Morgunblaðið - 24.02.1996, Blaðsíða 38

38 LAUGARDAGUR 24. FEBRÚAR 1996
MORGUNBLAÐIÐ
4-
MINIMINGAR
KRISTJANA
JÓHANNA
EINARSDÓTTIR
+ Kristjana Jó-
hanna Einars-
dóttir fæddist að
Skeiði, Svarfaðard-
al, 16. apríl 1902.
Hún lést að Horn-
brekku, dvalarheim-
ili aldraðra í Ólafs-
firði, 14. febrúar síð-
astliðinn. Foreldrar
Kristjönu voru Ein-
ar Jónsson, f. 17.11.
1872, d. 6.6. 1936,
og Margrét Björns-
dóttir, f. 26.10.1870,
d. 24.8. 1939. Þau
bjuggu á ýmsum
stöðum í Svarfaðardal en flutt-
ust til Siglufjarðar um 1917 og
bjuggu þar til dauðadags. Systk-
ini Kristjönu voru Björn, vél-
stjóri á Siglufirði, f. 24.9. 1894,
d. 30.10. 1968, Jóhann, vatns-
veitustjóri á Sigulfirði, síðar
búsettur í Keflavík, f. 16.12.
1895, d. 9.3. 1969, Guðrún, bú-
sett á Akureyri, f. 27.2. 1899,
d. 4.12. 1985, Pálína, búsett á
Siglufirði, f. 19.10. 1900, d.
21.10. 1922, Angantýr, verka-
maður, búsettur í Vestmanna-
eyjum, f. 7.8.1906, d. 28.2.1974,
og Matthías, verkamaður á
Siglufirði, f. 4.11. 1912, d. 15.3.
1935.
Árið 1922 giftist Krisljana
Gesti Árnasyni, f. 15.3. 1901, d.
1.4. 1983, frá Kálfsá í Ólafs-
firði. Kristjana og Gestur
bjuggu í Ólafsfirði og eignuðust
7 börn. Þau eru: 1) Ami, tré-
smiður í Reykjavík, f. 19.1.1922,
maki Anna Bjömsdóttir, d. 7.2.
1993. Þau em barnlaus. 2) Hall-
dóra, f. 9.3. 1924, d. 17.6. 1986,
maki Sæmundur
Jónsson, stýrmaður
í Ólafsfirði. Synir
þeirra eru: Jón,
Árni, Gestur, Haf-
steinn, Matthías og
Brynjar. 3) Mar-
grét, f. 15.6. 1929,
maki Eyvindur
Árnason, plast-
iðnaðarmaður í
Garðabæ. _ Þeirra
börn eru: Árni, Páll,
Kristjana, María og
Hannes. 4) Trausti,
3.2. 1932, skip-
stjóri á Akureyri,
maki Ásdís Olafsdóttir. Þeirra
börn era: Jörundur, Stefanía,
Maríanna, Ólafur og Gestur. 5)
Matthildur, f. 29.9. 1936, maki
Björgvin Kristjánsson, trésmið-
ur í Reykjavík. Þeirra börn era:
Gunnar, Krislján og Guðlaug.
6) Lísbet, f. 23.1. 1938, maki Jón
Vilhjálmsson, bóndi á Branda-
skarði, Skagaströnd. Þeirra
börn era: Haukur, Gestur, synir
Lísbetar, Jens, Páll, Kristjana,
Rakel, Vilhjámur og Jón Heiðar.
7) Einar, f. 1.12.1942, húsasmið-
ur og húsvörður í Reykjavík,
maki Jónína Margrét Friðriks-
dóttir. Þeirra börn eru: Krist-
jana, Friðrik, Ólöf og Edda. Auk
þess ólu Kristjana og Gestur að
mestu upp dótturson sinn, Hauk
Sigurðsson, húsasmið í Ólafs-
firði, f. 26.3. 1956, maki Jónína
Kristjánsdóttir. Afkomendur
Kristjönu og Gests eru orðnir
123.
Útför Kristjönu verður gerð
frá Ólafsfjarðarkirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 14.
í DAG verður föðuramma mín
Kristjana Einarsdóttir jarðsett. Við,
afkomendur hennar og Gests afa,
munum hittast í Ólafsfirði til að
kveðja hana í litlu fallegu kirkjunni
sem er svo sterklega tengd minn-
ingum um þau og heimili þeirra á
Kirkjuvegi 6 þar í bæ. Amma kom
ung í vist að Kálfsá í Ólafsfirði, til
hjónanna Lísbetar Fnðriksdóttur
og Áma Björnssonar. Á því mann-
marga heimili kynntist hún Gesti,
einum syni þeirra hjóna. Þau gift-
ust og eignuðust 7 mannvænleg
börn. Afí og amma bjuggu í Ólafs-
firði alla sína tíð, hann var sjómað-
ur en vann síðar almenn verka-
mannsstörf og amma sinnti barna-
hópnum auk þess sem hún tók til
hendinni við fiskverkun og almenna
verkakvennavinnu. Mér hefur verið
sagt að það hafi sópað af ömmu
minni og því trúi ég vel. Þau bjuggu
að Kirkjuvegi 6 þar til afi lést árið
1983 en þá ákvað amma að flytja
að Hornbrekku, dvalarheimil aldr-
aðra í Ólafsfirði. Þar bjó hún þar
til yfir lauk og leið vel.
A stundum sem þessum er óhjá-
kvæmilegt að minningar sæki á.
Þær eru margar sem tengjast ömmu
og afa í Ólafsfirði. Ég var ekki
nema 6 ára þegar ég og fjölskylda
mín fluttum frá Ólafsfirði inn á
Akureyri en hjá ömmu átti ég áfram
mitt annað heimili í Ólafsfirði. Mér
eru minnisstæðar sögurnar sem
amma sagði mér, m.a. frá Þorgeirs-
ANNA ERNA
BJARNADÓTTIR
+ Anna Erna Bjarnadóttir
fæddist í Vestmannaeyjum
16. apríl 1943. Hún lést í
Reykjavík 3. febrúar síðastlið-
inn og fór útför hennar fram
frá Bústaðakirkju 9. febrúar.
HAUSTIÐ 1962 mættust 38 ungar
stúlkur á Húsmæðraskólanum á
Laugarvatni. Vorum við komnar
Sérfræðingar
í l>lóinasLre>ling;iiin
>ió öll lu‘kiiæri
Skólavörðustíg 12,
á horni Bergstaðastrætis,
sími 19090
þangað til að nema hússtjórnar-
fræði. Þessi stóri hópur kom víðs-
vegar að, og þar af sex ungar stúlk-
ur frá Vestmannaeyjum. I þessum
hópi var Erna Bjarnadóttir með sína
glaðværu framkomu og þegar við
lítum til baka minnumst við hennar
sem síbrosandi, þvi alltaf var stutt
í hláturinn hjá henni.
Vestmannaeyjahópurinn hélt vel
saman en samlagaðist þó vel okkur
hinum af fastalandinu. Við þessi
kynni varð okkur ljóst hve nátengd-
ar Eyjunum þær voru og ekki síst
Erna. Árin hafa liðið og hópurinn
tvístrast, en alltaf höfum við fylgst
hver með annarri þó úr fjarlægð
hafi verið. Haustið 1993 hittist hóp-
urinn á Laugarvatni og þar söknuð-
um við Ernu, en ekki datt okkur í
hug að hún yrði ekki meðal okkar
næsta haust, þegar hópurinn hittist
á Flúðum. Fyrir hönd skólasystra
viljum við þakka samfylgdina og
góð kynni. Aðstandendum sendum
við innilegar samúðarkveðjur.
Jórunn og
Guðrún Erna.
bola og Bakkabræðrum og ég veit
ekki enn hvort hún var að striða
mér þegar hún sagði að þeir væru
frændur mínir. Allavega sagði ég
engum frá þessum hugsanlega
skyldleika. Hún sagði mér líka frá
öðrum og raunverulegri ættingjum
í Grímsey, úr Svarfaðardal, úr
Ljósavatnsskarði, frá Siglufirði.
Eftir að ég varð fullorðin hélt
amma mín áfram að fræða mig um
ættmenni mín. í hvert skipti sem
ég kom í heimsókn á Kirkjuveg og
síðar í herbergið hennar að Horn-
brekku, byrjaði ég á að kanna hvað
bæst hafði við af nýjum myndum
á veggi eða borð; kannski ný skím-
armynd, mynd af nýju fermingar-
barni - eða ný fjölskyldumynd.
Auðvitað sendi ég henni mynd þeg-
ar ég eignaðist barn - það gerðum
við öll. Ég spurði og hún sagði frá
og þannig vissi ég um það helsta
sem var að gerast hjá frændfólki
mínu. Það kom sér vel að þekkja
allt þetta fólk af veggjunum hennar
ömmu þegar ættin ákvað að hittast
reglulega á ættarmótum. Þau hafa
verið haldin annað hvert ár í Ólafs-
firði og amma lét sig ekki vanta,
ekki heldur s.l. sumar, en þá kom
hún 93 ára gömul fram að Hring-
veri og drakk með okkur kaffi.
Amma Stjana tengist mörgum
stærstu stundum lífs míns. í þeim
minningum er hún oft í kirkjufötun-
um sínum, en það kallaði ég peysu-
fötin hennar. Þegar ég gifti mig
kom hún inn á Akureyri uppábúin
í peysufötum og rifjaði upp þegar
ég sem lítil stelpa var að hjálpa
henni að klæðast búningnum og
þegar hún lét það eftir mér að klæða
sig upp heima í stofu, bara fyrir
mig. Ég dáði þennan klæðnað og
það urðu mér mikil vonbrigði þegar
ég svo gat ekki klæðst honum á
1. des. hátíðinni í MA á sínum tíma.
Hann var alltof stór. En þannig var
amma Stjana, bæði í raunveruleik-
anum og í minningum mínum. Stór-
brotin og glæsileg kona og ég er
gæfusöm að hafa átt hana fyrir
ömmu.
Nú er komið að leiðarlokum,
amma mín, þú yfirgefur okkur og
við stöndum eftir, sorgmædd okkar
vegna en þakklát þín vegna. Við
höfum öll misst mikið en eigum
saman minningar um sterka konu
sem var burðarásinn í stórri og
samheldinni fjölskyldu. Nú er það
okkar sem eftir lifum að halda
minningu þinni og Gests afa á lofti
og það gerum við með því að rækta
frændgarðinn sem best.
Amma mín, hvíldu í friði, þín
sonardóttir,
Stefanía Traustadóttir.
Allt hefur sinn tíma og varir leng-
ur eða skemur, stendur á góðum
stað. Gleðin, sorgin, hljóðið, þögnin,
lífíð, dauðinn. Tími hennar ömmu
minnar sem mér þótti svo vænt um
var allur að morgni 14. febrúar sl.
Þá var hún búin að lifa í næstum
94 ár en ég var svo lánsöm að fá
að eiga hana að í nær 32 ár. Frá
því ég man eftir mér hefur hún
skipað stóran sess í lífi mínu. Hún
og afi bjuggu í Sogni, Kirkjuvegi
6, og þær voru ófáar ferðirnar sem
litlir fætur sem með tímanum urðu
stórir, trítluðu heim til ömmu og
afa.
Það eru ljúfar minningar sem ég
á frá bernsku minni en ég sat á
beyglaða dunknum hennar ömmu
við fótskörina hjá afa þar sem hann
lá upp í dívan í herberginu inn af
eldhúsinu. Amma sat við gluggann,
innan um blómin sín með pijónana
og við hlustuðum þögul saman á
útvarpssöguna sem hljómaði frá
gömlu gufunni. Um eftirmiðdaginn
fékk ég stundum að fara með afa
á skósmíðaverkstæðið hans Sigga
skó þar sem karlar bæjarins komu
saman til að taka í nefið og ræða
mál líðandi stundar. Oft var þröngt
á þingi hjá Sigga skó en það fór
alveg eftir veðrinu hvort við sátum
úti undir húsvegg eða á bekk inni
í litla verkstæðinu hans. Mér fannst
það mikill heiður að fá að sitja þarna
hjá körlunum, haldandi í höndina
hans afa en ég sleppti því þó alveg
að taka í nefið. Seinna fórum við
tvö aftur heim til ömmu sem beið
okkar með rjúkandi pönnukökur en
það leið varla sá dagur að hún
amma bakaði ekki pönnukökur.
Hún átti alltaf tilbúið deig inni í
ískáp því það var svo gott að grípa
til pönnukökubaksturs til að gefa
ef gest bæri að garði en enginn
mátti fara svangur í burtu frá
henni.
Það voru ekki bara pönnukökurn-
ar sem amma gerði sem voru góðar •
heldur var hún líka snillingur í að
útbúa kornflexkökur. Oft sátum við
yfir henni og fylgdumst grannt með
hveiju hún blandaði saman því það
var alveg ómögulegt að fá ná-
kvæma uppskrift frá henni. Hún
setti einfaldlega sitt lítið af hveiju
í skál og hrærði saman en alltaf
varð útkoman jafngómsæt. Eftir
nokkurra ára tilraunir telur Haukur
sig vera búinn að ná hæfni ömmu
í kornflexkökubakstri og ég veit að
hjá honum og hans fjölskyldu eru
jólin ekki komin fyrr en kornflex-
kökurnar að hætti ömmu Stjönu eru
komnar í jólakökuboxið.
Ég var ekki sú eina sem bar
mikla virðingu fyrir og þótti ákaf-
lega vænt um ömmu og afa. Þau
eignuðust stóran hóp afkomenda
sem þau gáfu, hvort á sinn hátt,
ómælda væntumþykju og bliðu. Öll
áttum við skjól hjá ömmu og afa
og það skipti ekki máli hvert okkar
kom í heimsókn, allir fengu sömu
móttökurnar.
Árið sem afi dó, 1983, flutti
amma af Kirkjuveginum upp á
Hornbrekku. Þar fékk hún fallegt
herbergi sem minnti mig á herberg-
ið inn af eldhúsinu á Kirkjuvegin-
um. Beyglaða dunkinn sem svo
margar minningar eru tengdar við
gaf amma mér er hún flutti og er
hann eitt af því fallegasta sem ég
á þótt gamall sé og lúinn. Ári seinna
flutti ég suður, fór síðan í víking
og gerði strandhögg hér og þar
þannig að heimsóknir mínar til
ömmu urðu ekki eins tíðar og áður.
Samt yar hún amma mín alltaf hjá
mér. Á hveijum degi leitaði hugur-
inn til hennar og ég veit að hún
hugsaði líka til mín. Það voru gleði-
fundir þegar við svo loksins hitt-
umst og við þurftum ekki alltaf að
segja mikið til að skilja hvor aðra.
Þegar aldurinn fór að segja til
sín og heilsan að gefa sig flutti
amma á sjúkradeildina á Horn-
brekku. Þá var gott að eiga Laugu
Magga að. Hún sá til þess að við
nöfnumar fengjum kaffisopa en í
þessi alltof fáu skipti sem ég heim-
sótti ömmu eftir að ég flutti aftur
heim til íslands var það venja hjá-
okkur tveim að fara í kúmenkaffi
til Laugu. Þær eru dýrmætar þess-
ar stundir sem ég átti með þeim
frænkum og er ákaflega þakklát
fyrir að hafa fengið að njóta.
Nú er amma mín dáin. tímaglas-
ið hennar orðið tómt. Ég þakka
Guði fyrir að hafa gefið mér þennan
fjársjóð sem hún amma mín var
mér og bið hann um að vernda
hana og leiða þar sem hún er nú.
Minninguna um ömmu mína sem
var mér svo kær mun ég alla tíð
geyma.
Þín nafna,
Kristjana Einarsdóttir.
Elsku besta amma.
Nú komið er að kveðjustund. Við
vitum að þú ert sæl að fá hvíldina,
eftir langa og viðburðaríka ævi.
Þú sagðir stundum síðustu árin,
að þú skildir ekkert í því hvað Guð
ætlaði þér að lifa lengi, en það er
víst einhver tilgangur með öllu sem
á mann er lagt í þessu lífi.
Við eigum alltaf eftir að sakna
þín, og það verður einkennilegt að
koma í Ólafsfjörð á sumrin, þegar
þú ert farin. En eftir sitja ógleym-
anlegar minningar um yndislega
ömmu, sem við munum geyma í
hjarta okkar. Sem ungir krakkar
fengum við oft að fara með mömmu
og eyða hluta af sumrinu hjá ömmu
og afa á Kirkjuvegi 6 í Ólafsfirði,
og alltaf vorum við hjartanlega vel-
komin. Þar áttum við systkinin in-
dælar stundir, oft var glatt á hjalla
og margt brallað. Kjallari ömmu
varð okkur sem annar heimur, því
þangað drógum við inn skeljar sem
tíndar voru niðri í fjöru, síli sem
veidd voru í tjörninni, og allan afl-
ann sem við veiddum á bryggjunni,
allt fékk þetta dót okkar griðastað
í kjallaranum.
Ámma var dugleg að baka og
var soðbrauðið hennar með því
besta sem við fengum. Gest afa
missti amma 1. apríl 1983 og rúm-
um þrem árum seinna missti amma
elstu dóttur sína, Halldóru, nánar
tiltekið 17. júní 1986.
En alltaf stóð amma eins og
klettur. Við vitum að afi og Hadda
frænka taka vel á móti ömmu er
hún kemur úr sinni hinstu ferð.
Elsku amma, við þökkum þér fyrir
allar góðu stundirnar. Hvíldu í friði.
Hver minning dýrmæt perla, að liðnum
lífsins degi
hin ljúfu og góðu kynni af alhug þakka hér
þinn kærleikur í verki var gjöf sem
gleymist eigi
og gæfa var það öllum sem fengu að
kynnast þér.
Innilega samúð sendum við
mömmu og öllum aðstandendum
hennar. Guð blessi ykkur öll.
Krisljana Jóhanna
Eyvindsdóttir og fjölskylda.
Lítill drengur grætur í fyrsta
sinn. Fjölskyldan gleðst yfir þessu
nýja lífi, kraftaverki af Guðs náð.
Þremur dögum seinna berst sorgar-
fregn. Elskuleg amma okkar,
Stjana, hefur sofnað svefninum
langa. Ekki fór það svo að hún
næði að sjá yngsta langömmuson-
inn sinn. Svo stutt er bilið milli lífs
og dauða, gleði og sorgar.
Amma Stjana var mikil kona.
Hún var ein af þessum kvenskör-
ungum sem enginn gleymir sem
kynnst hefur. Alla sína ævi hélt hún
heimili sitt af miklum myndarskap.
Fyrstu minningarnar sem streyma
nú um huga okkar systkinanna
tengjast því þegar við komum á
Kirkjuveg 6 og amma tróð okkur
út af heimabökuðu bakkelsi og
mjólk. Afi lá á beddanum inni í
stofu og hlustaði á fréttirnar á
meðan amma hringsnerist í kring-
um okkur inni í eldhúsi, ákveðin í
að við fengjum nú nægju okkar.
Það var mikið og vel veitt af öllu,
hvort sem það var bakkelsið eða
hjartahlýjan sem amma útdeildi. Á
sumrin fórum við systkinin til sum-
ardvalar hjá þeim afa og ömmu.
Tilhlökkunin um að dvelja hjá þeim
var alltaf mikil, enda sumrin jafnan
viðburðarík. Þann tíma sem við átt-
um með þeim þroskuðumst við mik-
ið og munum alla ævi búa að því
sem dvölin gaf okkur.
Oft var líf og fjör á Kirkjuvegin-
um þar sem fjölskyldan var stór og
vinirnir margir. Það var yndi ömmu
að hafa fólk í kringum sig og þeg-
ar fólkið var sem flest var amma
ánægðust. Þegar afi dó og amma
fór á elliheimilið Hornbrekku hélt
hún áfram að reiða fram kræsing-
arnar þegar við komum í heimsókn.
Það var henni áfall þegar hún fór
á sjúkradeildina og gat ekki lengur
boðið gestum sinum veitingar af
sama toga. En hún sá til þess að
maður borðaði sig saddan af konf-
ekti og öðru góðgæti þegar við
heimsóttum hana þangað.
Þó amma Stjana væri búin að
missa heilsuna undir það síðasta
og komin á tíræðisaldur, gerði mað-
ur alltaf ráð fyrir að njóta samvista
við hana enn um tíma. Hún var
óijúfanlegur hluti af minningum
okkar um Ólafsfjörð og ferðum
okkar þangað með foreldrum okkar
og fjölskyldum. Það verður skrítið
að keyra inn í þennan fallega bæ
sem Olafsfjörður er og hefja ekki
komuna á því að heimsækja ömmu
Stjönu.
Lífið er svo undarlega tómlegt
án nærveru þinnar, elsku amma.
Með þessum fátæklegu orðum lang-
ar okkur systkinin að kveðja þig í
hinsta sinni. Þú kemur alltaf til
með að lifa áfram með okkur þó
þú sért ekki á meðal okkar í lifanda
lífi. Megi algóður Guð geyma þig.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.