Morgunblaðið - 18.03.1999, Síða 50

^50 FIMMTUDAGUR 18. MARZ 1999
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
MAGNÚS
BERGSTEINSSON
+ Magnús Berg-
steinsson var
fæddur í Reykjavík
14. janúar 1915.
Hann lést á heimili
sínu 10. mars síðast-
liðinn. Foreldrar
hans voru Ragnhild-
ur Magnúsdóttir, f.
20.11. 1879, d.
27.12. 1935, og
Bergsteinn Jóhann-
esson, f. 6.1. 1875, d.
• 21.5. 1940. Tveir
bræður Magnúsar
eru á lífi, þeir Jó-
hannes Ragnar, f.
3.1. 1912, og Gunnar Kristinn, f.
29.8. 1923. Onnur systkin Magn-
úsar voru Arnheiður, sem var
elst, f. 3.4. 1902; Jón, f. 30.6.
1903; og Þórir Högni, f. 2.8.
1917. Þau eru látin.
Magnús kvæntist eftirlifandi
eiginkonu sinni Elínu Svövu Sig-
urðardóttur 2.12. 1939. Hún er
dóttir Marólínu Guðrúnar Er-
lendsdóttur og Sigurðar Hall-
dórssonar verkstjóra hjá
Reykjavíkurborg en þau eru
bæði látin. Börn Elínar og
Magnúsar eru: 1) drengur, f.
7.11. 1939, d. 18.1. 1940. 2)
Bergsteinn Ragnar, f. 31.3.
1941. Börn hans með fyrri konu
Erlu Magnúsdóttur eru: Elín
Svava, Magnús, Sólveig Dagmar
og Björg. Seinni kona hans er
Else Magnusson, og á hún þijá
syni. 3) Marólína Arnheiður, f.
24.7. 1942, gift
Boga Sigurðssyni.
Þeirra synir eru
Sigurður og Magn-
ús. 4) Ragnhildur, f.
29.12. 1947, dætur
hennar ineð fyrr-
verandi eiginmanni
Ásgeiri Sveinssyni
eru Dagbjört Erla,
Elín Halla, Lilja
Dögg og Arnheiður
Sif. 5) Sigrún, f. 4.2.
1950, ógift og barn-
laus. 6) Magnús
Svavar, f. 6.1. 1954.
Börn hans með fyrri
eiginkonu, Onnu Dagnýju Hall-
dórsdóttur, eru Elsa Annette og
Elín Víola og drengur, Ragnar
Ingi, frá sambúð með Guðnýju
Birgisdóttur. Núverandi kona
hans er Hafdís Magnúsdóttir og
á hún eina dóttur, Helgu Bryn-
dísi. 7) Yngst er svo Margrét
Halla, f. 9.12. 1954. Sambýlis-
maður hennar er Hafsteinn Kri-
stjánsson og á hann þrjú börn.
Fyrir hjúskap átti Magnús einn
son, Ragnar, sem búið hefur alla
tíð í Noregi. Hann á fímm börn.
Magnús og Elín, sem eiga nú 12
barnabarnabörn, bjuggu allan
sinn búskapartíma í Reykjavík
þar sem Magnús byggði fjölda
opinberra bygginga, banka,
Norræna húsið o.fl.
Útför Magnúsar fer fram frá
Dómkirkjunni í dag og hefst at-
höfnin klukkan 15.
Nú þegar tengdafaðir minn
Magnús Bergsteinsson bygginga-
meistari hefur rekið sinn síðasta
-'nagla og sagt skilið við þennan
heim, langar mig að minnast hans í
nokkrum orðum og rifja upp okkar
fyrstu kynni. Það var að hausti og
árið var 1962 þegar ég barði að dyr-
um á Snorrabraut 24 sem var þá
heimili þeirra Magnúsar, Elínar
Svövu og fjölskyldu þeirrar stúlku
sem ég hafði verið að elta um tíma.
Mitt erindi á Snorrabrautina var
auðvitað að hitta mína heittelskuðu
Marólínu. Elskuleg móðir hennar,
Elín Svava, kom til dyra og bauð
mér inn og þar hitti ég fyrst tilvon-
andi tengdafóður minn. Hann horfði
á mig spurnaraugum sem sögðu:
Hvaða strákur er þetta af Skagan-
um? Getur hann nokkuð í fótbolta?
"** Við heilsuðumst og Magnús spurði
frétta af Sakaganum og mest af fót-
bolta, og þama held ég að Magnúsi
sé rétt lýst því fram á síðasta dag
var fótbolti hans hjartans mál og
hann var vel með á nótunum bæði
innanlands og utan. Magnús var
með sínu félagi, Val, einn af bestu
knattspyrnumönnum landsins á sín-
um tíma og var vinsæll af félögum
sínum.
Það velktist enginn í vafa um það
sem kom á heimili þeirra Magnúsar
og Elínar að Magnús var fyrirliðinn
í liðinu og var dyggilega studdur af
konu sinni. Ég get ekki annað en
nefnt það hér að öll sú alúð og um-
hvggja sem Elín sýndi og bar fyrir
manni sínum, hvort hún gat eða
ekki, verður mér sífellt aðdáunar-
efni.
Ekki hafði mig órað fyrir því að
með Magnúsi blundaði þessi mikli
ræktunaráhugi, en það blandaðist
engum hugur um það sem kom upp
í sumarbústað til þeirra hjóna að
þar var áhugamaður á ferð. Þama
gróðursetti hann til dæmis tré íyrir
hvert bamabarn sem þau eignuðust
og eru þau nú orðin fjölmörg, þau
skipta trúlega hundmðum þau tré
+
Eiginmaður minn, faðir okkar, tengafaðir og afi,
ÓSKAR E. LEVY,
Ósum,
Vatnsnesi,
lést á sjúkrahúsinu á Hvammstanga mánudaginn 15. mars.
Sesselja Eggertsdóttir,
Jónína Edda Ó. Levy, Guðmundur Víðir Vílhjálmsson,
Guðmann Ó. Levy,
Knútur Arnar Óskarsson,
Eggert Ó. Levy, Álfhildur Pálsdóttir
og fjölskyldur.
t
Elskuleg fósturmóðir, tengdamóðir og amma,
GUÐRÚN FRIÐFINNSDÓTTIR,
áður til heimilis
á Blómvallagötu 7,
lést á elli- og hjúkrunarheimilinu Grund miðvikudaginn 17. mars.
Guðrún Guðlaugsdóttir,
Magnús Vilhjálmsson,
Guðbjörg Magnúsdóttir.
sem Magnús hefur gróðursett í
landi sínu, ef ekki þúsundum. Hann
var einnig áhugamaður um rósir og
hafði komið þó nokkrum á legg við
erfiðar aðstæður en áhuginn var til
staðar.
Magnús var maður einstaklega
heiðarlegur og mátti ekki vamm sitt
vita og þoldi illa óskilvísi og þess
háttar ósiði.
Ég kveð Magnús Bergsteinsson
með virðingu og þökk og votta
Elínu Svövu og bömum hennar og
fjölskyldum mína innilegustu sam-
úð.
Bogi Sigurðsson.
Stundin líður, tíminn tekur toll af öllu hér.
Sviplegt brotthvarf söknuð vekur,
sorg í hjarta mér.
Pó veitir yl í veröld kaldri
vermir ætíð mig, að hafa þó á unga aldri
eignast vin sem þig.
Þú varst ljós á villuvegi,
viti á minni leið.
Þú varst skin á dökkum degi,
dagleið þín var greið.
Þú varst tryggð í traustri hendi,
tárinstraukstafkinn.
Þér ég mínar þakkir sendi,
þú varst afi minn.
(Hákon Aðalsteinsson)
Elsku afi minn, minning þín lifi.
Ragnar Ingi Magnússon.
Elsku afi. Við systurnar komum
saman eina kvöldstund nú íyrir
skömmu til að semja til þín okkar
hinstu kveðju. Myrkrið grúfði sig
utan við gluggann en inni fyrir sát-
um við hugsi og störðum í kertalog-
ann, þar sem við sáum minningarn-
ar birtast eina af annarri meðan við
reyndum að færa söknuð okkar í
orð. En líkt og reykslæða af kuln-
uðu kerti liðu aðeins einstök orð og
sundurlausar setningar um þögnina
milli okkar. Hvemig er okkur unnt
að tjá í lítilli kveðju þá ást, þökk og
virðingu sem umvefur minningu
þína í hugum okkar? Hvernig verð-
ur svo kær ástvinur kvaddur í fáein-
um fátæklegum línum? Hin dýpsta
sorg er málvana fædd og aðeins ein-
mana tár á hvarmi bera trega okkar
og eftirsjá vitni. En sorgin er fögn-
uði blandin, því þótt við sem syrgj-
um séum fátækari eftir brottfall þitt
ert þú frjáls úr viðjum veikindanna
og fær um að öðlast á ný þann þrótt,
þrek og þor sem ávallt einkenndi
þig. „Því hvað er það að deyja ann-
að en standa nakinn í blænum og
hverfa inn í sólskinið? Og hvað er að
hætta að draga andann annað en að
frelsa hann frá friðlausum öldum
lífsins, svo að hann geti risið upp í
mætti sínum og ófjötraður leitað á
fund guðs síns?“ (Kahlil Gibran.)
Það er sem við sjáum þig á ný
standa styrkum fótum framan við
sæluhúsið sem þú af berum höndum
byggðir ykkur ömmu í Skógargerði
og skima stoltur yfir landið sem þú
fegraðir og græddir af svo mikilli
alúð og natni. Þar sem þú af mildri
ákveðni kenndir litlum fótum að
gæta að græðlingum eða fugls-
hreiðrum og gafst okkur hverri sitt
tréð. Þar sem glettni þín og gaman-
semi kom brosi- á vör og þétt klapp
á bakið fylgdi ráðleggingum þínum
um lífið sem framundan okkar beið.
Elsku afi, að lifa er að deyja. För
þín á fund hins óþekkta er hafin og
á ferð þinni óskum við systurnar
þér ávallt alls hins besta. Við kveðj-
um þig með ljóði Þórunnar Sigurð-
ardóttur:
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífs þíns nótt.
Þig umve^i blessun og bænir,
ég bið að þú sofír rótt.
Þó svíði nú sorg mitt hjarta
þásælteraðvitaafþví
þú laus ert úr veikinda viðjum
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er Ijós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
Astarkveðjur.
Dagbjört Erla, Elín Halla,
Lilja Dögg og Amheiður Sif.
í dag verður Magnús Bergsteins-
son byggingameistari til moldar
borinn. Með Magnúsi er sannur
Valsmaður genginn. Ungur að árum
gekk hann til liðs við Knattspymu-
félagið Val og fylgdi þar í fótspor
eldri bróður síns, Jóhannesar, sem
enn er á lífi.
Með sanni má segja að Magnús
hafi ásamt félögum sínum gert
„garðinn frægan". Hann var óvenju
leikinn og hæfileikaríkur knatt-
spyrnumaður. Fyrsta íslandsmeist-
aratitil sinn vann hann með þriðja
flokki félagsins á árinu 1929. Þetta
var jafnframt í fyrsta sinn sem
þriðji flokkur félagsins varð Is-
landsmeistari, en flokkinn þjálfaði
Jói Long, sem er nýlátinn. Magnús
lék sinn fyrsta meistaraflokksleik á
árinu 1933, en þeir urðu fleiri því
hann var fastur maður í meistara-
flokki í meira en áratug. Liðið var
mjög sigursælt á þessum árum og
varð Magnús t.d. fimm sinnum Is-
landsmeistari með því. Segja má að
þetta þafi verið fyrsta blómaskeið
Vals. Á þessum tíma var Magnús að
læra trésmíði hjá meistara, sem oft
tók að sér stór verkefni úti á landi.
Því kom fyrir að Magnús gat ekki
sinnt fótboltanum sem skyldi vegna
vinnu sinnar. En til marks um það
hve mikilvægur Magnús var liðinu
nægir að nefna að hann var hiklaust
sóttur hvert á land sem var ef mikið
lá við og leika þurfti þýðingarmik-
inn leik. Auk þess að vera frábær
knattspyrnumaður var Magnús eft-
irsóttur liðsmaður félagslega, ekki
síst fyrir það hve ætíð var létt í
kringum hann. Félagar hans smit-
uðust gjarnan af rómaðri gaman-
semi hans og glettni.
Magnús tók ekki aðeins þátt í æf-
ingum og kappleikjum með Val.
Hann var og mjög virkur í starfi fé-
lagsins utan vallar. Á sínum tíma
tók hann t.d. mikinn þátt í uppbygg-
ingu ýmissa mannvirkja félagsins.
Má þar nefna þátt hans í að ryðja
fyrir velli félagsins við Haukaland,
byggingu skíðaskálans og fram-
kvæmdir við fyrsta íþróttahús fé-
lagsins á Hlíðarenda en þar lagði
trésmiðurinn Magnús gjörva hönd á
plóg. Þá sat hann í stjóm félagsins í
nokkur ár og var meðlimur í full-
trúaráði þess frá stofnun þess til
æviloka. Magnúsi hefur verið veitt
silfurmerki Vals fyrir störf sín í
þágu félagsins. Loks er þess að geta
að synir hans stunduðu knattspyrnu
um árabil hjá Val auk þess sem
tvær af dætrum hans léku hand-
bolta með félaginu.
Með Magnúsi er genginn dyggur
Valsmaður, sem ætíð unni félaginu
sínu af heOum hug.
Að leiðarlokum þakkar félagið
fyrir þátt hans í leik og starfi í þess
þágu og óbilandi stuðning við það
alla tíð. Félagið sendir konu hans,
Elínu Svövu Sigurðardóttur, börn-
um þeirra, barnabörnum og öðmm
aðstandendum sínar innilegustu
samúðarkveðjur.
Knattspyrnufélagið Valur.
JÚLÍANA SILFÁ
EINARSDÓTTIR
+ Júlíana Silfá
Einarsdóttir
fæddist í Bfldsey á
Breiðafirði 5. aprfl
1896. Hún lést á
Hrafnistu í Reykja-
vík 8. mars síðast-
liðinn og fdr útför
hennar fram frá
Fossvogskirkju 17.
mars.
Þegar ég sest niður
og pára þessar línur á
blað, hrannast upp
minningarnar og erfitt
er að velja úr, því að
margar em stundimar sem ég
varði með henni ömmu minni.
Hún amma var mjög tengd mér í
æsku þar sem hún dvaldi ásamt afa
á heimili foreldra minna á haustin
og hluta af vetri. Þau
tóku sig upp á vorin og
fóm í eyjuna sína á
Breiðafirði til að hugsa
um hlunnindin og oftar
en ekki dvaldi ég þar
með þeim. Ég var ef til
vill í uppáhaldi, en hún
hikaði ekki við að segja
mér til og láta mig vita
ef hún var ekki ánægð
med gjörðir mínar.
Hún var nefnilega
ákaflega hrein og bein
og vildi hafa hlutina í
lagi.
Það em margar
stundirnar sem amma miðlaði mér
af fróðleik sínum. Hversu erfitt það
var að vera framhjátökubarn, að
vera send í æsku í vist út á Skógar-
strönd og inn í Hvammssveit. I þá
daga þurftu börn og unglingar að

Erfisdrykkjur
+-
h a
hf
H
H
H
H
H
H
H
H
H
H
H
H
H
H Sími 562 0200
jiiTmiiniiiii £
P E R L A N
vinna. Eg minnist allra vísnanna
sem hún kenndi mér og ekki vom
þær fáar lífsreglurnar sem hún
lagði mér. Allt þetta er ómetanlegt.
Blómabúðim
da^ðskom
v/ FossvogsklukiugauS
Símú 554 0500
Ekki má gleyma að minnast á
allar stundh-nar þegar við fómm
upp á háaloft og pökkuðum inn
Hans og Grétu konfektkössunum
ásamt spánnýjum 100 króna seðli,
sem hún gaf síðan barnabörnunum
í Reykjavik þegar hún fór þangað
til vetrardvalar, eða þegar ég kom í
heimsókn í Langey, öllu því besta
skyldi tjaldað, fiskbúðingi, eggjum,
selkjöti, malti og appelsíni. Og að
fylgjast med henni ömmu minni
þegar hún klæddi sig í íslenska
búninginn, það var unun, því að
enginn sem ég þekki bar hann eins
vel og hún.
Þegar ég var barn var ég ákveð-
in í að ef ég eignaðist stelpu skyldi
hún heita „amma“. Það var mikið
hlegið að mér, en glöð varð hún
amma þegar ég hringdi í hana og
sagði henni að ég ætlaði að standa
við orð mín og dóttir mín myndi
bera nafn hennar.
Samskipti okkar urðu minni nú í
seinni tíð, þar sem við bjuggum
hvor á sínum staðnum á landinu en
meðan hún hafði skýra hugsun
fylgdist hún vel með mér og mín-
um.
Já, elsku amma, margs er að
minnast en mál að linni. Eg tel það
forréttindi að hafa fengið að eyða
æskuárunum með þér.
Og ef það er líf eftir þetta líf þá
veit ég að afi tvístígur á bakkanum
hinum megin. Hann er nefnilega
búinn að missa af mörgum sjávar-
föllum við að bíða eftir þér.
Bestu þakkir og kveðjur frá mér
og fjölskyldu minni.
Þín dótturdóttir
Unnur.