Morgunblaðið - 16.03.1997, Síða 16

16 B SUNNUDAGUR16. MARZ1997
MORGUNBLAÐIÐ
LAUGARDAGSMORGUNN í Nýjadal.
JEPPAR á fjalli.
ISKALDUR veruleiki íslenskrar
náttúru blasti við. Þær systur
skynjun, hugsun og tilíinningar
voru rígbundnar því augnabliki
sem leið hjá hverju sinni í þær enda-
lausu klukkustundir, sem það tók að
mjaka sér yfir hálendið, mestan part>
inn á 3-4 km hraða, stundum allt að
12 km hraða - þó sjaldnar.
Ekki veit ég hvaða tegund af geð-
bilun átti sér stað, þegar bróðir minn
sagði mér í janúar, að hann ætlaði að
fara í hundrað-jeppa-ferð yfir
SprengLsand núna í mars. Alla jafna
hefði þetta átt að vera hversdagslegt
upplýsingaflæði innan fjölskyldunn-
ar, en í þetta sinn var eins og ég hefði
fengið raflost, einhvers staðar langt
inni í höfðinu - og ég vissi að ég varð
að fara í þessa ferð. Það máttu bara
vera tveir í hverjum bíl; ökumaður og
einn farþegi og ég linnti ekki látum
fyrr en ég var orðin farþegi Einars
Páls.
Held honum hafi ekki litist á blik-
una, þótt hann segði fátt, vegna þess
að ég er ákaflega veðurfótluð mann-
eslqa. Fer helst ekki út þegar snjóar,
þótt ég sé ekki eins slæm og Edda
vinkona, sem fer ekkert sem hún
kemst ekki á hælaháum skóm.
Langþráður dagur
Svo rann hinn langþráði dagur
upp. Sjöundi mars. Mæting á Shell-
stöðinni á hálsinum klukkan átta að
morgni. Hundrað jeppar, nístings-
kuldi, einn Hummer, sem er dálítið
andfélagsleg bifreið, vegna þess að
farþegarnir sitja hver í sínu horni -
enda heyrði ég sagt eftir eigandan-
um að það væri ekki hægt að taka
konuna með í jeppaferð; hún væri of
langt í burtu. Það var dálítið hfað á
Hummerinn, vegna þess að íslensk-
ir jeppajálkar hafa hingað til ekki
haft mikið álit á honum. Enginn hí-
aði um kvöldið. Toyotur voru í
meirihluta; Landcruiser, Hilux og
Four Runner. Þarna voru Chevro-
letar, Willysar og Guð má vita hvað
þetta heitir allt. Sumir svo stórir að
maður þarf stiga til að komast upp í
þá. Eg skannaði svæðið og ákvað að
flottustu bílarnir væru Toyota
Landcruiser - enda eru þeir eins
konar lúxushótel á hjólum. Sann-
kölluð tröll; ákaflega traustvekj-
andi. Skýin héngu niður í miðjar
hlíðar á Esjunni, eins og augnlok á
þreyttum veðurguðum. Svo hvarf
Esjan.
Á hálsinum var skipt í hópa. Við
vorum í K-hópi, ásamt fjórum öðr-
um bílum, öllum úr Keflavíkinni.
Allt menn sem þekkst hafa í ára-
fjöld og hafa ferðast saman á fjöll-
um. Sumir lengur en aðrir. Sumir í
þrjátíu ár - frá því að jeppar voru
bara hráslagalegir skúrar á hjólum
- og þekkja heitið á hverju einasta
sandkorni á hálendinu.
Á tíunda tímanum var lagt af
stað. Hópur A gluðaði sér út á þjóð-
veginn, síðan hópur B og svo koll af
kolli. Þetta var eins og tröllaskrúð-
ganga. Leiðin austur að Hrauneyj-
arfossi var eins fyrirfram ákveðin
og allt annað í ferðinni; m.a. hvar
hver hópur skyldi taka síðasta bens-
índropann áður en lagt yrði á há-
lendið. K-hópur átti að mæta á sína
bensínstöð klukkan hálftólf, mætti
hálftólf, og lónaði sér af stað í átt að
Sigöldu klukkan hálfeitt. Mættum
að Hrauneyjarfossi um tvöleytið,
síðasti kaffisopi fyrir óbyggðir
drukkinn og lagt í hann klukkan
hálfþrjú; stefnt á Versali.
Þar skyldu allir skrásetja sig,
áður en þeir yfirgæfu mannheima,
til að ekki færi á milli mála hverjir
væru á nægilega sterkum fjalla-
jeppum til að hafa sig upp úr byggð.
Veðrið var orðið nokkuð vitlaust,
en þar sem ég sat í notalegum Fore
Runnerinum hans bróður míns, með
tvo síma, talstöð og GPS tæki fyrir
augunum, fulla möppu af landakort-
um, sem hvert um sig spannaði
nokkurra kílómetra svæði og þar
inn á „trakkið,“ eða slóðina merkta
inn á af mikilli nákvæmni, var ég
bara hin rólegasta og hlustaði á út-
varpið mala endalaust um skips-
skrokkinn við Þjórsárós. Mannlegt
samfélag var ennþá raunverulegt og
aftur í jeppanum taska með
vélsleðagalla, pollagalla, flíshúfum,
fimm pörum af ullarsökkum, vett-
lingum, vaðstígvélum og peysum.
Óveðurshamur
Lagt af stað klukkan fimm -
Þveraldan í sjónmáli, ef einhver
hefði séð eitthvað. Gunni Matt,
frændi minn, malandi í talstöðinni
af sinni stóísku ró. Þrjátíu ár á fjöll-
um hafandi kennt honum margt og
hann leggjandi lífsreglurnar fyrir
ferðina; „Við skulum bara fara okk-
ur rólega og umfram allt halda hóp-
inn.“
En ekki hvað?
Átti eftir að sjá að það var ekki
STtNA og Arnar fyrir framan Jeps'
til að eiga minnini
svo sjálfgefið, vegna þess að í ferð-
inni voru alls konar manngerðm;
menn sem ætluðu að nýta ferðina út
í æsar til að kynnast möguleikum
síns jeppa, æfa sig í aksturshæfni,
láta reyna á þanþol þolinmæðinnar
- og svo voru hinir sem á hljóp æði.