Morgunblaðið - 16.09.1998, Síða 37

MORGUNBLAÐIÐ
MIÐVIKUDAGUR 16. SEPTEMBER 1998 3*T
MINNINGAR
GUÐLAUG
BENEDIKTSDÓTTIR
+ Guðlaug Bene-
diktsdóttir
fæddist á Vatns-
leysu í Glæsibæjar-
hreppi við Eyja-
Qörð 19. apríl
1937. Hún lést hinn
9. september síð-
astliðinn og fór út-
för hennar fram
frá Garðakirkju
15. september.
Kveðja frá Brussel
0, sorg mín, ver nú leiðitöm og lát þér verða
rótt.
Þú löngum þráðir kvöldið og nú er það komið
hér.
Um borgina streymir móða húms þegar birtan
horfiner
og ber til sumra friðinn en öðrum kvíðans
nótt.
(Baudelaire)
Þegar begóníurnar í fallegum
görðum Brusselborgar fóru að
fölna og stóru, glæsilegu trén fyrir
utan eldhúsgluggann að taka á sig
haustliti - barst okkur sú fregn að
Guja okkar væri að berjast fyrir lífi
sínu. Nú er þessi yndislega kona
dáin, langt um aldur fram. Barátt-
an var stutt en afar grimm og
snörp.
Okkur hér er illilega brugðið og
finnst lífið býsna óréttlátt þessa
dagana. „Hvers vegna var ekkert
gert fyrr svo hægt væri að bjarga
henni?“ spyr ungur drengur
mömmu sína og það gætir reiði í
röddinni. Hann vill enn trúa því að
læknar geti læknað alla sjúkdóma
og á erfitt með að skilja að þrátt
fyrir allt hafi enginn mannlegur
máttur getað bjargað lífi Guju afa-
systur hans.
Ég tengdist fjölskyldu Guju fyr-
ir réttum þrjátíu árum og þá varð
mér fljótt ljóst að þar fór engin
venjuleg kona. Hún tók mér opn-
um örmum, ljúf og kát og alltaf í
góðu skapinu sem hún fékk í
vöggugjöf.
Fljótlega eftir að við kynntumst
fluttist hún til Vínarborgar með
fjölskyldu sinni en fjölskyldufaðir-
inn hafði fengið vinnu hjá Samein-
uðu þjóðunum. Þá fluttum við með
Arndísi okkar litla í kjallarann á
Aragötunni þar sem Guja og Siggi
höfðu búið með krökkunum sínum,
Fríðu og Jóni Svan. Svo vill til að í
þessari litlu íbúð höfum við báðar
búið með bömum okkar og stelp-
umar okkar svo ámm og áratugum
síðar með sig og sína. En þótt Guja
og fjölskylda væri farin til útlanda
fundum við vel að til okkar var
hugsað, um það bára sendibréf,
jólagjafir og fallega austurríska,
handprjónaða pilsið hennar Dísu
litlu vitni. Svona fallegt pils höfð-
um við mæðgur aldrei séð! Það átti
fyrir Guju og fjölskyldu að liggja
að vera búsett erlendis næstu ára-
tugi, fyrst í Vín en síðar í New
York með stuttri viðkomu í
London. Það var afskaplega gaman
að heimsækja Guju og Sigga í út-
löndum, þau vora heimsborgarar
og vissu hvað maður þyrfti helst að
sjá og gera. En skemmtilegast af
öllu var þó að sitja, segja sögur og
hlæja með þeim. Það era stundir
sem ekki gleymast.
Ef ég ætti að lýsa Guju með einu
orði væri það með hugtakinu lífs-
gleði, ég hef aldrei kynnst lífsglað-
ari konu. Það var ekki hægt annað
en að smitast af þessari gleði. Ég
sé hana fyrir mér - í sumarheim-
sókn á íslandi - þar sem hún er að
koma inn úr dyrunum á hlaupa-
skónum með heyrnartækin í eyr-
unum (löngu áður en það komst í
tísku á íslandi) og segir hress í
bragði: „Jæja, krakkar mínir, eig-
um við ekki að baka pönnukökur!"
Það var líka notalegt að koma til
hennar í heimsókn með tveggja ára
strákpottorm sem maður hikaði við
að fara með á bæi. Hjá
henni var það ekkert
mál því það sem sumir
kölluðu óþægð og
handæði kallaði hún
fróðleiksfysn. Og gott
var að eiga hana að
þegar á bjátaði, hún
kunni að hugga og
stappa í mann stálinu
og hvetja til að horfa
björtum augum fram á
veginn.
Guja og Siggi fluttu
alkomin heim vorið
1997. Þau ætluðu að
fara að taka lífinu með
ró, sinna barnabömunum - sem
þau hafði lengi dreymt um - fjöl-
skyldu og vinum. Það fór á annan
veg. Tíminn sem Guju var gefinn
reyndist alltof, alltof skammur og
það er óréttlátt. Nú vildi ég óska
þess að við hefðum hist oftar. En
hvem gat órað fyrir því að svona
skyldi fara?
Að leiðarlokum þakka ég ljúfa
samfylgd og umhyggjuna fyrir mér
og mínum. Elsku Siggi minn, Jón
Svan, Fríða og fjölskylda og afi
Hreinn. Megi allar góðai- vættir
styrkja ykkur og styðja í sorginni.
Ema og fjölskylda.
Lífið er hverfult og er óháð öll-
um mörkum í tíma og lengd. Lífs-
ferli sérhvers einstaklings er því
undirorpið lögmálum, sem óþekkt
era um landamæri lífs og dauða.
Þessar staðreyndir bratust
fram í huga mér og hljóð tár úr
hvarmi er ég frétti um andlát ást-
kærrar og göfuglyndrar vinkonu
minnar frá fornu fari, Guðlaugar
Benediktsdóttur, hjúkrunarfræð-
ings og eiginkonu eins míns
mætasta vinar og velunnara og
fyrram samstarfsmanns hjá Loft-
leiðum, Sigurðar Jónssonar við-
skiptafræðings.
Kynni okkar Guju, en svo var
hún jafnan nafngreind í sínum
vinagarði, hófst skömmu eftir að
Sigurður hóf störf hjá Loftleiðum
árið 1965. Að nokkram áram liðn-
um lögðu þau land undir fót og Sig-
urður haslaði sér völl á erlendri
grand og gerðist starfsmaður hjá
þróunarstofnun Sameinuðu þjóð-
anna í Vín. Þar bjuggu þau nær
óslitið í mörg ár, uns þau fluttust
til New York og þar hóf Sigurður
störf hjá aðalstöðvum Sameinuðu
þjóðanna og varð á ferli sínum for-
stöðumaður innkaupa- og samn-
ingadeildar stofnunarinnar. Meðan
New York dvöl þeirra varði, fluttu
þau um set og bjuggu um tíma í
London og sinnti Sigurður tíma-
bundnu ráðgjafarstarfi við Evrópu-
bankann.
Guja hafði á sínum tíma numið
hjúkrunarfræði og starfaði hún
þann tíma sem hún bjó í New York í
sínu fagi við læknasetur Sameinuðu
þjóðanna í New York. Þar gat hún
sér gott orð saldr mannkosta sinna
og starfshæfileika í samskiptum við
þá sem þjónustu hennar nutu og
samstarfsfólk. Verklag hennar var
mótað af alúð og skyldurækni. St-
arfsdagurinn var jafnan langur og
strangur, en hún var hamhleypa til
orðs og æðis og skilaði hverju dags-
verki með sæmd og reisn.
Ég átti þess kost að njóta oftlega
gistivináttu Guju og Sigurðar bæði
í New York og London. Mér era
einkar minnisstæðar dýrðlegar
samverastundir á heimili þeirra í
New York. A heimili þeirra þar og í
návist þeirra skynjaði ég að ég var
meðal einstaklinga, sem á ensku
heitir „People of Class“, þ.e. fólk í
sérflokki. A heimilinu ríkti andi
sem endurspeglaði ívaf frábærrar
smekkvísi, listfengis og sundur-
gerðarlausrar uppstillingar og
ásjónar fagurra og vel valinna lista-
verka og húsmuna. Það leyndi sér
ekki að hér fór fyrir seglum hand-
bragð og forsjá Guju. Þannig tókst
henni til við hvert það verkefni er
til kasta hennar kom hvort sem það
var við hússtjórn og heimilishald
eða við skyldustörf sín á læknasetr-
inu. Það var aðalsmerki hennar.
Guja reyndist mér sannur vinur og
velgerðarmaður. I návist hennar
var andrúmsloftið jafnan þrangið
hlýju, heiðríkju og fölskvalausri
einlægni. I umræðu um menn og
málefni var afstaða hennar og dag-
far allt mótað jákvæðri svörun.
Jafnvægi hugans og hógværð var
hennar lífsstíll. Hún var heims-
borgari og kynni hennar og sam-
skipti við þegna erlendra þjóða
höfðu víkkað sjóndeildarhring
hennar og skapað henni víðfeðmi
og lífsviðhorf, sem urðu henni verð-
mæti til vegsauka og velfamaðar.
Á sl. ári hafði dvöl þeirra Guju
og Sigurðar spannað nær þrjá ára-
tugi á erlendri grand og nú var
komið að starfslokum. Ákveðið var
að flytjast til íslands og mér er
ekki granlaust um að hugur Guju
hafi vegið þungt í þeirri ákvarðana-
töku og þá hafi reynt á hið fom-
kveðna, sígilda stef „römm er sú
taug er rekka dregur fóðurtúna
til“. Guju varð að ósk sinni og hún
hvarf til fyrri heimkynna í faðm
fjölskyldu sinnar og ástvina á Is-
landi. En endurkoma hennar og
dvöl varð skammvinn. Það gat eng-
inn séð fyrir. Það era hörð og
+
Elskulegur eiginmaður minn, sonur, faðir, tengdafaðir, afi og bróðir,
BRAGIINGÓLFSSON,
Heiðargerði 5,
Húsavík,
lést föstudaginn 11. september sl.
Útförin fer fram föstudaginn 18. september nk. frá Húsavíkurkirkju
kl. 14.00.
Guðrún Svavarsdóttir,
Herdís Bragadóttir,
Elvar Bragason,
Guðni Bragason,
Bragi Marinósson,
Valdimar Ingólfsson,
Jón Ingólfsson,
Dagný Ingóifsdóttir
Hulda Valdimarsdóttir,
Marinó Önundarson,
Rannveig Þórðardóttir,
Arnar Marinósson,
og aðrir aðstandendur.
+
Elskulegur sambýlismaður minn, faðir okkar, tengdafaðir, afi og langafi,
SVEINN SVANUR JÓNSSON,
Hátúni 10a,
lést á Landspítalanum hinn 14. þessa mánaðar.
Fyrir hönd aðstandenda,
Hanna Fríða Kragh.
óvægin örlög að horfa til þess þeg-
ar glæsileg kona er kvödd af leik-
vangi lífsins á besta aldri. Það er
komið að leikslokum og kveðju-
stund rannin upp. Mér er efst í
huga þakklæti fyrir þá gæfu og
forréttindi að hafa notið sannrar
vináttu, órjúfandi tryggðar og göf-
uglyndis vinkonu minnar Guju í
áratugi. Sú framlegð er mér í aft-
urhvarfi og um alla framtíð meira
virði en mælist í tíma og rúmi.
Aldavini mínum Sigurði, bömum
þeirra og öðram ástvinum flyt ég
hrærðum huga innilegustu samúð-
arkveðjur.
Gunnar Helgason.
Guðlaug Benediktsdóttir fóður-
systir mín er látin langt um aldur
fram. Það er óskiljanlegt og ótrú-
legt. Það er erfitt að sætta sig við
að slík mannkostakona sem Guja
skuli kvödd á brott í blóma lífsins.
Já, mannkostakona var hún því
mannkosti og kvenkosti hafði hún í
eins ríkum mæli og nokkur kona
getur haft. Rólyndið, glaðlyndið og
það jafnvægi, auðmýkt og jákvæðni
gagnvart tilveranni, sem gerir for-
dómaleysi, æðraleysi, hógværð og
umburðarlyndi manneskjunnar
mögulegt. Og þessum styrk og
þessari hlýju geislaði hún frá sér til
allra í kringum sig þannig að hvort
tveggja varð sjálfkrafa hluti af and-
rúmsloftinu og maður er gripinn
með án þess eiginlega að taka eftir
því. Og ekki má gleyma húmomum,
þessum ómissandi hvata til allra
góðra samskipta og verka, af hon-
um hafði hún ríkulega að gefa.
Mér era margar stundir minnis-
stæðar frá Eskifirði, svo sem heim-
sókn til Guju í verslunina þar sem
ungur drengur sá heillandi grip á
hillu - hún vissi að ekki þurfti mikið
tíl. Mér er þó einstaklega hugleikin
bemskuminningin um það þegar
svarta drossían fékk bensínstíflu á
miðri Breiðdalsheiðinni og ég hélt
að við mundum aldrei komast til
byggða. Þá hélt Guja á mér hita úti í
móum og hughreysti meðan beðið
var eftir lausn þannig að útlitið varð
ekki svo slæmt eftir allt saman.
Seinna meir urðu ógleymanlegar
heimsóknimar til Sigga og Guju í
New York, þar sem alltaf var eins
og að koma heim þegar komið var
til þeirra hvort sem var á leiðinni
heim (til íslands) eða út. Heim í
þessari merkingu að þar var sama-
staður heillar manneskju. Heillar í
þeirri merkingu að maður skynjar
heildina og heilindin, öryggið og að
hlutimir ganga upp. Þeir falla inn í
myndina og vitneskjuna um hvar
maður hefur manneskjuna. Og svo
var svo skemmtilegt að koma til
Guju og Sigga.
Ég óska þess að minningin um
einstaka konu verði styrkur þeim
sem eiga um sárast að binda í sorg-
inni. w
Egill B. Hreinsson.
Þegar ég hugsa til Guju léttist
lundin. Og þannig hefur það ætíð
verið. Nærvera Guju var alltaf svo
hlý og glaðleg. Með henni gerðust
ævintýrin.
Guja og Bonni hafa lengi verið
gott vinafólk foreldra minna, en
Bonni og faðir minn kynntust í
Menntaskólanum á Akureyri. Fjar-
lægðir vora löngum miklar en samt
var sambandið alltaf gott. Þegar
Guja og Bonni vora í heimsóknu^
Vesturgötunni ríkti sannkölluð
gleði hjá Marinósfjölskyldunni. Við
systumar þrjár, þótt smáar vær-
um, skynjuðum stemmninguna og
kættumst með.
Ég átti síðar því láni að fagna að
kynnast Guju betur og upp á eigin
spýtur í Bandaríkjunum fyrir um
13 árum. Þá var ég barnfóstra einn
vetur hjá fjölskyldu sem bjó í
grennd við Guju og Bonna í New
York. Ég var því tíður gestur á
heimili þeirra. Guja tók mér opnum
örmum og fyrr en varði var ég orð-
in fjölskylduvinur. Jólin það árið
era mér ógleymanleg, fyrstu jólin
fjarri fjölskyldunni, en Guja á sir*''
einstaka hátt sá um að heimþráin
gerði ekki vart við sig. Mikið
fannst mér þau vera skemmtileg
hjón og samhent, hún og Bonni.
Lífsorkan var svo mikil og ævin-
týraþráin. Ég minnist leikhúsferð-
ar með þeim niður á Manhattan,
bíóferða og bíltúra, auk skoðunar-
ferðar um aðalstöðvar Sameinuðu
þjóðanna. Þá var gaman að vera til.
I slagtogi með þeim fannst mér ég
vera á meðal jafningja, þau svo létt
og kát; besti félagsskapur sert^
hægt er að hugsa sér. Það er alltaf
gaman að kynnast vinum foreldra
sinna, ekki síst þegar kynslóðabilið
er brúað á þann hátt sem Guja
hafði svo einstakt lag á.
Umhyggja Guju var svo mikil og
birtist meðal annars í lítilli grænni
peysu, húfu og sokkum sem hún
prjónaði handa litla augasteininum
mínum sem fæddist í vor. Við
mæðgurnar fóram í heimsókn og
þótt Guja væri orðin lasin var hún
hlý og glaðleg sem endranær.
Síðustu sólargeislamir venna
landið í bili og með þeim hverfur
Guja svo alltof fljótt. Þau hjónin
voru nýflutt til Islands, tilbúin að
takast á við ný ævintýri, umvafflÉ^
fjölskyldu og vinum.
Elsku Bonni, Fríða og Jón Svan,
missir ykkar er mikill en eftir lifir
minning um einstaka konu.
Hrönn Marinósdóttir.
+
Sonur okkar og faðir,
SVERRIR LÁRUSSON,
Bergþórugötu 14a,
Reykjavík,
sem andaðist aðfaranótt 12. september
verður jarðsunginn frá Hallgrímskirkju föstu-
daginn 18. september kl. 13.30.
Fyrir okkar hönd og annarra vandamanna,
Lárus Sigfússon, Kristín Hannesdóttir,
Benedikt Sverrisson, Anna Guðrún.
+
Eiginmaður minn, fósturfaðir, tengdafaðir, afi og langafi,
ARNÞÓR GUÐNASON
bifvélavirkjameistari,
Lyngheiði 4,
Selfossi,
lést hinn 31. ágúst sl.
Jarðsett var í kyrrþey að ósk hins látna.
Elínborg Anna Kjartansdóttir,
Nína Björg Knútsdóttir, Árni Valdimarsson,
Sesselja Berndsen, Franz Jezorsky.