Morgunblaðið - 05.01.1997, Blaðsíða 30

30 SUNNUDAGUR 5. JANÚAR 1997
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
MAGNÚS ADOLF
MAGNÚSSON
+ Magnús Adolf
Magnússon
fæddist í Vest-
mannaeyjum 20.
júlí 1916. Hann lést
á Landspítalanum
25. desember síð-
astliðinn. Magnús
var þriðji í röð af
tíu börnum hjón-
anna Magnúsar
Magnússonar
skipasmiðs frá
Geitagili í Orlygs-
höfn, f. 6.10. 1882
og Oddnýjar Er-
lendsdóttur frá
Skíðbakka í Landeyjum,
11.10. 1888. Þau bjuggu þá í
Bjarmalandi í Vestmannaeyj-
um, en fluttu síðar til Reykja-
víkur. Systkini Magnúsar
Adolfs eru: Hulda, f. 29.6.1913;
Marta, f. 19.11. 1914; Þórdís,
f. 28.9. 1918, d. 23.4. 1939; Jór-
unn Lilja, f. 5.12. 1919; Erlend-
ína, f. 18.6. 1921, d. 27.9. 1922;
Erlendur, f. 13.3. 1923; Guð-
björt, f. 31.12. 1924; Elísabet,
f. 24.11.1925 og Fanney, f. 7.3.
1927.
Hinn 12. janúar 1944 kvænt-
ist Magnús Ólöfu Ingunni
Björnsdóttur frá Syðra-Vall-
holti í Skagafirði, f.28.10. 1921,
d. 22.09. 1993 og bjuggu þau
lengst af í Kópavogi. Börn
þeirra eru: 1) Kolbrún Dísa, f.
5.9. 1944. Hún er gift Birni
Ólafssyni og eru böm þeirra:
Erla María, f. 31.10. 1963, gift
Ómari Óskarssyni
og eiga þau þijá
syni; Hrafnhildur,
f. 17.6.1970, en hún
er gift Jóni M. Kat-
arínussyni og eiga
þau dreng og
stúlku; Magnús
Ólafur, f. 9.2. 1973;
Oddný, f. 22.12.
1975, hún á tvær
dætur; Eygló, f. 7.8.
1977; og Berglind,
f. 7.8.1977. 2) Björn
Magnús, f. 21.10.
1948, kvæntur
Steinunni Torfa-
dóttur og era böm þeirra: Torfi
Birkir, f. 16.1. 1973, og Ólöf
Ingunn, f. 16.2. 1979.
Magnús hóf störf hjá Vega-
gerð ríkisins sem vörubifreiða-
sljóri um 1940 og starfaði siðan
hjá Vegagerðinni í aldarfjórð-
ung við akstur, stjórn þunga-
vinnuvéla, viðgerðir og sem
verkstjóri á verkstæði áhalda-
húss Vegagerðarinnar í
Reykjavík. Hann vann síðar þjá
Heklu hf., og O. Johnson og
Kaaber, svo í áratug hjá Bíla-
leigunni Fal, eða þar til hún
hætti starfsemi, en þá fór hann
til Bifreiða og landbúnaðarvéla
hf. og lauk þar starfsferli sín-
um.
Útför Magnúsar Adolfs verð-
ur gerð frá Kópavogskirkju á
morgun, mánudaginn 6. janúar,
og hefst athöfnin klukkan
13.30.
Að leggja upp í hinstu för á hátíð
ijóss, friðar og kærleika, er sann-
arlega táknrænt fyrir jafn ljúfan og
góðan dreng og tengdafóður minn,
Magnús A. Magnússon.
Magnús var borinn og bamfæddur
í Vestmannaeyjum, þar sem hann
ólst upp með foreldrum og systkin-
um. Á þeim árum blasti alvara lífsins
snemma við og unglingar urðu fljótt
að fara að vinna fyrir sér og skóla-
gangan varð stutt. Magnús fór, eins
og margir fleiri, suður í leit að vinnu,
þar sem hann síðar ílengdist.
Maggi sá fjölskyldu sinni farborða
af miklum sóma, oft eina fyrirvinna
heimilisins eins og tíðkaðist á þeim
árum. Hann var sérlega handlaginn
og vel verki farinn. Heimili þeirra Lóu
og Magga, er þau bjuggu sér, lengst
af á Kársnesbraut 24 í Kópavogi, bar
þess glöggt vitni, ekki síst tijáræktin
í garðmum sem Maggi nostraði við
af óþreytandi lagni og smekkvísi.
Magnús var af þeirri kynslóð sem
ruddi okkur sem yngri erum brautina
til aukinna mannréttinda og jöfnuð-
ar, þar sem ekkert var gefíð eftir
og samstaða höfð að leiðarljósi. Þátt-
taka í launa- og réttindabaráttu var
hluti af lífsbaráttu þess tíma og þar
lét Maggi ekki sitt eftir liggja, alla
tíð dyggur málsvari alþýðunnar.
Magnús var ljúfur og hæglátur
maður og seinn til vandræða. Hann
hældist ekki af verkum sínum né
hreykti sér yfir aðra. Hann kom til
dyranna eins og hann var klæddur,
af æðruleysi og prúðmennsku, trúr
uppruna sínum, talsmaður heilinda
og heiðarleika. Ágimd og öfund voru
honum víðs fjarri. Hann hafði til að
bera einstaka yfirvegun þótt undir
niðri væri ávallt stutt í glettnina og
spaugsyrðin og síðast en ekki síst
ljúfa brosið. Magnús þorði að vera
hann sjálfur og berjast fyrir þeim
málefnum sem voru honum hugstæð.
t
Elskuleg móðir okkar,
VALGERÐUR GUÐMUNDSDÓTTIR,
Kleppsvegi 120,
Reykjavík,
sem lést á Landakotsspítala 27. desem-
ber 1996, verður jarðsungin frá Áskirkju
8. janúar 1997 kl. 13.30.
Lilja Hallgrímsdóttir,
Þórdi's Ólöf Hallgri'msdóttir,
Sigríður Ásta Hallgrímsdóttir.
t
Hjartkær móðir okkar, tengdamóðir og
amma,
UNNUR MARÍA MAGNÚSDÓTTIR,
Grýtubakka 12,
Reykjavik,
sem andaðist á Sjúkrahúsi Reykjavíkur
28. desember sl., verður jarðsungin frá
Fossvogskirkju mánudaginn 6. janúar
kl. 15.00.
Kolbrún Karlsdóttir,
Magnús Karlsson, Guðríður Magnúsdóttir,
Ragnhildur Karlsdóttir, Þorvaldur Rúnar Jónasson
og barnabörn.
Dag hvem gekk hann til vinnu sinnar
af hógværð og eljusemi og lét ekki
sitt eftir liggja, þótt þeim sem til
þekktu dyldist ekki að hann var oft
þreyttari en hann vildi vera láta.
Úm miðjan aldur fór Magnús í
hjartaaðgerð til Lundúna og heppn-
aðist sú aðgerð afar vel. Hann vann
lengst af fullan vinnudag, þótt þrek-
ið dvínaði með árunum.
Maggi var einn af þeim sem ekki
bera tilfinningar sínar á torg. Frá-
fall eiginkonunnar, Ólafar Ingunnar
Bjömsdóttur, varð honum erfitt, en
hann af sinni hljóðlátu umhyggju-
semi og trygglyndi stóð henni þétt
við hlið í erfiðum veikindum sem hún
átti við að stríða mestan part ævinn-
ar. Bamabömin og bamabamaböm-
in hafa ætíð átt vísan stað í hjarta
afa og þeim hefur hann tekið opnum
örmum af hjartans einlægni og ávallt
tilbúinn að gefa þeim af tíma sínum.
Hans verður nú sárt saknað.
Dagur er að kveldi kominn og
löngu dagsverki lokið.
Kæri Maggi, ég veit að Guð hefur
ætlað þér sérstakt hlutverk með því
að taka þig til sín á þessum degi.
Ég er þakklát fyrir að hafa fengið
tækifæri til að kynnast mannkostum
þínum og megi minningin um góðan
dreng, bróður, föður, afa og langafa
lýsa okkur sem eftir stöndum, áfram
veginn inn í framtíðina.
Steinunn Torfadóttir.
Tengdafaðir minn, Magnús A.
Magnússon, lést á jóladag, eftir
nokkurra vikna sjúkdómslegu og
hefur vonandi verið hvíldinni feginn,
eftir liðlega áttatíu ára lífsvist, sem
ekki var alltaf einn rósagarður.
Hann mun ekki hafa lagt út í lífið
með mikla bóklega menntun, frekar
en margir alþýðumenn af hans kyn-
slóð, en þó varð starfsvið hans, bestu
ár ævinnar, að vinna við og þjóna
þeirri vélvæðingu, sem hófst með
heimsstyijöldinni síðari og komu er-
lendra heija, sem fluttu með sér
þungavinnuvélar og annan búnað til
verklegra framkvæmda. Magnús hóf
snemma störf hjá Vegagerð ríkisins
og starfaði þar í fyrstu við akstur
og flutninga, síðar sem vélstjóri á
þungavinnuvélum, viðgerðarmaður
og verkstjóri á bifreiðaverkstæði
Vegagerðarinnar í Reykjavík. Á
þessum tíma aflaði hann sér rétt-
inda, sem fullgildur meistari í sinni
iðn og er öruggt að sú þekking, sem
var grundvöllur þeirra réttinda, var
fengin með eigin reynslu af að leysa
erfið verkefni við margskonar að-
stæður og einfaldan verkfærakost.
Mér er l.d. minnisstæð sú frásögn
Magnúsar, að þegar Vegagerðin fékk
fyrstu jarðýtuna í Skagafjörð, þá var
hún svo þung að ekki var til flutnin-
gatæki í landinu til að flytja hana í
vegarstæðið á Vatnsskarði og var
því ekki um annað að ræða en aka
henni á eigin beltum, frá bryggju og
upp i Vatnsskarð. Þessi vél var að-
eins 7,5 tonn að þyngd og hefur
þetta áreiðanlega ekki verið síðasti
spölurinn, sem hún mátti fara, fyrir
eigin vélarafli. Svona voru aðstæður
frumheijanna.
Þessi ár voru tími tæknivæðingar
í vegagerð á íslandi, og þeir sem
þátt tóku, eru nú sem óðast að kveðja
og er sárt til þess að vita, að með
þessum mönnum, eins og Magnúsi,
hverfur veruleg vitneskja um þessi
ár, sem ekki hefur verið fest á blað,
vegna þess að þetta tímabii, 1940-
1965, hefur verið svo nærri í tíma,
að menn eru rétt að byija að skoða
sögusvið þessara ára.
Magnús var heldur ekki sú mann-
gerð sem miklaðist af verkum sínum,
þó venjulega væru þau unnin af þeirri
alúð og nákvæmni, að af bar. Hann
var maður fárra orða, en var lagið
að hlusta, skilja kjarna málsins og
segja svo álit sitt umbúðalaust.
Ekki er víst að það hafi alltaf afl-
að honum vinsælda um ævina, en
hann var einarður í skoðunum, án
þess að troða öðrum um tær. Magn-
ús var góður fjölskyldufaðir og síðar
þegar bamabömin komu, var afa-
hlutverkið honum eðlislægt og veit
ég að þar mun mörgum þykja skarð
fyrir skildi, þegar hann er nú horfinn
á braut.
Magnús og Ólöf Ingunn, kona
hans, voru sæmdarhjón og góðir full-
trúar þess alþýðufólks, sem verið
hefur burðarás þeirrar velmegunar
sem við höfum búið við á seinni hluta
þessarar aldar.
Ég vil þakka fyrir þau ár sem við
höfum átt samleið og sakna þess nú,
að hafa ekki gefíð mér meiri tíma
til spyija og hlusta.
Björa Ólafsson.
Elsku langafi minn.
Mig langar að þakka þær stundir
sem við áttum saman, eins og þegar
við fórum tveir norður í Syðra-Vall-
holt og vomm með brennu í gömlum
turni. Við þurftum að raka heyið,
en svo hætti ég því og fór að skoða
Andrésar andar-blöð. Ég fékk oft
góðar gjafir og súkkulaðirúsínur frá
þér afi. Árið 1994 þegar fjölskyldan
fór hringinn í kringum landið þá
komstu með, afi, og systir þín Marta.
Þið fómð heim þegar við fómm til
Grenivíkur. Þú varst hjá okkur lang-
afi síðustu þijú jól, síðan langamma
dó. Það var gott og gaman að hafa
þig með á þessum stundum.
Vertu yfir og allt um kring
með eáífri blessun þinni.
Sitji guðs englar saman í hring
sænginni yfír minni.
(Sig. Jónsson frá Presthólum)
Guð blessi þig, afi minn.
Þinn
Ólafur Ingi Ómarsson.
Magnús A. Magnússon er látinn.
Hann dó á Landspítalanum á jóla-
dagskvöld. Með Magnúsi er genginn
góður drengur og gegn, slíkt práð-
menni að fágætt er. Hann var bæði
Ijúfur - svo sannur og trár, - svo
traustur og sá alltaf hið góða í öllum
hlutum. Gerði öllum vel og gekk aldr-
ei á hluta nokkurs manns. Hvers
manns hugljúfi, sívinnandi eljumað-
ur, sem kom sér alls staðar vel.
Hann var áttræður að aldri er
hann lést, borinn og barnfæddur úti
í Vestmannaeyjum, en flutti upp á
land og starfaði lengi hjá Vegagerð
ríkisins. Hann lagði leið sína norður,
vann á vélum við vegagerð undir
stjórn Jóhanns Hjörleifssonar vega-
verkstjóra að uppbyggingu vegarins
til Akureyrar, þá um Vatnsskarð,
niður í Skagafjörð. Þá naut Magnús
sín vel á stórvirkum vinnuvélum sem
til landsins voru að koma og boðuðu
nýja tíma - tíma tækni og framfara
- jarðýtumar, beltavélamar, sem
ullu byltingu í atvinnusögu lands-
manna.
Ráðskonan í þessum annálaða og
harðduglega vinnuflokki sumarið
1943, Olöf Ingunn Bjömsdóttir, upp-
eldissystir mín og náfrænka, var
ekki lengi að sjá hver mannkosta-
maður Magnús var. Þá ekki síður
hann, að sjá kosti hinnar glæsilegu
skagfirsku stúlku, enda fór svo að
fljótt bundust þau tryggðum, ung
og æskuheit og"lögðu saman út í lífs-
baráttuna.
Þá kom Magnús oft í Vallholt á
eðalvagninum sínum, kolsvörtum,
svo glansandi og gljáandi. „Dross-
ían“ hans Magga sögðum við himin-
lifandi. Það jafnaðist ekkert á við
að fá að sitja í og finna hvernig dross-
ían dúaði. Eins og við svifum á ein-
hverri himinsæng um óravíddir al-
gleymisins. Þessi vel hirti vagn var
sérstakt augnayndi okkar krakkanna
í Vallholti, sem vorum nokkrum árum
yngri en þetta ástfangna fólk sem
okkur þótti svo vænt um. Svo glæsi-
leg sem þau voru, bæði tvö, geisl-
andi af lífí og hamingju. Þá voru
góðir tímar.
Lífið og starfið beið þeirra syðra
í borginni við sundin blá. Þau urðu
meðal fyrstu landnema í hinum unga
kaupstað, Kópavogi, sem var að rísa
milli tveggja voga, ekki steinsnar frá
Reykjavík. Þau byggðu sér stórt hús
við Kársnesbrautina, hús númer 24
og áttu þar heima langa tíð, við ást
og yndi. Þau voru mjög samhent,
eins og ein sál í tveimur verum, en
voru samt svo ólík. Hún svo geisl-
andi af fjöri, syngjandi kát og ræðin,
en hann slíkur alvörumaður, hægur
og gætinn svo af bar og eiga ekki
allir slíka mannkosti til að bera.
Starfsvið Magnúsar var við vélar,
þær áttu hans hug. Um meira en
tveggja áratuga skeið starfaði Magn-
ús hjá Vegagerðinni. Fyrstu árin þar
stundaði hann jafnframt nám í bif-
vélavirkjun og vann síðan langa
starfsæfi við vélaviðgerðir og eftirlit,
fyrst hjá Vegagerðinni, síðar hjá
Heklu hf., þá hjá Ó. Johnson & Kaab-
er, DAF-umboðinu. Lengur þó hjá
bílaleigunni Fal, verkstjóri þar og
hafði umsjón og eftirlit með útleigu-
bílunum. Starfsferlinum lauk hann
svo hjá Bifreiðum og landbúnaðarvél-
um hf.
Hjá öllum þessum fyrirtækjum
vann Magnús við vélar og fórst það
verk vel úr hendi. Vandvirkni og iðju-
semi einkenndi allt hans starf. Með
rólegri íhugun, eftirtekt og aðgæslu
vann hann sitt starf í kyrrð og næði.
Það eru góðir starfsmenn, sem bera
slíkt í fari sínu og tileinka sér slíka
eiginleika. Eiginkona hans var sem
fyrr er frá greint, Ólöf Ingunn
Björnsdóttir frá Syðra-Vallholti í
Skagafirði. Hún er látin fyrir fáum
árum. Þau hjón eignuðust tvö börn,
stúlku og dreng. Hún heitir Kolbrán
Dísa - búsett í Kópavogi, gift Bimi
Ólafssyni borgfirskrar ættar. Eiga
þau stóran og myndarlegan barna-
hóp. Sonurinn heitir Bjöm Magnús
og býr einnig í Kópavogi. Hann er
kvæntur Steinunni Torfadóttur,
skaftfellskrar ættar, komin frá Hala
í Suðursveit. Þau eiga tvö börn upp-
komin. Á hveiju ári komu þau hjón
norður í Skagafjörð í sínu sumar-
leyfi, þau Maggi og Lóa, sem þau
jafnan vom kölluð. Þá urðu fagnað-
arfundir í Vallholti, frændur og vinir
eru víða norðan fjalla, víða þurfti að
koma og tíminn fljótur að líða og
það varð líka að sinna verkunum.
Ljúft er mér að minnast iðjusemi
Magnúsar við hrífuna. Hann á mörg
hrífuförin í Vallholti. Meiri vand-
virkni og samviskusemi er ekki til.
Það mátti ekki verða eftir eitt strá,
svo eftir væri tekið og hirt. Hann fór
oft með krakkana í eftirleit um völl-
inn að lokinni hirðingu og hún var
stundum dijúg eftirtekjan.
Ekki_ varð langt á milli þeirra
hjóna. Ólöf lést 22.09. 1993 á Land-
spítalanum og Magnús eins og áður
sagði 25.12. 1996. Hann erþví kom-
inn til hennar Lóu sinnar, en svo
var hún ávallt nefnd af frændfólki
og vinum. Saman halda þau jólin í
ár eins og var. Hafi þau þökk fyrir
allt og allt. Blessuð sé minning
þeirra.
Afkomendum þeirra, hinum stóra
frændgarði sem upp vex, vil ég votta
innilega samúð mína og hluttekningu
við fráfall þessara mætu hjóna.
Gunnar Gunnarsson,
Syðra-Vallholti.
Mig langar að minnast Magnúsar
A. Magnússonar í örfáum orðum.
Ég kynntist Magnúsi árið 1981.
Hann var afi konunnar minnar, Erlu
Maríu Kristinsdóttur. Hún ólst að
miklu leyti upp á heimili hans og
konu hans, Ólafar Ingunnar Björns-
dóttur, sem lést árið 1993. Ég man
að í fyrsta skipti sem ég hitti Magn-
ús spjölluðum við mjög lengi saman
og kunni ég vel við hann. Erla sagði
þá við mig að þetta væri mjög óvenju-
legt, því afi hennar talaði vanalega
ekki svona mikið. Tveimur mánuðum
síðar fóru ég og Erla saman með
vinum í helgarreisu til Hornafjarðar.
Erla átti að mæta í próf á mánudeg-
inum en viti menn, bíllinn bilaði á
leiðinni heim þannig að hún missti
af prófinu. Þá sagði Magnús við
hana: „Nú hættir þú með þessum
dreng.“ Sem betur fer tók hann mig
aftur í sátt. Þetta er eina skiptið sem
ég hef séð Magnús reiðan á fimmtán
árum.
Magnús var góður maður. Hann
kom oft í heimsókn og strákamir
okkar elskuðu hann mikið og hlökk-
uðu alltaf til að sjá hann. Magnús
var hjá okkur í mat á aðfangadags-
kvöld síðstu tvenn jól og vildum við
einnig hafa hann hjá okkur þessi
jól. Læknar sögðu að það væri í lagi
ef Magnús treysti sér til. Hann var
búinn að vera á spítala í tæpa tvo
mánuði þannig að hann hlakkaði til
að koma. Þegar við fórum að sækja
hann hafði honum versnað mikið en
vildi samt koma. Hann var hjá okkur
á aðfangadag en á hádegi á jóladag
hringdum við á sjúkrabíl því honum
hafði hrakað svo mikið. Magnús lést
um kvöldið.
Ég vil að leiðarlokum þakka
Magnúsi góð kynni og vináttu. Guð
gefi þér frið og_ hvíld um alla eilífð.
Ómar Óskarsson.