Morgunblaðið - 31.10.1998, Blaðsíða 42

Morgunblaðið - 31.10.1998, Blaðsíða 42
MORGUNBLAÐIÐ 442 LAUGARDAGUR 31. OKTÓBER 1998 Asnar og lambakj öt Oheflaðir landabruggarar og berserkir, nýskriðnir út úr moldarkofum? Nei, vel upplýst, nútímaleg pjóð og pví furðulegt að hún umgangist áfengi með peim fornaldarhætti sem raun ber vitni. Fjölmargir (svo gripið sé til alkunns frasa stjómmálamanna) hafa komið að máli við mig vegna Við- horfsgreina minna um áfengi í sumar. Allir lýst ánægju með þær. Þeir sem tjáð sig hafa á prenti eru aftur á móti ekki jafn glaðir í bragði. Mér er boðskapurinn ekki heilagur. Datt bara si sona í hug í sumar hvort ekki væri ástæða til að reyna að fá fólk til að opna augun; gera sér grein fyrir því hve ástandið í áfengismálum er alvarlegt, hugleiða hvort ekki væri rétt að umgangast áfengi á annan hátt en þorri þjóðarinnar gerir. Þessum VIÐHORF .Æöimörgu" ----- fannst emfald- Eftir Skapta lega tímabært Hallgrímsson ag yjeri um vín og neyslu þess á þann hátt sem ég gerði (í stað boða-og-banna tónsins í skrifum bindindis- manna). í fyrsta lagi að áfengi væri ekki einungis „meðal til að fara á fyllirí" (svo vitnað sé í Halldór Laxness), í öðru lagi að þambið sem Islendingar hafa tíðkað í gegnum tíðina væri mjög af hinu slæma og því ætti að reyna að útrýma og í þriðja lagi að fræðsla þyrfti að vera með öðrum hætti en hingað til helur tíðkast. Eg hafði satt að segja vonast til að geta látið af skrifum um víndrykkju á þessum vettvangi, a.m.k. í bili, þegar pistillinn Skynsemi og virðing birtist 3. október síðastliðinn. Get þó ekki látið hjá líða að setja saman nokkur orð vegna greinar gam- als vinar og skólabróður, í tilefni pistla minna. Stefán Þór Sæ- mundsson, íslenskukennari og forvamafulltrúi í Menntaskólan- um á Akureyri, ritar greinina Tvöfaldan asna með lambinu 22. október. Skrif Stefáns Þórs eru skemmtileg eins og hans er von og vísa og ekki fæ ég betur séð en við séum að mörgu leyti sam- mála. Undir þetta get ég til að mynda heilshugar tekið: )rAnd- stæðumar eru ekki þær að ann- aðhvort hangi maður edrú heima í fýlu eða drekki sig fullan og skemmti sér með félögun- um.“ Líka þetta: „Eg á mér ósk um heill og hamingju æsku landsins til handa og að ungling- amir okkar átti sig á því að það er ekkert hallærislegt að lifa líf- inu allsgáður." Líka þetta: „...vonandi skilur fólk, hvort sem það dreypir á víni eður ei, þann sjálfsagða rétt einstaklingsins að feta aðra slóð en fjöldinn. Við megum alveg neita sé okkur boðið vín og við eigum ekki að þurfa að sitja undir yfirheyrsl- um eða áköfum þrýstingi." Eg held nefnilega að í grund- vallaratriðum misskilji Stefán Þór mig. Hann spyr: En er nokkuð nauðsynlegt að taka áhættuna? Þurfa allir að drekka áfengi? Svarið ætti að vera aug- ljóst, eftir lestur greina minna. Svarið er nei. Ekki þurfa allir að drekka áfengi enda hef ég ekki hvatt til þess. Sú staðreynd er enda kunn að sumir gera það svo illa að þeir ættu algjörlega að láta áfenga drykki vera. Minn gamli, góði skólabróðir segir Viðhorfsgreinar mínar draga upp heilbrigða og menn- ingarlega mynd af áfengi og ekki skal ég þræta fyrir það. Vínandi suðrænna menningar- þjóða svífi yfir vötnum, þjóða sem í aldir hafa alist upp við framleiðslu léttvíns og neyslu þess með mat. „Já, þessi menn- ing á sér langa þróunarsögu og mér finnst fráleitt að heimfæra hana upp á Islendinga, þessa óhefluðu landabruggara og ber- serki sem em nýlega skriðnir út úr moldarkofunum. Það mun taka aldir frekar en áratugi að gera Islendinga álíka siðmennt- aða í umgengni við áfengi og þær þjóðir sem margir víndýrk- endur horfa til með glýju í aug- um,“ segir hann. Rétt er það hjá Stefáni, að ekki er ýkja langt síðan Islendingar bjuggu í mold- arkofum. Öllum er hins vegar ljóst að við emm ekki á því stigi lengur og mér finnst tiltrú hans á löndum okkar ekld mikil. Framfarir hafa orðið með leift- urhraða á Islandi síðustu ára- tugina; þjóðin líklega stokkið hraðast allra hér á jörðu inn í nútímann. Islendingar teljast gáfuð menningarþjóð, þrátt fyr- ir að fyrr á öldinni hafi þeir búið í moldarkofum. Islendingar em löngu hættir að róa til fiskjar á árabátum, Við sjáum sjónvarp hér á þessum hjara veraldar. Héðan er meira að segja orðið hægt að ferðast í flugvélum. Bíllinn hefur leyst hestinn af hólmi. Nú er árið 1998, tutt- ugusta og fyrsta öldin gengur brátt í garð. Hvers vegna skyldi umgengni þessarar vel mennt- uðu, snyrtilegu og gáfuðu þjóðar við áfengi samt enn vera eins og í fomöld? Stefán rifjar upp þegar hann fór með hópi ágætra manna á veitingastað þar sem þeir fengu sér ljúffenga lambasteik. „All- margir pöntuðu sér rauðvín með matnum en einn úr hópnum hrópaði upp að hann vildi bara tvöfaldan asna með lambinu og gott ef annar svolgraði ekki vodka í kók. Kannski sötra sannir karlmenn ekki léttvín, a.m.k. gáfust flestir upp á gutlinu eftir matinn og fengu sér eitthvað sterkara." Guð hjálpi mér! Stefáni finnst sagan ekki falleg og þar er ég sammála honum. Tvöfaldan asna með dýrindis máltíð! Fyrirgefið orð- bragðið, lesendur góðir, en eng- inn nema asni getur hagað sér á þennan hátt! Nema ef vera skyldu alkóhólistar. Þeir gáfust upp á gutlinu eftir matinn og fengu sér eitthvað sterkara, seg- ir Stefán. Munurinn á þessum lambakjötsætum og þeim sem kunna að umgangast áfengi er sá að þeir fengu sér ekki vín til að njóta þess með matnum. Veitingahúsið og lambakjötið líklega valin til að réttlæta drykkjuna. Vínið innbyrt til að fara á fyllirí. Það eru svona menn sem koma óorði á vínið og slík hegðan einmitt ein kveikjan að fyrsta pistli mínum um áfeng- ið í sumar. AÐSENDAR GREINAR ENN og aftur þeys- ist Bjarni Hafþór fram á ritvöllinn, lík- lega til að sannfæra landslýð enn betur um ágæti þeirrar tilhög- unar sem er höfð varðandi kvótamálin. Miðvikudaginn 21. október er hann bjart- sýnn og brattur, horf- ir fram á betri tíma, hann segir að vaxandi sátt sé um sjávarút- veginn og nú sé betri tíð með blóm í haga. Ég er nú ekki viss um að þeir sem eru svo illa staddir fjárhags- lega (í miðju góðærinu) að þeir þurfa að leggja á sig að standa í biðröð, í kulda og trekki í hálfan sólarhring til þess eins að geta eignast ódýr rafmagnstæki, séu á sama máli. Það er annars einkennilegt hvemig hann talar um sjávarút- veginn og ríkissjóð, hann persónu- gerir þá alltaf og þá er sjávarút- vegurinn góði kallinn og ríkissjóður sá vondi. Honum Bjama Hafþóri er alveg „svakalega" illa við ríkissjóð. Er ríkissjóður ekki hin eina og sanna sam- eign þjóðarinnar? Það- an er tekið það fé sem fer til rekstrar þjóðar- búsins, ríkissjóður er sjóður þar sem lagðar em inn tekjur ríkisins og þaðan er tekið fé til að borga ýmsa sam- neyslu, svo sem rekst- ur sjúkrahúsa, lög- reglu og annars sem nauðsynlegt er í nútímaþjóðfélagi. Því betur sem staðið er í skilum við sjóðinn því betri afkoma fyrir þjóðina alla. Hvernig „karakter" ríkissjóður er skiptir ekki máli, enda býst ég ekki við að hann hafi neinn. I ríkissjóð renna ýmsar tekjur, og er skattur ein veiga- mesta tekjulindin en auðlinda- skattur á ekki að vera þar á meðal. Ég trúi því ekki að margir séu hlynntir auðlindaskatti, enda væri auðlindaskattur eingöngu til að festa núverandi fyrirkomulag enn frekar í sessi. Þá geta þeir sem hafa kvótann til ráðstöfunar sagt að þeir eigi hann því þeir væra búnir að borga fyrir hann. Því eignir og tekjur era það sem skatt- lagt er og ekki dytti mér í hug að styðja slíka staðfestingu á eign kvótans. Alltaf klifar Bjarni Hafþór á því að kvótaeigendur á Islandi séu óg- urlega margir. Ég sé að honum hefur loksins tekist að telja þá, en Þeir sem kaupa hluta- bréf í útgerðarfyrir- tækjum, segir Bergijót Hallddrsdóttir, eiga ekki kvótann. hvað er eiginlega að manninum? Er hann ekki framkvæmdastjóri Utvegsmannafélags Norðurlands? Hvað gerir hann eiginlega þarna? Veit hann ekki að þótt fólk kaupi hlutabréf á hlutabréfamarkaði þá fær það ekki umráðarétt yfir nein- um kvóta? Þeir sem kaupa hluta- bréf í útgerðarfyrirtækjum eiga ekki kvótann, þeir eiga bara inn- eign, verðbréf sem getur gefið ávöxt en einnig er hægt að tapa fé á verðbréfabraski, annað eins hef- ur nú gerst. Þótt einhver lífeyris- sjóður kaupi hlutabréf eiga aðilar Bjarni Hafþór - ekki meir, ekki meir Bergljót Halldórsdóttir Til sjávar og Á SÍÐUSTU áram hefur margt farið á verri veg í stjórn landsins. Sú glans- mynd sem stjómar- herrarnir reyna af al- efli að bregða upp fyr- ir væntanlega kjós- endur er ákaflega brothætt sem kemur sér fremur illa fyrir þá þar sem nú líður að al- þingiskosningum. Það er nokkuð ljóst að stór hluti þjóðar- innar, lætur ekki bjóða sér það að þeirri auð- lind, sem fiskveiðar hafa verið og verða vonandi áfram, verði endanlega ráðstafað í formi gjafakvóta til til- tölulega fárra útgerðaraðila. Framkvæmd kvótakerfisins með tilheyrandi úrkasti aflans og til- færslu aflaheimilda milli útgerðar- manna, hefur verið ein aðalástæð- an fyrfr hnignun sjávarþorpa víða um landið. Misskipting eigna og tekna er að gjörbreyta íslensku þjóðfélagi og það er víst að gjafa- kvótinn hefur gert marga svo auð- uga að slíkt ríkidæmi hefur áður verið nær óþekkt á Islandi. Og þegar veiðiheimildir vaxa að nýju í þorski við Islandsstrendur breytir það engu fyrir þá staði sem hafa þegar misst aflaheimildir sínar. Þeir staðir skulu þess vegna verða áfram undir í þessu einkennilega samfélagi frjálshyggjunnar. En það skulu menn bóka að þeir sem hafa lagt fram sína krafta fyrir fá- menn byggðarlög og tapað ein- hverjum orrastum fyrir kerfinu, hafa ekki tapað stríðinu og það er mikið í húfi að fylkja liði til raun- hæfra úrbóta. Samtök um þjóðareign vora stofnuð sökum geysimikillar óá- nægju með fiskveiðistefnuna og framkvæmd hennar. Samtökin hafa sótt fylgi frá fólki úr öllum flokkum og um allt land. Ætla má að mikill meirihluti þessa fólks eigi það sameiginlegt að vilja berjast fyrir úrbótum á sjávarútvegsstefn- unni og láta það ganga fyrir öðram baráttumálum á hinum pólitíska vettvangi. Fólki verður það sífellt ljósara að nú dugar ekkert annað en þingstyrkur til þess að breyta málum. Obreytt stjórn þýðir óbreytt ástand og þjóðina hefur þegar hrakið nægilega langt af leið sökum öfga- fullrar stefnu þar sem fjármagnið ræður för en ekki fólk. Nú era að líta dags- ins ljós úrræðin í land- búnaðarmálum. I stað þess að hlúa að þess- um gamla, góða at- vinnuvegi okkar og efla nytjar af landinu, virðist stefnt að stór- fækkun bújarða sem öragglega myndi leiða af sér stór eyðisvæði frá því sem nú er, sem er stefna í samræmi við suðvestur- Gjafakvóti til fárra, segir Sigurður Kristjánsson, vekur megna óánægju með framkvæmd fískveiði- stefnunnar. hornsáherslur sem öllu ráða. Þar skal þingmönnum fjölga en á landsbyggðinni fækka. Byggða- röskun hefur verið mætt með nei- kvæðum úrræðum eins og því að draga úr fjárframlögum til Byggðastofnunar, þaðan sem átaki í byggðamálum hefði mátt stjóma. Þeir sem hafa ráðið þeirri ferð á kjörtímabilinu, tala svo um tví- skinnung í byggðamálum og það er líklega nægilegt að þeirra mati til þess að leysa þá frá ábyrgð á því sem illa hefur verið gert eða ógert. Ótrúlega margir alþingismenn hafa lítinn skilning á því að hjálpa til þess að tryggja nýtingu lands- og sjávarnytja fyrir það fólk sem fram að þessu hefur byggt tilvera sína á slíkri nýtingu. Það þarf vissulega að veita því fólki stuðn- ing til þess að tryggja þessi lífs- gæði fremur en afnema þau. Fólk hugsar til þess hversu langt þessi svonefnda hagræðing í Sigurður Kristjánsson sveita sjávarútvegi getur gengið í sam- einingu fyrirtækja og samþjöppun á fáum úgerðarstöðum og hvemig landsbyggðin verður þá stödd að lokum. Fólk hugsar til þess með hvaða rétti einstaklingar og fyrir- tæki geta eyðilegt afkomumögu- leika heilla byggðarlaga með sölu eða leigu aflaheimilda. Og fólk hugsar til þess hvemig nýir aðilar geta haslað sér völl í sjávarútvegi í dag, keypt skip og nauðsynlegan kvóta. Allir vita að þetta er ekki lengur hægt á Islandi. Það er ljóst að hin mikilvæga fiskfriðun á Islandsmiðum hefur lent í þeim ógöngum sem flestir geta séð og sannreynt. Atvinnu- vegurinn er naumast rekinn leng- ur fyrir fólkið í landinu, heldur fyr- ir kvótaeigendur sem heimta sem allra mestan arð og era raunar margir hverjir á handahlaupum við það að koma sínum feng í fjár- muni áður en reglur breytast. Þessir aðilar hafa svo fengið póli- tískan stuðning frá forsætisráð- herra sem hvetur landsmenn til þess að eignast hluti í sjávarút- vegsfyrirtækjum. Nú skal það selt sem margir hafa fengið gefins og það skal tryggja efnahagslega framtíð nýríkra kvótaeigenda. Frjálshyggjan ræður ferðinni og Framsókn hefur svikið hugsjónir sínar fyrir völd. Á meðan sá andi svífur yfir vötnum er Framsóknar- flokkurinn ónýtt tæki fyrir fólkið í landinu og einskis trausts verður. Ég hefi áður komið á framfæri til unhugsunar hversu sjálfsögð aðgerð og nauðsynleg væri að veita hluta af auknum veiðiheim- ildum í þorski til útgerðarstaða sem hafa af einhverjum ástæðum misst sínar veiðiheimildir þannig að fólksflótti blasir við. Þetta er spurning um það hvort ávöxtun og arðsemi þeirra stóra megi örlítið skerða til þess að græða þau sár sem frjálsa framsalið hefur valdið í fámennum byggðum. Er ekki sumt fólk búið að fá nóg af hallæri af mannavöldum í þessu landi og er ekki kominn tími til þess að gefa fólki hvar sem er á landinu eðlilegt svigrúm til lífsbjargar fyrir sig og afkomendur sína? Höfundur er skrifstofustjóri.
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68
Blaðsíða 69
Blaðsíða 70
Blaðsíða 71
Blaðsíða 72
Blaðsíða 73
Blaðsíða 74
Blaðsíða 75
Blaðsíða 76

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.