Morgunblaðið - 11.12.1997, Blaðsíða 48

o *
• 48 FIMMTUDAGUR11. DESEMBER 1997 MORGUNBLAÐIÐ
FRÉTTIR
SIGRÍÐUR
ÁRNADÓTTIR
+ Sigríður Árna-
dóttir fæddist í
Winnipeg í Kanada
25. júní 1975. Hún
lést á heimili sínu á
Sæbraut 2, Seltjarn-
arnesi, 4. desember
síðastliðinn. For-
eldrar hennar eru
Árni Hjartarson frá
Tjörn í Svarfaðar-
dal, jarðfræðingur í
Reykjavík, og Hall-
gerður Gísladóttir
frá Seldal í Norð-
firði, safnvörður við
Þjóðminjasafn Is-
lands. Bræður: Guðlaugur Jón
Árnason, nemi í
MH, og Eldjárn
Árnason, nemi í
Hagaskóla.
Sigríður útskrif-
aðist frá Öskjuhlíð-
arskóla vorið 1993
og starfaði hjá Iðju-
bergi, vernduðum
vinnustað í Gerðu-
bergi 1, Reykjavík.
Utför Sigríðar fer
fram frá Fossvogs-
kirkju í dag og
hefst athöfnin
klukkan 13.30.
Jarðsett verður í
Gufuneskirkjugarði.
„Við erum hér ávallt til að bjóða
velkomin þau ykkar sem fara yfir.
Yfirgefið því líkama ykkar útréttum
höndum til að taka við faðmlaginu.
Dauðinn er ekki annað en áfangi,
tími lausnar" (Ur bók Emmanúels).
Hversu gott væri það ekki ef við
gætum í lífinu tileinkað okkur þenn-
an hugsunarhátt, í stað þess að
sporna á móti dauðanum sem er eðli-
legasti þáttur lífsins og sá eini sem
M við vitum að við eigum vísan. Samt
verður það alltaf svo að mannlegi
hlutinn af okkur vill halda í það sem
hann þekkir og er ekki ginnkeyptur
fyrir umróti og breytingum. Þannig
var það einnig með mig er ég heyrði
um sviplegt fráfall Siggu að það kom
yfír mig eins og reiðarslag.
Margt hefur bærst innra með mér
síðan og finn ég mig knúna til að
skrifa nokkur fátækleg orð.
Hún Sigga frænka mín er einstök í
mínum huga. Vegna þess að ég bjó
meira og minna á heimili hennar hjá
*• Höllu og Árna í 7 ár tengdist ég
henni sterkum böndum. Seinna, eftir
að ég flutti burt frá Reykjavík, hitt-
umst við sjaldnar, en böndin slitnuðu
aldrei og munu aldrei slitna.
Sigga átti við fötlun að stríða. Hún
var þroskaheft og einhverf, gullfal-
leg og bar þess lítil merki í útliti og
varð grandalausu fólki stundum
hverft við sem ekki þekktu hana
þegar hún byrjaði að tjá sig á sinn
einlæga hátt. Hárfínn húmor ein-
kenndi Siggu og var hún stundum
ögrandi og fannst gaman að fara að-
eins yfir mörkin. I því var fólgin viss
spenna. Eins og fylgir oft einhverf-
unni endurtók hún sömu setningam-
ar og spurði sömu spuminganna
margoft. Skiptist þá stundum á tíma-
bilum að ný áhugaefni komu inn í
stað þeirra gömlu. Stundum talaði
hún um hluti sem enginn skildi. Eitt-
hvað sem hún kallaði Málningurinn
hrelldi hana og minntist hún á Máln-
inginn í mörg ár, en aldrei fengum
við almennilega botn í hver þessi
óvættur var. Bíbína, mörgæsin henn-
ar, kemur upp í hugann, ekki fyrir að
nein saga tengist henni, heldur fyrir
að ég sé hana fyrir mér með mör-
gæsina undir hendinni, eða í fanginu
talandi við hana. Eftir að ég fluttist
að Seldal í Norðfirði, þá kom Sigga
stundum í heimsókn og kunni vel við
sig í sveitinni. Oft var þá lesin sagan
um Litlu Ljót sem hún hafði sérstakt
dálæti á. Fannst mér að hún fyndi í
henni samsvörun við sjálfa sig, ekki
hvað varðaði útlitið, heldur það að
hún féll ekki inn í samfélagið. En allt
hafði það góðan endi. Stundum gat
hún verið tímunum saman í fjósinu,
náð í heytuggu og gefið einhverri
kúnni. Setið svo og horft á kúna
tyggja af þvílíkri hrifningu að það
var líkt og hún væri að framkvæma
galdur. Oft sá hún eitthvað stórkost-
legt í hlutum sem okkur hinum þóttu
hversdagslegir. Sigga var afskaplega
næm á fólk og fann inn á líðan og til-
finningar þeirra sem hún var í kring-
um. Og hvatskeytin gat hún verið í
svörum og lét ekkert leika á sig.
Vegna einhverfunnar var hún ekki
mikið fyrir snertingu og þurfti þá
helst að ráða ferðinni sjálf. En hún
prófaði fólk á aðra vegu og lagði
4
+
Ástkær eiginkona mín, móðir okkar, tengda-
móðir og amma,
EYRÚN GÍSLADÓTTIR
hjúkrunarkona,
Byggðarenda 19,
Reykjavík,
lést á Sjúkrahúsi Reykjavíkur þriðjudaginn
2. desember sl.
Útför hennar hefur farið fram í kyrrþey að ósk hinnar látnu.
Árni Sigurðsson,
Amór Árnason, Ásta Rögnvaldsdóttir,
Hildur Árnadóttir, Pétur Böðvarsson,
og barnabörn.
4
*r
+
Elskulegur eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir, afi og langafi,
EINAR KJARTANSSON,
dvalarheimilinu Höfða,
Akranesi,
sem andaðist á heimili sínu fimmtudaginn
4. desember, verður jarðsunginn frá Akra-
neskirkju í dag, fimmtudaginn 11. desem-
ber, kl. 14.00.
Þórdís Baldvinsdóttir,
Sonja Hulda Einarsdóttir, Gísli Bjarnason,
Brynja Einarsdóttir, Örnólfur Þorleifsson,
Fanney Lára Einarsdóttir,
Sólveig Einarsdóttir, Kjartan Rafnsson,
Jakob Þór Einarsson, Valgerður Janusdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
gjarnan fyrir það ýmsar spurningar.
Oft var hún búin að spyrja mig hvort
ég færi að gráta ef hún dæi? Já
Sigga, svo sannarlega fór ég að gráta
og enn græt ég þar sem ég skrifa
þessar línur.
Ég tel að Sigga hafi unnið hug og
hjarta flestra sem hún átti samleið
með á þessari stuttu lífsleið og til
marks um það er að það fólk sem
vann með hana tók oftast við hana
ástfóstri. Ég fékk bæði bréf og
teikningu frá henni á árinu, en síð-
ustu orðin hennar við mig voru á að-
fangadagskvöld fyrir ári. Hún talaði
þá símleiðis og spurði sínum hvella
rómi: Stebba; hvenær má ég heim-
sækja þig í Ástralíu? Ég veit að nú
þegar Sigga er laus úr viðjum efnis-
líkamans verður henni ekki skota-
skuld úr því að bregða sér bæjarleið
og líta inn til mín.
Það þýðir lítið að velta fyrir sér
óréttlæti dauðans. Margir eru kall-
aðir burtu ungir, þannig hefur það
alltaf verið. Ég trúi því fastlega að
þeirra tími sé útrunninn, hversu
erfitt sem það er að kyngja því fyrir
okkur sem eftir sitjum. Eftir er
tómarúm sem okkur ber að fylla, því
engu verður um breytt. Á þeim tíma-
mótum er vert að velta því fyrir sér
hvaða áhrif við höfum hvert á annars
líf. Af umgengni við annað fólk lær-
um við og tökum framfórum. Ekki er
ég í nokkrum vafa um að Sigga hefur
verið góður kennari allra þehTa er
urðu á leið hennar. Einlægni hennar,
húmor og góðmennska hafa vafa-
laust víkkað sjóndeildarhring
mai-gra og kennt þeim að líta á fatl-
aða einstaklinga frá skilningsríkara
sjónarmiði, því oft er skorinn
skammtur í þeim efnum.
Það leyfi ég mér að efast um að
Sigga hafí getað átt betri fjölskyldu.
Því varð ég sjálf vitni að þau ár sem
ég dvaldi hjá þeim. Aldrei heyrði ég
neinn mögla yfir því aukna álagi sem
fylgir því að ala upp fatlað barn. Þol-
inmæði og umburðarlyndi voru ein-
kennandi fyrir heimilislífið. Seinna
eignaðist Sigga heimili á sambýlinu
að Sæbraut 2 á Seltjarnarnesi, þar
sem hún dvaldi síðustu árin virka
daga, en fór heim um helgar. Þar
leið henni vel og vil ég koma á fram-
færi til starfsfólksins þar bæði þakk-
læti og samúðarkveðjum.
Fyrir nokkrum árum orti ég ljóð
sem ég tileinkaði Siggu. Það hefur
birst áður á prenti, en ég læt það
vera mína hinstu kveðju. Um leið
þakka ég henni fyrir ómetanlegar
stundir og þau forréttindi að hafa átt
með henni samleið. Hennar verður
sárt saknað.
Elsku Halla, Árni, Eldjám og
Gulli. Við vitum að sorg ykkar er
mikil og biðjum allar góðar vættir að
styrkja ykkur í því að takast á við líf-
ið án Siggu. Það verður hægara sagt
en gert.
Gegnum örfína strengina
smýgur röddin
hljóð
hávær
ofsafengin
blíð
nær ekki eyrum kórsins
er syngur allar raddir
fyrir hina útvöldu
þey
léttur strengjaslátturinn
laðar fram tóninn
fíngerðan
seiðandi
jafnvel maríuerlan staldrar við
og tindrandi augu
hennar
breytast í Ijóð.
Stefanía Gísladóttir.
Elsku Sigga mín. Þú varst ekki
nema nokkurra mánaða þegar ég
kynntist þér fyrst. Það var veturinn
1976. Þú varst einstaklega fallegt
barn, glókollur með dimmblá augu
og bjart yfirbragð. Þá strax hittirðu
mann beint í hjartastað.
Þú bjóst ásamt foreldrum þínum í
kommúnu, eins og það hét þá, í
Skólastræti. Þar var oft glatt á hjalla
og mikið sungið og hlegið. Enginn
kunni önnur eins ógrynni af kvæðum
og ljóðum og móðir þín. Hún gat leitt
söng tímunum saman án þess að
stoppa og pabbi þinn spilaði undir á
gítarinn. Þó það hafi aldrei átt fyrir
þér að liggja að syngja vona ég að þú
hafir notið þess í uppvextinum að
hlusta á allt þetta þróttmikla fólk
sem stendur að þér syngja og gleðj-
ast við ólíklegustu tækifæri. Þú áttir
foreldra sem elskuðu þig og báru á
höndum sér. Fáir foreldrar eru jafn-
ríkir og þeir að eiga skráð lífshlaup
barnsins síns, nánast frá degi til
dags til hinstu hvíldar. Þau héldu
dagbók um þig og bækurnar fylla nú
tugi þar sem skráð er nákvæmlega
hvað þú gerðir, viðbrögð þín, gleði
og sorg, jafnvel sársauki því auðvitað
skynjaðir þú stundum að þú bast
ekki bagga þína sömu hnútum og
samferðamennimir.
Þú hafðir mikla útgeislun og
sterka nærveru. Þú lést engan
ósnortinn sem kynntist þér. Ég sé
þig fyrir mér háa og glæsilega,
aldrei fallegri með þessi dimmbláu
augu, ofurlítið fjarlæg og stundum
brá fyrir í þeim örvæntingarglampa.
Eðlilega, því þú vildir tjá mildu
meira en umhverfið var fært um að
skilja. En alltaf skynjaði maður
þessa miklu hlýju og gleði frá þér.
Þú varst ein af þessum góðu,
hrekklausu manneslqum sem auðg-
aðir allt í kringum þig og öllum þótti
vænt um. Mér hlýnaði alltaf um
hjartarætur þegar við hittumst yfir
því hvað mannlífið getur verið yndis-
legt og fjölbreytilegt. Þakka þér fyr-
ir að hafa verið til. Þín verður sár-
lega saknað af öllum sem þig þekktu.
Foreldrum þínum og bræðrum votta
ég mína dýpstu samúð.
Kristín Jónsdóttir.
„Hún Sigga á Sæbraut er dáin.“
Þessi orð hljóma enn og erfitt að
hugsa eins mikinn lífskraft sem í
henni bjó slökktan í einni svipan eins
og á kertaljós sé blásið. Seint verður
fyllt það skarð sem höggvið er í þann
hóp er hún tilheyrði. Og tileinkum
við henni þetta ljóð.
Snert hörpu mína himinboma dís,
svo hlusti englar Guðs í Paradís.
Við götu mina fann ég fjalarstúf
og festi á hann streng og rauðan skúf.
Þeir geta sumir synt á læk og tjöm,
og sumir verða alltaf h'til böm.
En sólin gyllir sund og bláan Qörð
og sameinar með töfrum loft og jörð.
Eg heyri í fjarska villtan vængjaþyt.
Um varpann leikur draumsins perluglit.
Snert hörpu mína himinboma dís,
og hlustið, englar Guðs í Paradís.
(Davíð Stefánsson.)
Margar góðar minningar eigum
við um þig Sigga, ekki síst þær sem
tengjast Frakklandsferðinni sem
farin var fyrir tveimur árum á
vegum heimÚa einhverfra, þar varst
þú dansandi kát eins og vanalega.
Þér fannst allt svo flott og
skemmtilegt og dugleg varstu að
tala allskonar útlensku. Þar töluðum
við sko ekki um Ársel og ekki um
Þróttheima. Nei, þar töluðum við um
ströndina, kaffihúsin og auðvitað um
diskótekið Díabolic, sem var
æðislegt. Og æ síðan var spurningin
þessi „Hvenær eigum við að fara
aftur til Frakklands?"
Við viljum líka þakka þér Sigga
fyrir alla hressilegu saumaklúbbana,
samverustundirnar á sumrin í Botni
í Eyjarfirði og yfirleitt að fá að
kynnast þér. Þín verður lengi minnst
og sárt saknað.
Við sendum fjölskyldu og öðrum
aðstandendum Siggu, einnig Braga,
Palla, Lindu Rós og starfsfólkinu á
Sæbraut 2, okkar dýpstu
samúðarkveðjur.
Heimilismenn og starfsfólk
Hólabergi 76.
Þakka þér fyrir, Sigga, að fá að
kynnast þér. Þú varst blómið á
Sæbraut, fylltir húsið lífi og
persónuleika. Það er ógleymanlegt
hvað þú varst fljót að vinna þig inn í
hjörtu þeirra sem þú hittir, þó ekki
væri nema einu sinni. Nú ert þú
farin að kynnast mörgu af nýju fólki
sem verður ánægt að fá þig til sín.
Þú hleypir eflaust miklu lífi á þann
stað sem þú ert núna og örugglega
fínnst fleirum hákarl góður þar
heldur en hér. Takk, Sigga, fyrir
þann stutta en ánægjulega tíma sem
við höfum átt saman, og vonandi
hittumst við aftur.
Okkar innilegustu
samúðarkveðjur til Árna, Höllu,
Gulla og Eldjárns.
Ivar Örn og
Brynjar Reynissynir.
Nú hefur tilveran heldur betur
brugðið lit. Horfinn er frá okkur afar
litríkur persónuleiki, Sigríður Árna-
dóttir.
Sigga var nemandi minn í Öskju-
hlíðarskóla um nokkurra ára skeið.
Það leyndi sér aldrei þegar Sigga
var komin í skólann á morgnana, þá
hljómaði skær röddin hennar um
gangana með ýmsum frösum og
orðatiltækjum sem Siggu voru kær
þá stundina. Við kennararnir
kinkuðum þá kolli hver til annars, já,
Sigga vai’ komin í hús. Gjarnan með
bókina um „Litlu Ljót“ í höndunum
eða dúkku sem hún kallaði frímín-
útnadúkkuna.
Sigga útskrifaðist úr Öskjuhlíðar-
skóla vorið 1992 og var henni haldin
eftirminnileg útskriftarveisla í
heimahúsum af því tilefni.
Haustið þar á eftir fannst mér hið
undarlegasta, það var svo ósköp
tómlegt um að litast í skólanum. Ég
hef svo oft sagt að mér finnst skólinn
aldrei hafa verið samur eftir að
Sigga lauk þar skólagöngu sinni.
Siggu beið svo „skóli lífsins" og nú
hefur hún einnig lokið honum. Við í
Öskjuhlíðarskóla munum lengi minn-
ast okkar skemmtilega nemanda og
rifja upp hnittin tilsvör Sigríðar
Árnadóttur.
Sigríður Níelsdóttir.
Kynni okkar hófust fyrir 13 árum.
Þú varst niu ára, falleg stúlka með
tindrandi augu og fallegar hreyfing-
ar. Atvikin höguðu því þannig að þú
varst hjá mér á morgnana flesta
virka daga um nokkurra mánaða
skeið og siðan þá höfum við verið
vinkonur. Margir sem við hittum,
héldu að við værum frænkur og lögð-
um við enga áherslu á að leiðrétta
það, það var nefnilega eitthvert
frænkusamband á okkur. Þótt
stundum yrði langt á milli funda hjá
okkur, kom einlægni þín og hispurs-
leysi í veg fyrir að það truflaði okkar
vináttu, alltaf vorum við jafnglaðar
að hittast. Á samverustundum höf-
um við dundað okkur við ýmislegt og
ævinlega skemmt okkur vel og end-
uðum svo gjarnan góðan dag á að fá
okkur eitthvað í svanginn. Stöku
sinnum fórum við á kaffihús eða
matsölustað, eða þá að við útbjugg-
um eitthvað sjálfar heima, æfðum
okkur svo í að vera dömulegar og
borða hægt og virðulega. Það var því
veisla í margfóldum skilningi þegar
þú komst í heimsókn.
Ég dáðist oft að því hvað þú hafðir
gott minni, þú gast á ótrúlegustu
tímum bryddað upp á ýmsu sem átt
hafði sér stað fyrir löngu og var mér
að mestu gleymt, en þér tókst að
töfra fram. Oft gátum við því haft
gaman af að rifja upp og minnast lið-
inna atburða með okkar eigin
húmor. Mér þótti líka alltaf einstök
framkoma þín við dýr og þeirra við
þig. Það var einhver gagnkvæmur
skilningur ykkar í milli sem ekki er
auðvelt að lýsa öðruvísi en sem feg-
urð einlægninnar, sem var svo ein-
kennandi fyrir þig.
Elsku Sigga mín. Fregnin um
skyndilegt fráfall þitt orkaði yfir-
þyrmandi á mig. En þrátt fyrir sökn-
uð og sorg, þrátt fyrir kökkinn í
hálsinum, er mér efst í huga þakk-
læti til forsjónarinar fyrir að hafa
fengið að kynnast þér svo náið. Vin-
átta þín var einstök og mikil blessun
að fá að njóta hennar.
Ég og fjölskylda mín kveðjum þig
með söknuði og þakklæti fyrir góð
og elskuleg kynni og samverustund-
irnar allar sem hafa verið okkur mik-
ils virði.
Foreldrum þínum, bræðrum, sam-
býlisfólki og starfsfólki á Sæbraut-
inni, svo og öðrum ástvinum, vottum
við okkar innilegustu samúð.
Guð blessi þig og minningu þína.
Rósa Hilmarsdóttir.
• Fleiri minmngargreinar um Sigríði
Árnadóttur bíða birtingar og munu
birtast í blaðinu næstu daga.