Morgunblaðið - 18.12.1998, Síða 51

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
FÖSTUDAGUR 18. DESEMBER 1998 51
að vini. Báðir leystum við til okkar
allt of stór einbýlishús og bjuggum
þar með elstu börnum okkar. Nú á
þessu ári, þegar við vorum báðir
orðnir einir, var samband á milli
okkar orðið mjög mikið, við vorum
nánast eins og „samlokur“, borðuð-
um hvor hjá öðrum, fórum í sund
saman, og byrjuðum að spila golf
saman. Við fórum saman í ófáar
veiðiferðir, bæði einir eða með er-
lendum viðskiptavinum okkar.
Nú einnig fórum við út að
skemmta okkur saman. Viðkvæðið
var venjulega þegar komin var
helgi: „Hvernig er þetta eiginlega.
Piparsveinar sitja ekki heima og
glápa á sjónvai-pið um helgar, för-
um út og athugum hvort ekki sé
einhvert líf í þessum bjánalega
bæ.“ Og að þeim orðum slepptum
var rokið af stað, og skemmtistaðir
bæjarins kannaðir. En þeir staðir
mega nú muna sinn fífíl fegurri. Við
vinirnir munum ekki svífa þar sam-
an um gólf framar í önnum fagurra
meyja. Asgeir var „professional"
dansari, hvort sem um var að ræða
tjútt eða rokk og ræl, ég meiri ama-
tör í þeirri gi-ein.
Á sínum yngiá ánim á Ólafsfirði
söng hann og spilaði í hljómsveit-
um. Oft rifjaði hann upp þá tíma og
átti marga góða takta. Hans sér-
grein voru gamlir „standardar"
með Creedence Clearwater Revi-
val, og kemur þá lagið „I put a spell
on you“ upp í hugann. Hann náði
því betur en þeir og mun það lag
alltaf minna mig á hann, hann túlk-
aði það alveg snilldarlega. Það eru
ekki nema þrjár vikur síðan við sát-
um saman við þriðja mann og sung-
um saman og glömruðum á gítar og
píanó, í marga tíma eitt laugar-
dagskvöldið.
En nú er komið að leiðarlokum,
samverustundirnar í þessu lífi
verða ekki fleiri, og söknuðurinn og
einmanaleikinn er mikill.
Baldvin, Bjarni og Brynjar. Ykk-
ur votta ég mína dýpstu samúð,
missir ykkar er mikill. Guð blessi
minninguna um góðan dreng, vin
minn Ásgeir Arngrímsson.
Lúðvík Haraldsson.
„Ég hef heyrt að þetta sé fínn
náungi," sagði fyi-rverandi mág-
kona mín við mig, kvöldið sem ég
hitti Ásgeir í fyrsta skipti. Fínn ná-
ungi var of hversdagslegt. Utgeisl-
un hans var slík að ég var í tilfinn-
ingalegu losti í margar vikur á eftir.
Eða fann ég líka á mér að þrátt fyr-
ir töluvert mikia erfíðleika undan-
farið, þá var ég nú að ganga inn í
það tímabil ævi minnar, þar sem
skiptust á mestu hamingjustundir
lífs míns og sárasta sorg og örviln-
an? Eða gat ég ekki sætt mig við
það að draumar mínir um að
byggja upp fallegt veitingahús og
gallerí, sem ég var í óða önn að
uppfylla, bliknuðu við hliðina á
þeim draumi að njóta náinna sam-
vista við þennan mann? Kvöldstund
með þessum áður óþekkta manni
sendi mig í þvílíkan tilfinningalegan
hvirfilbyl, að ég vissi ekki mitt
rjúkandi ráð.
Þannig var Ásgeir. Hann gerði
hlutina með stæl, ómeðvitað jafnt
sem meðvitað. Hann'stráði um sig
jákvæðum krafti hvar sem hann
kom og breytti hversdagsleikanum
í hátíð. Þetta gerði hann með ná-
lægð sinni einni saman. Hann lagði
öll sín lóð á skálar hamingju og
gleði hvenær sem hann gat og hvar
sem hann sá færi á. Hann reiddist
sjaldan og þegar það gerðist þá
eyddi hann þeim tilfinningum jafn
fljótt og maður þurrkar sér eftir
bað. Ef strákarnir hans reiddust
honum, þá heyrði ég hann stundum
tauta: „Hvað sagði ég nú?“ Svo var
það gleymt á báða bóga.
Og við Fjóla mín litla fluttumst
inn á heimili hans. Fallegri móttök-
ur var ekki hægt að hugsa sér.
Hann vildi svo sannarlega að okkur
liði vel hjá sér. Og ekki síður strák-
arnir hans, sem eru ljúfir og góðir
drengir og gerðu líka það sem í
þeirra valdi stóð, til þess að láta
okkur líka sem best. Við Ásgeir
gengum saman í heimilisstörfin og
þá nýjung kunni ég vel að meta.
Það var einstök upplifun að vinná
með honum, þvi í samstarfi var
hann eins og framlenging míns eig-
in huga og handar. Skipulagður, at-
orkusamur og tillitssamm' breytti
hann því hversdagslega sem mér
hafði áður fundist þreytandi og
leiðinlegt og gerði það létt og
skemmtilegt. Við áttum ótal mörg
sameiginleg áhugamál og nutum
þess - en alltof lítið þó.
Ásgeir stundaði um tíma kenn-
aranám. Ég get ekki ímyndað mér
betri kennara en hann. Það fékk ég
að reyna þegar hann fór með mig á
skíði. Hann leiðbeindi, hvatti og
hældi og á klukkustund fannst mér
ég ekki bara geta staðið á skíðum í
fyrsta skipti, heldur vera virkilega
flink! Ég harma það að Fjóla skyldi
ekki vera heima þessa helgi. En því
miður áttum við líka sameiginlegt
það áhugamál sem átti stærstan
þátt í allri ógæfu okkar og því að
við nutum ekki alls þess góða og
hamingjui-fka sem við höfðum
möguleika á að njóta. Það er erfitt
að sætta sig við að Ásgeir er dáinn.
Vita að þetta eru ekki bara nokkrir
vonleysisdagar og svo hittumst við
aftur, eins og svo oft áður. Aldrei
framar getum við lofað bjartsjmi að
ná sameiginlegum völdum í brjóst-
um okkar, minnug þess að njóta
lífsins meðan fæi'i gefst. - Bjart-
sýni á að ná fullum tökum á lífinu,
standa okkur betur og læra að
njóta lífsins á þann eina hátt sem
gat gert okkur mögulegt að vera
hamingjusöm til lengdai-.
Það ómögulega hefur gerst, hann
Ásgeir er farinn. Eftir standa tóm-
leiki og þrá og þörf fyrir að þakka
svo ótalmargt. Hann sýndi mér inn
í draumaheim svo ólíkan því sem ég
átti að venjast, þar sem trú-
mennska og tillitssemi, glaðværð
og umhyggja réðu ríkjum.
Minning hans mun taka stóran
sess í hjörtum allra hans fjölmörgu
vina og vandamanna. Ég hai'ma
vanhæfni mína til þess að reynast
Ásgeiri betur og einnig vanmátt
minn við að minnast hans í orðum,
á verðugan hátt.
Blikar kalt á bitra ljáinn,
bregður sinni mynd á skjáinn,
sá er okkur öllum nær.
En hann megnar ei til baka,
okkar ljúfu stundir taka.
Ætíð mun ég muna þær.
Pitt eðli var af ætt hins bjarta,
þú áttir stórt og göfugt hjarta.
Tunga þín ei þekkti níð.
Um þig gleðigeislum stráðir,
gafst ei upp þó sífellt háðir,
við þig sjálfan varnarstríð.
Nú líður þú á ljóssins öldum,
frá líkamanum, særðum, köldum.
Úr öllum gömlum fjötrum fijáls.
I nýjum heimi, á nýjum degi,
nærist vonin að ég megi,
örmum vefja um þinn háls.
(Kristján Árnason)
Valbjörg B. Fjólmundsdóttir.
Það var þriðjudaginn 8. desem-
ber sem mér barst sú harmafregn
að Ásgeir Arngi-ímsson, samstjórn-
armaður minn hjá Júdódeild KA,
hefði látist af slysförum.
Ég kynntist Ásgeiri fyrst þegar
ég var 15 ára og vann hjá Útgerð-
arfélagi Akureyrar. Þá var hann
verkstjórinn minn og með sinni al-
kunnu hægð og prúðmennsku leysti
hann það starf vel af hendi og taldi
ekki eftir sér að grípa í flökunarvél-
arnar ef illa gekk að hafa undan.
Leiðir okkar lágu saman á ný þegar
Jón Óðinn, sem verið hafði aðal-
þjálfari og eini stjórnarmaður
júdódeildarinnar til fjölda ára,
ákvað, í kjölfar mála sem spunnust
milli JSÍ og farar Vernharðs Þor-
leifssonar á Ólympíuleikana í Atl-
anta 1996, að draga sig í hlé frá júd-
óinu um stund. Þá var kosin ný
stjórn hjá júdódeildinni og í henni
sátum við Ásgeir ásamt Ólöfu Veru
Benjamínsdóttur, Sæunni Guð-
mundsdóttur og Friðriki Blöndal.
Það var alla tíð gott að vinna með
Ásgeiri og stjórnin setti sér það
takmark að skila deildinni á núllinu.
Við vorum öll ókunnug júdóíþrótt-
inni að undanskildum Friðriki, að
öðru leyti en því að vera foreldrar
júdóstráka. Það kom þó ekki að sök
og júdódeildin hefur vakið athygli
vegna fyrirmyndar í fjármálum og
á síðasta ári skilaði hún hagnaði.
Ásgeir var sjálfkjörinn formaður
enda hafði hann gott lag á að fá fólk
til að hlusta á sig og með hægðinni
vann hann sig í gegnum vandamál-
in eitt af öðru.
Á þessum árum stóð hann í skiln-
aði við eiginkonu sína til fjölda ára,
Örnu Hrafnsdóttur, en hann var
ekki að skilja við syni sína og hélt
því áfram að starfa fyrir júdódeild-
ina jafnframt því sem hann tók sæti
í stjórn Júdósambands Islands. Það
fannst mér lýsa vel þeirri ást og
ábyrgð sem hann bar til þeirra,
þótt hann bæri hana ekki á torg. Á
síðasta aðalfundi var hann kosinn í
aðalstjórn KA. Þessum störfum
sinnti hann af kostgæfni til dauða-
dags og með honum er genginn
góður drengur.
Elsku Binni, Bjarni, Baldvin og
aðrir aðstandendur, við biðjum al-
góðan Guð að styrkja ykkur í sorg
ykkar.
Fyrii' hönd júdódeildar og aðal-
stjórnar KA,
Dýrleif Skjóldal (Dilla),
ritari JKA.
Tilvera okkar er undarlegt ferðalag,
við erum gestir
og hótel okkar er jörðin...
Óhætt er að taka undir þessi orð
borgarskáldsins, Tómasar Guð-
mundssonar. Þótt við lærum ýmis-
legt á æskuárum, til nota á lífsleið-
inni, er margt sem kemst ekki í
verk, því tíminn er stuttur. Ein af
þeim lífsreglum sem ég heyrði ung-
ur var: „Betra er að eiga fáa vini en
marga.“ Þetta er einn af þessum
hlutum sem hafa greypst í hugann.
Kannski er þetta algild regla, það
er svo margt sem ekki er rætt um,
þykir sjálfsagt mál.
Haustið 1969 fórum við þrír
bræður úr Fljótum í skóla á Ólafs-
firði. Við fengum húsnæði á efri
hæð Árnahússins, hjá þeim heið-
urshjónum Ásgeiri Frímannssyni
og Gullu konu hans. Strax á fyrsta
degi birtist glaðvær piltur, dóttur-
sonur þeirra hjóna. Þarna var kom-
inn einn bekkjarfélaginn, sem
aldrei var kallaður annað en Geiri
Helgu. Honum fannst sjálfsagt að
heilsa upp á strákana úr sveitinni
og vildi endilega að þeir kynntust
lífinu í bænum sem fyrst. Það varð
að hafa svolítið líf í tuskunum. Ekki
er ofsagt að við Geiri voram miklir
mátar veturna tvo sem ég var í
skóla á Ólafsfirði. Varla leið sá dag-
ur að við hittumst ekki að loknum
skóladegi og brölluðum margt,
enda áhugamálin að mörgu leyti
þau sömu. Iþróttirnar skipuðu þar
stóran sess og Geiri var foringinn,
einvaldurinn þegar kom að bekkj-
arkeppninni í handboltanum, og
dreif í því að útvega tíma í íþrótta-
salnum svo við gætum æft körfu-
boltann áður en kæmi að hinni ár-
legu keppni við kennarana, því þar
var við „erfiða sveit að eiga“.
Geiri Helgu var ákaflega traust-
ur og góður félagi. Það varð alltaf
að vera „fjör í kringum fóninn“ hjá
honum. Hann var þannig einn af
þeim sem ómissandi era í hverjum
hópi. Það er með gleði í sinni sem
ég minnist vinar míns Geira.
Þannig eiga líka vinir að vera. Með
þessum fáu orðum vil ég minnast
Ásgeirs Ai'ngrímssonar. Ég votta
sonum hans og öðrum nánustu að-
standendum mína dýpstu samúð.
Þórhallur Ásmundsson.
Elsku Ásgeir. Með þessu ljóði
kveð ég þig með söknuði.
Sofðu engill, senn er nóttin nærri,
svanimir fela höfuð undir væng.
Dagurinn hefur gefið okkur gjafir,
gefur nóttin sína mjúku sæng.
Sofðu engill, engu skaltu kvíða
andai' golan yfir mýrarsef.
Dagurinn var svo vorbjartur og fagur,
vefur nóttin drauma þinna stef.
SJÁ NÆSTU SÍÐU
Ástkær eiginkona mín, móðir okkar, tengda-
móðir, amma og langamma,
MARGRÉT SELMA MAGNÚSDÓTTIR,
Grundarstíg 24,
Sauðárkróki,
sem lést á sjúkrahúsinu á Sauðárkróki mánu-
daginn 14. desember, verður jarðsungin frá
Sauðárkrókskirkju laugardaginn 19. desem-
ber kl. 14.00.
Svavar Einarsson,
Helena Svavarsdóttir, Reynir Barðdal,
Marta Svavarsdóttir, Sigurður J. Sigurðsson,
Magnús Svavarsdóttir, Ragnheiður Baldursdóttir,
Sigríður Svavarsdóttir, Hallur Sigurðsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Ástkær faðir okkar, tengdafaðir, afi og langafi,
KARL B. JÓNSSON,
Bólstaðarhlíð 42,
Reykjavík,
lést á Landspítalanum fimmtudaginn 17. des-
ember.
Erna Karlsdóttir, Bjarni Jónsson,
Jón Stefán Karlsson, Hafdís Ólafsdóttir,
Marteinn Karlsson, Sigurbjörg Jónsdóttir,
Birgir Karlsson, Halldóra Sveinsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
+
Elskuleg móðursystir okkar, frænka og
vinkona,
BJARNFRÍÐUR PÁLSDÓTTIR,
lést á Sólvangi mánudaginn 7. desember sl.
Að hennar ósk hefur bálför farið fram i
kyrrþey.
Guðrún Pálína Júlíusdóttir,
Haraldur Eyjólfsson,
Þórarinn Karlsson,
Sigurjón Geir Karlsson,
Karl Heiðar Geirsson,
Rósa Jónída Benediktsdóttir
Jóhanna Björg Pálsdóttir.
+
Ástkær móðir mín, tengdamóðir og amma,
KATRÍN ÞORVARÐARDÓTTIR,
Bogahlíð 15,
Reykjavík,
lést á Vífilsstöðum fimmtudaginn 17. desember.
Útförin fer fram frá Fossvogskirkju mánudag-
inn 28. desember kl. 10.30.
Þorvarður Guðlaugsson, Guðrún
og barnabörn.
+
BOGI ÞORSTEINSSON
fyrrv. yfirflugumferðarstjóri,
Hjallavegi 7,
Njarðvík,
lést á Landspítalanum fimmtudaginn 17. des-
ember.
Jarðarförin auglýst síðar.
Aðstandendur.
+
Áskær eiginmaður minn, faðir okkar, tengda-
faðir og afi,
GUÐNI BJÖRGVIN HÖGNASON,
Laxárdal,
Gnúpverjahreppi,
verður jarðsunginn frá Stóra-Núpskirkju laug-
ardaginn 19. desember kl. 13.30.
Blóm og kransar vinsamlega afþakkaðir, en
þeim, sem vildu minnast hans, er bent á að láta
Sigurgeir njóta þess.
Lilja Auðunsdóttir,
börn, tengdabörn og barnabörn.
Gísladóttir