Morgunblaðið - 05.09.1999, Síða 42

42 SUNNUDAGUR 5. SEPTEMBER 1999
i----------------------------
MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
HAFSTEINN
GUÐMUNDSSON
+ Hafsteinn Guð-
mundsson járn-
smiður fæddist í
Reykjavík 4. febr-
úar 1912. Hann lést
á hjartadeild Land-
spítalans 16. mai
síðastliðinn og fór
útför hans fram frá
Langholtskirkju 21.
maí.
Sæmdarhjónunum
Hansínu Jónsdóttur og
Hafsteini Guðmunds-
syni kynntist ég 1984
er við urðum nágrannar á Kambs-
veginum í Reykjavík.
Trúlega voru fyrstu kynni okkar
þegar synir mínir tveir, þá kom-
ungir, fóru í sinn fyrsta leiðangur að
kanna heiminn. Drengimir höfðu
verið að leik við húsvegginn heima
og vissi ég vel hvar þeir vom en svo
kemur að því að ég heyri ekki frá
þeim og finn þá ekki. Svipast var nú
um í næstu húsagörðum og fundust
þeir þá á bak við hús hjá þeim hjón-
um - höfðu þeir þar fundið gersemi
mikla, rólu, er hékk þar í tré einu og
^undu sér þar hið besta. I garðinn og
‘róluna leituðu þeir oft eftir þetta
enda var þeim þar blíðlega tekið.
Konu sína missti Hafsteinn sum-
arið 1991 af slysföram.
Hafsteinn var jámsmiður að ævi-
starfi, dvergur hagur,
og var ánægjulegt að
heyra hamarshögg
hans styrk og þung
óma út í götuna heima
og sama var með hvað
eða hvenær ég leitaði
til hans, ætíð var hann
boðinn og búinn að
leysa vandann. Glögg-
skyggn og víðsýnn var
Hafsteinn hið besta og
er ljúft að minnast
stunda við skraf um
hin ýmsu mál yfir rjúk-
andi kaffibolla í eldhús-
inu á Kambsvegi 33
sem og ferðanna með honum á fundi
í kvæðamannafélaginu Iðunni en
þar var hann virtur félagi enda hag-
yrðingur hinn besti. Leyfi ég mér
að setja hér á blaðið vísu sem hann
gerði við ákveðin tímamót:
Mannfólkið á marga lund
mig hefur viljað gleðja
en það er ætíð þungbær stund
þegar vinir kveðja.
Nú þegar litið er til baka við síð-
búna kveðju er mér þökk í huga fyr-
ir að hafa átt samleið nokkurn spöl
með öðlingnum Hafsteini Guð-
mundssyni.
Aðstandendum votta ég samúð
mína. Vert þú kært kvaddur, góði
vinur.
Gylfi Þór Magnússon.
Handrit afmælis- og minningargreina skulu vera vel frá gengin, vélrituð eða tölvusett. Sé
handrit tölvusett er æskilegt, að disklingur fylgi útprentuninni. Auðveldust er móttaka
svokallaðra ASCII-skráa, öðru nafni DOS-textaskrár. Ritvinnslukerfin Word og Wordper-
fect eru einnig auðveld í úrvinnslu. Senda má greinar til blaðsins í bréfsíma 569 1115, eða á
netfang þess (minning@mbl.is) — vinsamlegast sendið greinina inni í bréfinu, ekki sem
viðhengi. Nánari upplýsingar má lesa á heimasíðum. Það eru vinsamleg tilmæli að lengd
greina fari ekki yfir eina örk A-4 miðað við meðallínubil og hæfilega línulengd — eða 2.200
slög. Höfundar eru beðnir að hafa skírnarnöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum.
>
v
t
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma og langamma,
SESSELJA SVEINSDÓTTIR,
Skaftahlíð 4,
andaðist á Sjúkrahúsi Reykjavíkur fimmtudaginn 2. september.
Jarðarförin auglýst síðar.
Olgeir Engilbertsson, Guðný Finna Benediktsdóttir,
Skúli Engilbertsson, Hallfríður Gunnarsdóttir,
Ólafur Engilbertsson, Ragnhildur Rögnvaldsdóttir,
Laufey Brekkan,
barnabörn og barnabarnabörn.
- 1
t
Innilegar þakkir færum við öllum þeim sem
sýndu okkur samúð og hlýhug við andlát og
útför elskulegs föður okkar, tengdaföður, afa
og langafa,
HARALDAR ÁGÚSTSSONAR,
Laugavegi 24,
Reykjavík.
Rannveig Haraldsdóttir, Gústaf Gústafsson,
Sigrún Haraldsdóttir, Jón Gunnar Þorkelsson,
Helga Haraldsdóttir, Markús Úlfsson,
Dagmar Haraldsdóttir, Pétur Pétursson,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Við þökkum öllum þeim, sem sýndu okkur
samúð og vinarhug við fráfall móður okkar,
tengdamóður, ömmu og langömmu,
INGIMARÍU ÞORBJÖRGU
KARLSDÓTTUR,
Freyjugötu 43,
Reykjavík.
Einnig færum við starfsfólki á hjúkrunarheimil-
inu Sólvangi þakkir fyrir þá alúð og hlýju sem það sýndi henni.
Kolbrún Gunnarsdóttir, Róbert Pétursson,
Auður Gunnarsdóttir
barnabörn og barnabarnabörn.
HEDVIG ARNDÍS
BLÖNDAL
+ Hedvig Arndís
Blöndal fæddist
í Reykjavík 7. sept-
ember 1924. Hún
lést á heimili sínu
16. ágúst síðastlið-
inn og fór útför
hennar fram frá
Fossvogskirkju 23.
ágúst.
Samferðamenn
okkar skilja eftir sig
mismunandi minningar.
Þetta verður mér best
ljóst, þegar þeir hverfa
af sjónarsviðinu sem ég hef haft
samskipti við á lífsleiðinni. Eg kom
frá ársnámi í Bristol í geðlæknis-
fræði og byijaði að vinna á geðdeild
Borgarspítalans 1. júlí 1970. Geð-
deild Borgarspítalans var fyrsta
geðdeild á deildaskiptum spítala á
Islandi og hóf göngu sína árið 1968
undir farsælli forystu Karls Strand
yfirlæknis. Hedvig A. Blöndal hóf
störf sem læknaritari við stofnun
deildarinnar með Karli og starfsfólki
hans. Val á læknaritara, einkum á
geðdeild, er afar vandasamt og
nauðsynlegt að vel takist til um það.
Varla hefði yfirlæknir og samstarfs-
menn hans getað verið heppnari
með valið en að fá Hedvig til starfa.
Eg hugleiddi oft hversu ríkum hæfi-
leikum góður læknaritari þarf að
vera gæddur. Hann er nokkurs kon-
ar tengiliður og samnefnari milli
samstarfsfólksins og fer auk þess
höndum um viðkvæm vandamál
sjúklinga.
Hedvig Arndís Blöndal uppfyllti
allar ýtrastu kröfur um menntun,
samstarfsvilja og ábyrgðartilfinn-
ingu sem nauðsynlegar eru. Frá
fýrsta hlýja handtaki okkar er ég
heilsaði henni í litla ritaraherberg-
inu hennar, sem var við hlið yfir-
læknisherbergis, tókust
með okkur ágæt og ná-
in kynni sem aldrei bar
skugga á.
Hedvig var einstak-
lega háttprúð og hóg-
vær kona. Hún bar
þess vott að hún kom
frá menningarheimili.
Hún var með afbrigð-
um kurteis kona, fáguð
og finleg í framgöngu.
Hún var fríð sýnum,
dökkhærð með brún,
blíðleg augu og bjartan,
glaðlegan andlitssvip. A
geðdeild era miklar
annir og oft fengist við alvarlega
sjúkdóma. En í ritaraherbergi Hed-
vigar ríkti ævinlega einstakur friður
og rósemi, þótt hún sæti stöðugt og
af stakri samviskusemi við vélritun,
langan og slítandi vinnudag. Við
læknarnir komum sífellt með spólur
og pappíra, sem oftast lá á að vélrita.
Þetta var fyrir tíð tölvuvæðingar.
Hedvig var lengst af eini læknaritar-
inn á deildinni og stundum beið
hennar jafnvel bunki af pappíram
þegar hún kom úr leyfum. Énnþá
undrast ég umburðarlyndi hennar
og þolinmæði við alla. Lipurð og
leikni í starfi vora hennar aðals-
merki enda var hún fjölmenntuð
kona og með óvenjulega alhliða
menntun. Það þurfti varla að lesa yf-
ir texta sem hún vélritaði, slík var
hæfni hennar, enda afburða tungu-
málamanneskja. Ég hygg að það sé
óvenjulegt að læknaritarar á litlum
vinnustað hafi svo fjölmörg tungu-
mál á valdi sínu. Hún hefði sómt sér
vel með sína fjölbreyttu, frábæru
menntun á skrifstofu alþjóðastofn-
ana. Þegar stund gafst milli krefj-
andi starfa leit ég og oft fleira
starfsfólk inn til Hedvigar. Þá var
spjallað um heima og geima og æv-
inlega allt á „háu plani“. Hedvig var
heimsborgari af bestu gerð, heim-
sótti fjölda staða innan og utan Evr-
ópu því að hún unni ferðalögum og
átti auðvelt með að nýta sér kynni af
löndum og lýðum sökum yfirburða
kunnáttu í tungumálum, sögu, bók-
menntum og listum þjóða sem hún
heimsótti. Það var áhugavert að
hlýða á frásögn hennar af ferðum
sínum. En fegurst vitni um kærleik
hennar og umhyggju bar umtal
hennar um eigin fjölskyldu. Stund-
um er það svo að ógift, barnlaust
fólk einangrast að einhverju leyti ef
það kýs ekki að stofna til eigin
kjarnafjölskyldu. Hedvig talaði um
foreldra sína lífs og liðna, systkini
sín, systkinabörn og þeirra börn af
sh'kri ást og umhyggju að unun var á
að hlýða og mér fannst eins og ég
þekkti sjálf þessa samhentu, ham-
ingjusömu stórfjölskyldu hennar.
Oft héldum við samstarfsfólkið á
geðdeild Borgarspítala heimboð Qg
hátíðir á heimilum okkar eða annars
staðar af ýmsu tilefni og þá naut
Hedvig sín mjög vel í glöðum hópi
starfsfélaga sinna. Hún var gestrisin
og rausnarleg heim að sækja. Heim-
ili hennai- á Leifsgötunni var öllum
opið. Það var fallegt, listrænt og hlý-
legt í senn. Það bar húsmóðurhæfi-
leikum hennar og fágaðri smekkvísi
fagurt vitni. Listmunir frá framandi
löndum og fjölbreyttur bókakostur
fylltu heimili hennar. Mest um vert
var þó alúð hennai' og áhugi á mönn-
um og málefnum. Allt sem var fag-
urt, jákvætt, uppbyggilegt og elsku-
vert var henni að skapi. Hún hafði
ríka samkennd með sjúkum og
elskaði blóm og börn. Hún var ein-
staklega vönduð til orðs og æðis.
Hún var sannur vinur allra sem
henni kynntust í starfi og einkalífi
og skilur eftir bjartar minningar um
kærleiksríka þjónustu.
Ég mun ævinlega minnast hennar
með þakklæti, virðingu og aðdáun
fyrir dýrmæt kynni og ánægjulegt
samstarf um árabil. „Sælir eru dán-
ir, þeir sem í Drottni deyja. Þeir
skulu fá hvfld frá erfiði sínu, því að
verk þeirra fylgja þeim.“
Guði-ún Jónsdóttir.
KRISTÍN ÞÓRA
ERLENDSDÓTTIR
+ Kristín Þóra Er-
lendsdóttir
fæddist á Landspít-
alanum 14. ágúst
1991. Hún lést á
Sjúkrahúsi Reykja-
víkur 15. ágúst síð-
astliðinn og fór út-
för hennar fram frá
Fossvogskirkju 26.
ágúst.
Mig langar til að
minnast vinkonu minn-
ar, Kristínar Þóra,
með nokkram orðum.
Reyndar er það svo með sumt fólk
að það era ekki til nógu sterk orð til
að lýsa því, og Kristín var ein af
þeim. Ég kynntist henni og að-
standendum hennar á
mjög erfiðum tímamót-
um í lífi þeirra. Kristín
Þóra hafði greinst með
illvígan sjúkdóm, og
Ijóst að mikil barátta
var framundan. Þess-
ari baráttu er nú lokið,
tveimur áram síðar.
Þrátt fyrir þessi erfiðu
veikindi á ég ekkert
nema góðar minningar
um hana, minnist
hennar þar sem hún lét
gamminn geisa um allt
milli himins og jarðar.
Vissulega ræddum við
stundum um veikindin hennar, og
var ég alltaf jafnhissa á því hve
þessi stúlka, sem fékk aðeins átta ár
hér á jörðu, var gömul og skynsöm
sál. Hún kenndi mér mun meira en
ég gerði mér grein fyrir. Ekki bara
sem hjúkranarfræðingi, heldur
einnig sem manneskju. Krafturinn,
bjartsýnin, kímnin - þessi einstaki
hæfileiki sem hún hafði til að sjá
spaugilegu hliðarnar á öllu og öll-
um, er það sem uppúr stendur þeg-
ar ég hugsa til Kristínar Þóru. Þú
skildir eftir margar fallegar og
skemmtilegar minningai*. Ég trúi
því að nú sé þjáningum þínum lokið,
elsku vinkona, að nú sértu hjá Guði
og passir mömmu þína, bróður þinn
og alla þá sem þér þótti vænt um og
börðust með þér af krafti. Þú hafðir
stórt hlutverk hér á jörðinni, Krist-
ín mín, og trúi ég því að Guð hafi
ætlað þér enn stærra hlutverk á
himnum.
Blessuð sé minning þín, Kristín
mín.
Elsku Elfa mín, Egill og aðrir að-
standendur, ég sendi ykkur mínar
innflegustu samúðarkveðjur, og
megi góð Guð vera með ykkur.
Linda.
Afmælis- og' minningargreinar
MIKILL fjöldi minningargreina
birtist daglega í Morgunblaðinu. Til
leiðbeiningar fyrir greinahöfimda
skal eftirfarandi tekið fram um
lengd greina, frágang og skilatíma:
Lengd greina
Um hvern einstakling birtist ein
uppistöðugi-ein af hæfilegri lengd á
útfarardegi, en aðrar minningar-
greinar um sama einstakling tak-
markast við eina örk, A-4, miðað
við meðallínubil og hæfilega línu-
lengd, - eða 2200 slög (um 25
dálksentimetrar í blaðinu). Tilvitn-
anir í sálma eða ljóð takmarkast
við eitt til þrjú erindi.
Formáli
Æskilegt er að minningargrein-
um fylgi á sérblaði upplýsingar um
hvar og hvenær sá, sem fjallað er
um, er fæddur, hvar og hvenær dá-
inn, um foreldra hans, systkini,
maka, og börn, skólagöngu og störf
og loks hvaðan útför hans fer fram.
Ætlast er til að þessar upplýsingar
komi aðeins fram í formálanum,
sem er feitletraður, en ekki í grein-
unum sjálfum.
Undirskrift
Greinarhöfundar era beðnir að
hafa skírnarnöfn sín en ekki stutt-
nefni undir greinunum.
Frágangur og móttaka
Mikil áherzla er lögð á að hand-
rit séu vel frá gengin, vélrituð eða
tölvusett. Sé handrit tölvusett er
æskilegt að disklingur fylgi út-
prentuninni. Það eykur öryggi í
textamenferð og kemur í veg fyi'ir
tvíverknað. Þá er ennfremur
unnt að senda greinar í símbréfi -
569 1115 - og í tölvupósti (minn-
ing@mbl.is). Vinsamlegast sendið
greinina inni í bréfinu, ekki sem
viðhengi.
Skilafrestur
Eigi minningai'gi-ein að birtast á
útfarardegi (eða í sunnudagsblaði ef
útför er á mánudegi), er skilafrest-
ur sem hér segir: I sunnudags- og
þriðjudagsblað þarf grein að berast
fyrir hádegi á föstudag. í miðviku-
dags-, fimmtudags-, fóstudags- og
laugardagsblað þarf gi'einin að ber-
ast fyrii' hádegi tveimur virkum
dögum fyrir birtingardag. Þar sem
pláss er takmarkað, getur þurft að
fresta birtingu minningargreina,
enda þótt þær berist innan hins til-
tekna skilafrests. Berist grein eftir
að skilafrestur er útrunninn eða eft>
ir að útíor hefur farið fram, er ekki
unnt að lofa ákveðnum birtingar-
degi.