Morgunblaðið - 10.10.1997, Side 36

36 FÖSTUDAGUR 10. OKTÓBER 1997
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
LARUS AGUST
LÁRUSSON
+ Lárus Ágúst
Lárusson sölu-
stjóri var fæddur
19. maí 1961. Hann
lést 2. október síð-
astliðinn. Foreldrar
hans eru Lárus Ó.
Þorvaldsson vél-
fræðingur, f. 15.6.
1926 í Reykjavík,
og Sveinbjörg Ei-
ríksdóttir húsmóð-
ir, f. 8.9. 1929 á
Eskifirði. Systur
Lárusar eru: 1) Ing-
unn, f. 30.12. 1949,
gift Loga Guðjóns-
syni. Þeirra börn eru Gylfi,
Oddný, og Óskar. 2) Sigríður
Ósk, gift Þorsteini
Alexanderssyni,
þeirra börn eru,
Björg, og Svein-
björn.
Lárus hóf sam-
búð 1979 með Val-
gerði Ragnarsdótt-
ur frá Bolungarvík,
f. 4.4. 1960, þeirra
synir eru 1) Eiríkur
Ingi, f. 13.10. 1980,
nemi í háriðn,
2) Jakob, f. 1.12
1988, 3) Andri Þór,
f. 9.11. 1995.
Utför Lárusar
fer fram frá Neskirkju í dag
og hefst athöfnin klukkan 15.
Ástkær pabbi minn og besti vinur
í sautján ár er dáinn. Farinn þangað
sem ég held að allir muni fara. Ég
nýt þeirra forréttinda að hafa þekkt
hann alla mína ævi og ég mun al-
dei gleyma þessum árum.
Ég er bitur yfir því að yngsti
bróðir minn mun ekki muna eftir
honum þegar hann eldist.
Allir sem þekktu pabba munu
segja SJó hann hafi verið góður og
skemmtilegur maður.
Ef ég verð jafn metnaðargjam
og hann, þá kvíði ég ekki framtíð-
inni og veit að við munum hittast
aftur.
Þinn sonur,
Eiríkur.
Það er þyngra en tárum taki að
setjast niður og skrifa minningar-
grein um mann sem grimmilega er
hrifin^brott í blóma lífsins. Það
hlýtur að vera eitthvað að í samfé-
lagi þar sem fyrirfinnast menn sem
eru tilbúnir að taka líf samborgara
sinna til að komast yfir fjármuni.
Lárus Ágúst, eða Lalli eins og
hann var alltaf kallaður, var yngsta
barn foreldra sinna og einkasonur.
Lalli ólst upp í Álfheimum og síðar
á Sogavegi í Reykjavík við mikið
ástríki foreidra sinna og systra.
Æskan leið og brátt tók skólaganga
við, þar kom snemma í ljós að Lalli
átti mjög auðvelt með nám og var
hann hvattur af kennurum sínum
til þess að nýta sér hæfileika sína
sérstaklega í íslensku og stærð-
fræði. Lalli hafði einstakt sjónminni
og njjnnist ég þess ekki að hann
hafi stafsett orð rangt en ég hafði
oft gaman af að láta hann glíma
við erfíð orð sem ég var að sýsla
með. Lalli kaus að fara ekki í lang-
skólanám þótt hann hefði góða
greind en hann lauk tveggja ára
námi af viðskiptabraut framhalds-
skóla og svo fór að verslun og við-
skipti urðu hans ævistarf. Lalli
starfaði lengst af sem sölumaður,
en mjög var sóst eftir honum tií
slíkra starfa. Síðastliðin 9 ár hafði
hann starfað sem sölustjóri hjá inn-
flutningsfyrirtækinu Ekrunni en þar
var hann mikils metinn starfsmaður
og unni hann starfí sínu og stóð vel
undir þeirri ábyrgð sem honum var
falin.__ija.lli var einmitt á heimleið
úr mót- töku sem fulltrúi fyrirtækis
síns kvöldið' sem honum var ráðinn
bani. Ungur hóf Lalli að iðka hand-
knattleik fyrst með Þrótti og síðar
með KR Hann stóð sig vel í hand-
knattleiknum eins og öðru sem hann
tók sér fyrir hendur. Sú ögun sem
íþróttamenn í hópíþróttum fá og sú
tillitssemi og vinátta sem myndast
við slíkar aðstæður reyndust Lalla
gott veganesti þegar hann síðar
varð forystumaður handknattleiks-
mála hjá KR. Handknattleiksdeild-
inni helgaði Lalli stóran hiuta frí-
tíma “.5ins og virtist hann vera allt
í öllu þar. Það eru ekki margir í dag
sem fórna sér af jafnmikilli ósér-
hlífni og Lalli gerði. Hann var for-
maður unglingaráðs, þjálfari,
stjórnarmaður og gekk í öll þau
verk sem þurfti að sinna. Þeir eru
margir unglingarnir í vesturbænum
sem minnast Lalla sem einstaks
þjálfara og vinar. Hann var alltaf
sanngjarn og vildi að unglingarnir
bæru virðingu hver fyrir öðrum og
að allir fengju tækifæri til að vera
með. Sérstaklega tók Lalli þá undir
sinn vemdarvæng sem áttu undir
högg að sækja. Lalli var það sem
kallað er góðmenni, ræðinn og alltaf
með spaugsyrði á vörum, en aldrei
minnist ég þess að spaugið væri á
annarra kostnað. Hann var vinmarg-
ur og hafði kynnst fjölda manna í
gegnum starf sitt sem og störf sín
í íþróttahreyfíngunni. Það var sama
hvar maður var á ferð með Lalla
hvort sem það var á íþróttakappleikj-
um eða öðrum mannamótum allir
þekktu Lalla og þurftu að spjalla við
hann. Þetta réðst vafalaust af því
að Lalli var glaðsinna og vel inni í
hinum ýmsu málum.
Árið 1979 kynntist Lalli lífsföru-
naut sínum Valgerði Ragnarsdóttur
og stofnuðu þau fljótlega heimili og
hafa lengst af búið í Vesturbænum.
Þau eignuðust þijá syni Eirík Inga,
Jakob og Andra Þór. Synirnir voru
sólargeislar í lífi Lalla og var hann
þeim góður vinur og fyrirmynd.
Þeir hafa erft hina góðu eiginleika
Lalla og íþróttaáhuga. Lalli var fjöl-
skyldu sinni góður heimilisfaðir auk
þess að vera foreldrum sínum stoð
og stytta. Hann reyndist þeim ein-
stakur sonur og bar þau á höndum
sér. Hann hafði það fyrir reglu að
hitta þau helst oft í viku og taldi
ekki eftir sér hin ýmsu viðvik. Það
virtist allt svo lítið mál hjá Lalla
hvort sem það var að kaupa íbúð,
bíl eða bara að mála. Alltaf var
hann boðinn og búinn til þess að
hjálpa og gefa ráð.
Það er skrýtin tilfinning að standa
yfir moldum ungs manns sem var
svo hrekklaus og vildi öllum vel.
Hann hafði svo mikið að gefa og
átti svo mikið eftir ógert.
Elsku Vala, Eiríkur, Jakob og
Andri Már. Guð gefi ykkur styrk í
ykkar miklu sorg. Þið standið ekki
ein og saman varðveitum við minn-
ingar um góðan dreng.
Þorsteinn.
Þegar mér barst til eyma sl.
föstudag að hann Lárus hefði verið
fórnarlambið í harmleiknum í Heið-
mörkinni setti mig hljóðan. Ég
marghváði og vildi ekki skilja. Síðan
helltist yfir mig mikil sorg og síðan
gríðarleg reiði. Enn einu sinni sann-
aðist að enginn ræður sínum nætur-
stað. í gegnum barna- og unglinga-
starfið í handknattleiksdeild KR
kynntist ég Lárusi fyrir allmörgum
árum. Það var einstaklega gott að
vinna með honum. Hann var alltaf
boðinn og búinn til að taka að sér
erfiðustu verkefnin og axla mikla
ábyrgð. Ekkert óx honum í augum.
Lárus hafði einstakt lag á ungling-
unum sem hann þjálfaði; var félagi
þeirra og leiðbeinandi í senn. Marg-
ur unglingurinn tók Lárus sér til
fyrirmyndar enda var Lárus óspar
á að leggja þeim lífsreglurnar.
Vandfundinn er sá maður sem slík
áhrif hefur á böm og unglinga.
Það eru margar fjölskyldurnar í
Vesturbænum sem eru sem flakandi
sár eftir lát Lárusar. Ótal margir
eiga erfítt með að festa svefn og
vakna upp af minnsta tilefni. Mikið
óöryggi hefur gripið um sig. Enginn
skilur af hveiju góður vinur þeirra
þurfti að láta lífið svona ungur, frá
öllu sem var honum kærast og skilja
eftir sig svo mikið skarð að ekki
verður uppfyllt.
Ég votta fjölskyldu hans allri
mína dýpstu samúð, einkum eigin-
konunni og börnunum. Þau eiga um
sárast að binda að missa kæran
föður. Þau geta seinna meir huggað
sig við það að þetta er leiðin okkar
allra og minningin um góðan föður,
mikinn unglingaleiðtoga og góðan
dreng mun alltaf lifa. Þá vil ég votta
fjölskyldu ólánsmannanna samúð
mína. Hún hlýtur að standa ráð-
þrota ekki síður en við hin.
Ég bið góðan Guð að vera með
þeim öllum.
Heimir L. Fjeldsted.
Fréttin um lát Lárusar kom eins
og köld vatnsgusa framan í mig þar
sem ég var staddur erlendis í síð-
ustu viku.
Fram streymdu ótal minningar-
brot, fyrst á ruglingslegan hátt, síð-
an tóku minningarnar á sig heil-
steyptari mynd. Ef ég ætti að lýsa
Lárusi með einu orði dettur mér
fyrst í hug „eðalmaður". Lárus hafði
þá ótal mannkosti sem prýða mega
alla sem vinna að æskulýðsmálum.
Við unnum saman hjá. handknatt-
leiksdeild KR um árabil. Lárus var
alltaf sá sem mátti treysta, allt sem
hann sagði og tók að sér stóð eins
og stafur á bók. Það er unun að
vinna með slíkum manni. Lárus var
ákveðinn í fasi sem einkenndist af
greind, jákvæðni og glettni. Hann
var hrókur alls fagnaðar hvar sem
hann kom og betri félaga var vart
hægt að hugsa sér.
Það eru ekki bara við í KR sem
höfum misst mikið. Mestur er miss-
ir barnanna hans og konunnar. Þeim
sendi ég mínar bestu samúðarkveðj-
ur og vil fullvissa þau um að minn-
ing um góðan dreng sem Lárus
gleymist aldrei.
Jónas Már Fjeldsted.
Reiðin ólgar, sorgin svíður og
söknuður er sár. Þegar mesta áfall-
ið hefur liðið hjá lifir eftir myndin
af fallegum dreng með strákslegt
bros og prakkaralegan hlátur. Þann-
ig munum við alltaf geyma hann í
huga og hjarta.
I tíu ár var Lárus stór hluti af
fyrirtæki foreldra okkar. Hann svar-
aði símanum þegar við hringdum,
hann brosti við okkur og gantaðist
þegar við komum í heimsókn og
hann var þolinmóður og hjálpsamur
þegar systurnar mættu til starfa.
Þrátt fyrir mismikinn aldursmun
áttum við allar samleið með honum.
Þær voru ófáar stundirnar sem set-
ið var og spjallað í skotinu hans
Lárusar. Allt var rætt. Nýju eldhús-
flísamar hennar Völu, bíll mánaðar-
ins eða heitasta slúðrið. Strákamál
systranna voru alltaf vinsælt um-
ræðuefni. Hann var snillingur í
stríðni, náði auðveldlega að valda
titringi en fór aldrei yfir strikið.
Hann vakti með okkur hlátur og
hann fyllti okkur gleði. Er nokkur
furða að okkur hafi þótt vænt um
hann?
Vala, Eiríkur, Jakob og Andri.
Þjáning okkar er aðeins brot af þján-
ingu ykkar, en sorg ykkar býr í
sorg okkar.
Brynhildur, Hildigunnur
og Harpa Georgsdætur.
„Hann Lárus frændi þinn er dá-
inn.“ Þessi harmatíðindi flutti hann
Hörður móðurbróðir minn og Lárus-
ar heitins mér snemma á föstudags-
morgni. Nú viku síðar kveðjum við
Lárus, nokkuð sem engan hafði órað
fyrir fyrir rúmri viku. Þvílík tíðinai,
þvílík sorg.
Ótal hugsanir fljúga í gegnum
hugann, hvernig getur svona gerst
í því litla samfélagi sem við byggj-
um, svo fá? Hvernig komast nán-
ustu ættingjar í gegnum svona
voðaatburð? Hvernig eiga ungir og
óharðnaðir drengir að skilja að
svona geti komið fyrir pabba þeirra
- að hann sé fyrirvaralaust horfinn
af sjónarsviðinu fyrir fullt og allt?
Ótal spurningar vakna, fátt er um
svör.
Hugurinn reikar tilbaka. Við Ei-
ríkur bróðir minn fluttumst til lands-
ins, 7 og 5 ára gömul, í janúar 1957
með foreldrum okkar frá Svíþjóð -
þá þekktum við engan á þessu kalda
landi. Einn fyrsti ættinginn sem við
hittum var Sveina móðursystir okk-
ar, sem tók okkur opnum örmum,
þar var alltaf gott og gaman að
koma, hvort sem var í afmæli eða
bara í heimsókn - og þær voru
ekki fáar. Svo ekki sé talað um að
fá að gista í svefnstólnum í borðstof-
unni á Hjarðarhaganum sem átti
engan sinn líkan. Þar var Inga
frænka, sem var aðeins nokkrum
dögum eldri en ég, svo kom Sigga
frænka, ári áður en tvíburasystur
mínar, Inga og Magga fæddust -
og svo nokkrum árum síðar hann
Lalli litli, fjórum árum áður en Tóta
litla systir mín fæddist. Svona fóru
þær systurnar í gegnum þetta sam-
an - og alltaf var náið samband á
milli og grannt fylgst með öllu sem
gerðist á bæjunum.
Lalli var sólargeisli, með falleg
vatnsblá augu, sem eru svo einkenn-
andi fyrir þessa ætt - og stríðnis-
blikið í augunum eins og hjá móður-
bræðrum sínum og Eiríki bróður
mínum.
Heimsóknum og boðum fækkaði
eftir því sem fjölskyldurnar stækk-
uðu, það komu tengdabörn, svo
komu barnaböm - fjölskyldurnar
urðu of umfangsmiklar til að haldin
væru jólaboð fyrir alla, eins og gert
var í gamla daga. En áfram var
fylgst með öllu sem tíðindum sætti.
T.d. því hvað hann Lalli eignaðist
undurfallega og ljúfa konu - hana
Völu - og hvað frumburðurinn
þeirra var fallegt barn, með þessi
stóm bláu augu. Síðan leið tíminn,
annar drengur bættist í hópinn hjá
Völu og Lalla. Við sáumst í einstaka
afmæli og sem betur fer - í sundi.
Þar var Lalli með drengina sína, svo
myndarlega - og greinilega svo
góður og natinn pabbi. Vala og
Lalli eignuðust þriðja drenginn, þau
keyptu sér fallegt hús, - framtíðin
blasti við.
Þá kemur þessi voðafrétt. Orð fá
ekki tjáð það sem hugurinn vildi
segja. Eftir stöndum við ráðþrota,
magnvana og svo örsmá. Allt það
sem við megnum að gera viljum við
gera, en hvað getum við gert þegar
svona voðaatburður skekur lífíð?
Elsku Sveina og Lárus, Vala og
synir, Inga, Sigga og fjölskyldur.
Hugur okkar er hjá ykkur öllum.
Við skulum vera minnug þess að
„orðstír deyr aldregi hveim er sér
góðan getur“ (Hávamál; 76). Það
er von mín að minningin um góðan
eiginmann, föður, son, bróður,
tengdabróður og frænda hjálpi ykk-
ur að takast á við þessa miklu sorg.
Megi góður Guð og minningin um
góðan dreng styrkja ykkur nú og
um alla framtíð.
Sigríður Jónsdóttir.
Elsku Lalii.
Þakka þér fyrir þann tíma sem
þú varst hjá okkur. Þú varst góður
maður og vildir öllum vel. Þú varst
góður við strákana þína, bæði pabbi
og vinur.
Ég minnist góðu stundanna með
þér, sérstaklega þegar öll fjölskyld-
an kom saman. Þá varst það þú sem
alltaf kunnir marga brandara og
sagðir eitthvað fyndið. Það var allt-
af gaman að koma í heimsókn til
ykkar. Þú varst alltaf brosandi og
þannig mun ég minnast þín.
Björg.
Á þessum erfíðu tímum renna í
gegnum huga minn ailar góðu
stundirnar okkar saman. Að eiga
góðan að er mesta gæfa sérhvers
manns.
Þú varst alltaf svo góður við alla
í kringum þig. Það var unun að sjá
hvað þú barst mikla umhyggju fyrir
fjölskyldunni þinni. Vala og strák-
arnir missa mikið. Þó að mikið af
frítíma þínum færi í að þjálfa eða
vinna fyrir KR voru strákarnir þínir
alltaf númer eitt. Þú komst alltaf
heim í hádegismat og fór þá megn-
ið af þeim tíma í að leika við strák-
ana. Var þá gjarnan hlaupið um
allt hús á eftir bolta. Að fara með
fjölskylduna í útilegur og veiðitúra
var þitt líf og yndi.
Þegar við komum saman í fjöl-
skylduboðum varstu alltaf hrókur
alls fagnaðar, hafðir svo skemmti-
legan húmor.
Þú varst átrúnaðargoð hjá syni
mínum, Svenna, vaktir áhuga hans
á handbolta og þjálfaðir hann um
tíma.
Takk, Lalli minn, hvað þú varst
alltaf góður við mömmu og pabba.
Elsku Vala, Eiríkur, Jakob og
Andri, ég bið Guð að styrkja ykkur.
Minningin um góðan dreng mun lifa
að eilífu.
Sigríður Osk.
Þegar Lárus hélt af stað úr vinn-
unni hinn örlagaríka miðvikudag í
fyrri viku lá vel á honum að vanda.
Jafnvel venju fremur vel því fram-
undan var skemmtilegt kvöld.
Margréttuð veisla, sem útskriftar-
nemar í matreiðslu við Hótel- og
veitingaskólann í Kópavogi efná til
einu sinni á ári, í æfingaskyni. Full-
trúum fyrirtækja, sem hafa aðstoð-
að þá eða styrkt með einhveijum
hætti, er gjarna boðið og þangað
var ferð Lárusar heitið. Það lá í
loftinu eftirvænting og tilhlökkun.
„Mundu eftir borðsiðunum," kall-
aði ég á eftir honum. Og Lárus svar-
aði að bragði, léttur og snöggur upp
á lagið eins og alltaf. „Nú verður
sko tekið á því.“ Hver hefði getað
trúað því að þetta yrðu síðustu orð-
in sem fóru á milli okkar. Að ég sæi
hann aldrei eftir þetta. Að þessi
glaðværi og ljúfi drengur yrði allur
áður en nýr dagur rynni.
Hvernig má slíkt gerast? Hver
vefur slíka örlagaþræði? Hvernig
getur okkar fámenna og góða land
alið fólk, sem veldur slíkum voða-
verkum?
Spurningarnar eru margar en
svörin, eins og stundum áður, fá-
tækleg og vandfundin. Aðeins sorg-
in og söknuðurinn eru vís. Sár og
áþreifanleg. Næstum yfírþyrmandi.
Lárus var sölustjóri fyrirtækisins
frá stofnun þess. Betri maður trúi
ég að sé vandfundinn. Hann var
einstaklega ljúfur og þægilegur í
öllu samstarfi. Hafði til að bera þá
ábyrgðartilfinningu, bæði gagnvart
fyrirtækinu en ekki síður viðskipta-
mönnum þess, sem úrslitum ræður
og öllu skiptir. Var úrræðagóður og
hugmyndaríkur en umfram allt já-
kvæður og glaðvær. Afbragðs
starfsmaður en ekki síður afbragðs
félagi. Ég veit vart um nokkurn
mann sem Lárus ekki lynti við.
Það var dæmigert um Lárus að
þótt hann væri eindreginn KR-ingur
og skeleggur talsmaður „sinna
manna“ þá varð hann aldrei neinn
eintijáningur í þeim efnum frekar
en öðru. Lét önnur íþróttafélög njóta
fyllsta sannmælis og gladdist með
þeim er vel gekk. Hann hafði þenn-
an víða sjóndeildarhring, sem hvergi
nærri öllum er gefinn, og yndislega
ríka réttlætiskennd.
Með tímanum, þegar skýin hafa
aftur greiðst af himni og sárasti
sviðinn er liðinn hjá, munum við sem
vorum svo lánsöm að starfa með
Lárusi og aðrir þeir sem þekktu
hann, eiga dýrmæta endurminningu
um góðan félaga og góðan dreng.
í því er þó einhver huggun fólgin.
Við, starfsfólk Ekrunnar, sendum
Völu og drengjunum, foreldrum og
öllum aðstandendum Lárusar okkar
innilegustu samúðarkveðjur og biðj-
um þau að minnast þess að:
Þó að élin þétt og köld,
þyngi loft svo syrtir.
Aftur morgunn eftir kvöld,
eldar nýr og birtir.
(G.H.T.)
Georg H. Tryggvason.
Jæja, hvort viltu heyra góðu eða
slæmu fréttirnar fyrst? Eg sagði
Lalla að velja og svo kom fréttin
eða skilaboðin og ég svaraði að
bragði, hveijar eru þá góðu fréttirn-
ar? Nú, þetta voru þær góðu, en
svona án gríns, Óli, þá reddum við