Morgunblaðið - 21.09.2000, Qupperneq 51

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
FIMMTUDAGUR 21. SEPTEMBER 2000 51
ætlað að skilja allt. En þegar ungur
maður er hrifinn í burtu frá eigin-
konu og þremur ungum bömum þá
fallast mér hendur og spumingar
hrannast upp. Spurningar sem ég
veit að ég fæ ekki svar við nú, frek-
ar en áður.
Þú talaðir oft um það við mig
hvað göngur og réttir heima á
Ströndum væm þér mikils virði,
enda fórst þú norður í leitir á hverju
hausti eftir að þú fluttir suður. Þú
hittir þar ættingja og vini, naust
þess að vera úti í náttúmnni og
leyfðir Vestfirðingnum í þér að
njóta sín. Við áttum það sameigin-
legt að vera Vestfirðingar og óskap-
lega stoltir af upprana okkar.
Hvergi fannst okkur fegurra ból en í
faðmi fjalla blárra og hugleiddum
oft nauðsyn þess að kynna okkar
náttúraperlu fyrir öðram lands-
mönnum. Það er kannski engin til-
viljun að þín síðasta ferð í þessu
jarðlífi var til fjalla fyrir vestan, en
því miður var sú hinsta för allt of
allt of snemma og ótímabær með
öllu.
I tæpa tvo áratugi unnum við
saman hjá Reiknistofu bankanna í
hópi frábærra samstarfsmanna og
vina og eflaust er það einmitt vinátt-
an sem hélt okkur þar svo lengi. Þú
varst svo sannarlega félagi og vinur
í orðanna bestu merkingu. Alltaf
boðinn og búinn til þess að hjálpa og
leiðbeina af mikilli elju, bæði nýlið-
um og okkur þessum gömlu. Þú
varst einn af fyrstu háskólamennt-
uðu tölvunarfræðingunum sem
komu til starfa hjá RB og þegar árin
liðu tókst þú að þér meira og meira
krefjandi störf og alltaf vannst þú
verk þín af öryggi og fagmennsku.
Nákvæmni í útreikningum og vinnu-
brögðum vora þér ástríða og keppi-
kefii. Hjá þér var ekkert næstum
því rétt, nei rétt skyldi ávallt vera
rétt án undanbragða. Mér fannst þú
stundum allt að því smámunasamur,
en viðurkenndi oftast að lokum að
þú hefðir rétt fyrir þér.
Undanfarin ár höfum við nokkrir
félagar hjá RB leikið okkur saman
og keppt í keiiu. Við áttum saman
margar ánægjustundir í tengslum
við æfingar og keppni í keilunni,
bæði hér heima og úti í Danmörku.
Ég fékk oft far með þér á.æfingar
og þú stundum með mér og þá var
oft spjallað um lífsins gang. Fjöl-
skyldan þín, konan og börnin áttu
hug þinn allan og hjarta. Umhyggja
þín fyrir þeim og baráttuþrek þitt
við að búa ykkur sem best í haginn
var sönnun þess hvað þú elskaðir
þau mikið og virtir.
Þú áttir þolinmæði, sem margan
skortir, þolinmæði til þess að leið-
beina og ekki síður til þess að hlusta
á aðra og hjálpa þeim að leysa hin
flóknustu mál. Þú leiðbeindir mörg-
um ungum drengjum og stúlkum í
uppáhalds íþróttinni þinni, keilunni,
og náðir athygli þeirra á undraverð-
an hátt. Börnin mín bæði vora í
þeim hópi og þakka þér mikið vel,
kæri Sigurjón.
Það er sárt að þurfa að kveðja þig
með þessum fátæklegu orðum, kæri
vinur.
Ég veit að Guð tekur vel á móti
þér.
Far þú í friði
friður Guðs þig blessi
hafðu þökk fyrir allt og allt
(V. Briem.)
Elsku Sirrý, Eyrún, Jóhann og
Hafdís. Ég bið góðan Guð að blessa
ykkur og styrkja í ykkar miklu sorg.
Ég og fjölskylda mín vottum ykkur
og öllum öðram aðstandendum Sig-
urjóns okkar dýpstu samúð.
Friðbert Traustason.
Þegar ég var þrettán ára var ég
send í sveit til Finnsa föðurbróður.
Ferðin norður í Árneshrepp var
spennandi, með lítilli flugvél, því bíl-
vegurinn var ekki kominn alla leið
norður. Mest var þó spennan að sjá
öll litlu frændsystkinin sem ég átti í
vændum að hitta og vera með sum-
arlangt. Fimm krakkar, það elsta
átta ára og svo voru þau í tröppu-
gangi niður í eins árs aldur. Þetta
voru duglegir krakkar, Þórir átta
ára og farinn að fylgjast með öllum
vélum, Sveindís sex ára, sérlega
dugleg og gekk til ýmissa verka.
Litlu stelpurnar Magga og Jóhanna
vora litlar skottur, en hann Sigur-
jón, fjögurra og hálfs árs, var alveg
sérstakur. Barnið var svo fallegt að
allar gestkomandi konur slógu sér á
lær og dáðust að baminu. Ég man
ég horfði á hann og bar hann saman
við fallegar glansmyndir sem ég
átti, svona litu litlu prinsarnir þar
út. Tveggja sumra dvöl með þeim
styrkti bara þá tilfinningu að þessir
krakkar væra alveg sérstakir í mínu
lífi, því Gústa mamma þeirra var
líka frænka og hún og systkini
hennar alin upp hjá Gauja „fóstra"
pabba míns.
Sigurjón frændi vildi til náms og
tókst að ljúka menntaskólanámi og
fara síðan í háskólann og taka tölv-
unarfræði. Ég dáðist að frænda og
þrautseigju hans, því faðir hans lést
langt fyrir aldur fram og því erfitt
fyrir fjölskylduna að styðja krakk-
ana til náms.
Það var gaman að kynnast
frænda aftur, þegar ég kom heim
frá námi erlendis. Um skeið bjugg-
um við nálægt hvort öðra í vestur-
bænum í Reykjavík og fóram þá
einu sinni saman norður um versl-
unarmannahelgi. Sigurjón þekkti
vegina vel og kennileiti öll, saman
stoppuðum við á Bassastöðum hjá
frændfólki hans og mínu líka. Það
var gott að ferðast með Sigurjóni
þótt frænku hans, sem óvanari var
vegunum norður í Ameshrepp,
þætti stundum fullgreitt ekið að
blindhæðum og brekkum, þá hló
Sigurjón að skræfunni. Hann var
öruggur og góður bílstjóri og
skemmtilegur ferðafélagi.
Svo hélt hann myndarlega upp á
þrítugsafmælið sitt, þar sem við
frændsystkinin komum nokkur
saman í teiti. Við fundum held ég öll
að fjölskylduböndin vora strengur
sem tengdi okkur saman, og við
vildum halda þeim tengslum við og
fýlgjast hvert með annars lífsgöngu.
Síðan var Siný komin til sögunn-
ar og þá varð frændi fjölskyldumað-
ur.
Það fór svo að hann var ekki einn
um að fjölga mannkyninu árið 1989,
þegar litla Eyrún Þóra fæddist.
Af hópi okkar frændsystkina
komu fjögur önnur með böm það
árið. Og hópurinn hans Sigurjóns
stækkaði. Næst kom Jóhann Finnur
1991 og svo litla nafna mín hún Haf-
dís Jóna 1997.
Aðrir bættu líka við sig svo litlu
frændsystkinin voru orðin stór hóp-
ur.
Frændfólkið hittist nú í jólaboð-
um til að kynna krakkana, og það
var yndislegt að sjá þau vaxa og
dafna.
Sigurjón og Sirrý þurftu að sinna
Eyrúnu litlu mikið fyrsta árið henn-
ar og mátti sjá þau vaxa saman af
því verkefni.
Þau komu fram í kynningarþætti
sem barnlæknar unnu fyrir sjón-
varp og miðluðu þar öðram foreldr-
um reynslu sinni af veikindum og
umönnun dótturinnar.
Sigurjón frændi hélt alltaf traust-
um tengslum við sína heimasveit,
enda móðir hans, bróðir, systir og
margir aðrir ættingjar búsett þar.
Hann fór yfirleitt norður í leitir og
aðra smalamennsku, og smalaði þar
fyrir einhvern ættingjanna, þó oft-
ast að ég held fyrir Litlu-Ávík þar
sem amma hans og móðurbróðir
bjuggu.
Hann lagði þar sitt af mörkum til
að viðhalda byggðinni og sinna þeim
verkum sem kalla á mannskap og
samvinnu sveitunga og granna. Það
var gott að vita hann sem þátttak-
anda heima í hreppnum, og ég dáð-
ist að trúmennsku hans og krafti að
taka sér alltaf tíma til þess að vinna
þessi störf. Hann var ekki einn um
það, því Sigurjón og Sirrý vora þar
samtaka og margar ferðirnar fór
hún með norður og var þá hlaðinn
bíll af börnum og búnaði og drifið í
að fara saman.
Þannig stóð á hinn 8. september,
Sirrý var með börnin í Norðurfirði
hjá Gústu frænku þegar fregnir
berast af atburðunum í Ofeigsfirði.
Frændi lét þar lífið við þjónustu
fyrir sína heimasveit.
Þessar fréttir vora sem þungt
högg að fá, óskiljanlegar í fyrstu.
Hann sem var svo vanur smala-
mennskunni, fæddur og uppalinn
við það umhverfi sem hann var á
ferð um. Áfallið mesta er þó það að
hann er alltof ungur til þess að
deyja, hann á svo miklu ólokið í líf-
inu. Börnin hans litlu þurfa svo mik-
ið á föður sínum að halda. Þetta sem
ekki má vera satt er það þó óumflýj-
anlega.
Það er erfitt að stilla reiði sína og
uppgjöf gagnvart svo hörmulegum
atburði.
Því miður er náttúran óblíð og oft
má lítið út af bera til að tjón verði á
lífi eða heilsu fólks. Sigurjón frændi
er fallinn í valinn. Sorgin er mikil og
tárin falla.
Ég bið Guð að styrkja Sirrý og
bömin þrjú og gefa þeim gott líf,
þótt það verði nú án ástriks föður og
eiginmanns. Vonandi megna góðar
minningar að létta sorgina, þegar
dregnar verða fram myndir af far-
sælli samfylgd.
Elsku Sirrý og börnin, Gústa
frænka og systkini Sigurjóns og
aðrir nánustu vandamenn, ég votta
ykkur einlæga samúð mína.
Vertu Guði falinn kæri frændi.
Hafdís Hannesdóttir.
Kveðja frá
Keilusambandi Islands
Fyrir hönd Keilusambands ís-
lands vil ég þakka Sigurjóni Guð-
finnssyni fyrir vel unnin störf í þágu
keilunnar á Islandi. Sigurjón starf-
aði í fyrstu stjórn KLI árin 1992-
1994 og eins hefur hann starfað
mikið í nefndum á vegum KLÍ, nú
síðast í laga- og leikreglnanefnd frá
árinu 1996. Sigurjón var í stjórn
Keilufélags Garðabæjar frá stofnun
þess árið 1989.
Eiginkonu, börnum, vinum og
vandamönnum vottum við samúð
okkar á þessari sorgarstundu.
Valgeir Guðbjartsson,
formaður KLI.
Það haustar að, þótt haustveð-
ráttan sé góð er kominn haustlitur á
landið, dagarnir styttast, náttúran
villir ekki á sér heimildir. Þetta er
einmitt sá tími s'em sauðfjárbændur
fara að huga að fé sínu, gera fjallskil
og koma fé í heimahaga.
Föstudaginn 8. september sl.
lögðu menn af bæjum í Árneshreppi
upp í göngur, ferðinni var heitið að
smala fjalllendið norðan Ófeigs-
fjarðar. I hópnum voru bæði heima-
menn og burtfluttir sveitungar, sem
vora komnir að aðstoða frændur og
vini við fjárleitir. Flest voru þetta
vanir menn. Menn sem komu ár eft-
ir ár til að taka þátt í haustsmölun
ásamt heimamönnum. Veður var
heldur vont þennan dag, norðan
hvassviðri og rigning. Engum datt í
hug að hætta við leit í þessu veðri,
menn höfðu farið þetta í verra veðri
og famast vel.
Dagurinn leið með hefðbundnum
hætti, menn eltust við rásgjarnt fé
og lögðu sig alla fram eins og smala
er háttur. Síðla dags þegar menn
komu til sjávar brá þeim í brún, það
vantaði einn félaga þeirra. Fljótt var
brugðist við til leitar og fannst hinn
týndi nokkuð fljótt. Hann hafði lagst
fyiir á berangri. Þrátt fyrir að allt
væri gert sem til bjargar mátti
verða lést maðurinn í höndum
þeirra. Hér hafði alvarlegur atburð-
ur gerst, þessari staðreynd varð
ekki hnekkt. Leitarmenn bára lát-
inn félaga sinn til sjávar þar, sem
bíll tók við flutningnum.
Þessi látni maður var Sigurjón
Guðfinnsson, sem nú er kvaddur
hinstu kveðju í dag. Þetta var ekki
fyrsta ferð hans um þessar slóðir, ár
eftir ár kom hann og tók þátt í leit-
um fyrir frændur sína.
Sigurjón var fæddur í Árnesi hér
í sveit og þar ólst hann upp. Hann
var sonur hjónanna Ágústu Svein-
björnsdóttur og Guðfinns Þórólfs-
sonar, sem látinn er fyrir allmörg-
um áram, hann var í hópi sex
systkina og þriðji elsti í röð þeirra.
Sigurjón hleypti snemma heim-
draganum, gekk í Menntaskólann á
Akureyri og síðan í Háskóla Islands
þar sem hann lauk prófi í tölvunar-
fræðum. Gerðist síðan starfsmaður
Reiknistofu bankanna, þar var hon-
um falið trúnaðarstarf og þeim trún-
aði var hann vaxinn.
Þegar faðir hans lést flutti móðir
hans og Þórólfur bróðir hans til
Norðurfjarðar, þar sem Þórólfur
gerðist starfsmaður við Kaupfélag
Strandamanna, en jafnframt sáu
þau um rekstur Sparisjóðs Ámes-
hrepps, sem þau gera enn. Þar með
vora þau orðin næstu nágrannar
okkar hjónanna. Þótt Sigurjón væri
orðinn fjölskyldumaður búsettur í
Reykjavík, fjarri átthögum og
stundaði sína vinnu þar átti hann og
fjölskylda hans tíðar ferðir í heim-
sókn til móður hans og systkina hér
í sveitinni, fríin vora notuð til þeirra
heimsókna. Eitt var ákveðið, að eiga
eftir frídaga til að geta komið og
tekið þátt í leitum.
Daginn fyrir áðurnefnda leit kom
Sigurjón og fjölskylda hans og
skyldi dvalið um helgina meðan ver-
ið væri að ljúka tveggja daga leit og
ákveðið var að koma síðan eftir viku
sömu erinda.
Það var greinilegt að Siguijón og
fjölskyldan átti erindi til átthaga
hans.
Margt fer öðravísi en ætlað er,
engan óraði fyrir því að einn félagi
úr hópi þessara vösku manna sem
lögðu upp að morgni, yrði fluttur
heim að kvöldi liðið lík. Það vai- sorg
í sveitinni, en sárast var hún þó hjá
eiginkonu, bömunum þremur, móð-
ur, systkinum og öðram nánum ætt-
ingjum. Þetta vora dapurleg örlög.
Engu verður þar um breytt. „Hve-
nær sem kallið kemur kaupir sér
enginn frí.“
Það er gangur lífsins þótt einn
hverfi úr vinahópnum heldur lífið
áfram. Morguninn eftir lögðu þessir
sömu menn upp í bítið til að ljúka
þeirri smölun sem hófst daginn áð-
ur. Einn vantaði nú í hópinn.
Hér með er Sigurjóni þakkað fyr-
ir sitt framlag, að aðstoða bændur í
sveitinni við þá samfélagslegu
skyldu að gera fjallaskil. Við vonum
að komi maður manns í stað.
Góður drengur er nú kvaddur
hinstu kveðju. Við hjónin og fjöl-
skylda okkar sendum eiginkonu,
börnum, móður, systkinum og öðr-
um ættingjum, innilegar samúðar-
kveðjur. Þið hafið misst mikið en
minningin um práðan og vammlaus-
an mann er fjársjóður sem ekki
verður frá neinum tekinn.
Gunnsteinn Gíslason,
Norðurfirði.
Sigurjón Guðfinnsson vinur okkar
er látinn, langt um aldur fram. And-
lát hans bar að höndum við fjárleitir
á æskuslóðum hans á Ströndum.
Það er í rauninni óskiljanlegt hvem-
ig svo getur farið að maður á besta
aldri, heilsuhraustur og vel búinn til
útivistar geti látist við þessar að-
stæður. Sigurjón þekkti vel til á
þessum slóðum. Hann ólst upp í Ár-
nesi í Trékyllisvík og hafði farið ár-
lega til gangna síðan hann var á
barnsaldri. En það er öllum ljóst
sem því hafa kynnst, að skilin á milli
lífs og dauða geta verið ótrálega
skömm, en það var okkar fyrsta
hugsun þegar þessi fregn barst okk-
ur þann áttunda september síðast-
liðinn.
Sigurjón, eða Nóni eins og hann
var gjarnan kallaður, var afar við-
felldinn maður. Hann var hæglátur
og sýndi af sér práðmennsku í alla
staði. Var ræðinn og gamansamur
þegar svo bar undir, en niðursokk-
inn í áhugamál sín og annað sem
hann tók sér fyrir hendur þess á
milli. Hann sinnti öllum málum af
einstakri samviskusemi og ná-
kvæmni, enda var hann gjarnan val-
inn til tránaðarstarfa þar sem hann
starfaði að félagsmálum. Hann var
ávallt boðinn ogbúinn að leggja á sig
vinnu til aðstoðar við aðra, og fannst
það bæði sjálfsagt og eðlilegt.
Hann var fjölskyldu sinni var afar
náinn. Kynni hans og Sirrýar hófust
fyrir tólf árum, en þau urðu fljótt
mjög samrýnd og eignuðust þrjú
börn sem öll bera þess greinileg
merki að hafa alist upp við ástúð,
umhyggju og hlýju á góðu heimili.
Við höfum orðið þess aðnjótandi
að hafa Sigurjón, Sirrý og börnin
gestkomandi á heimili okkar öðra
hverju á síðustu tveimur árum. Síð-
ast nú í nýliðnum ágúst þar sem þau
komu til að vera á pæjumóti Þor-
móðs ramma/Sæbergs, en Sigurjón
var einlægur Fylkismaður, og vann
óeigingjamt starf í tengslum við
unglingalið félagsins. Þar sem og
annarsstaðar mun starfskrafta hans
verða vafalasut sárt saknað. Þegar
mótinu lauk, fylgdum við þeim úr
bænum og fóram yfir Siglufjarðar-
skarð, en þá leið höfðu þau hjón
ekki farið áður. Þegar við kvöddum
þau á afleggjaranum neðan við
skarðið í kvöldsól og stilltu veðri
eins og fallegast verður á íslandi, þá
granaði okkur engan veginn að
þetta væri hinsta stund okkar með
Sigurjóni.
Það var alltaf jafn gaman að fá
hann ásamt fjölskyldunni í heim-
sókn, því þeim fylgdi vinátta og
prúðlyndi, en samt var alltaf stutt í
glens og gaman þar sem gjaman **'
var hlegið fram eftir nóttu. Hann
bar einkenni upprana síns úr
Trékyllisvík og norðurströndum því
að hann var bæði í senn maður úr
afskekktri sveit og borgarbúi, og í
persónu hans tvinnuðust þessir
tveir ólíku heimar saman með þeim
hætti að hann varð enn eftirminni-
legri maður fyrir vikið.
Það mun taka tíma að átta sig á
því að Sigurjón sé horfinn úr lífi
okkar, því kynni af honum hafa gert
alla ríkari á einhvern hátt því að
með einlægni sinni og framkomu gaf
hann af sér eitthvað sem ekki verð-
ur auðfengið.
Það er ekki auðvelt að takast á
við dauðann og sérstaklega ekki \ -
þegar hann knýr dyra með þessum
hætti. Sigurjóns verður sárlega
saknað sem eiginmanns, föður og
vinar. Við sendum Sirrý, bömunum
og fjölskyidum þeirra okkar innleg-
ustu samúðarkveðjui-.
Hanna, Halldór og böm,
Siglufirði.
Samstarfsmaður okkar, hann Sig-
urjón, er látinn. Hvílíkt reiðarslag.
Sigutjón var búinn að vera starfs- _
maður Reiknistofu bankanna í nær
tuttugu ár. Samstarf okkar við hann
var farsælt í alla staði. Aldrei bar
skugga á, þótt skoðanir væra skipt-
ar á stundum. Sigurjón var stakur
nákvæmnismaður í öllum vinnu-
brögðum, margfróður og alltaf hægt
að treysta á hann. Stundum þótti
hann dvelja of lengi við smáatriði,
en oft kom í Ijós að þessi smáatriði
skiptu miklu máli. Ófáir starfsfélaga
Sigurjóns munu sakna hans sárt
enda var mikið til hans leitað og
sjaldan komið að tómum kofunum.
Hann hafði bæði þolinmæði og vilja
til að liðsinna fólki sem leitaði til
hans, og óþrjótandi þekkingar-
þorsta. Sigurjón var virkur í félags-
málum, sem öðram málum. Sem
dæmi má nefna að þegar breyting
varð á skipan lífeyrismála banka-
manna útbjó hann nákvæmt líkan
yfir valmöguleikana þar sem hver
og einn gat fengið yfirlit yfir kostina
miðað við eigin forsendur. Þetta var
mikið notað og hjálpaði mörgum við
að taka ákvörðun. Einnig hafði hann
lengi starfað í íþróttanefnd fyrir
starfsmannafélagið og verið örygg-
istránaðarmaður. Það vora ekki
bara samstarfsfélagarnir sem báru
traust til hans því vitað var að hann
sinnti einnig ýmsum félagsstörfum
utan vinnunnar.
Sigurjón hafði ekki getað farið út
að borða með vinnuhópnum á föstu-
dagskvöldinu af því hann ætlaði ,
norður á Strandir með fjölskylduna.
Þar var hann vanur að fara í göngur
á þessum tíma árs. Áðúr en hann
lagði af stað ræddum við áætlun
sem honum hafði ekki alveg tekist
að ljúka, en átti að skilast á mánu-
deginum. Enginn renndi víst gran í
á þein-i stundu hversu mikið sú
áætlun átti eftir að breytast.
Það er alltaf sorglegt þegar mað-
ur í blóma lífsins fellur frá og ekki
síst þegar maðurinn er faðir þriggja
ungra barna. Sigurjón vai’ mikill
fjölskyldumaður og það var til þess
tekið hvað hann sinnti börnum sín-
um af stakri natni, þótt hann ynni
mikið. Missir Sirrýjar og barnanna
er mikill. Við vottum þeim og öðram
aðstandendum okkar dýpstu samúð.
Huggunarorð mega sín lítils en þeg-
ar fram líða stundir mun minningin
um sómadreng ylja um hjartarætur.
Ólöf Þráinsdóttir, ^
I. Hulda Yngvadóttir.