkúluheiði um
áratugaskeið. Guðrún kona Sig-
uijóns var aftur á móti ein af
þeim konum sem fórnuðu öllum
sínum kröftum fyrir heimilið og
börnin svo sem gerði fjöldinn af
kynsystrum hennar fram um
miðja þessa öld, sem nú hefur
brátt rúnnið sitt skeið. Þau Rúts-
staðahjón voru ólík. Hún var lítil,
fínleg og hlédræg, en hann stór,
virkjamikill svo að
eftir honum var tekið
hvar sem hann fór.
Ásta á Rútsstöðum
var 22ja ára er hún
gifstist nánum frænda
mínum og nafna,
Grími Eiríkssyni í
Ljótshólum. Eru þess-
ir tveir bæir sitt hvöru
megin við Svínadals-
ána, Rútsstaðir að
austan, Ljótshólar að
vestan og aðeins neð-
ar í dalnum. Fátt
sýndist líkt með þess-
um nágrannaheimil-
um. í Ljótshólum voru aðeins tveir
bræður og uppeldissystir þeirra.
Minni umsvif voru þar við búskap-
inn sem bæði stafaði af eiginleik-
um jarðanna og ekki síður bænd-
anna. Eiríkur Grímsson, móð-
urbróðir minn frá Syðri-Reykjum
í Biskupstungum, féll frá árið
1932 og voru synir hans þá á
unglingsárum. Grímur, yngri son-
urinn, aðeins 16 ára og konuefnið
hans, Ásta á Rútsstöðum, 7 ára
hnáta. 15 ár liðu þar til þau gift-
ust og Ásta tók við búsforráðum
í Ljótshólum. Manni finnst þetta
ólíkt því sem gerist í dag, en lík-
ara þeirri sveitarómantík sem
skáldin skrifuðu um fyrr á öld-
inni. Og vissulega hefir verið róm-
antík á bæjunum í Svínadalnum á
þessum árum, því stórir systkina-
hópar uxu þar upp á flestum bæj-
um.
Eg kynntist Ástu ekki mikið
fyrr en þau hjónin létu af búskap
um 1970. Nafni minn hafði þá
kennt vanheilsu sem skerti mjög
starfskrafta hans. Ég hafði að
vísu komið nokkrum sinnum að
Ljótshólum, séð snyrtimennsku
heimilisins, úti og inni, og notið
KATRÍN
SVEINSDÓTTIR
+ Katrín Sveins-
dóttir fæddist í
Ólafsvík hinn 27.
september 1932.
Hún andaðist á
Borgarspítalanum
3. febrúar síðastlið-
inn og fór útför
hennar fram frá
Kópavogskirlgu 9.
febrúar.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
. hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Dauðinn kemur okkur ávallt á
óvart, jafnvel þó að veikindastríð
hafi staðið lengi yfir. Svo var með
Katrínu systur mína. Hún hafði
svo oft sýnt okkur mikinn dugnað
og sigrast á illvígum veikindum
sínum.
Minningarnar streyma fram á
stundum sem þessum. Það hefur
* ekki alltaf verið auðvelt fyrir unga
stúlku með þijá athafnasama
yngri bræður, sem þurftu auðvit-
að að hlaupa inn á nýskúruð gólf-
in og flaug þá kannski á eftir
þeim gólfklútur og nokkrar
skammir. Þeim var þó fljótt fyrir-
gefið og þessi brek gleymdust sem
og önnur og sættir tókust. Á stóru
og mannmörgu heim-
ili sem Hafnarhvoll í
Ólafsvík var, var nóg
að gera og lærði Kata
fljótt að taka til hend-
inni undir leiðsögn
góðrar móður og ein-
kenndi það hana alla
ævi, verklagni og
hreinlæti. Hún var
skapföst, hafði
ákveðnar skoðanir en
trygg og vinur vina
sinna og bar ávallt
hag systkina sinna og
barna þeirra fyrir
bijósti sér. Ein saga
um ákveðni Kötu kemur í hug-
ann. Sem yngsti bróðir af 11
systkina hópi naut ég svolítilla
sérréttinda. Rétt eftir fermingu
mína var ég sóttur inn að Völlum
í Fróðárhreppi, þar sem við vorum
við heyskap í glaða sólskini. Það
var kominn ljósmyndari í bæinn
og fannst Kötu að nú þyrfti að
taka mynd af dreng. Þar sem
andlit mitt var rautt af sólbruna
púðraði hún mig með talkúmi og
lét mið prúðbúast og myndin tek-
in; engin undankomuleið. Þetta
lýsir henni vel, hún gekk ávallt
hreint til verks.
Ung fluttist Kata til Reykja-
víkur og vann lengst af hjá Pósti
og síma. Þar eignaðist hún dóttur
sína Þórheiði og áttu þær mæðg-
ur saman fallegt og hlýlegt heim-
ili. Þær áttu gott athvarf hjá
Sæunni systur og Ásgeiri manni
hennar. Ávallt var samt komið
vestur á sumrin og í öllum fríum
á meðan foreldra okkar naut við,
hér lágu hennar rætur. Tóta eins
MIIMNINGAR
heilsteygtrar frændsemi og góð-
vildar. Ég hafði líka spurnir af
vinsældum þeirra og margir vildu
til þeirra koma.
Érá Ljótshólum lá leið þeirra
Ástu og Gríms fyrst að Húriavöll-
um, sem þá voru nýorðnir skóla-
setur, síðan til Blönduóss þar sem
stutt var á milli heimila okkar
frændanna. Grímur gerðist gjald-
keri og reikningshaldari hins ný-
stofnaða Húnavallaskóla og það
kom í minn hlut að vinna nokkuð
að því með honum.
Við þessi störf og nánari kynni
varð mér ljóst hversu frændi minn
var mikill sjúklingur og þurfti
mikinn stuðning. Þann stuðning
fékk hann, fyrst og fremst, frá
konu sinni. Hún stóð við hlið hans,
orðfá, æðrulaus, hlý og sterk. Ég
held að Ásta hafi verið ríkulega
búin eiginleikum móður sinnar en
jafnframt hörku föðurins að hopa
ekki frá erfiðleikunum, heldur
bjóða þeim birginn. Að taka tillit
til annarra og sýna sanngirni hef-
ir Ásta sjálfsagt lært í stóra
systkinahópnum heima á Rúts-
stöðum og hún bjó yfir þeim til
æviloka.
Er þau Ásta og Grímur fluttu
til Reykjavíkur tóku þau sér bú-
stað í Drápuhlíð 42 og þar var
heimili þeirra æ síðan. Þangað
var gott að koma. Ásta stundaði
vinnu utan heimilis meðan hún
mátti aldurs vegna. Hún átti gott
með að vera innan um fólk og í
félagsskap sýslunga sinna tók
hún þátt til hins síðasta.
Það er gott að minnast Ástu frá
Ljótshólum. Við fráfall hennar á
ekki að vera sorg heldur miklu
fremur gleði yfir að hún þurfti
ekki lengur að beijast lokabarátt-
unni. Það var gott að eiga hana
að samferðamanni og vini og
hennar verður gott að minnast.
Við hjónin vottum börnum Ástu,
barnabörnum, systkinum og
venslamönnum samhug okkar.
Grímur Gíslason
frá Saurbæ.
og við köllum hana var mesta lán
í lífi Kötu og síðar fjölskylda
hennar, Friðrik og dæturnar
Katrín og Oddný Dögg. Þær
mæðgur fóru margar ferðir sam-
an erlendis meðan þær voru tvær
og oft skemmtum við okkur vel
við að heyra hana segja frá,
spaugilegu hliðarnar fundust
alltaf. Hjá Kötu var aldrei komið
að tómu húsi, ávallt nóg til því
henní var það í blóð borið að
taka á móti gestum og veita vel
og nutum við að vestan þeirra
gæða vel. Oft þurfti ég að dvelja
í Reykjavík meðan ég var í út-
gerð og var þá gott að eiga víst
athvarf hjá systur minni. Einnig
nutu börn mín góðs af, tók hún
þeim sem sínum og hafði ávallt
gaman af að fá þau. Þegar við
utanbæjarfólkið vorum í borg-
arferð og langaði til að skemmta
okkur var ekki annað hægt en
að fá Kötu með. Hún var glæsi-
legur og skemmtilegur félagi á
góðri stund. Siggi Sveinn þakkar
góðri frænku fyrir veturinn sem
hann var hjá henni í mikLu eftir-
læti og kom heim að vetri liðnum
sæll og glaður og nokkrum kíló-
um þyngri. Einnig þakkar Anna
Margrét fyrir sig, en hún naut
góðs af einlægri umhyggju og
nærveru elskulegrar frænku þeg-
ar hún bjó í sömu blokk og hún.
Mikill kærleikur var á milli
systra minna og hafa þær sýnt
Kötu hann óspart í því mikla veik-
indastríði sem hún háði. Nú er
okkar stóra fjölskylda í sárum því
að maðurinn með ljáinn hjó stórt
skarð síðasta laugardag í hana.
Elsku Tóta, Friðrik, Katrín og
Oddný, megi góður guð gefa ykk-
ur styrk og sefa sorgina á þessum
erfiða tíma.
Elsku Kata, Guð geymi þig.
- Guðmundur Sveinsson
og fjölskylda.
KRISTJAN
ODDSSON
+ Kristján Odds-
son fæddist í
Reykjavík 16. októ-
ber 1938. Hann lést
á Selfossi 4. febrúar
síðastliðinn og fór
útför hans fram frá
Selfosski'rkju 9.
febrúar.
ÞAÐ ERU mörg atriði
í heimi flugsins sem
eru spennandi, eitt-
hvað ævintýralegt og
skemmtilegt, eitthvað
sem að upphefur hið
hversdagslega. Gott
dæmi er hann Stjáni, Kristján Odds-
son á Selfossi, sem hefur verið
óijúfanlegur hluti af sögu Selfoss-
flugvallar frá upphafi. Það var allt-
af svo skemmtilegt að hitta Stjána,
mæta milda brosinu hans og augn-
svipnum ssem talaði meira en
tungan lét frá sér fara. Stjáni var
alltaf til í tuskið og hafði gaman
af að bregða á leik í léttu spjalli og
í alvörumálunum átti hann hnyttin
innskot og var beitt ef svo bar und-
ir og honum mislíkaði.
Það var líka til þess tekið hve
hjálpsamur Stjáni var, alltaf tilbú-
inn til þess að gera mönnum greiða
og sérstakt yndi hafði hann af öllu
sem laut að fluginu. Stundum vissi
maður eiginlega ekki hvort Stjáni
var flugumferðarstjórinn, flugvöll-
urinn sjálfur, lendingarljósið eða
flugvélin sjálf; hann var eins og
hluti af Selfossflugvelli. Stjáni var
í hópi þeirra sem geta gert flugið
hátíðlegt, skemmtilegt og nauðsyn-
legt í einum pakka. Ég man hvað
hann var ánægður þegar einn af
nýju Fokkerum Flugleiða lenti fyrst
í Vestmannaeyjum við komuna til
landsins. Þá hafði Stjáni brugðið
sér til Eyja í tilefni viðburðarins og
hann var farþegi í nýju vélinni frá
Vestmannaeyjum til Reykjavíkur.
Stjáný hafði mikinn metnað fyrir
hönd íslendinga á vettvangi flugs-
ins.
Það er mikill sjónarsviptir og
söknuður að Stjána og vonandi
gerir hann flugvelli ómælisins jafn
persónulega og hans þáttur var í
lífi flugsins á Suðurlandi.
Megi góður Guð gefa eftirlifandi
ástvinum styrk og_ huggun.
Árni Johnsen.
Fyrir hönd eigenda og starfs-
manna Hálands og Betri bílasölunn-
ar langar mig í örfáum orðum lýsa
Stjána okkar Odds.
Upp úr hádeginu kom hann oft,
fékk sér kaffi og dömuvindil, stund-
um bara hálfan, og ávallt var talað
um flug og til að koma við veika
punktinn vorum við vanir að metast
um Eyjaflug og íslandsflug.
Eins og allir vissu var Stjáni
ákaflega trúr sínum og mátti aldrei
vamm sitt vita væri hans mönnum
hallmælt.
Hann átti svona einhvers konar
bækistöð hjá okkur. Hann kom oft
með póstbílinn til að dekra eitthvað
við hann og á góðviðrisdögum lædd-
ist hann uppúr á Bambanum og
snyrtimennska hans lýsir best hans
innri manni.
Ég undirritaður var nýfluttur úr
Hrísmýrinni og mig óraði ekki fyrir
því að Stjáni ætti ekki eftir að koma
í kaffið og vindilinn og þrefa svolít-
ið um flug, þar sannast máltækið,
enginn veit sína ævi fyrr en öll er.
Einn félagi okkar úr
fluginu kom til mín og
við ræddum þetta
ótímabæra brölt í
Stjána og hann
undraðist á því að ekki
skyldi vera dreginn
fáni í hálfa stöng á.
flugvellinum síðastlið-
inn mánudag; svarið
var einfalt, fyrst Stjáni
gerði það ekki var það
ekki gert.
Eins er okkur strax
farið að kvíða fyrir 17.
júní, því þar stjómaði
Stjáni af slíkri festu að
við vorum allt að því hálfhræddir
við hann, svo þar er skarð sem tíma
tekur að fylla.
Krafti Stjána er best lýst með
því að hann var einn áhugasamasti
meðlimur Flugklúbbsins án flug-
réttinda. Hann þurfti þau ekki,
hann var þarna bara af lífi og sál
og gaf þar allt sem hann átti.
Við félagar hans úr Hrísmýrinni
þökkum þann tíma sem hann gaf
okkur af lífi sínu og sendum að-
standendum hans okkar dýpstu
samúðarkveðjur.
Þorvaldur, Vigfús,
Ægir og Guðmundur.
Sitjandi í sól og sumaryl suður á
Kanaríeyjum berst mér sú harma-
fregn að vinur minn, Kristján Odds-
son, hafi kvatt þetta tilverustig.
Mig setti hljóðann. Hvað er það sem
ræður okkar tilvist hér á jörð? Þeg-
ar hann kvaddi mig á lei.ð í fríið,
brosandi og glaðbeittur með óskum
um góðar stundir í vændum, óraði
mig ekki fyrir að það væri hans
hinsta bros mér til handa á þessu
tilverustigi, en svona er hótel jörð.
„Sumum liggur svo reiðinnar ósköp
á, en hinir setjast á hótelþrepin og
bíða.“
Fundum okkar bar saman fyrir
hartnær 30 árum er við báðir fórum
að taka virkan þátt í starfi flugá-
hugamanna á Selfossi. Margar
ferðir höfum við farið saman, bæði
í lofti og á láði, vítt um völl, þarfar
og óþarfar, í sambandi við störf og
hugðarefni tengd flugi. Stundum
flaug Kristján í okkar ferðum, en
alltaf var það hann sem tengdi sam-
an menn og málefni í leik og starfi.
Öðrum mönnum fremur gæddi hann
flugvöllinn lífi, sá um að draga fána
að hún þegar við átti, hóa saman
félögunum þegar eitthvað stóð til,
slá blettinn, hella á könnuna og
svara í talstöðina.
Það mun vissulega verða vand-
fyllt skarð fallins félaga og ég veit
að ég og margir fleiri munu sakna
kankvíss bross hans og góðra verka,
en ég vona og bið að vinuf minn,
Kristján Oddsson, sitji nú í eilífri
sól og sumri, tilbúinn að kveikja
brautarljósin fyrir okkur ólenta fé-
laga sína.
Ég sendi konu hans og öðrum
ástvinum innilegustu samúðar-
kveðjur og leyfi mér að kveðja fall-
inn félaga langt um aldur fram með
orðum vinar míns:
Gleðinni hann alltaf ann
eignaðist fjölda vina.
Það er sól um þennan mann
þó það rigni á hina.
Hafðu þökk fyrir ógleymanlega
samleið í lífsins ólgusjó. Guð blessi
þína minningu.
Sigurður Karlsson.
Formáli
minningargreina
ÆSKILEGT er að minningargreinum fylgi á sérblaði upplýsingar um
hvar og hvenær sá, sem fjallað er um, er fæddur, hvar og hvenær
dáinn, um foreldra hans, systkini, maka, og börn, skólagöngu og störf
og loks hvaðan útför hans fer fram. Ætlast er til að þessar upplýs-
ingar komi aðeins fram í formálanum, sem er feitletraður, en ekki í
greinunum sjálfum.