Morgunblaðið - 27.11.1999, Qupperneq 50

' 50 LAUGARDAGUR 27. NÓVEMBER 1999
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
JÓNA SIGRÚN
JENSDÓTTIR
+ Jóna Sigrún
Jensdóttir fædd-
ist í Þorlátursfirði í
N-Isafjarðarsýslu
28. febrúar 1916.
Hún lést 9. nóvem-
ber siðastliðinn og
fór útför hennar
fram frá Siglufjarð-
arkirkju 16. nóvem-
ber.
Látin er tengda-
móðir mín, Sigrun
Jensdóttir húsmóðir.
Fyrstu kynni mín af
Sigrúnu voru fyrir 23
árum, þegar ég í fyrsta skipti kom
til Siglufjarðar með eiginkonu
minni Elísabetu Erlendsdóttur.
Hugurinn reikar til baka og upp í
hugann kemur þakklæti og virð-
ing fyrir vináttu og tryggð Sigrún-
ar við mig, eiginkonu mína og
börn okkar. Sérstaklega er mér
minnisstætt hvað Sigrún tók mér
vel strax við okkar fyrstu kynni,
það viðmót hennar í minn garð
hélst þar til yfir lauk. Sigrún var
trúuð og kærleiksrík manneskja
sem hafði velferð þeirra sem í
kringum hana voru í hávegum,
hér var sama hvort um skyld-
menni eða vandalausa var að
ræða.
Við hjónin höfðum það fyrir
reglu að heimsækja Sigrúnu og
Ella á hverju sumri, og gerðum
við það nema þau ár sem við
bjuggum erlendis. Móttökurnar
sem við fengum voru ætíð á sama
veg, umhyggja, örlæti og mikil
gestrisni. Sigrúnu var mikið í mun
að ég fengi að njóta hvíldar og
næðis meðan á heimsóknunum
stóð, og víst er það að hvergi leið
okkur betur en í húsum Sigrúnar
og Ella. Þau sjö ár sem við hjónin
bjuggum erlendis nutum við einn-
ig örlætis og umhyggju þeirra
hjóna, símhringingar og jólapakk-
ar sem við og börnin okkar vorum
svo innilega þakklát fyrir.
Eitt af stórafrekum Sigrúnar
var uppeldi 11 barna þeirra hjóna,
það verk leysti hún snilldarlega af
hendi og lýsa hin fleygu orð Ein-
ars Benediktssonar best kjarna
þess uppeldis:
Móðurhönd, sem vögguvéin rækir,
vegaljósið býr til fjærstu strandar.
Kæra Sigrún, með þessum orð-
um kveð ég og fjölskylda mín þig
með þakklæti í hjarta og bið Guð
um að varðveita þig og geyma.
Blessuð sé þín minning.
Kristinn J. Gíslason.
Hetja er fallin, farin af þessum
heimi. Eftir sitjum við hin, hnípin
og skiljum ekki af hverju hún fékk
ekki að vera lengur. Saman áttum
við eftir að gera svo margt.
Eg minnist systur minnar Sig-
rúnar frá æskuárum mínum sem
hinnar sterku stoðar þegar móðir
okkar flutti búferlum með hópinn
sinn til Norðurlandsins. Þótt
- hljótt færi voru mannkostir henn-
ar slíkir að ekki fór framhjá nein-
um. Hún, eins og margir aðrir á
þeim tíma, dreif sig í síldarævin-
týrið á Sigló, ekki síst til þess að
afla meiri tekna fyrir heimilið
okkar. Um haustið kom hún heim
færandi hendi og hamingjusöm í
tvennum skilningi. Hún hafði hitt
þann sem alla ævi upp frá því varð
hennar lífsförunautur. Einn dag-
inn þegar ég kom heim úr skóla
var hann þar. Ég skoðaði hann í
krók og kring og fannst hann alls
^ ekki nógu myndarlegur fyrir hana
systur mína. Ég var bara krakki
og mér var fyrirgefið. Tíminn leið,
ég varð vitibornari og
mér lærðist að meta
Ella og þykja vænt
um hann, meira og
meira eftir því sem
árin liðu.
Ég varð tíður gest-
ur á heimili þeirra
hjóna næstu árin
enda Siglufjörður
nafli alheimsins á
þeim tíma. Þar var
fjörið og þar var sól-
in, miklu betri en
annars staðar. Sigló
var Mallorca þess
tíma, þangað var farið
í helgarferðir og í sumarfrí enda
stutt að fara frá Akureyri. Sjó-
veikikvölin var þó mikil og mikið á
sig lagt en það var þess virði fyrir
skemmtilegheitin og brúnkuna
sem þá eins og nú var eftirsóknar-
verð. Engum datt í hug að sumar-
sólin væri hættuleg enda varð
engum meint af.
Svo fóru börnin hennar systur
minnar að koma hvert af öðru.
Þegar þriðji strákurinn kom and-
varpaði móðir mín og sagði: æ,
hvers vegna gat það ekki verið
stelpa? Sjálf átti hún sjö stykki
börn og hefur ef til vill hugsað á
þeim tíma að hið hálfa væri nóg.
Oskin um stelpu varð að veru-
leika, en böggull fylgdi því þrjár
tátur fylgdu fast á eftir. Svo kom
aftur lítill sætur herramaður, ljós-
geisli æ síðan, og aftur þrjár litlar
tátur, miklir gleðigjafar. Farsæld
stóra barnahópsins, sem varð
lífsviðvera systur minnar og Ella,
sýnir betur en margt annað þvílíkt
mannkostaheimili það var sem ól
hann. Vakin og sofin áttu börnin
allan hug foreldra sinna. Systir
mín lifði og hrærðist fyrir þau. Oft
fann hún nístandi sáraukann sem
því fylgir að vilja gera betur en
mögulegt er. Við sátum oft við
eldhúsgluggann síðla nætur í fé-
lagsskap þeirrar djúpu óraun-
verulegu kyrrðar sem Siglufjörð-
ur einn á, og fjörðurinn
spegilsléttur, hlustandi í andakt
þegar við reyndum að leysa lífsins
gátur. Hún vildi gera svo miklu
betur. Þegar ég fór að sofa fór
hún upp á háaloftið að þvo þvott-
inn sinn. Þegar ég vaknaði og kom
fram í eldhús að morgni var hún
þar. Ég vissi sjaldan hvenær hún
svaf. Barnahópurinn óx úr grasi.
Húsbóndinn sagði stundum nei og
stundum var nöldrað og erfitt að
sjá lausnir í dagsins önn en lausn-
in fannst í bæninni og þeirri ein-
lægu trú sem óx með systur minni
hvern dag. Sú trú var skjöldur
hennar og vörn og það klæði sem
hún umvafði börnin sín með þegar
hennar eigin hlýja og armar náðu
ekki alla leið. I birtu og yl þeirrar
trúar fól hún þau öll, hvert og eitt
einasta. Ég tel það þeirra gæfu í
dag. A árum mínum í útlöndum
bað hún mig oft að fara í kirkjurn-
ar sínar. Ég gerði það fyrir hana,
án þess að finnast það skemmti-
legt. Eigi að síður fór það svo um
síðir að hennar kirkjur urðu mín-
ar. Við það bættist gullþráður í
vináttuna. Þegar ég kom heim eft-
ir nokkurra ára fjarveru fór ég
strax niður á símstöð til þess að
hringja í hana systur mína og
stuttu síðar var ég komin til Sigló.
Þar sprakk í mér botnlanginn fyr-
irvaralaust. Það kostaði sjúkra-
húsvist. Allt fór þó vel. Já, þannig
koma minningarnar hver af ann-
arri upp á yfirborðið, sumt löngu
gleyrnt en nú svo lifandi.
Ég varð þess aðnjótandi að sjá
eldri börnin vaxa úr grasi og fá að
þusast í kringum þau og taka til
minna ráða þegar mér fannst þau
Handrit afmælis- og minningargreina skulu vera vel frá gengin, vélrituð eða tölvusett. Sé
handrit tölvusett er æskilegt, að disklingur fylgi útprentuninni. Auðveldust er móttaka
svokallaðra ASCII-skráa, öðru nafni DOS-textaskrár. Ritvinnslukerfin Word og Wordper-
fect eru einnig auðveld í úrvinnslu. Senda má greinar til blaðsins í bréfsíma 569 1115, eða á
netfang þess (minning@mbl.is) — vinsamlegast sendið greinina inni í bréfinu, ekki sem
í viðhengi. Nánari upplýsingar má lesa á heimasíðum. Það eru vinsamleg tilmæli að lengd
greina fari ekki yfir eina örk A-4 miðað við meðallínubil og hæfilega línulengd — eða
2.200slög. Höfundar eru beðnir að hafa skírnarnöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum.
óþekk. Það voru ekki alltaf gáfu-
legar aðferðir! Og svo sá ég barn
fæðast. Systir mín var ótrúleg og
barnið sem fæddist var það falleg-
asta sem ég hafði séð. Atburður-
inn markaði spor - hafði djúp
áhrif. Áður gerð áform fuku lönd
og leið. Ég valdi mér ævistarf.
Það ævistarf hefur gefið mér lífs-
ins ríkidæmi sem aldrei verður
fullþakkað. Á Siglufirði hélt ég
nýverið upp á stórt afmæli ljós-
móðurferilsins.
Sl. sumar og nú í haust sátum
við enn og aftur við gluggann góða
og röbbuðum saman. Kyrrðin var
sú sama og fyrr, fjörðurinn prúð-
ur og spegilsléttur. Ég skynjaði
„mollniðinn" í gárunum sem föðm-
uðu steininn sem ég hafði svo oft
setið á og horft frá inn í dýpt fjar-
lægðarinnar. Ég sá einnig lautina,
þaðan sem ég forðum horfði í feg-
urð vorsins undir heiðskírum
himni, og ákvað að gefa foreldrum
og börnum þeirra krafta mína og
það besta sem ég ætti í þekkingu
og kærleik. Sú ákvörðun varð mér
blessun.
Nú sit ég ekki oftar við glugg-
ann góða með djúpviturri konu,
henni systur minni, því hún er
ekki lengur hér. Ég veit ekki af
hverju mér finnst það svo ótrúlega
sárt.
Ég þakka fyrir samverustund-
imar allar, ekki síst þær síðustu
nú í haust því þær eru svo ljóslif-
andi. Ég sé og fyrir mér soninn
unga sem einnig var í heimsókn.
Þvílík ást. Hann dekraði við hana!
Eldaði mat, steikti, brasaði og
hrærði, skreytti borð, hló og
skemmti sér og okkur. Hann lék á
als oddi. Af henni skein móðurást
og stolt. Hún elskaði þau öll, þau
voru hjartað í brjósti hennar. Vel-
ferð þeirra var velferð hennar,
augasteinn þeirra einnig hennar
augasteinn. Þau voru henni lífið
sjálft.
Verkamaður og verkakona,
unnu þrekvirki. I hljóðleik unnu
þau þjóð sinni hörðum höndum
innan heimilis og utan án þess að
fá fyrir digra sjóði. Þau kröfðust
einskis. En ég spyr oft hver eru
laun samfélagsins til slíkra? Hve-
nær kemur að því að slíkir fái
æðstu orðu íslenska ríkisins? Og
ég spyr enn: Hverjir eiga hana
betur skilið? Án dekurs samfé-
lagsins gáfu þau þjóð sinni að auki
manndómssyni og dætur. Hvert
og eitt einasta þeirra sterkar stoð-
ir í íslensku samfélagi. Þessar
sterku stoðir hafa og þá gæfu tii
að bera að gera hvem þann sem
þeim kynnist að betri manneskju.
Veganestið að heiman mun alltaf
fylgja þeim, hvort sem þau taka
eftir því eða ekki.
Þessi litla minningargrein, sem
segir svo lítið þegar litið er til
þeirrar minningagnóttar sem fyrir
er, átti að koma í blaðið á út-
farardegi elskaðrar systur.
Tæknilegar hindranir, sem ég fæ
eigi útskýrt, stöðvuðu það. Mér
fannst það sárt, en það var þó
ekkert á við þá staðreynd að
klukkustund áður en systir mín
var borin til grafar kvaddi
lífsförunauturinn Erlendur Þórar-
inssson. Hann lokaði augum sín-
um til hvíldar í hljóðleik.
Það síðasta sem okkur fór á
milli var spurningin um hvort
hann hefði krafta til að fylgja kon-
unni sinni til grafar.
Það var stór og glæsilegur ætt-
ingja- og afkomendahópur sem
fyllti ganga og setustofu Sjúkra-
húss Siglufjarðar þennan dag.
Höggið var stórt. Sorgin sár og
mikil. „Hún kom og sótti hann,
hún treysti ekki öðrum til að
hugsa nógu vel um hann.“ Orð
dóttur, til að dempa sársaukann.
Sjálfsbjargarviðleitni á örlaga-
stund. Sú leið er gömul og ný. Við
leitum skýringa, við búum þær til
ef þær eru ekki fyrir hendi aug-
ljósar og klárar. Þær eru smyrsl á
sárin, huggun fyrir sálina, kraftur
til að komast í gegnum hörku
hvunndagsins.
Guð blessi og styrki börnin öll,
ættmenni og afkomendur alla.
Blessuð sé minning mætra
hjóna.
Hulda Jensdóttir.
+ Erlendur Guð-
laugur Þórarins-
son fæddist í Siglu-
firði 21. júlí 1911.
Hann lést 16. nóv-
ember síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
þau Þórarinn Ágúst
Stefánsson smiður,
fæddur að Ámá í
Héðinsfirði, og Sig-
ríður Jónsdóttir
húsmóðir, fædd að
Staðarhóli í Siglu-
firði. Erlendur átti
níu systkini: Jón
Friðrik Marinó, f.
1905, d. 1979, Erlendur Guðlaug-
ur, f. 1907, d. 1910, Sigríður, f.
1909, d. 1910, Stefán Valgarð, f.
1914, d. 1985, Sigurgeir, f. 1917,
d. 1994, Mikael, f. 1920, Júlíus, f.
1923, Hólmsteinn, f. 1926, og
Einar, f. 1929.
Eiginkona Erlends var Sigrún
Jensdóttir, f. 28. febrúar 1916, d.
9. nóvember 1999. Foreldrar
hennar voru Jóhanna Jónsdóttir
húsmóðir og Jens Jónsson bóndi.
Erlendur og Sigrún gengu í
hjónaband 21. júlí 1940. Þau
hófu búskap í Lækjargötu 7b og
fluttust síðan að Hvanneyrar-
braut 56 árið 1947 og bjuggu þar
alla tíð. Þau eignuðust saman 11
börn sem öli eru á lífi. Erlendur
átti eina dóttur fyrir. Börn Er-
lends eru: Ragnheiður, f. 1939,
starfar á Heiibrigðisstofnun
Sauðárkróks, maki hennar Pét-
ur Bolii Björnsson, f. 26. mars
1940, d. 1. apríl 1996, bflstjóri,
Sigþór Jóhann, f. 1943, kennari,
í dag kveð ég tengdaföður minn,
Erlend Þórarinsson. Að ferðalokum
er margs að minnast og margt að
þakka. Dugnaður, gestrisni, heiðar-
leiki og traust voru kostir sem Elli
var ríkulega gæddur. Dugnaðurinn
lýsti sér vel í hvernig Ella og Sig-
rúnu tókst til við uppeldi á 11 böm-
um sínum. Oft hefur sjálfsagt verið
þröngt í búi en ekki er að sjá að það
hafi spillt árangrinum, því öll eru
þau Ella-Gústa börn mikið mann-
kostafólk.
Með mér og Ella tókst ágætur
vinskapur sem ég naut góðs af við
heimsóknirnar mínar til Siglufjarð-
ar. Við Elli höfðum okkar ákveðnu
föstu venjur við þessi tækifæri, tveir
bíltúrar á dag, niður í bæ, út að Hóli,
komið við á Hótel Læk og þegin þar
smáhressing og gjaman komið við í
sjoppunni svona á leiðinni heim. Þá
var ýmislegt spjallað og stundum
fékk ég að heyra skemmtilegar sög-
ur frá þeim tíma sem Elli var ungur
maður.
Síðasta heimsókn okkar fjöl-
skyldunnar til Ella og Sigrúnar var
nú síðla sumars, þá var Elli orðinn
talsvert lasinn og af honum dregið.
Ekki var ég viss um hvort hann
myndi nú treysta sér í bíltúr og ákv-
að því að bjóða ekki upp á slíkt að
fyma bragði. En á öðmm degi heim-
sóknarinnar segir Elli við mig hvort
við ættum ekki að skreppa niður á
Hótel Læk og koma við í sjoppunni,
að sjálfsögðu svaraði ég þessu ját-
andi, og það var eins og fyrri daginn.
Elli var léttari og hressari eftir
þessa stuttu ferð.
Nú er Elli lagður af stað í aðra og
meiri ferð, ferðina á vit feðra sinna,
veganestið í þeirri ferð er þeir
mannkostir sem Elli var gæddur,
eins og orð Einars Benediktssonar
lýsavel:
Vor örlög ráðast heima hljótt
íhjartavoruoganda.
Kæri Elli, með þessum orðum
kveð ég og fjölskylda mín þig með
þakklæti í hjarta og bið Guð um að
varðveita þig og geyma. Blessuð sé
þín minning.
Kristinn J. Gi'slason.
maki Ester Berg-
mann Halldórsdótt-
ir, f. 1943, sérkenn-
ari, Haraldur
Guðbjartur, f. 1945,
íþróttakennari,
maki Pamela Er-
lendsson, f. 1945,
húsmóðir, Siguijón
Jens, f. 1947, raf-
virkjameistari,
maki Guðrún Kjart-
ansdóttir, f. 1949,
skrifstofumaður,
Friðgerður Hulda,
f. 1948, húsmóðir,
maki Númi Jónsson,
f. 1947, bóndi, Erna Sigrún, f.
1949, verkakona, maki Sigurður
V. Jónsson, f. 1948, bifreiða-
stjóri, Arnfríður Guðrún, f. 1951,
sjúkraliði, maki Oðinn Trausta-
son, f. 1953, vélstjóri, Brynja
Þórunn, f. 1953, ræstitæknir,
maki Ingi Pálsson, f. 1944, iðn-
verkamaður, Sigurgeir Óskar, f.
1954, bakarameistari, maki
Annabella Albertsdóttir, f. 1952,
húsmóðir, Elísabet María, f.
1955, ljósmóðir, maki Kristinn J.
Gíslason, f. 1952 byggingaverk-
fræðingur, Auður Björk, f. 1957,
aðstoðarhótelstjóri, maki Rögn-
valdur Gottskálksson, f. 1955,
bankastarfsmaður, Sóley Ingi-
björg, f. 1959, hótelstjóri, maki
Birgir Kristbjöm Hauksson, f.
1962, framkvæmdastjóri. Barna-
böm Erlends em alls 38 og
barnabarnaböm 22.
Utför Erlends Guðlaugs fer
fram frá Siglufjarðarkirkju í dag
hefst athöfnin klukkan 13.30.
Elsku amma og afi. Nú eruð þið
horfin á braut, farin á vit nýrra æv-
intýra. Lífi ykkar sem einkenndist
af vinnu, gestrisni, ást og hlýju er nú
lokið. Aldrei gerðuð þið greinarmun
á einstaklingum og alltaf funduð þið
það góða í hverri sál.
Að ala upp ellefu börn er þrek-
virki út af fyrir sig, og nú getið þið
litið yfir hópinn stóra sem ætt ykkar
hefur að geyma og verið stolt af ævi-
starfinu. Að heimsækja Sigló verður
aldrei það sama. Að koma í heim-
sókn í verkamannabústaðinn á
Hvanneyrarbrautinni var sérstakt,
þar vai- alltaf líf og fjör, alltaf opið
hús og allir fengu höfðinglegar mót-
tökur. Aldrei skorti svefnpláss, það
var alltaf hægt að bæta við beddum.
Við munum minnast afa sem allt-
af fór á völlinn að horfa á fótbolta þó
að hann væri farinn að missa sjón,
og ömmu sem var alltaf á móti því að
einhver ynni, það átti alltaf að vera
jafntefli. Við minnumst samskipta
móður okkar og ömmu, þar sem
þær stöllur gátu setið tímunum
saman og rætt um tvö ólík málefni
samtímis, því móðir okkar var ekki
sleip í íslenskunni.
Við viljum biðja Guð almáttugan
að leiða ykkur inn í ríki sitt og vera
jafn gestrisinn og þið voruð í lifandi
lífi.
Söknuðurinn er mikill og hugur
okkar mun fylgja ykkur inn í hið
óþekkta. Ef við þekkjum ykkur rétt
munuð þið gera allt sem í ykkar
valdi stendur til að vemda okkur og
leiða á réttar brautir í lífinu hér á
jörð.
Við erum þakklát og stolt yfir því
að hafa átt ykkur fyrir afa og ömmu,
og þið munuð alla tíð eiga pláss í
huga okkar og hjarta.
Róbert, Sara, Aron og
Elísabet Haraldsböm.
Ágætur vinur minn, Erlendur
Þórarinsson, er látinn. Énn einn af
þeim sem sett hafa svip sinn á
bæinn, hefur kvatt þennan heim.
Hann lést aðeins rúmum tveimur
klukkustundum áður en útför eigin-
konu hans, Sigrúnar Jensdóttur,
hófst í Siglufjarðarkirkju, en hann
ERLENDUR
GUÐLAUGUR
ÞÓRARINSSON