Morgunblaðið - 06.08.1997, Page 35

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
MIÐVIKUDAGUR 6. ÁGÚ§T 1997 35
hinir erfiðu síðustu mánuðir
breyttu þar engu um. Hann var
hinn jákvæði og orðvari maður er
vildi öllum vel.
Við söknum góðs vinar. Ljúfar
minningar munu endast og ylja.
Arnfríði og börnunum og öðrum
ástvinum sendum við innilegar
samúðarkveðjur. Minning góðs
drengs mun lifa.
Grétar, Sigrún, Ingvar,
Erla, Birgir og Sigrún H.
Tilvera okkar er undarlegt ferðalag,
við erum gestir og hótel okkar er jörðin.
Þessar ljóðlínur Reykjavíkur-
skáldsins, Tómasar Guðmundsson-
ar komu upp í huga okkar nú þeg-
ar ferðalögum sumarsins lýkur
senn og ágústhúmið leggst yfir haf
og land. Það syrtir að og húmið
læðist einnig að í sálum okkar, sem
í dag kveðjum Gunnar Ólaf Engil-
bertsson hinstu kveðju. Við spyrj-
um, en fáum engin svör er við velt-
um fyrir okkur lifsgátunni og því
hvers vegna hann er nú kvaddur
brott frá fjölskyldu sinni og vinum
svo langt fyrir aldur fram.
Við hjónin kynntumst Gunnari
fyrir hartnær 20 árum er hann kom
inn í líf Fríðu systur og mágkonu.
Þau urðu fyrst góðir vinir, fóru sér
hægt, en hófu sambúð fimm árum
síðar. Okkur fannst Gunnar koma
vel fyrir, hávaxinn og herðabreið-
ur, þéttur á velli, brúneygður og
brosleitur, léttur í spori og ákaflega
þægilegur í viðmóti. Við vorum
vandlát fyrir Fríðu hönd í þá daga
og því var áreiðanlega mjög erfitt
fyrir Gunnar að koma inn í ijol-
skylduna, þó hann léti auðvitað
aldrei á því bera. Gunnar og Fríða
áttu margt sameiginlegt, þótt ólík
væru að upplagi. Bæði voru þau
fráskilin og starfandi kennarar og
bæði áttu tvö myndarbörn á svipuð-
um aldri, _frá fyrra hjónabandi.
Hann átti Ásthildi og Magnús, hún
Þorbjörgu og Hrafn. Við tókum
eftir því að Gunnar var mjög góður
og natinn við börnin sín og einnig
var hann alveg einstaklega ræktar-
samur við aldraðra móður sína, sem
bjó í húsi þeirra á Grettisgötunni.
Gunnar hafði misst föður sinn á
fermingaraldri og ætíð átt heimili
á Grettisgötu og var síðan alltaf
nátengdur við þann stað. Við sáum
að þarna fór vænn maður og það
gekk eftir.
Gunnar var sannkallað borgar-
barn og dyggur sjálfstæðismaður,
alinn upp í gamla bænum við ástríki
og vandað uppeldi. Hann gekk
menntaveginn og lauk stúdents-
prófi frá Verslunarskóla íslands,
fór síðan til náms í Bandríkjunum
I ensku og félagsfræði í eitt ár.
Seinna lauk hann kennaraprófi og
eftir það stundaði Gunnar kennslu
í ensku, stærðfræði, vélritun og
ritvinnslu í unglingadeild grunn-
skóla.
Gunnar var fremur dulur um sig
og sína hagi og lét ekki tilfinningar
sínar í ljósi. Það var ekki auðvelt
að kynnast honum náið. Fyrir
ókunnuga virkaði hann oft forvit-
inn og opinskár, því hann hafði
mjög gaman af léttu spjalli um
dægurmál og hafði óþijótandi
áhuga á fólki og ættartengslum og
yfírleitt því sem var að gerast í
kringum hann hverju sinni. Hann
var hlýr og jákvæður persónuleiki,
mjög greiðvikinn og viðræðugóður.
Gunnar og Fríða áttu sem betur
fer fjölmörg ánægjuleg ár saman
við að sinna börnum sínum og
ýmsum áhugamálum í leik og
starfi. Börnin þeirra voru öll á við-
kvæmum aldri er þau tóku saman,
en aldrei urðum við þó vör við alvar-
leg vandamál eða árekstra í sam-
skiptum þeirra við börn hins, eins
og oft vill verða í nýju fjölskyldu-
mynstri. Þá kom dagfarsprýði og
þolinmæði Gunnars sér vel meðan
börnin voru að aðlagast nýjum að-
stæðum. Ásthildur og Magnús ól-
ust upp hjá móður sinni og Magnús
var mikið hjá pabba sínum um
helgar meðan hann var yngri. Sterk
bönd voru alltaf milli Gunnars og
barna hans. Ásthildur, Skúli og
dætur þeirra tvær búa nú í húsi
fjölskyldunnar á Grettisgötunni.
Gunnar og Fríða höfðu bæði
mikið yndi af dansi og tónlist og
voru mörg ár í dansnámi ásamt
góðu vinafólki sínu. Okkur er svo
einkar minnisstætt hvað Gunnar
var fótafímur og mikill „tjúttari".
Mann svimaði við að sjá hve hratt
hann sneri Fríðu í hringina, þegar
hann var í essinu sínu. Þau ferðuð-
ust heilmikið samar. innanlands og
utan, síðast fóru þau til Amsterdam
um liðna páska, því þá var Gunnar
svo frískur. Þetta voru allt ánægju-
legar ferðir og meðan Þorbjörg og
Magnús voru börn fóru þau nokkr-
um sinnum með þeim til sólarlanda
og urðu við það miklir mátar.
Þau stunduðu leikhús og óperu-
sýningar af miklum krafti á vet-
urna og á vorin tóku ýmsir tónleik-
ar við. Þau fóru á námskeið tengd
kennslunni bæði heima og erlendis,
því alltaf þurfti að víkka sjón-
deildarhringinn og kynna sér nýj-
ungar, nú síðast í tölvumálunum.
Ekki má láta hjá líða að minnast
á ólæknandi bílaáhuga Gunnars.
Við sögðum stundum að hann hefði
alveg örugglega lent á rangri hillu
í lífinu, því engum öðrum höfum
við kynnst sem hafði jafn mikla
unun af að sitja undir stýri og
hann. Hann taldi ekki eftir sér að
skutlast bæjarlejð ef maður þurfti
á því að halda. Á vorin var Gunnar
oft ekki fyrr hættur í kennslunni
en hann var búinn á ráða sig sem
bílstjóra á flutningabíl eða hjá
Strætó og tók sér þá stundum stutt
sumarfrí. Trúlega hefur honum
fundist þetta svo skemmtilegt að
aksturinn hefur komið í stað hvíld-
ar. Seinni hluta vetrar var hans
aðal „helgarhobbý“ aftur á móti
að fara á bílasýningarnar í bænum.
Fyrir kom að við fórum með honum
og þá kom hans eðlislæga ná-
kvæmni vel í ljós, þegar hann rakti
garnirnar úr sölumönnum um allar
breytingar frá fyrri árgerð. Stund-
um var hann búinn að lesa sig svo
vel til í bílablöðum að har.n vissi
miklu meira en viðmælandinn og
það fannst okkur virkilega skondið.
Gunnar var snyrtimenni og fór
mjög vel með bílinn sinn, alltaf
hreinn og stífbónaður. Blátt bann
var við því leggja frá sér dót inni
í bílnum, allt fór í hólfíð og skott-
ið. Við sögðum stundum við hann
í hálfkæringi að svona dellukarl
gæti sko ekki látið sjá sig á eldgam-
alli druslu. Þá hló hann sínum dil-
landi hlátri og sagðist nú bara vera
að bíða eftir næsta módeli. I vor
er leið, áður en Gunnar veiktist
alvarlega aftur hvíslaði hann því
að okkur að nú væri hann loksins
búinn að finna sinn draumabíl. Nú
átti greinilega að fara að gefa í
og njóta lífsins. Hann bað okkur
að þegja, Fríða vissi ekkert. Við
biðum spennt að heyra hvaða teg-
und hefði nú orðið fyrir valinu, viss-
um að valið var honum erfitt. Jú,
straumlínulagaður dökkblár Passat
skildi það verða með haustinu. Sá
draumur hans rættist því miður
ekki.
Nú þegar Gunnar vinur okkar
er horfinn eftir mjög erfíð veikindi
undanfarna þrjá mánuði, getum við
ekki annað en dáðst að því hve
hann mætti örlögum sínum af
miklu æðruleysi, hann kvartaði
aldrei og sagði alltaf að sér liði
bara vel. Fríða og börnin, tengda-
og barnabörnin stóðu sem klettar
við beð hans og reyndu að létta
honum róðurinn á alla lund. Að
öðrum ólöstuðum sýndi Einar vinur
hans alveg einstaka tryggð og hlýju
með því að vitja hans daglega allan
tímann. Við vitum að Gunnar var
þeim öllum innilega þakklátur.
Nú þegar jarðnesku ferðalagi
Gunnars er lokið, langar okkur
aðeins til að fletta upp í sjóði minn-
inganna. Við minnumst með mikilli
gleði allra yndislegu jóladagsboð-
anna hjá Gunnari og Fríðu á hlý-
lega heimilinu þeirra á Prestbakka,
þar sem við systurnar, svilamir,
bömin og barnabörnin erum öll
samankomin og snæðum heima-
reykt skagfirskt hangikjöt og
laufabrauð með öllu tilheyrandi.
Fjölskyldan stækkar með hveiju
ári og hávaðinn og hlátrasköllin
aukast. Allir eru að springa, en
alltaf eru boðnar fleiri góðgjörðir
því gestgjafarnir eru samstilltir um
að vilja hafa gesti sína glaða og
metta. Við förum ekki heim fyrr
en seint og um síðir.
Öll gamlárskvöldin í Grófarseli.
Gunnar og Fríða fara í messu í
Breiðholtskirkju og koma svo í
matinn ásamt fleirum úr fjölskyld-
unni. Allir setja upp skrautlega
hatta. Hófsmaðurinn Gunnar vill
frekar kók en léttvín, en blundar
samt ögn eftir matinn. Skaupið er
að bytja, við horfum öll á það og
hávaðinn í okkur er ærandi, en
Gunnar þarf aðeins að skreppa
heim á Prestbakka til að stilla
videotækið. Gunnar er ekki mikil
„tækjafrík“ og við stríðum honum
á því að hann þurfi að læra að stilla
á tíma. Síðar um kvöldið fer Gunn-
ar að vitja Einars vinar síns og
skólabróður, sem býr rétt hjá okk-
ur. Þetta er fastur vani hans á
gamlárskvöld, alveg eins og í fyrra
og hitteðfýrra og árið þar áður.
Dýrmætt að vera vanafastur eins
og Gunnar. Kemur aftur fyrir mið-
nætti, við syngjum saman „Nú árið
er liðið“ með útvarpinu og förum
svo öll út í nóttina, við systurnar
þijár ásamt dætrum okkar með
rauðu blysin á lofti, eins og í fyrra
og hittiðfyrra, og svilamir þrír með
raketturnar og bomburnar. Góðu
grannarnir okkar á línunni koma
líka út, kampavínið er opnað, Gunn-
ari finnst það alltof súrt, kókið er
miklu betra því hann er á bíl. Fjöl-
skylda og vinir faðmast og þakka
fyrir gamla árið. Við eigum fallega
mynd af Gunnari og Fríðu frá síð-
asta gamlárskvöldi, þau eru bæði
svo sérlega glöð. Myndin mun ætíð
geymast í dýrmætu minningabók-
inni okkar hjónanna.
Nú er leiðir skilja um sinn þökk-
um við hjónin Gunnari fyrir sam-
fylgdina og hvað hann var okkur
ávallt vinveittur. Við vitum að við
mælum fyrir munn allrar fjölskyld-
unnar er við þökkum fyrir það
hversu ágætlega hann reyndist
Fríðu og börnunum hennar öll þessi
ár. Við biðjum þann sem öllu ræður
að styrkja og styðja Fríðu okkar,
Ásthildi, Magnús, Þorbjörgu,
Hrafn, litlu afastelpurnar og strák-
ana, sem honum þótti svo vænt um,
tengdabörnin og alla aðra aðstand-
endur.
Við erum þess fullviss að nú er
ástvinur ykkar laus við allar þján-
ingar og svífur á bláa draumabíln-
um sínum inn í draumalandið, sem
bíður okkar allra að lokum. Hann
er ef til vill á ólöglegum hraða.
Minningin um sómadrenginn
Gunnar lifir í hjörtum okkar.
Kristin og Hjörtur.
Enn heggur tíminn í raðir okk-
ar, sem unnum í Hvalstöðinni fyrir
röskum þijátíu árum: Gunnar Eng-
ilbertsson hefur fellt skjöldinn.
Á plani stóð sókn framar vörn í
kappleik vinnunnar. Þar óx með
mönnum samkennd, sem síðan hef-
ur haldist og fátt á skyggt.
Flestir á Magnúsarvakt voru við
tvítugsaldurinn. Gunnar var ívið
eldri, þá orðinn kennari og lífs-
reyndur. Við, sem vorum yngri,
nutum þess í hollum ráðum og
þeirri skynsamlegu íhygli, er hon-
um var gefin. Gunnar var og jafn-
lyndur og glaðsinna og átti það
þel, sem laðaði menn að honum.
Síðast hittumst við fyrir rúmu
ári, þegar nokkrir hvalfélagar
deildu dagstund í Hvalfirði. Þar
fægðu menn á ný þann þráð, sem
lítt hefur máðst. Nú hefur dauðinn
á eina festu rist. En það er svo,
eftir öll þessi ár og þegar þetta er
skrifað, að mér þykir hvarf eitt til
þess, sem var: Þegar menn unnu
hlið við hlið, glöddust á stundum
og framtíðin var ótæmandi sjóður.
Gunnar Engilbertsson gekk sína
götu öðrum til góðs. Af þeim hans
góðu lífssporunum megi mildin
mjúk anda yfir sár og sorg ástvina
hans.
Ólafur Thóroddsen.
+
Ástkær maðurinn minn, faðir okkar, fósturfaðir,
tengdafaðir, bróðir og afi,
GUNNAR ÓLAF ENGILBERTSSON
kennari,
Prestbakka 1,
Reykjavík,
er lést á deild 11 -E Landspítalanum 28. ágúst,
verður jarðsunginn frá Breiðholtskirkju í dag,
miðvikudaginn 6. ágúst, kl. 15.00.
Þeim, sem vilja minnast hans, er bent á Krabbameinsfélagið eða
Landspítalann.
Arnfríður Helga Richardsdóttir,
Ásthiidur Erla Gunnarsdóttir, Skúli Skúlason,
Magnús Jón Engilbert Gunnarsson,
Hrafn Margeirsson, Hrafnhildur Brynjólfsdóttir,
Þorbjörg Margeirsdóttir, Guðmundur Þórður Guðmundss.,
systkini og barnabörn.
Ástkær eiginkona mín, móðir okkar og tengda-
móðir,
KETILRÍÐUR BJARNADÓTTIR,
Hraunbæ 158,
Reykjavík,
lést mánudaginn 4. ágúst.
Útförin verður auglýst síðar.
Eyjólfur Árnason,
Anna Eyjólfsdóttir, Ingvar Benediktsson,
Árni Eyjólfsson, Þórunn Sigurðardóttir,
Sigrún Eyjólfsdóttir, Henry Kronberg Nielsen,
Eyjólfur Eyjólfsson, Ásdis Hreinsdóttir,
Ragnheiður Eyjólfsdóttir, Hákon Magnússon.
Uppeldissystir okkar,
UNNUR JÓHANNESDÓTTIR
frá Efra Hofi,
Garði,
áður til heimilis,
á Austurgötu 6,
Hafnarfirði,
lést á Landspítalanum föstudaginn 1. i
Jarðarförin verður auglýst síðar.
Fyrir hönd aðstandenda,
Ellen Einarsdóttir, Júlíus Guðlaugsson.
t
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir og amma,
KATRÍN GlSLADÓTTIR,
lést á Sólvangi laugardaginn 2. ágúst sl.
Arndís Guðjónsdóttir, Jón Guðjónsson,
Magnús Guðjónsson, Marta Bjarnadóttir
og fjölskyldur.
+
Vinur minn og bróðir okkar,
STURLA JÓSEF BETÚELSSON,
Hátúni 6,
Reykjavík,
andaðist á krabbameinsdeild Landspítalans
mánudaginn 4. ágúst.
Róbert Ómarsson
og systkini hins látna.
+
Eiginkona mín, móðir, dóttir, tengdamóðir og
amma,
KRISTlN BJÖRK KRISTJÁNSDÓTTIR,
lést á Landspítalanum fimmtudaginn 31. júlí.
Fyrir hönd aðstandenda,
Sigurður Kristjánson.