Morgunblaðið - 02.03.2000, Blaðsíða 42

MORGUNBLAÐIÐ
42 FIMMTUDAGUR 2. MARS 2000
... ...... .........
Peninga-
maskínan
Eilífðarvél erfyrirbæri sem geturgengið
endalaust á orku sem kún framleiðir
sjálf Knattspyrna erþví nokkurs konar
eilífðarvél vegna þess hve mikla pen-
inga - orku nútímans - kún framleiðir.
EINHVERN tíma
leyfði ég mér að slá
því fram í pistli hér í
blaðinu að sá sem
fyrstur danglaði
fæti í knött hefði varla leitt hug-
ann að því hve slíkur verknaður
kæmi til með að þykja tilkomu-
mikill síðar meir. Að sama skapi
hefur þann sem fyrstur greiddi
einhverjum fé fyrir að stunda þá
vinsælu íþrótt, knattspymu, varla
órað fyrir því hvers konar skriðu
hann var að koma af stað með til-
tæki sínu. Eða hve margir hefðu
atvinnu af
VIÐHORF
Eftir Skapta
Hallgrímsson
þessum leik í
heiminum um
mót tuttug-
ustu aldar og
þeirrar tuttugustu og fyrstu.
Eilífðarvél er fyrirbæri sem á
að geta gengið endalaust á orku
sem hún framleiðir sjálf. Knatt-
spyrna er því nokkurs konar ei-
lífðarvél vegna þess hve orka nú-
tímans - peningar - er framleidd í
miklu magni í knattspymuvélinni.
KnattspymuíTklar eins og höf-
undur þessa pistils hafa átt marg-
ar unaðsstundir fyrir framan
sjónvarp eða á ýmsum leikvöng-
um í heiminum, þar sem knatt-
spyrnumenn hafa boðið upp á
skemmtiatriði. Aður en beinar út-
sendingar í sjónvarpi frá knatt-
spyrnuleikjum urðu nánast dag-
legt brauð voru
laugardagssíðdegin eins og helgi-
stund þegar Bjarni Fel sýndi viku
gamla leiki frá Englandi í ríkis-
sjónvarpinu. Nú er framboðið orð-
ið gífurlegt, raunar svo mikið að
ekki er hægt að horfa á nema brot
af því sem er í boði. íslendingar
eiga þess kost að sjá beint alla
helstu deiidarleiki á Englandi,
Ítalíu, Spáni og í Þýskalandi, auk
margra bikar- og landsleikja.
Sumir líta á íþróttir sem holla
hreyfingu og leik. Og hafa auð-
vitað rétt fyrir sér. Aðeins að
hluta til þó, því keppnisíþróttirnar
snúast sífellt meira um peninga
og þetta tvennt er raunar gjör-
ólíkt; keppnin er eitt og al-
menningsfþróttir annað.
Knattspyrnan á að vera
skemmtun og er enn frekar en áð-
ur orðin hluti skemmtanaiðnaðar-
ins. Staðreyndin er einnig sú að
rekstur knattspyrnuliðs er orðinn
gífurlegt gróðafyrirtæki. íslensk-
ir íþróttaáhugamenn verða sífellt
meira varir við viðskiptahlið
íþróttanna; m.a. vegna frétta af
tíðum ferðum íslenskra knatt-
spyrnumanna úr landi upp á síð-
kastið. Og í haust sem leið gerðist
það í fyrsta sinn að íslenskir fjár-
festar keyptu sér eitt stykki
knattspymulið í útlandinu! Fyrir
nokkrum misserum áttu for-
ráðamenn knattspymudeildar
KR í viðræðum við útlendinga um
að koma að rekstri deildarinnar.
Ekkert varð úr því þá, en það er
aldrei að vita hvað framtíðin ber í
skauti sér. Málið er spennandi,
svo ekki sé meira sagt og því þer
að fagna fáist meira fjármagn inn
í íþróttahreyfinguna hérlendis en
áður. Verði hægt að hlúa betur að
yngri íþróttamönnum félaganna
geta þau væntanlega alið upp
fleiri afreksmenn og tekjuháum
íslenskum atvinnumönnunum er-
lendis gæti fjölgað að sama skapi.
En það flögrar sem stundum að
mér hvort fólk fari ekki að fá nóg.
Þegar liðum var fjölgað í Meist-
aradeild Evrópukeppninnar í
fyrra - í þeim tilgangi að fleiri rík
félög yrðu ennþá ríkari - fannst
sumum einmitt nóg um. En for-
ráðamenn félaganna vilja auð-
vitað þéna sem mest, og þátttaka í
Meistaradeildinni færir félögum
gríðarlegar fjárhæðir í aðra hönd.
Knattspymusamband Evrópu,
UEFA, selur sjónvarpsrétt og
auglýsingar dýru verði og deilir út
peningum til félaganna sem aldrei
fyrr.
Það er að sjálfsögðu ánægju-
legt þegar fólki gengur vel í lífinu,
meðal annars þegar það hefur
góðar tekjur - hvort sem það er
knattspymumaður í útlandinu,
heimsfrægur tónlistarmaður eða
jafnvel bankastjóri á íslandi. Vilji
fyrirtæki - í það minnsta þegar
einkafyrirtæki á í hlut - borga
einhverjum svimandi há laun hlýt-
ur sá hinn sami að eiga þau skilið.
Eg hef aldrei heyrt um fyrirtæki
sem borgar fólki hærri laun en
stjórnendur þess telja sann-
gjarnt; að minnsta kosti ekki
hærri laun en einhver samkeppn-
isaðilinn telur sanngjamt! Sumir
setja reyndar spurningarmerki
við það hversu há laun n'kisfyrir-
tæki eigi að borga; getur það til
dæmis talist eðlilegt að ríkis-
starfsmaður, þó stjórnandi sé,
þiggi miklu hærri laun en til dæm-
is forsætisráðherra sama lands?
Ég ætla auðvitað ekki að svara
þeirri spurningu, gæti einhvern
tíma fengið neitun þegar ég bið
um lán... Það má líka spyrja hvort
eðlilegt sé að íslenskur knatt-
spyrnumaður hjá erlendu félags-
liði hafi margfaldar tekjur launa-
hæstu íslensku forstjór-anna.
Svarið við þeirri spurningu er
heldur ekki til vegna þess að
störfin og aðstæður á markaði á
hverjum stað er ekki hægt að
bera saman.
En gæti sú stund mnnið upp að
eilífðarvélin bræði úr sér? Að fólk
fái yfir sig nóg af þessari
skemmtilegu íþrótt? Að venjuleg-
ur knattspyrnuáhugamaðm’ fái
sig fullsaddan af græðgi félag-
anna, sem meðal annars kemur
fram í háu miðaverði, af of-
framboði á leikjum og því, hve
einstaka leikmenn hafa ótrúlegar
tekjur? Það er alls ekki víst og ég
ítreka að mér er nokk sama þó
góðir íþróttamenn eigi mikla pen-
inga. Þeir sem þéna vel eiga það
skilið og þegar ég er svo heppinn
að fylgjast með leik eins og viður-
eign Real Madrid og Bayem
Múnchen í Meistaradeildinni á
Sýn í fyrrakvöld er mér alveg
sama hversu mikla peningar
strákarnir í sjónvarpinu fá fyrir
að gera mig jafn hamingjusaman
og ég varð á þessum níutíu mínút-
um. Þegar ég skemmti mér svona
vel er ég ánægður. Eilífðarvélin
stendur því vonandi undir nafni.
Og þegar öllu er á botninn
hvolft stuðlar það líklega bara að
minnkandi atvinnuleysi í veröld-
inni eftir allt saman, að knatt-
spymumennimir fái svona há
laun. Eftir að þeir leggja skóna á
hilluna em þeir nefnilega flestir
svo ríkir að þeir þurfa lítið sem
ekkert að vinna. Og taka þar af
leiðandi ekki störf frá okkur hin-
um...
MINNINGAR
EINAR
KRISTJÁNSSON
+ Einar Kristjáns-
son fæddist í
Reykjavík 19. október
1928. Hann lést af
slysfóram 25. febrúar
síðastliðinn. Foreldr-
ar hans voru Margrét
Einarsdóttir húsmóð-
ir, f. 5.9. 1896 að
Reyni í Mýrdal, d.
17.8.1985, og Kristján
J. Matthíasson vél-
stjóri f. 16.7. 1893 að
Feitsdal í Amarfirði,
d. 25.10. 1969. Systk-
ini Einars eru Kristján
Jens, látinn, Matthías,
Oddný og Sigurður Einar.
Einar kvæntist Ingileif Eyleifs-
dóttur, f. 26.1. 1928 á Akranesi.
Foreldrar hennar voru hjónin Sig-
ríður Sigmundsdóttir, f. 19.5.
1900, og Eyleifur ísaksson skip-
stjóri, f. 27.9. 1892, d. 19.7. 1976.
Börn Einars og Ingileifar eru: 1)
Eymar, f. 26.12. 1950, kvæntur
Geirfri'ði Benediktsdóttur, f. 18.2.
1951, eiga þau tvo syni; Benedikt
Ölver, sonur hans er Gilmar Þór,
og Eymar Geir.
2) Marteinn Kristján, f. 31.10.
1952, d. 13.8.1998. Eiginkona Mar-
teins var Ragnheiður Þorsteins-
dóttir, Reykjavík. 3) Kristján, f.
30.5.1955, kvæntur Svanhvíti Kri-
stjánsdóttur, f. 22.11. 1956 (skilin).
Dætur þeirra eru Anna Sigríður
og Thelma Björt. Kristján kvænt-
ist aftur Ingibjörgu Halldóru
Kristjánsdóttur, dæt-
ur þeirra eru Guðrún
Inga, Kristjana Odd-
ný, Margrét; Sóley og
Inga Dóra. 4) Einar
Vignir, f. 13.12. 1958,
kvæntur Sigríði Ól-
afsdóttur f. 16.9.
1961. Dætur þeirra
eru Margrét, sonur
hennar er Magnús
Máni, og Iris Dögg. 5)
Viggó Jón, f. 5.2.
1965, kvæntur Haf-
dísi Óskarsdóttur,
Hofsósi. Börn þeirra
eru Vigdís Ósk, Kar-
en Inga og Einar Viggó. Stjúpson-
ur Einars, sonur Ingileifar er Ey-
leifur Hafsteinsson, f. 31.5. 1947.
Kona hans er Sigrún Gísladóttir,
börn þeirra eru Gísli, Ingileif og
Eyrún. Einar ólst upp hjá foreldr-
um sínum á Akureyri. Árið 1945
fluttust þau til Skagastrandar.
Einar stundaði sjó frá 16 ára aldri,
flytur til Akraness 1950, lýkur
prófí frá Stýrimannaskólanum
1959. Hann var í nokkur ár skip-
stjóri á skipum Þórðar Óskarsson-
ar og Haraldar Böðvarssonar frá
Akranesi, en frá 1974 var hann
með eigin útgerð.
Síðustu tvö ár hefur Einar verið
í sambúð með Þuríði Júlíusdóttur,
f. 25.2.1933.
Utför Einars fer fram frá Akra-
neskirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 14.
Elsku vinur minn, gleðin getur
skyndilega birst í sorg. Það fékk ég
að reyna á afmælisdegi mínum hinn
25. febrúar, þegar fjölskylda mín
var samankomin til að gleðjast með
mér á 67 ára afmælisdegi mínum.
Það vantaði bara einn, ástina mína,
sem var að koma af sjónum og var á
leiðinni suður til að gleðjast með
okkur. En á svipstundu breyttist
allt, nú hefur þú kvatt okkur allt of
fljótt en eftir standa ljúfar minning-
ar. Ég minnist sérstaklega ferð-
anna okkar í Skorradalinn sem
vora þér sérstaklega kærar. Þar
höfðum við ætlað okkur að dvelja
ennþá meira í framtíðinni þegar við
væram bæði hætt að vinna.
Það er ekki sjálfgefið að kynnast
svona heiðursmanni eins og þú
varst en að fá ekki að vera lengur
saman er sárast. Við áttum svo
mart ógert sem var búið að ráðgera
en ekki komið í framkvæmd, en
þetta tímabil sem við voram saman
vora hamingjustundir fyrir okkur
bæði. Ég ætlaði að fara að dvelja
meira hjá þér fyrir vestan þegar ég
hætti að vinna en þar varst þú með
bátinn þinn að fiska og áttir þar
gott heimili. Sjómennskan var þitt
ævistarf og þitt líf, þú varst einmitt
að koma úr róðri frá Ólafsvík þegar
þetta hörmulega slys átti sér stað.
Elsku vinur minn, ég kveð þig nú
með sorg og söknuði um leið og ég
þakka þér fyrir allt sem þú gerðir
fyrir mig, allar þær yndislegu
stundir sem við áttum saman. Þær
verða mér ógleymanlegar minning-
ar um ókomin ár.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinimir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Guð geymi þig.
Þín
Þuríður.
Kær mágur minn og góður vinur,
Einar Kristjánsson, skipstjóri og
útgerðarmaður, hefur lokið jarðvist
sinni.
Fyrirvaralaust lést hann í
hörmulegu umferðarslysi föstudag-
inn 25. febrúar. Skarðið sem hann
skilur eftir sig er stórt og missir
margra því þungbær og sorgin sár,
ekki síst vegna þess hve kallið bar
brátt að.
Einar var vel meðalmaður á hæð,
rammur að afli og mikið hreysti-
menni sem enn var sem ungur mað-
ur þrátt fyrir rúm sjötíu árin. Hann
var vinnusamur, sótti sjóinn stíft og
var traustur og aflasæll skipstjóri
sem bar mikla björg í þjóðarbúið.
Alla erfiðleika sem hann mætti í líf-
Frágangur afmælis-
og minningargreina
MIKIL áhersla er lögð á, að hand-
rit séu vel frá gengin, vélrituð eða
tölvusett. Sé handrit tölvusett er
æskilegt, að disklingur fylgi út-
prentuninni. Það eykur öryggi í
textameðferð og kemur í veg fyrir
tvíverknað. Þá er enn fremur unnt
að senda greinarnar í símbréfi (569
1115) og í tölvupósti (minn-
ing@mbl.is). Nauðsynlegt er, að
símanúmer höfundar/sendanda
fylgi-
Um hvem látinn einstakling
birtist formáli, ein uppistöðugrein
af hæfilegri lengd, en aðrar greinar
um sama einstakling takmarkast
við eina örk, A-4, miðað við meðal-
línubil og hæfilega línulengd, - eða
2.200 slög (um 25 dálksentimetra í
blaðinu). Tilvitnanir í sálma eða
ljóð takmarkast við eitt til þrjú er-
indi. Greinarhöfundar era beðnir
að hafa skírnarnöfn sín en ekki
stuttnefni undir greinunum.
inu tókst hann á við með jákvæðri
þrautseigju og æðraleysi og leitað-
ist jafnan við að gera það skynsam-
legasta og besta úr hlutunum
hverju sinni, enda var Einar maður
með gott hjartalag sem hafði
ákveðnar skoðanir og lét þær í ljós
tæpitungulaust.
Éinar kvæntist mikilli myndar-
konu, Ingileifu Eyleifsdóttur, ætt-
aðri frá Akranesi, og eignuðust þau
fimm syni og son átti Ingileif fyrir.
Þau byggðu sér stórt og myndar-
legt hús á Akranesi og var þeirra
heimili annálað fyrir myndarskap
og gestrisni, enda var Ingileif mikil
húsmóðir og góð móðir. Allir
hneigðust synir þeirra Ingileifar og
Einars að fiskvinnslu og sjávar-
störfum. Árið 1990 lést Ingileif á
besta aldri og var hún öllum harm-
dauði. Enn um sinn hélt Einar
áfram sjósókninni, en árið 1998
fluttist hann til Reykjavíkur og
settist að í Grafarvoginum.
Aftur birti upp í lífi Einars þegar
hann kynntist góðri konu, Þuríði
Júlíusdóttur, sem verið hefur sam-
býliskona hans síðastliðin tvö ár.
Þessi tvö ár veittu þeim báðum
mikla hamingju. Aðeins einni viku
áður en Einar lést festu þau kaup á
íbúð sem þau ætluðu að flytja í og
eyða þar ævikvöldinu saman.
Þegar ég lít yfir farinn veg er
mér efst í huga þakklæti fyrir allar
þær góðu stundir sem við áttum
saman, bæði á heimili okkar Matt-
híasar bróður hans hér í Reykjavík
og á heimili Einars og Þuríðar í
Dalhúsum.
Minningin um góðan dreng lifir.
Ég og fjölskylda mín sendum öllum
ástvinum Einars hugheilar samúð-
arkveðjur og biðjum um styi-k þeim
til handa á sorgarstund.
Einar Rristjánsson kveðjum við
með þökk og virðingu.
Hjördís Magnúsdóttir.
Elsku Einar. Það er með hryggð
í hjarta og söknuði sem við kveðjum
þig. Þú varst svo fullur af lífskrafti
og hlýju, úiræðagóður, jákvæður
og hjálpsamur. Við viljum þakka
þér hvernig þú tókst okkur með
opnum örmum, það var eins og við
hefðum þekkt þig alla tíð. Alltaf
gátum við leitað til þín, þú gafst þér
alltaf tíma fyrir okkur, og í ófá
skipti færðir þú okkur í soðið þegar
þú komst úr róðri.
Við varðveitum hlýjar minningar
um góðan mann og hugsum með
þakklæti um allar góðar stundir
sem við höfum átt saman. Við þökk-
um þér fyrir þá birtu og hamingju
sem þú hleyptir inn í líf móður,
tengdamóður og ömmu okkar.
Elsku mamma, tengdamamma og
amma, börn Einars og aðrir
aðstandendur, við vottum ykkur
okkar dýpstu samúð, megi Guð
styrkja ykkur í sorginni.
Guð geymi þig.
Bettý, Eldór Reykfell,
Hinrik, Petra og Rebecca.
Elsku afi, við trúum ekki að þú
sért farinn. Það var svo mikið sem
við áttum eftir að segja og gera
saman um ókomin ár. Síðastliðið
föstudagskvöld var sem slökkt hefði
verið á öllum ljósum í sálum okkar,
þegar við fengum þessar hörmu-
legu fregnir. Pabbi var nýkominn
heim úr vinnu en samt var sem and-
rúmsloftið væri mjög þrungið og á
sama tíma rólegt og yfirvegað.
Veittum við ljósum frá sjúkrabílun-
um og lögreglubílum óvenju mikla
athygli frá heimili okkar og í hjört-
um okkar báðum við góðan Guð að
passa þetta mjög svo ólánsama fólk
sem hefði á slíkum bílum þurft að
halda. Það er bara þannig að aldrei
trúir maður því að einhver nákom-
inn ástvinur lendi í svona hörmu-
legum atburðum. Þetta kom sem
þruma úr heiðskíra lofti þegar við
fengum fregnir um að þú, elsku afi,
hefðir lent í bílslysi og værir ekki á
leiðinni heim aftur. Nú eigum við
aðeins fullt af ljúfum minningum
um stórbrotinn mann sem við elsk-
um svo mikið.
Við eram búnar að vera þér og
ömmu svo nánar alla okkar tíð.
Hvað geram við nú? Það er svo erf-
itt að sætta sig við sviplegt fráfall