Morgunblaðið - 31.10.1998, Síða 56

^56 LAUGARDAGUR 31. OKTÓBER 1998
MORGUNBLAÐIÐ
BJÖRGVIN
GUÐLA UGSSON
Björgvin
Guðlaugsson frá
Lynghaga fæddist í
Reylgavík 22. des-
ember 1923, en flutt-
ist að Giljum í Hvol-
hreppi 1927. Hann
Iést 17. október
síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
Guðlaugur Bjama-
son, f. 18.8. 1889, d.
15.4. 1984, og
jty Láretta Sigríður
Siguijónsdóttir, f.
11.5. 1894, d. 19.9.
1978. Systkini hans
em: 1) Sigmar, f. 1922, d. 1990.
2) Smári, f. 1925. 3) Bjami, f.
1926. 4) Fjóla, f. 1930. 5) Guð-
mundur Kristvin, f. 1933, d.
1965.
Eiginkona Björgvins var Kristín
Runólfsdóttir frá Ey í V-Land-
eyjum, f. 24.10. 1922, d. 15.10.
1982. Foreldrar hennar vom
Runólfur Jónsson og Friðbjörg
Einarsdóttir. Björgvin og Kristín
byrjuðu búskap 1945 í Djúpadal í
Hvolhreppi. Arið 1950 fluttust
þau að Tindum við Hvolsvöll.
Árið 1955 flytjast
þau að Lynghaga í
Hvolhreppi, nýbýli
sem þau byggðu
upp. Þar bjuggu þau
til ársins 1979, þá
flytjast þau á Hvols-
völl. Böm þeirra
em: 1) Hulda, f.
1944, gift Sigvalda
Hrafnberg. 2)
Guðlaug Lára, f.
1946, gift, Braga
Brynjólfssyni. 3)
Margrét, f. 1949, gift
Siguijóni Stefáns-
syni. 4) Sigrún, f.
1957, gift Loftí Guðmundssyni.
Bamabömin em orðin alls 20, og
bamabamabömin sjö.
Björgvin vann hjá Kaupfélagi
Rangæinga mest alla starfsævi
sma, fyrst sem bflstjóri á flutn-
ingabfl, og síðan við bólstmn í
Húsgagnaiðjunni á Hvolsvelli.
En síðustu starfsárin vann hann
sem vömbflstjóri hjá Suðurverki
hf.
Utför Björgvins fer fram frá
Stórólfshvolskirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 11.
Hver minnrng dýrmæt perla að liðnum lifs-
ins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug þakka hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem gleymist
eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að kynnast
þér.
(Ingib. Sig.)
Elsku pabbi minn, allt í einu er
komið að kveðjustund. Margar ljúf-
ar minningar leita á hugann. Það er
svo erfltt að trúa því að þú sért far-
J**.nn frá okkur. Þegar ég nú minnist
þín koma fram í hugann minningar
frá æsku minni og uppvaxtaárum,
um allar góðu stundirnar okkar
saman, eins og þegar við leiddumst
út í Nes til að gefa kindunum og
mamma tók svo á móti okkur með
heitu kaffi og kakói þegar við kom-
um heim. Alltaf varstu drífandi og
þoldir ekkert hangs. Það ætti ekki
að bíða til morguns sem hægt væri
að gera í dag. Avallt var stutt í hlát-
urinn og gamansemina. Minningarn-
ar um þig streyma um hugann, ég
MINNINGAR
mun hlúa að þeim og varðveita, því
það er það dýrmætasta sem við eig-
um.
Elsku pabbi, ég þakka þér alla
hjálpina og yndislegu stundirnar
sem þú hefur veitt okkur. Við eigum
eftir að sakna þín, ég þakka þér fyr-
ir dýrmætu stundirnar sem þú gafst
afabörnunum, þeirra söknuður er
mikill.
Vort líf er svo ríkt af ljóssins þrá,
að lokkar oss himins sólarbrá,
og húmið hlýtur að dvína,
er hrynjandi geislar skína.
Vor sál er svo rík af trausti og trú,
að trauðla mun bregðast hugpn sú.
Þó ævin sem elding þrjóti,
guðs eilífð blasir oss móti.
Vort hjarta er svo ríkt af hreinni ást,
að hugir í gegnum dauðann sjást.
- Vér hverfum og höldum víðar,
en hittumst þó aftur - síðar.
(Jóhannes úr Kötlum)
Guð blessi minningu þína, elsku
pabbi.
Þín dóttir
Sigrun.
Elsku afi, við kveðjum þig með
söknuði og trega, nú ertu allt í einu
farinn, en við munum geyma minn-
ingu þína í hjarta okkar. Minningu
um alla bfltúrana sem við fórum,
stoppuðum á fallegum stað og feng-
um okkur kók og póló. Þegar þú
passaðir okkur og söngst fýrir okk-
ur Lúlla bía, þegar við fórum að
sofa.
Elsku afi, nú ertu kominn til guðs
á himnum þar sem amma tekur á
móti þér. Við söknum þín.
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni.
Sitji guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson frá Presthólum.)
Þín
afabörn Neðra-Seli.
Kæri afi, ég trúi ekki enn að þú
sért farinn. Við sem áttum eftir að
gera svo margt saman. Eg ætlaði að
bjóða þér með mér sem siðgæðis-
verði til Þýskalands á næsta ári til
að sjá tilvonandi barnabarnabarn
þitt, og hitta konuna sem sendi þér
ástarbréfið sem ég þýddi fyrir þig!
Það var svo gaman þegar þú komst
fyrir jólin í fyrra, þegar ég var
nýbúin að eignast smá hvolp. Þú
fussaðir og sveiaðir að þetta væri nú
meiri vitleysan hjá mér, að börn
væru miklu betri, en svo heillaði hún
þig og þið sváfuð saman í sófanum.
Allar kaffiferðirnar og útivistar-
stundirnar með kók og póló í
farteskinu. Allar þessar sögur sem
maður fékk að heyra og hláturinn
sem alltaf var stutt í. Þetta gerði þig
að þessum góða manni sem ég mun
minnast. Þú gafst mér svo mikið og
ég skammaði þig og sagði að þú
mættir ekki spilla mér, ég væri ekki
svona ósjálfbjarga. Þú varst alltaf til
staðar og svo mikill félagsskapur.
Góðu ráðin og þessi yndislegu
prakkarastrik. Þó þú sért farinn,
veit ég að þú vakir yfir mér og ég
ætla að reyna að standa við allt sem
við töluðum um og ég veit að þú
kemur með.
Eg bið fyrir kveðju til hennar
ömmu, þegar þú hittir hana aftur.
Eg mun ætíð minnast þín. Þú
varst besti afi í heimi.
Þín
Kristrún.
Hann afi okkar er dáinn, hann
sem alltaf var svo hress og kátur að
maður bjóst ekki við að þú færir
svona fljótt til ömmu í himnarfld.
Þótt þú gengir ekki heill tii skógar
var þetta mjög mikil sorgarfrétt.
Núna þegar við komum austur til
mömmu og pabba kemur þú ekki til
að hitta okkur og langafabömin sem
þú gafst þér svo mikinn tíma til að
tala við. Það verðm' mikill söknuður
hjá þeim því þú varst svo duglegur
að taka þau út að keyra, að skoða
endurnar og upp á GOjum, og eng-
inn afi sem kemur með látum inn og
segir: „Bara fint fólk að sunnan."
En elsku afi, núna þegar við
kveðjum þig minnumst við þín með
þakklæti og söknuði því enginn
kemur í þinn stað.
Megi guð og amma gæta þín.
Vaktu, minn Jesús, vaktu í mér,
vaka láttu mig eins í þér
sálin vaki þá sofnar líf.
Sé hún ætíð í þinni hlíf.
(HaUgr.Pét)
Þínar
Anna Kristín
og Friðbjörg Eyrún.
Kveðja til langafa.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vöm í nótt.
Æ, virzt mig að þér taka
mér yfir láttu vaka "
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Þýð. S. Egilsson)
Elsku langafi, megi guð og englar
geyma þig.
Þín langafabörn
Birgitta Rós, Sigvaldi Aron,
Ragnhildur Birta og Hildur Yr.
Allt eins og blómstrið eina
upp vex á sléttri grund
fagurt með fijóvgun hreina
fyrst um dags morgunstund,
á snöggu augabragði
af skorið verður fljótt,
lit og blöð niður lagði,
líf mannlegt endar skjótt.
(H. Pétursson.)
Elsku afi, hvfl í friðh
Brynja, Linda, Ivar, Bjarki
og Kristvin.
SONJA HOLM
INGIMUNDARDÓTTIR
+ Sonja Hólm
Ingimundar-
dóttir fæddist í
Reykjavík 3. mars
1940. Hún lést 22.
oklóber síðastliðinn
og fór útför hennar
fram frá Fossvogs-
kirkju 28. október.
Jarðsett var í
heimagrafreit á
Lækjarmóti í Víði-
dal.
Elsku Sonja mín,
elsku hetjan mín. Þú
varst svo sérstök, eng-
inn hefur né verður neitt líkur þér.
Hvarvetna sem þú fórst, vaktirðu
athygli. Há, grönn, dökk á brún og
brá og ekki breyttist það, er þú sást
á gula fjaUabflnum þínum, ljómandi
af öryggi og lífshamingju. „Eg er
þekkt sem konan með svarta hárið,“
Blómabúðirv
öapAðskom
v/ PossvoqskÍFkjwgciFð
Símli 554'0500
Sérfræðingar
í blómaskreytingum
við öll tækifæri
1 “Klblómaverkstæði 1
IISlNNA I
Skólavörðustíg 12,
á horni Bergstaðastrætis.
sími 551 9090
sagðir þú og hlóst. Já,
loksins rættist draum-
urinn þinn um eigið
fyrirtæki, að geta unn-
ið á sumrin og notið
lífsins heima og erlend-
is að loknu kröftugu
sumarstarfi. En nú er
komið haust, og sum-
arstarfið sem þú vænt-
ir svo blómlegs snerist
upp í hryggð og trega,
virkilegan harmleik.
I lok aprfl hringdir
þú í mig eins og oft áð-
ur. Þig langaði að hitta
mig áður en þú byrjaðir að vinna,
sem var þá næsta mánudag. Við
mæltum okkur mót og drukkum
saman kaffi uppi í Kringlu. Mér brá
er ég sá þig, „en það var auðvitað
ekkert að þér“ sagðh' þú, en samt
fann ég að þú varst ekki of örugg
með þá skýringu. „En að fara til
læknis þvílíkt bull, þú myndir ekki
lagast við það, enda værir þú að
fara að vinna.“
Elsku Sonja mín, ég man svo
þegar ég^ kvaddi þig og sagði
ákveðið. „Eg verð ekki vinkona þín
Persónuleg,
alhliða útfararþjónusta.
Áralöng reynsta.
Sverrir Olsen,
útfararstjóri
Sverrir Einarsson,
útfararstjóri
Útfararstofa Islands
Suðurhlíð 35 ♦ Sími 581 3300
Altan sólarhringinn. www.utfararstofa.ehf.is/
lengur, nema þú látir athuga með
þig, og það strax.“ Hjá mér var
þetta dálítið undarlegt augnablik,
hvað hafði ég sagt? En
kveðjuknúsið þitt fuflvissaði mig um
síðar að sennilega þurftirðu þarna á
þessari örvun að halda. Eg hafði
áhyggjur af þér, en náði hvergi í
þig. Það var svo um það bil mánuði
síðar að vinkona okkar hringdi í mig
og sagði að þú hefðir verið að leita
að mér, og sagði mér um leið
harmafregnina. Þá hafðir þú verið á
Landspítalanum mestallan tímann
frá því við kvöddumst síðast.
Þannig varst þú, vildir ekki að aðrir
hefðu áhyggjur af þér.
Mín fyrsta hugsun, er ég fór að
hugsa rökrétt eftir þessa frétt, var
hvað ég gæti gert til að létta undir
með þér. Datt í hug að bjóða þér að
keyra þig í sumarfríinu mínu á ein-
hverja þá staði sem væru þér kærir.
En Sonja mín, þú áttir alltaf svör
við öllu. Við ræddum þetta dálítið,
þú sagðir að þú þekktir landið svo
vel og vildir minnast þess eins og
það var þegar þú á þinn hátt gast
notið þess, og bættir svo við. „Ef ég
dey, þá á ég eftir að svífa um á litlu,
hvítu, mjúku, yndislegu skýi, og get
skoðað það enn betur.“ I orðum þín-
um var svo mikil einlægni og friður,
að þrátt íyrir að þú virtir hug minn
til þín í þessu atriði, fann ég að þú
varst strax búin að ákveða að sætta
þig við orðinn hlut, þótt stóra vinn-
ingnum um bata neiti enginn.
Næstu mánuðir voru strangir,
erfiðar meðferðir, skipulag vegna
ferðalanganna þinna, heimsóknir
margra þeirra og annarra, bréf og
upphringingar. Og þó svo að ég
hlypi til þín stöku sinnum með
rabarbaragrautinn okkar góða og
ýmislegt matarkyns, fannst mér ég
hálflítils megnug að hjálpa þér, það
var ótrúlegt hve ákveðin og örugg
þú varst alla tíð. Ef ég bauð, eða þú
baðst mig um hjálparhönd, varð ég
ætíð, lá, við, að skrifta um allt sem
var fyrirliggjandi hjá mér svo örugg
væri að það skaraðist ekki. Eg sá að
erfitt var að leika á þig með það, og
ákvað hreinskilni við þig um allt. Þó
var erfitt að segja þér þegar
ákveðið var að ég færi hingað aust-
ur í Hveragerði, en að ég þyrfti að
hafa samviskubit vegna þess
passaði ekki, þannig að við hlið þér
lá við að ég upplifði mig sem
sjúklinginn en þú værir bara svo
ansi máttlaus. Og generalprufan
okkar, Sonja, sem betur fer klikkaði
ég ekki á henni, hún Elín systir þín
stóð nú aldeilis við bakið á mér þá,
enda varstu búin að segja mér hver
skörungur hún væri sem ég nú veit
og sá í kringum veikindi þín.
Sonja, þegar ég kynntist þér
fyrst minnist ég enn eftirvæntingar
minnar um að hitta loks þennan
umrædda fararstjóra sem gustaði
af og allt vildi hafa í lagi á ferðum
sínum. Brúarás fannst mér þá sem
slíkur ekki stórt númer, en þó hafði
aldrei verið annað en ánægjulegt að
taka á móti gestum og starfsfólki
ferðamiðstöðvar Austurlands. Og
það breyttist síður en svo er þú
bættist í hópinn. Alltaf léstu mig
finna að þér þætti gott að koma og
öruggt er að það var gagnkvæmt,
gott var að fá þig. Eg held að
öruggt sé að þú hafir aldrei farið
fram hjá Brúarási án þess að kíkja,
eftir að þú komst þar fyrst. Og
ósjaldan var hringt og beðið um
hádegismat fyrir hóp, jafnvel
smákrókur tekinn eða keyrt fram-
hjá þekktaii veitingastöðum.
Aldrei gleymist þegar þú hringd-
ir seint um kvöld með yfir 30 manna
hóp og baðst um uppbúið rúm fyrir
alla. Þá hafði rútan fest sig í á og
flæddi vatn bæði um fólk og farang-
ur, jafnt svefnpoka og föt sem bæk-
ur og blöð. Þvflíkt spennuíáU sem
varð hjá aumingja fólkinu en hverjir
redduðu þessu, nema við. Eg
gleymi aldrei brosinu sem ég fékk
frá farþegum þínum þegar ég kom
með allt á hreint og þurrt frá Reyð-
arfirði daginn eftir, allt í einni kös,
buxur, leistar, brækur o.fl. frá öllum
hópnum og sest var og grínast með-
an dregið var í sundur. Seinna
spurði ég þig, hvernig datt þér í hug
að fara til baka, varst komin lang-
leiðina norður í land, var svarið:
„Það var mjög einfalt, það hefði
enginn gert eins og þú.“ Síðasta
haustsins míns í Brúarási minnist
ég er þið Maggi birtust seint um
kvöld komin til að kveðja mig, voruð
þá með hóp á Egilsstöðum. Þá var
allt í einu komið trallandi fólk inn í
stofu, með stóran blómvönd og
styttu, og kallað takk fyrir okkur,
takk fyrir okkur og hlegið og
faðmað, nei enginn var sem þú. Síð-
an minnist ég þess hve spennt þú
varst þegar ég ákvað næsta vor að
reka Bjarkalund. Þú keyrðir með
mér vestur til að skoða, sennilega í
mars. Eftir á að hyggja hugsa ég að
ég hafi hreppt hnossið út á þig.
Manstu lætin, það gerði svo mikla
hláku, rok og regn að brýr og vegir
sópuðust sums staðar bm't. Sveitar-
stjóri og oddviti tóku á móti okkur á
síðasta bitanum að mig minnir yfir
Geitará. Um sumarið komuð þið
Gunna vinkona þín í heimsókn, og
man ég hve þér þótti hafa tekist vel
hjá mér að fá breytt og bætt á
hótelinu. Þá man ég seinna fjöru-
ferðina til Stokkseyrar. Þá léstu
þau orð falla að slíkar ferðir færir
þú ávallt ein. Eg held að þú hafir
verið hálfhissa á sjálfri þér að hafa
boðið mér með.
Elsku Sonja mín, takk fýrir allt
og allt, öll gömlu og nýlegu samtölin
um lífið og tilveruna. Þau verða vel
geymd þó svo að við værum ekki
ætíð sammála og oft bæri jafnvel
mikið á milli í skoðunum þá man ég
aldrei eftir neinu sem erfitt var. En
stundum kom fýrir að þú hringdir
til mín ef þér fannst þú hafa verið
dómhörð, jafnvel sólarhringum
seinna og byrjar þá: „Æ mér fannst
ég eitthvað svo leiðinleg við þig síð-
ast.“ og sagðist hafa hugsað, nú tal-
ar hún ekki við mig meir. En þegar
ég hló og sagði, þú heldur þó varla
að ég taki stundum nema mátulegt
mark á þér, heyrði ég léttinn og allt
varð gott að vanda.
Eitt er víst, kæra vinkona, að svo
lengi sem ég verð þess megnug að
sjá eða geta ímyndað mér lítið hvítt,
mjúkt, yndislegt ský svífa á himni,
mun ég minnast þín.
Kæra Elín og aðrir aðstandendur
Sonju Hólm. Innilegar samúð-
arkveðjur, góður guð styrki ykkur í
sorg ykkar.
Elsa Árnadóttir.