Morgunblaðið - 20.09.1998, Side 30

30 SUNNUDAGUR 20. SEPTEMBER 1998
MORGUNBLAÐIÐ
tryggð við fyrirtækið. „Svo gerðist
það 1. mars síðastliðinn að forstjóri
Russell kom hingað og afhenti okk-
ur umboðið aftur ef við vildum. Eg
fékk heldur enga skýringu á því, en
salan, sem verið hafði gífurleg áður,
var reyndar orðin að engu.“
Fyrirtækið selur alls kyns vinnu-
fatnað til fyrirtækja, einkennisbún-
inga, skyrtur, buxur, sloppa, húfur
og hatta. Auk þess fána og fleira og
svo umræddan frístundafatnað, sem
svo er kallaður. Vinnufatnaðurinn
er ýmist fluttur inn, staðlaður - hún
nefnir t.d. fatnað matsveina og bak-
ara - eða saumaður hérlendis fyrir
Tanna. „Við prentum ekki á boli eða
saumum föt sjálf, heldur notum þá
bestu í því - og nóg er til af mjög
færu fólki í því á íslandi," segir
Guðrún. „Við höfum breyst úr gam-
aldags heildverslun í þjónustufyrir-
tæki. Hagkaup vildi á sínum tíma fá
sérsaumaðan fatnað á starfsfólk sitt
og í framhaldi af því fórum við að
skipta við saumastofur úti á landi,
aðallega Drífu á Skagaströnd. Hér
kvikna hugmyndir, sem ég sendi til
hennar Fjólu í Drífu, hún hannar út
frá hugmyndunum og saumar.“
Þessi vinnufatnaður er sem sagt
allur fyi-ir fyrirtæki eða ákveðnar
starfsgreinar, en ekki til endursölu.
„Hagkaup, Nóatún, Þín verslun og
Osta og smörsalan eru stærstu við-
skiptavinir okkar í einkennisfatn-
aði,“ segir Guðrún. Hún nefnir að
eftir að MAX hætti störfum hafi
ýmis fatnaður verið „á milli vita“ og
sýnir blaðamanni t.d. einkennis-
klæðnað Félags íslenskra kjötiðnað-
armanna.
Guðrúnu dreymdi einnig um að
selja kuldagalla, eins og áður kom
fram. „Þess vegna hafði ég sam-
band við fyrirtæki í Hong Kong til
að láta sauma fyrir mig og fyrstu
gallarnir komu 1995. Fullorðins-
stærðirnar voru fínar en barna-
stæðir þurfti að laga; gallarnir voru
alltof mjóir. Nú er allt orðið eins og
við viljum og við fórum að láta
framleiða þetta undir merkinu
ÍSTAN; ísland Tanni. Og salan er
góð, við fáum einn gám á ári.“
Brautargengi
Guðrún hefur áhyggjur af því að
hver einasti maður geti stofnað
fyrirtæki á íslandi án þess að sett
séu skilyrði fyrir því að viðkomandi
kunni eitthvað fyrir sér. „Til dæm-
is að reikna virðisaukaskatt. Ég er
ekki með fastmótaðar hugmyndir
hvað hægt er að gera, en hef þó lát-
ið mér detta í hug að menn frá
skatti og tolli gætu jafnvel kennt
fólki þetta. Nú læra menn að gera
tollskýrslur mann fram af manni;
ég lærði það af Þórði en svo breytt-
ust reglur og þá fór ég að reka mig
á. Var þá rekin til baka með toll-
skýrslur, sem mér var sagt að
væru vitlaust fylltar út. Engum
datt í hug að leiðbeina mér, en mér
var reyndar bent á að breytingarn-
ar hefðu verið auglýstar í Lögbirt-
ingablaðinu! Þetta eru þjónustu-
fyrirtæki alveg eins og við. Af
hverju geta þau ekki þjónustað við-
skiptavini sína svona?“
Hún hefur sjálf verið þátttakandi
í Brautargengi, sem er tveggja ára
nám sem Reykjavíkurborg býður
upp á fyrir konur í fyi-irtækja-
rekstri. Þar hefur Guðrún setið á
skólabekk og er nú á seinna ári.
„Þetta er aðallega fyrir þær sem
ekki eru búnar að stofna fyrirtæki,
en líka okkur sem erum á fullu í
þessu. Fyrirlestrarnir eru á þriðju-
dagseftirmiðdögum á Hótel Sögu.
Fyrst er borðað og konurnar fá
tækifæri til að tala saman og síðan
er hlustað á fyrirlestra, t.d. um
stefnumótum, bókhald og markaðs-
mál. Viðskiptaáætlun fyrir fyrirtæki
er próíverkefni og þegar því er lok-
ið útskrifast þátttakendur.
Þetta er ótrúlegt tækifæri sem
Reykjavíkurborg veitir manni.
Hugmynd um þetta kom upp hjá
Ama Sigfússyni meðan hann var
borgarstjóri og Ingibjörg Sólrún
kom henni svo í framkvæmd. Þau
eiga því bæði svolítið í Brautar-
gengi og verkefnið er báðum til
sóma. Við erum þriðji hópurinn og
fæiri komast að en vilja. Ég hvet
allar konur sem eru að hugsa um að
fara í fyrirtækjarekstur að reyna að
Morgunblaðið/Ásdís
HJÓNIN Guðrún Barbara Tryggvadðttir og Guðjón Ólafur Sigurbjartsson, eigendur Tanna ehf. í Reykjavík, í fyrirtæki sínu.
„Við höfum breyst úr gamaldags heildverslun í þjónustufyrirtæki,“ segir Guðrún í viðtalinu.
Stofnaði Tanna frekar en
verða ólétt eða fara í skóla
effir Skapta Hallgrímsson
TANNI ehf. er heildsala
sem er með umboð fyrir
vinnufatnað frá Alexandra
fyrir hótel og veitingahús,
matvælaiðnað og stórmarkaði svo
eitthvað sé nefnt, og selur einnig
útivistar- og frístundaklæðnað frá
Jerzees ásamt fleiru.
Fyrirtækið varð eiginlega til af
illri nauðsyn! Guðrún Barbara,
kaupkona í Tanna, hafði starfað
sem sölumaður hjá Burstafelli í
nokkur ár og þegar sýnt þótti að
fýrirtækið stefndi í gjaldþrot
ákváðu þau hjónin, hún og Guðjón
Ólafur, að stofna Tanna. „Kreppan
var að skella á og Burstafall riðaði
til falls. Vorið 1992 varð okkur ljóst
að „óveður“ var í aðsigi, þannig að
okkur hjónunum datt í hug að
kaupa Alexandra umboðið út úr
Burstafelli, áður en fyrirtækið yrði
gjaldþrota og eftir að hafa ráðfært
okkur við lögfræðinga kom í ljós að
ekkert var því til fyrirstöðu. Við
keyptum lagerinn og skuldir við
Alexandra í Skotlandi voru gerðar
upp,“ segir hún.
Guðrún hafði reyndar leitað fyrir
sér með vinnu þegar ljóst var hvert
Burstafell stefndi. „Ég leitaði til
ráðningarstofa, en það var eins og
að rekast á vegg. Kreppan var að
skella á og margir í atvinnuleit. Ég
var sölumaður en kunni ekki á
tölvu og því var ekki um auðugan
garð að gresja. Því má segja að um
þrennt hafí verið að ræða; í fyrsta
lagi að verða ólétt, í öðru lagi að
fara í skóla eða í þriðja lagi að
stofna fyrirtæki."
Hún valdi síðasta kostinn. Yngri
dóttirin var þriggja ára þegar Tanni
var stofnaður „og ég hélt, eins og
allir sem byrja svona, að ég gæti
ráðið mínum tíma sjálf. Hugmyndin
var upphaflega sú að við yrðum með
fyrirtækið heima og ég sinnti því
hálfan daginn, en nú vinnur maður
frá átta á morgnana til hálftólf á
kvöldin! Ég hafði lýst því yfir heima
hjá mér, meðan ég var að vinna í
Burstafelli, að aldrei myndi ég fara
sjálf út í það að reka heildverslun.
Ég sá hve mikil vinnan var, en
gleymdi því hversu skemmtilegt
starfíð er.“
ing-föt og kuldagalla, því þær vörur
eru mikið notaðar sem vinnufatnað-
ur á íslandi." Tilviljun réð hins veg-
ar framhaldinu. Dóttir þeirra hjóna
kom einn daginn heim úr skólanum
með svokallaðan háskólabol, sem
Guðrúnu leist mjög vel á. í ljós kom
að hann var framleiddur af skoska
fyrirtækinu Jerzees. „Fullt af bol-
um á markaðnum er drasl og það
þýðir ekki að bjóða Islendingum
slíka vöru. Mér leist hins vegar
strax vel á þetta merki. Við hringd-
um því til Skotlands og okkur var
sagt að Hreysti væri með umboðið
en fýrirtækið hefði bara áhuga á
Russell vörunum, sem eru frá sama
fyrirtæki. 1993 hófst svo Jerzees
ævintýrið hjá okkur; fyrir algjöra
tilviljun, en allt í einu voru allir
farnir að ganga í hettupeysum! Við
flytjum bolina inn ómerkta en þrett-
án fyrirtæki kaupa þá af okkur,
prenta á þá og selja áfram. 1996
höfðum við sett Evrópumet í sölu á
Jerzees miðað við höfðatölu. Þá
heyrðum við af því að Hreystis-
menn væru óhressir því viðskipta-
menn mínir, sem prenta á bolina,
kynntu þetta sem vöru frá Russell;
enda er hún merkt Made by
Russell-corporation. Við spurðumst
fyrir um það úti hvort það væri
óheimilt, fengum aldrei skýr svör
en í mars 1997 var umboðið tekið af
okkur. Við fengum þrjá mánuði til
að aðlaga okkur og afhenda Hreysti
lagerinn. A þessum tíma féll Þórður
Júlíusson frá, maðurinn sem var
mín hægri hönd. Hann var reyndar
farinn til Kanaríeyja í frí þegar
þetta gerðist og frétti sem betur fer
aldrei af því að við hefðum misst
umboðið; ég þakka Guði fyrir það.“
Guðrún segir áfallið hafa verið
mikið, enda 65% af sölu fyrirtækis-
ins fatnaður frá Jerzees. „Þegar
þetta gerðist sá maður að eitthvert
eitt atriði má aldrei vera svo stór
hluti af rekstri fyrirtækis. Og við
lærðum auðvitað af þeim mistök-
um.“ Hagnaður hefur alltaf orðið af
rekstri Tanna, nema í fyrra - vegna
þess að það missti Jerzees umboðið
- „en nú erum við að rétta úr kútn-
um aftur,“ segir Guðrún. I stað
Jerzees fór hún að flytja inn ýmis
önnur merki og segist hafa verið
svo heppin að viðskiptavinir héldu
VIÐSKIPn/fflVINNUlÍF
Á SUIMIMUDEGI
► Guðrún Barbara Tryggvadóttir fæddist 15. febrúar 1958 í
Reykjavík. Hún ólst upp hjá afa sínum og ömmu í Vogunum,
fór þar af leiðandi í Vogaskóla og varð síðar stúdent „úr
sömu stofu og ég lærði að lesa í“, eins og hún orðar það; frá
Menntaskólanum við Sund. Hún lagði stund á stjórnmálafræði
í Háskóla Islands en hætti því námi og lagði stund á sölustörf
áður en hún stofnaði Tanna ehf. árið 1992. Guðrún og Guð-
jón, eiginmaður hennar, eiga tvær dætur; Dóra Björt er 10
ára og Sigrún Lilja 16 ára.
► Guðjón Ólafur Sigurbjartsson fæddist 23. ágúst 1955 í
Þykkvabænum. Hann nam í Héraðsskólanum á Skógum og
varð stúdent frá Menntaskólanum að Laugarvatni. Hann varð
viðskiptafræðingur frá HI, starfaði eftir nám hjá Félagsmála-
stofnun Reykjavíkurborgar sem yfirmaður Qármála- og rekstr-
arsviðs og varð síðan fjármálastjóri Rafmagnsveitu Reykjavík-
ur. Guðjón söðlaði svo um sumarið 1997 er hann varð fjármála-
og markaðsstjóri verkfræðistofunnar Vista. Hann er auk þess
stjórnarformaður Tanna ehf.
Morgunblaðið/Ásdls
ORRI Baldursson starfsmaður Tanna sýnir lftinn hluta þess
varnings sem fyrirtækið selur.
Þegar Guðrún og Guðjón höfðu
ákveðið að stofna Tanna falaðist
Þórður Júlíusson, eigandi Bursta-
fells, eftir vinnu hjá þeim. „Ég sagði
auðvitað já, takk - því þetta var
maðurinn sem kenndi mér allt um
viðskipti," segir Guðrún. „Þórður
hafði fulla starfsorku, en þetta var
maður sem var að missa íyrirtækið
sitt og því vonlaust fyrir hann að fá
vinnu. Þetta er sorgleg staðreynd,
því svona menn hafa gífurlega
reynslu."
Jerzees ævintýrið
Fljótlega eftir að Tanni hóf starf-
semi áttaði hún sig á því að ekki var
nóg að selja aðeins eitt vörumerki;
velta fyrirtækisins var ekki nóg.
„Mig langaði að bjóða upp á jogg-