Morgunblaðið - 08.10.1997, Qupperneq 30

MORGUNBLAÐIÐ
30 MIÐVIKUDAGUR 8. OKTÓBER 1997
f-----------------------------
MINNINGAR
LILJA
HALLDÓRSDÓTTIR
STEINSEN
+ Lilja Halldórs-
dóttir Steinsen
fæddist í Reykjavík
15. janúar 1923.
Hún lést á Héraðs-
sjúkrahúsinu á
Blönduósi 29. sept-
ember síðastliðinn
og fór útför hennar
fram frá Blöndu-
k óskirkju 4. október.
Elsku amma. Það
var erfitt að frétta að
nú værir þú farin frá
okkur, en það er samt
gott að vita að nú líður
þér vel og þarft ekki að þjást meir.
Helgina, sem ég sá þig síðast,
hrakaði þér mjög. Fyrst varst þú
hress og ég hélt að svona yrði það
alla helgina, en svo reyndist ekki
vera. Það var erfitt að fara suður
aftur, því ég vissi að þetta væri
sennilega síðasta skiptið, sem ég
væri hjá þér fyrir norðan.
Fyrir stuttu frétti ég svo að það
hefði gerst „kraftaverk“, eins og
j» Hanna frænka orðaði það, því þú
hresstist svo skyndilega og fórst
heim og hittir vini þína. En þegar
þér hrakaði aftur og öll börnin þín
fóru til þín, vissi ég að nú myndir
þú ekki fara heim aftur.
Það var alltaf svo gott að koma
norður til þín. Þú varst oft að prjóna
á barnabömin og barnabarnabörnin
og segja okkur frá hinum og þess-
um fyrir norðan. Þú vildir allt fyrir
okkur gera. Oft þegar ég kom norð-
ur, sýndir þú mér gamlar myndir
j^og fræddir mig um þær. Þegar við
vorum hjá þér, varst þú oftast nýbú-
in að baka, og það var mjög oft sem
einhver í húsinu kom til þín og þið
sátuð saman yfir kaffibolla og höfð-
uð alltaf eitthvað að segja.
Það verður skrýtið að fara norður
og geta ekki framar heimsótt þig,
amma mín. Ég vil þakka þér fyrir
allt og vonandi eigum við eftir að
hittast aftur á öðrum stað.
Hin langa þraut er liðin,
nú loksins hlaustu friðinn,
og allt er orðið rótt,
nú sæll er sigur unninn
og sólin björt upp runnin
á bak við dimma dauðans nótt.
0 • Fyrst sigur sá er fenginn,
fýrst sorgar þraut er gengin,
hvað getur grætt oss þá?
Oss þykir þungt að skilja,
en það er Guðs að vilja,
og gott er allt, sem Guði’ er frá.
(V. Briem.)
Steinunn Þórdís.
Elsku amma.
í fáum orðum langar mig að
minnast þín og þakka þér einu sinni
enn fyrir allt sem þú gafst mér og
mínum í gegn um tíðina.
Fyrstu sex árin af ævi minni
þjugguð þið afi heima á Haukagili
félagi við foreldra mína. Márgar
eru minningarnar frá þessum árum.
Fyrst koma upp í hugann stundirn-
ar þegar við systurnar sátum hjá
þér niðri í herbergi þar sem þú flett-
ir í myndaalbúmum og sagðir frá
atburðum frá því í „gamla daga“.
Það var nokkuð sama frá hveiju
þú sagðir, allar frásagnir urðu eins
'og lítil ævintýri í okkar eyrum.
Aftur og aftur báðum við þig að
segja okkur, einu sinni enn, frá
prakkarastrikum pabba og Sævars
og svo viðbrögðum afa við þeim.
Og alltaf hlógum við öll því þú sagð-
ir svo skemmtilega frá, t.d. þegar
pabbi og Sævar stóðu í rúmunum
sínum og kepptust um hvor gæti
pissað lengra út á gólfið, þar sem
þeir höfðu frá þér ströng fyrirmæli
um að halda sig inni í herbergi í
veikindunum og ekki láta sjá sig
frammi. Eða þegar „Gunna litla“
og Guðmundur voru í tilhugalífinu
og afa þótti kveðju-
kossinn vera fulllangur
úti á hlaði eftir ball,
svo honum þótti
ástæða til að sýna sig
á síðbrókinni úti á
tröppum um hánótt.
Margar fleiri voru sög-
urnar sem þú sagðir
með svo mikilli frá-
sagnarlist að ég fékk á
tilfinninguna að allt
hefði verið skemmti-
legt sem gerðist í
„gamla daga“.
Þegar þið afi fluttuð
svo niður á Blönduós
hættum við systkinin að geta sótt
til ykkar niður í kjallara, en fórum
þess í stað að hlakka til að fara í
kaffi á Blöndubyggðina, til ykkar
þegar farið var í kaupstaðarferð.
Það voru föstu punktarnir, eins
þegar ég flutti norður, þá var það
óbijótanleg regla að koma við hjá
ykkur bæði á suðurleið og eins á
leiðinni til baka.
Alltaf man ég eftir því þegar ég
kom fyrst með Valda og kynnti
hann fyrir ykkur. Þá spurði ég
hvernig ykkur litist á piltinn. Afí
var ekkert að skafa utan af því og
sagði á sinn rólega og yfirvegaða
hátt, að hann liti eflaust betur út
ef hann klippti hárið styttra, en þú
sagðir að hann réði því nú líkast
til sjálfur hvernig hann væri um
höfuðið. En þér að segja, amma
mín, þá held ég að þið hafið bæði
haft nokkuð til ykkar máls. Afi þó
ekki síður! Mér finnst ég sjái ykkur
bæði brosa núna.
Fyrir fimm árum fluttum við
Valdi heim á Haukagil og ljölgaði
þá samverustundunum. Það var
okkur ómetanlegt að hafa haft ykk-
ur svona nálægt og getað leitað til
ykkar. Símon og Kata eiga eftir
að sakna þín, ekki síður en afa, sem
dó fyrir tveimur árum. Við eigum
öll fjársjóð í minningunum um ykk-
ur.
Þú hefur nú fengið hvíldina eftir
að hafa þurft að kljást við erfiðan
sjúkdóm síðustu mánuðina.
Takk fyrir allt sem þú gafst mér
í gegnum árin, elsku amma.
Harpa.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
maigs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Elsku amma, þar sem ég sit hér
og hugsa til þín, taka tárin að
streyma. Það er sárt að hugsa til
þess að þú sért ekki lengur hér hjá
okkur, að eiga ekki eftir að hitta
þig þegar ég kem norður. Þegar
ég kom til þín á sjúkrahúsið um
miðjan september varst þú orðin
fárveik. Það voru erfið spor aftur
suður, því sjálfsagt vissum við báð-
ar að þetta var í síðasta sinn sem
við kvöddumst. Þú faðmaðir mig
og sagðir: „Við skulum segja að ég
verði hressari næst þegar þið kom-
ið.“ Og ég vona, elsku amma mín,
að þér líði miklu betur núna. Efst
í minningunni eru fjölskyldumótin
sem við héldum, þar sem við vorum
öll saman komin. Börn, tengdabörn,
barnabörn og barnabarnabörn -
stóri hópurinn þinn, sem þú varst
stolt af. Þar leið þér vel. Þannig
ætla ég að minnast þín, hressrar,
kátrar og fullrar af umhyggju.
Elsku amma mín, ég kveð þig nú
að sinni því við eigum eftir að hitt-
ast aftur annars staðar.
HRAFN
S VEINBJÖRNSSON
Elsku pabbi, Eggert, Gunna,
Gústý, Inga, Gréta og aðrir ástvin-
ir, megi góður guð styrkja okkur
öll á þessum erfiðu tímum. Blessuð
sé minning ömmu.
_Þín sonardóttir,
Ólafía L. Sævarsdóttir (Lóa).
Síðdegis mánudaginn 29. sept-
ember sl. gerði snarpan hríðarbyl
af norðvestri hér um Húnavatns-
þing er minnti afdráttarlaust á
komu hausts og vetrar. Laufblöðin
hrundu af tijánum og voru þar með
dæmd til þess að sameinast gróður-
moldinni með fyrirheitum um end-
urlífgun á næsta vori. Rétt í sama
mund háði Lilja Halldórsdóttir
Steinsen, um árabil húsfreyja á
Haukagili í Vatnsdal, lokabaráttu
við sjúkdóm þann, er um nokkurra
mánaða skeið hafði eytt kröftum
hennar. Sjálfri var henni ljóst að
hvetju fór og tók því með yfirveg-
aðri ró og æðruleysi. í samráði við
lækni sinn hafnaði hún tvísýnum
sjúkdómsaðgerðum og kaus að
taka örlögunum, þeim er verða
vildu og nú eru orðin. Við þann sem
þessi orð skrifa ræddi hún um að
hlutverki sínu væri lokið og mætti
hún vel við una. Lýsti þessi skoðun
lífsferli Lilju öllum að gera gott
úr hlutunum og vera sátt við sjálfa
sig og aðra. Orsakaði þetta að gott
var að vera í návist hennar. Henni
var tamara að afstýra vandamálum
en að skapa þau. Návist hennar
var bætandi hvar sem hún fór.
Hálf öld, fimmtíu ár, eru síðan
Lilja kom inn í vatnsdælskt sam-
félag, þá öllum ókunn í sveitinni.
Hafði hún, þá um vorið, ráðist sem
ráðskona til næsta nágranna míns
og frænda, Konráðs bónda á
Haukagili, er tekið hafði við búi
eftir lát föður síns og búið með
móður sinni um nokkur ár. Koma
Lilju að Haukagili markaði þátta-
skil í búskaparsögu Haukagils.
Móðursystir mín, Ágústína Gríms-
dóttir, hvarf á braut og lét völdin
í hendur ungu stúlkunnar sem var
raunar hárgreiðslumeistari að
mennt. Sem næsti nágranni var
ég nærri því daglegur gestur á
Haukagili og fylgdist því vel með
öllum háttum heimilisins. Mjög
tókst Lilju að halda öllum í föstu
formi og tileinka sér hefðir um-
hverfisins. Engin breyting varð á
er hún varð eiginkona Konráðs á
næsta ári og hlaut húsmóðurstöðu
í stað þess að vera ráðskona í
byijun dvalarinnar á Haukagili
sem urðu þrír áratugir eða þar til
sagan endurtók sig og ný kynslóð
tók við. Á dvalartíma Lilju á
Haukagili var vaxtar- og blóma-
skeið í sveitinni. Fjórar ungar kon-
ur höfðu komið til sögu á svipaðan
hátt og Lilja. Allar reynst með
farsælni, eignast stórar fjölskyldur
er gáfu fyrirheit um jákvæða
framvindu. Þá voru um 250 íbúar
í Áshreppi og vissulega blómlegt
samfélag.
Þau Haukagilshjón, Lilja og
Konráð, urðu um áratug seinni til
þess að flytja burt úr Vatnsdalnum
en við Saurbæjarhjónin. Hvor-
tveggju hlýddu kalli tímans að láta
afkomendum okkar í té hlutverk
það er við höfðum haft um áratuga-
skeið og haft náin kynni og sam-
starf. Hér á Blönduósi hélt samleið
okkar áfram þótt ekki yrði eins
samofin sem áður hafði verið. Hún
var þó alltaf góð. Konráð frændi
minn varð á undan konu sinni að
hverfa af sviðinu og nú er svo einn-
ig um Lilju.
Mjög þynnast nú raðir samferða-
fólksins í Vatnsdalnum og ljóst er
að maður er sjálfur sem farþegi á
ströndinni er bíður þess að vera
kvaddur til ferðar út í ómælið.
Mín síðustu orð verða að þessu
sinni að tjá Lilju á Haukagili þakk-
ir mínar, konu minnar og barna
okkar fyrir hin löngu og góðu
kynni.
Samúðarkveðjur eru fluttar
börnum þeirra Lilju og Konráðs,
tengdabörnum og öllum afkomend-
um.
Grímur Gíslason
frá Saurbæ.
+ Hrafn Svein-
björnsson fædd-
ist í Hleiðargarði í
Eyjafirði 12. maí
1928. Hann lést á
Landspítalanum
hinn 21. september
síðastliðinn og fór
útför hans fram frá
Akureyrarkirkju
29. september.
Hrafsi, eins og við
bræðurnir kölluðum
hann, var fæddur í
Hleiðargarði í Eyja-
fjarðarsveit, sonur
hjónanna Sigrúnar Jónsdóttur og
Sveinbjarnar Sigtryggssonar er síð-
ast bjuggu að Saurbæ í Eyjafirði,
því myndarbúi.
Hann var yngstur sex systkina
en Rósa var elst, síðan komu Her-
bert, Daníel, Sigtryggur, Guðrún
og Hrafsi. Rósa, Herbert og Daníel
eru látin.
Það mun hafa verið á árinu 1942
sem ungur glókollur, 14 ára gam-
all, framan úr Eyjafirði birtist á
heimili foreldra okkar bræðra,
Friðriku og Herberts, í Hafnar-
stræti 29 á Akureyri. Hann var
að hleypa heimdraganum í fyrsta
skipti ungur að árum, fullur sjálf-
strausts, gjörvilegur á velli og fríð-
ur sínum.
Hrafsi var kominn í bæinn, það
leyndi sér ekki, fullur af tápi og
fjöri og þetta var engin stutt kurt-
eisisheimsókn, hann var kominn til
að vera og nema bifvélavirkjun á
bifreiðaverkstæðinu Mjölni. Já, gló-
kollurinn ungi var kominn til að
takast á við lífið. Móðir okkar
bræðranna, Friðrika Hallgrímsdótt-
ir, bjó honum gott heimili, sem son-
ur hennar væri, og faðir okkar,
Herbert Sveinbjörnsson, studdi við
bakið á honum fyrstu árin í nám-
inu, enda hann í þá daga bílaspraut-
ari _á Mjölni.
Árin liðu og Hrafsi útskrifaðist
í bifvélavirkjun með miklum sóma
og var það mál manna er til þekktu
að þarna væri efnispiltur á ferð, sem
síðar kom á daginn því hann varð
einna færastur manna í sinni grein
er fram liðu stundir og vann við
bifvélavirkjun, fyrst á Mjölni og síð-
ar á Þórshamri í yfir 50 ár og lengst
af sem verkstjóri.
Árið 1949 steig
Hrafsi mikið gæfuspor
er hann kvæntist eftir-
lifandi eiginkonu sinni
Báru Jakobsdóttur Óls-
en, sem stóð við hlið
hans í blíðu og stríðu
allt til leiðarloka. Eign-
uðust þau hjónin níu
börn, átta dætur og
einn son, en eftirlifandi
eru átta börn því óskírð
Hrafnsdóttir dó stuttu
eftir fæðingu í ágúst
1947.
Sigrún, Guðbjörg,
Rósa, Arna, Edda,
Harpa, Þóra og sonurinn Hrafn,
átta mannvænleg börn, komust á
legg í faðmi ástsælla foreldra og
stóð Bára eins og klettur á mann-
mörgu heimili, sem einkenndist af
myndarskap atorkukonu. Hrafsi var
góður drengur, hógvær, æðrulaus
og hæglátur en stutt í brosið og
alltaf tilbúinn að rétta hjálparhönd,
enda ósjaldan að við bræðurnir leit-
uðum til hans með bíla okkar þegar
eitthvað var að og gengum þá ekki
bónleiðir til búðar. Hann var heiðar-
legur og hreinskiptinn og var ekki
með neina hleypidóma um einn eða
neinn heldur reyndi hann að gera
gott úr hlutunum og fórst það vel
úr hendi.
Í mannfagnaði var hann hrókur
alls fagnaðar, enda mikill söngmað-
ur og unnandi góðrar tónlistar og
söng með Karlakór Akureyrar í
mörg ár.
Hrafsi barðist æðrulaus og af
hetjuskap við illvígan sjúkdóm síð-
ustu mánuði, en varð að lúta í lægra
haldi í baráttunni við ofurmáttinn
þó svo að ekki væri hans lífsmynst-
ur að gefast upp.
Við bræður kveðjum þig, kæri
vinur og frændi, með söknuði, þökk-
um þér fyrir allt, einnig móðir okk-
ar Friðrika, og í sameiningu biðjum
við Guð almáttugan að gefa Báru,
börnunum og öðrum aðstandendum
styrk í þeirra sorg og söknuði yfir
missi mjög góðs drengs, sem fór
frá okkur öllum langt um aldur
fram.
Blessuð sé minning Hrafns
Sveinbjörnssonar.
Hjörleifur, Örn, Rafn,
Hjörtur og Sveinbjörn
Herbertssynir.
Afmælis- og
minningargreinar
MIKILL fjöldi minningargreina
birtist daglega í Morgunblaðinu.
Til leiðbeiningar fyrir greinahöf-
unda skal eftirfarandi tekið fram
um lengd greina, frágang og skila-
tíma:
Lengd greina
Um hvern einstakling birtist ein
uppistöðugrein af hæfilegri lengd
á útfarardegi, en aðrar minningar-
greinar um sama einstakling tak-
markast við eina örk, A-4, miðað
við meðallínubil og hæfilega línu-
lengd, - eða 2200 slög (um 25
dálksentimetrar í blaðinu). Tilvitn-
anir í sálma eða ljóð takmarkast
við eitt til þijú erindi.
Formáli
Æskilegt er að minningargrein-
um fylgi á sérblaði upplýsingar
um hvar og hvenær sá, sem fjallað
er um, er fæddur, hvar og hvenær
dáinn, um foreldra hans, systkini,
maka, og börn, skólagöngu og
störf og loks hvaðan útför hans
fer fram. Ætlast er til að þessar
upplýsingar komi aðeins fram í
formálanum, sem er feitletraður,
en ekki í greinunum sjálfum.
Undirskrift
Greinarhöfundar eru beðnir að
hafa skírnarnöfn sín en ekki stutt-
nefni undir greinunum.
Frágangur
og móttaka
Mikil áherzla er lögð á að hand-
rit séu vel frá gengin, vélrituð eða
tölvusett. Sé handrit tölvusett er
æskilegt að disklingur fylgi út-
prentuninni. Það eykur öryggi í
textamenferð og kemur í veg fyrir
tvíverknað. Þá er ennfremur
unnt að senda greinar í símbréfi
- 569 1115 - og í tölvupósti
(minning@mbl.is). Vinsamlegast
sendið greinina inni í bréfinu, ekki
sem viðhengi.
Skilafrestur
Eigi minningargrein að birtast
á útfarardegi (eða í sunnudags-
blaði ef útför er á mánudegi), er
skilafrestur sem hér segir: í
sunnudags- og þriðjudagsblað þarf
grein að berast fyrir hádegi á
föstudag. í miðvikudags-, fimmtu-
dags-, föstudags- og laugardags-
blað þarf greinin að berast fyrir
hádegi tveimur virkum dögum fyr-
ir birtingardag. Berist grein eftir
að skilafrestur er útrunninn eða
eftir að útför hefur farið fram, er
ekki unnt að lofa ákveðnum birt-
ingardegi.