Morgunblaðið - 23.02.2000, Side 44

44 MIÐVIKUDAGUR 23. FEBRÚAR 2000
*r-----------------------------
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
STEINDÓR
.. GUÐMUNDSSON
+ Steindór Guð-
mundsson var
fæddur í Reykjavík 8.
júní 1947. Hann varð
bráðkvaddur á heim-
ili sínu þriðjudaginn
15. febrúar síðastlið-
inn, 52 ára gamall.
Foreldrar hans voru
Guðmundur Péturs-
son, símritari, f. 10.
september 1904, d.
29. febrúar 1972 og
^jlngibjörg Jónasddtt-
ir, húsmóðir, f. 27.
ágúst 1906, d. 14. júní
1980. Systkini Stein-
dórs eru: Pétur, fyrrverandi flug-
vallarstjóri á Keflavíkurflugvelli,
f. 2. september 1928; Jónas, stýri-
maður, rithöfundur og Iistmálari,
f. 15. október 1930, d. 9. júní 1985;
Þórir Atli, fyrrverandi skipstjóri,
f. 20. október 1933; Gústav Axel
matreiðslumaður. f. 15. septem-
ber 1937; Sigríður Jóhanna
McLean, verslunarmaður, f. 6.
ágúst 1943.
Hinn 25. desember 1970 kvænt-
ist Steindór eftirlifandi eiginkonu
sinni, Bjarndísi Harðardóttur, f.
16. nóvember 1948. Foreldrar
*5iennar eru Hörður Hjartarson,
framkvæmdastjóri á Seyðisfírði,
f. 11. nóvember 1927 og Sigfríð
Hallgrímsdóttir, f. 14. júní 1927.
Börn Steindórs og Bjarndísar
eru: 1) Eva Hrönn, f. 13. júli' 1971,
nemi og flugfreyja hjá Flugleið-
um. 2) Fríða Dóra, f. 27. ágúst
1974, flugfreyja hjá Flugleiðum,
maki Ragnar Ingi Björnsson, f. 31.
ágúst 1968, sölumaður hjá Tækni-
val. 3) Snorri Valur, f. 10. júlí
1981, skiptinemi í Ekvador.
'V Steindór lauk B.S. prófí í bygg-
ingatæknifræði frá Tækniskóla
íslands 1972 og B.Sc.-Honours
prófí í byggingaverkfræði frá
Heriot-Watt University í Edin-
borg 1974. Hann starfaði fyrst
sem eftirlitsverkfræðingur hjá
Landsvirkjun við byggingu Sig-
ölduvirlqunar, þá sem staðar-
verkfræðingur fstaks hf. við
byggingu járn-
blendiverksmiðju á
Grundartanga, Vest-
urlandsvegar í Kjós
og fleira, síðan stað-
arverkfræðingur E.
Phil & Son við bygg-
ingu sjúkrahúss á
Grænlandi. Á árun-
um 1983 til 1992 var
Steindór meðeigandi
og framkvæmda-
sfjóri Verkfræði-
stofu Stanleys Páls-
sonar hf. og hafði
sem staðarverkfræð-
ingur yfírumsjón
með byggingu fjölda mannvirkja;
m.a. Flugstöðvar Leifs Eiríksson-
ar, Seðlabanka íslands og Verzl-
unarskóla Islands. Frá árinu 1992
til 1999 var Steindór forsljóri
Framkvæmdasýslu ríkisins. Á
vegum Framkvæmdasýslunnar
var hann fulltrúi utanríkisráð-
herra í samnorrænni nefnd fyrir
byggingu sendiráðs Norðurland-
anna í Berlín og einnig ráðgjafi
vegna stækkunar Flugstöðvar
Leifs Eiríkssonar, fulltrúi forsæt-
isráðherra í Landafundanefnd,
fulltrúi fjármála- og menntamála-
ráðherra í ýmsum nefndum,
þ. á m. fyrir Þjóðleikhúsið, Þjóð-
minjasafnið og Þjóðskjalasafnið.
Hann hóf störf sem forstjóri
Keflavíkurverktaka hf. haustið
1999. Fyrir utan ofangreind störf
var Steindór verkfræðilegur ráð-
gjafí Flugleiða, Ratsjárstofnunar
og Heklu hf. Einnig kenndi hann
framkvæmdafræði við verkfræði-
deild Háskóla íslands. Meðal fé-
lagsstarfa voru seta í byggingar-
nefnd Seljakirkju í Breiðholti,
fjármálaráðs Sjálfstæðisflokksins
1987-92 og í félagi ráðgjafarverk-
fræðinga 1985-92. Einnig hélt
hann íjölda fyrirlestra um verk-
legar framkvæmdir, efnahags-
mál, verktakarétt, upplýsinga-
tækni og fleira.
Útför Steindórs fer fram frá
Dómkirkjunni í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
Ég stíg varfærnisleg skref í dag.
Ég er pínulítið hrædd en samt um-
lykur mig ótrúlegur styrkur sem ég
bjóst ekki við að fínna. Elsku pabbi,
ég sem var alltaf svo hrædd við þá til-
hugsun að þú myndir einhvem tím-
^an.n yfírgefa mig.
Manstu þegar ég var lítil, þá gat ég
ekki sofíð með herbergisdyrnar mín-
ar opnar vegna þess að ég heyrði
andardrátt þinn svo skýrt og lokaði
hurðinni ef ske kynni að ég myndi allt
í einu ekki heyra hann lengur? Minn
mesti ótti í lífinu var að missa föður
minn. En ég vil ekki stjómast af ótt-
anum, ég vil aðeins stjómast af ást og
kærleika. Ég er ekki hrædd lengur,
elsku pabbi minn. Nú þegar óttinn
mikli stendur hér fyrir framan mig í
öllu sínu veldi og neitar að víkja þá
mæti ég honum óbuguð og stolt. Én
ég staldra líka við og leyfi hjarta
mínu að gráta, tárin mín vökva þær
minningar sem ég á um þig og þær
svo margar.
Sambandið á milli okkar var afar
sterkt, það vissu allir. Ég man vel eft-
ir hvað vinum mínum fannst sérstakt
þegar við vomm að fara tvö saman
upp í sumarbústað helgi eftir helgi.
Þetta voru yndislegar stundir, við
ræddum heimspeki, stjómmál og
trúmál hvað mest. Við voram oft ekki
sammála en umræðumar voru
skemmtilegar og víkkuðu sjóndeild-
arhring okkar beggja.
Þú varst mér svo góður faðir, þú
gafst aldrei upp á mér þegar ég steig
hvert feilsporið á fætur öðra. Með
gpt-yrk þínum og staðfestu reifstu mig •
upp úr ræsinu og hélst mér upp að
ljósinu, þú einfaldlega neitaðir að
gefast upp á mér. Ég hef oft hugsað
til þess að án þín og mömmu og ykkar
miklu ástar á baminu ykkar væri ég
kannski ekki hér í dag. Manstu það,
elsku pabbi? Ég man það svo vel og
ég er þér svo þakklát fyrir það líf sem
Sfetóídag.
Ég verð ævinlega þakklát fyrir að
hafa fengið að vera með þér síðustu
þrjá dagana áður en þú fórst, pabbi
minn. Eg man þegar ég kyssti þig í
síðasta sinn, þú sast hérna á skrif-
stofunni þinni við tölvuna og ég kom
inn, beygði mig í áttina að þér og
kyssti þig á vinstra gagnaugað og tók
utan um þig.
Nú þegar ég skrifa þetta er ég svo
fegin að við eyddum þessum tíma
saman því mér finnst eins og að ég
hafi verið að kveðja þig. Það er ekk-
ert meira ósagt.
Ég er ekki reið út í Guð, ég finn
það innra með mér, en ég er með
risastórt sár í hjartanu. Þú mátt vita
að dóttir þín er hugrökk, ég finn
styrkinn sem ég hef safnað saman og
allt í einu skýst hann fram í æðar
mínar og ég held áfram. Lausnin
liggur í einfaldleikanum og ef þú opn-
ar hjarta þitt og sálu fyrir kraftinum
þá streymir hann inn. Málið er að
hafa hugrekki til að trúa.
Nú vil ég fara að Ijúka þessari
grein minni en reynist það afar erfitt.
Minningamar herja á hjarta mitt
og gleðin og sorgin takast á. Síðustu
dagar hafa verið mér harður skóli en
dýrmætur tími, lífið er að kenna mér
og ég er að læra. Ég stíg áfram var-
fæmisleg skref, viltu halda í höndina
ámér?
Guðgefiméræðruleysi
tilaðsættamigviðþað
semégfæekkibreytf
kjai’k til að breyta því sem
éggetbreytt,
og vit til að greina þar á milli.
Þín dóttir,
Eva Hrönn.
Elsku pabbi minn.
Hinn 26. júní 1997 voram við sam-
ankomin í Dómkirkjunni í Reykjavík
ásamt mömmu, verðandi eiginmanni
mínum og tengdaforeldram til að
undirbúa brúðkaupið okkar sem fara
ætti fram 28. júní. Eftir að við höfð-
um æft gönguna upp að altarinu og
hlustað á prestinn segja okkur hve-
nær við ættum að sitja og hvenær að
standa upp, sem okkur báðum fannst
mjög raglingslegt, sagðir þú mér
hversu vænt þér þætti um þessa
kirkju og að þú hefðir verið fermdur
þar, að lokum sagðir þú mér að þarna
vildir þú að jarðarförin þín færi fram.
Ég sagði þér að tala ekki svona enda
værir þú bara rúmlega fimmtugur.
En núna, tveimur og hálfu ári eftir
brúðkapið mitt, ertu farinn frá mér.
Það er erfitt að skilja ástæðuna fyrir
því og sætta sig við það, en ég veit að
þú varst svo gáfaður og duglegur
maður, að ég reyni að trúa að Guð
hafi þurft á þér að halda.
Mér þótti svo vænt um þig. Þú
varst kletturinn minn í öllu. Ég vissi
alltaf að ef eitthvað var að gæti ég
leitað til þín og þú myndir hjálpa
mér. Ég finn það núna á þessum erf-
iðu tímum hversu lík ég er þér og er
égstoltafþví.
Ég gæti skrifað og skrifað um þig
og samband okkai-, af því að það er
svo erfitt að kveðja þig en samt ætla
ég að gera það núna. Allt annað sem
mig langar að segja frá, geymi ég
með sjálfri mér.
Ég vona að þú hafir það gott í
himnaríki. Ég veit að þar hittir þú
foreldra þína og Jónas bróður þinn.
„Þegar þú ert sorgmæddur, skoð-
aðu þá aftur huga þinn, og þú munt
sjá, að þú grætur vegna þess, sem var
gleði þín.“ (Úr Spámanninum.)
Bless, elsku pabbi minn.
Þín elskandi dóttir,
Fríða Dóra.
í dag er til moldar borinn tengda-
sonur okkar, Steindór Guðmundsson
verkfræðingur. Hann var fyrsta
tengdabamið okkar, kvæntur elstu
dóttur okkar, Bjamdísi. Sá dagur er
þau gengu í hjónaband, á jóladag
1970 á Seyðisfirði, stendur okkur enn
lifandi fyrir huskotssjónum, ungu
hjónin geislandi af hamingju, svo
myndarleg og falleg. Það ríkti gleði
meðal fjölskyldunnar þennan dag og
við nutum hans öll. Ári síðar fæddist
þeim fyrsta barnið, dóttirin Eva
Hrönn, sem fyrstu árin dvaldi oft og
tíðum hjá afa og ömmu og var eftir-
læti allrar fjölskyldunnar. Steindóri
tengdasyni okkar fáum við seint full-
þakkað hve góður eiginmaður hann
reyndist dóttur okkar. Við eram
þakklát fyrir að hafa kynnst Stein-
dóri og öll þau þrjátíu ár sem liðin era
síðan íúndum okkar bar fyrst saman
hefiir okkur aldrei orðið sundurorða.
Á námsáram Steindórs bjó litla
fjölskyldan um tíma í Skotlandi.
Fríða heimsótti þau þangað ásamt
Stennu systur sinni og rennur seint
úr minni þær góðu viðtökur sem þær
fengu og hugulsemi Steindórs sem
fór með þær vítt og breitt um Edin-
borg og nágrenni. Þegar þama var
komið sögu gekk Bjamdís með Fríðu
Dóra, sem fæddist í ágúst 1974, fríð-
leiksbam mikið. Þeim fæddist sonur-
inn Snorri Valur árið 1982 en
skömmu síðar lagði fjölskyldan enn
land undir fót og bjó á Grænlandi
fyrstu tvö árin hans.
Það gladdi okkur mikið hve Bjarn-
dísi og Steindóri leið vel og höfðu
komið sér vel fyrir á fallegu heimili á
Seltjamamesinu. Þau fluttu í húsið
sitt við Nesbala síðastliðið haust og
góð ár virtust framundan. Því miður
fór það ekki svo að þau gætu notið
ellinnar saman og þýðir ekki að reyna
að skilja auðnu og örlög. AUt á sinn
tíma.
Á þessari sorgarstundu þegar við
kveðjum Steindór Guðmundsson
hinstu kveðju óskum við þess að dótt-
ir okkar og bömin þeirra þrjú, öll góð
og mannvænleg, fái styrk frá Guði.
Fríða og Hörður.
Vinur minn og tengdapabbi varð
bráðkvaddur á heimili sínu hinn 15.
febrúar sl. Þetta ótímabæra fráfall
hans er óendanlega sárt og erfitt að
skilja.
Ekki gat ég ímyndað mér að það
væri í síðasta sinn sem ég heyrði í
honum er hann hringdi í mig að
kvöldi 13. febrúar sl. Þá sagðist hann
vera með smá flensu og vildi þakka
mér fyrir smáræði sem ég gerði fyrir
hann um helgina. Líka vildi hann láta
mig vita af því hversu sáttur hann
væri með útkomuna á því verkefni
sem hann hafði hjálpað mér með síð-
ustu mánuði og við unnið sameigin-
lega að. Þá minntist hann á að hann
langaði til að fá sér nýtt skjákort í
tölvuna sína, þó hún væri ekki nema
tveggja vikna gömul. Það var alls
ekki óalgengt hjá honum að vilja end-
urnýjun á tækjum sínum því hann
fylgdist alltaf vel með öllum nýjung-
um og vildi taka þær strax í notkun.
Þar sem ég vinn við tölvur áttum við
mörg samtöl saman um tölvurnar og
tækin hans og hvernig hann gæti
bætt hraða og gæði þeirra. í þeim
samtölum fannst mér stundum eins
og þarna væra tveir litlir strákar að
tala saman um spennandi leikföng.
Það var fyrir 10 árum sem ég
kynntist henni Fríðu minni. Fyrstu
árin kynntumst við Steindór frekar
lítið, enda hleypti hann ekki hveijum
sem er að sér og allra síst einhveijum
strák sem var farinn að hitta dóttur
hans reglulega. Það var ekki fyrr en
ég hjálpaði honum við að setja upp
lítið heimabíó heima hjá honum í
Klyfjaselinu að við kynntumst og sá-
um að við áttum mörg sameiginleg
áhugamál og þar af leiðandi urðum
við góðir vinir upp frá því.
Eitt af því sem hann kenndi mér
var að maður ætti að klára öll óleyst
vandamál sem allra fyrst. Það er svo
margt sem hann hjálpaði og leið-
beinti mér með sem var eingöngu á
milli okkar. Hann virtist alltaf vita
alla mögulega og ómögulega hluti,
Ekki alls fyrir löngu þegar við áttum
saman eitt samtalið, líkti hann sjálf-
um sér sem linsoðnu eggi þ.e. hörð
skum að utanverðu en linur að innan.
Um daginn var ég að glugga í bók,
þar sem ég fann eftirfarandi línur og
finnst mér þær sérstaklega passa um
vin minn Steindór og tengdapabba:
„Hver einasti maður hefur sinn
tilgang.
Hver maður hefur fram að færa
einstæða gjöf eða sérstakar gáfur til
að gefa öðram.
Og þegar þessar sérstöku gáfur
era notaðar í þjónustu annarra, þá
hljótum við lífsfýllingu, innri fögnuð
og frið andans, sem er hinn endanlegi
tilgangur allra markmiða."
Ég vil þakka Guði fyrir það að hafa
gefið mér það tækifæri að kynnast
Steindóri og eiga með honum þær
stundir sem sitja í minningu minni.
Allt það sem hann hjálpaði mér, allt
það sem við gerðum saman og allt
það sem hann gerði fyrir mig er
ómetanlegt og mun fylgja mér um
alla tíð. Eg er sérstaklega stoltur af
því að vera tengdasonur Steindórs og
Bjarndísar.
Elsku Bjamdfs mín, megi Guð
gefa þér og bömum þínum styrk til
takast á við þennan mikla missi og
þessa miklu sorg.
Ég mun alla tíð, í hjarta mínu,
sakna Steindórs Guðmundssonar og
bið algóðan Guð að geyma hann og
varðveita minningu hans.
Ragnar Ingi Bjömsson.
Ekki granaði mig, þegar ég kvaddi
Steindór bróður minn á götuhomi í
Washington fyrir nokkram vikum, að
ég væri að kveðja hann í hinsta sinn.
Hann og Bjarndís konan hans vora í
viðskiptaerindum í Bandaríkjunum
eins og svo oft áður. Við hjónin buð-
um þeim í eftirmiðdags kaffi á Hay
Adams-hótelinu skammt frá Hvíta
húsinu. Að vanda spjölluðum við um
okkar uppáhalds málefni, börnin
okkar.
Ég var vön að heyra djúpa og þýða
rödd bróður míns, tiltölulega reglu-
lega, tilkynna væntanlega komu vest-
ur og alltaf hlakkaði ég til þess að sjá
hann. Hann og fjölskylda hans vora
tíðir gestir á heimili mínu og ég
þeirra. Þau héldu upp á jólin hjá okk-
ur fyrir nokkram áram, eins höfum
við farið fram og til baka yfir hafið til
þess að halda upp á brúðkaup bama
okkar.
I dag er ég yfirbuguð af sorg yfir
að þurfa að fylgja yngsta bróður mín-
um til grafar. Hann var svo ungur og
kraftmikill, átti svo margt eftir að
gera. Fara í ferðalag til Israels með
Bjarndísi, rekja ættir forfeðra sinna,
sinna trjánum og gróðrinum í Gríms-
nesinu, koma enn einu sinni í heim-
sókn til Siggu systur í Virginiu. Nú er
hans tími útranninn.
Ég votta Bjamdísi og bömum
þeiiTa mína dýpstu samúð og hjart-
ans þökk frá okkur hjónunum og
börnum okkar.
Hví skyljum dyljast
harmavorra,
þótthannbeztværi
tilblíðheimskominn?
Skína mun hann liðinn
sem hin skæra stjama
til hálfs hulin
harmaskýjum.
(Steingrímur Thorsteinsson.)
Sigríður Guðmundsdöttir
McLean.
Þegar fólk deyr í blóma lífsins leita
á hugann hugsanir um lífið, sem oft
er svo hverfult og mótsagnakennt.
Vangaveltur um tíma og rúm, eilífð,
tilgang og trú. Sumir þurfa að hlýða
kallinu íyrir aldur fram, deyja ungir
en hafa þó reynt mikið. Steindór Guð-
mundsson er einn þeirra. Hann varð
bráðkvaddur aðeins 52 ára gamall.
Orð Jónasar Hallgrímssonar sem ort
vora við dauða vinar eiga vel við þeg-
ar horft er yfir líf Steindórs. Hann
var eldhugi, lifði hratt og áorkaði
meira en margur á mun lengri ævi.
Hvaðerlanglífi?
Lífsnautnin fijóva,
aleflingandans
ogathöfnþörf.
Margofttvítugur
meirhefurlifað
svefnugum segg
ersjötugurhjarði.
Ég kynntist Steindóri svila mínum
fyrir tæpum 25 áram. Hann var þá
nýkominn úr verkfræðinámi í Skot-
landi, fullur metnaðar og áforma um
að láta ekkert duga nema það besta.
Hann stefndi hátt en hann var ekki
óraunsær í áformum sínum. Hann
var góðum gáfum gæddur, snarpur,
skarpur og einbeittur. Hann var afar
kappsfullur, hellti sér í viðfangsefnin
af miklum krafti og lét ekki staðar
numið fyrr en verkinu var lokið eða
tilætluðum árangri náð. Áhugasvið
hans var vítt og laut að ólíkum þátt-
um. Steindór raddi braut nýjum
vinnubrögðum í opinberam rekstri
og framkvæmdum á meðan hann
starfaði hjá Framkvæmdasýslu ríkis-
ins og kom sem forstjóri hennar og
áður sem verkfræðingur í eigin fyrir-
tæki að eftirliti, ráðgjöf og gerð
margra af stærstu mannvirkjum
þjóðarinnar á síðari áram.
Steindór hvíldi sig gjarnan frá
amstri hversdagsins austur í Gríms-
nesi. Þar hófu þau Bjarndís fyrir ára-
tug að rækta jörðina af mikilli alúð,
sá, gróðursetja og hlú að græðling-
um. Nú vekur athygli þeirra sem um
Vaðnesland fara hávaxin tré og
mai-gbreytilegur gróður á landi
þeirra þar. Hann var einnig mikill
áhugamaður um sagnfræði og ætt-
fræði og fáir áhugamenn náðu lengra
en hann í þeirri grein. Steindór kom
sér upp ættfræðigagnagranni sem
gerði honum kleift að rekja ættir ís-
lendinga til árdaga og það kom fyiir
að ættfræðingar leituðu til hans eftir
upplýsingum eða aðstoð.
Steindór var stór maður og oft
mikilúðlegur í fasi. Það gustaði um
hann, meira að segja svo að sumir
kusu að láta lítið fyrir sér fara í návist
hans. Böm bára oft óttablandna virð-
ingu fyrir Steindóri og ég er ekki frá
því að honum hafi stundum þótt erfitt
að finna að þeim gat jafnvel staðið
stuggur af hönum, því bak við hrjúft
yfirborðið var hlýtt hjarta og góðar
tilfinningar. Honum var bara ekki vel
lagið að tjá það nema þegar nákomn-
ir og hans eigin börn áttu í hlut. Þeim
sýndi hann mikla og djúpa elsku,
bæðiíorðiogverki.
Steindór var ekki aðeins svili minn,
heldur líka góður vinur. Við voram
samferðafólk í aldarfjórðung, gift
systkinum, þar sem samgangur var
mikill milli fjölskyldna og margt líkt
með skyldum. í fyrstu einkenndust
samskiptin af ólíkri lífssýn. Steindór
var ákafur einstaklingshyggjumaður
og við tókumst oft á um stjórnmál,
jafnvel svo að fyrir kom að okkar
nánustu fóra þess á leit að við rædd-
um málin frekar einslega en í stof-
unni með öðram. En það dró saman
með okkur með áranum, skilningur