Morgunblaðið - 21.11.2000, Side 49

I
MORGUNBLAÐIÐ
Hún naut þess að vera í góðum fé-
lagsskap og láta dekra við sig. En
henni þótti sárt að sjá á eftir heimil-
inu sínu.
Merkiieg kona hefur lokið ævi-
göngu sinni. Hennar líf og yndi voru
börnin hennar, barnabörnin og
barnabamabömin. Við viljum trúa
því að hún sé núna hjá mömmu sinni
og Magga afa.
Emilia Magnúsdóttir.
Mig langar í stuttu máli að minnast
tengdamóður minnar, hennar Stínu,
sem nú hefúr fengið hvíld frá veikind-
umsínum.
Eg kynntist henni fyrir rúmum sjö
ámm er ég kom inn í fjölskylduna.
Frá fyrsta degi tók hún mér vel og
leit á dóttur mína sem eitt af bama-
börnunum sínum.
Hún var einstök kona, sem hafði
reynt ýmislegt í lífinu.
Hún var mjög nægjusöm um allt
sem sneri að henni sjálfri en hugsaði
fyrst og fremst um fjölskylduna sína,
sem henni þótti óendanlega vænt um.
Hún var alltaf boðin og búin að veita
þá aðstoð sem hún gat veitt á sinn
hátt.
Barnabömin og barnabarnabörnin
veittu henni mikla gleði og hún íylgd-
ist vel með hvað allir vom að gera.
Aður en hún varð heilsulaus var hún
allt árið að huga að gjöfum í tilefni af-
mæla og jóla og var ótrúlega nösk að
velja handa þeim yngri.
Pað þurfti lítið til að gleðja hana
Stínu. Stutt heimsókn, heimboð, bíl-
túr eða bara að fá að fylgja með ef
farið var í búð. Þetta gladdi hana
mikið, sérstaklega síðustu árin eftir
að Maggi dó.
Þegar komið var á Njálsgötuna í
heimsókn var alltaf dreginn fram
kexdúnkurinn góði, en síðustu miss-
erin, sem hún bjó á Grund, var alltaf
til súkkulaði hjá ömmu Stínu.
Síðustu ár starfsævinnar vann hún
við gæslustörf í Austurbæjarskólan-
um þar sem hún kunni vel við sig.
A tali hennar mátti skilja að marg-
ir nemendanna leituðu til hennar á
þessum tíma, ekki síst þeir sem
minna máttu sín. Þar hafa þeir sjálf-
sagt fundið í henni Stínu „ömmu“.
Stína var sterk kona og tók veik-
indum sínum með aðdáunarverðri ró.
Ég þakka fyrir þessi fáu ár, sem ég
fékk að kynnast þér, Stína mín. Guð
veri með þér.
Lilja Sigmundsdóttir.
Ég er ekki viss um að hún Stína
amma mín væri hrifin af því að um
hana væru skrifaðar minningargrein-
ar í blaðið. Henni þætti sjálfsagt að
slíkar greinar birtust um annað fólk.
En um hana, nei, það væri nú óþarfi.
Þannig minnist ég hennar. Hún var
ávallt boðin og búin að hjálpa sínum
nánustu, lauma að barnabömunum
aurum og bjarga fólki um hitt og
þetta, sem vantaði. Sjaldan fannst
henni þó ástæða til að gera sér daga-
mun eða veita sjálfri sér annað en
brýnustu nauðsynjar. Hún gaf af
gleði.
Hún hafði lagt hart að sér til vinnu
alla sína starfsævi, verið einstæð
móðir í Reykjavík eftirstríðsáranna
og sigrast á ýmsum erfiðleikum á
langri ævi. Þrátt fyrir þetta sagði hún
mér frekar sögur af æskuástum,
minnisstæðu fólki og skemmtilegum
uppákomum, heldur en að rifja upp
áföll og erfiðleika. Minningarbrotun-
um fylgdi gjaman eilítið glott og
feimnissvipur, svo að ég gat verið viss
um að í hjarta ömmu minnar bjó enn
ung stúlka, sem skildi oft betur en ég
hélt, það, sem fyrir bar í lífi mínu. I
sögunum lágu oft dulin boð og bönn,
duldar ráðleggingar, sem mér var í
sjálfsvald sett hvort ég tók til greina.
Þetta var hennar leið til að miðla til
mín af reynslu sinni.
Ég er þakklát fyrir að hafa átt
hana að í gegnum árin og sakna þess
að geta ekki lengur litið til hennar í
stutta heimsókn og spjallað um allt
og ekkert, vitandi að hún dæmdi mig
ekki fyrir það, sem ég sagði eða gerði.
Hún tók mér eins og ég er.
Þó get ég í hjarta mínu glaðst yftr
því að þegar minn tími kemur bíður
mín lífsreynd kona á himnum, dæmir
ekki líf mitt, heldur býður mér Kók
og Prins Póló.
Védís.
„En dauðans hönd, þó ströng sé
hún og sterk, hún stenst ei Drottins
eilíft kraftaverk."
Það er sannarlega rétt sem hér er
kveðið. Kristín Sigurrós Jónsdóttir,
móðuramma unnustu minnar, er lát-
AÐALHEIÐUR BARA
HJALTADÓTTIR
+ Aðalheiður Bára
Hjaltadóttir
fæddist á Breiðabliki
í Nauteyrarhreppi
11. október 1922.
Hún Iést á heimili
sínu 1. nóvember síð-
astliðinn og fór útför
hennar fram frá fsa-
fjarðarkirkju 11.
nóvember.
Ég minnist tengda-
móður minnar með
hlýju og virðingu. Ég
vil þakka henni sam-
fylgdina í yfir þrjátíu
ár. Báru einkenndu margir góðir eðl-
iskostir. Hún var greind kona og átti
auðvelt með að sjá skoplegar hliðar
tilverunnar. Hún hafði unun af því að
segja frá og gat á stundum grátið af
hlátri yftr því sem kátbroslegt gat
verið. Mér eru afar minnisstæðar
sögur um dýr sem hún hafði haldið í
sínum húsum og hversu nærfærin
hún var við þessi dýr. Sagan af
klunnalegu kisunni Golíat og móður
hans var ósjaldan rifjuð upp og öllu
atferli þeirra lýst og Golíat var þar
kominn ljóslifandi, svo nákvæm var
lýsingin. Sagan af kisunni sem hún
bjargaði eftir að kisan komst í rottu-
eitur var einstök. í margar vikur
sprautaði hún upp í hana vökva þar
til kisan fór að braggast. Kisan vildi
launa lífgjöfina og færði húsmóður
sinni mýs sem hún raðaði fyrir fram-
an svefnherbergisdyrnar. Þegar
húsfreyjan reis á fætur að morgni
dags lágu gjaftrnar frá kisu í röð við
þröskuldinn og það var ekki nokkur
vafi að hún var að leggja fram sinn
skerf til að þakka umönnunina. Þessi
saga finnst mér lýsa vel
þeirri virðingu og um-
hyggjusemi sem Bára
sýndi öllu lífi, hvort
sem um fólk, dýr eða
gróður var að ræða.
Hún vildi hlúa að og
veita yl þeim sem ná-
lægt henni voru. Hún
mátti í raun ekkert
aumt sjá.
Sérstæði hvers og
eins var henni hugleik-
ið. í barnauppeldi kom
það glöggt fram hvem-
ig hún stuðlaði að því
að hver og einn fengi að
njóta sín á sínum eigin forsendum en
ekki væri reynt að steypa alla í sama
mótið. Sögurnar af börnunum henn-
ar era margar minnisstæðar og oft
rifjaðar upp í notalega eldhúsinu að
Vinaminni þar sem oftast var margt
um manninn.
Bára bar gæfu til þess að geta
sinnt sjálfri sér og ræktað sinn innri
mann þrátt fyrir mannmargt heimili
og erilsamt. Það er svo auðvelt að
týna sjálfrum sér alveg í slíkum erli
sem oft var á hennar heimili og það
er eftirbreytni vert að gleyma ekki
alveg að sinna sínum áhugamálum.
Hún gætti þess að taka ávallt frá ein-
hvern tíma fyrir sig þar sem hún sat
og las, réð krossgátur eða sinnti öðr-
um hugðarefnum. Þennan tíma sagð-
ist hún verða að taka sér og oft náð-
ist þessi tími ekki fyrr en komið var
fram yfir miðnætti.
Bára hafði yndi af garðrækt og
allri blómarækt. Þau Þórður höfðu
komið sér upp garðskála þar sem
blómstrandi jurtir skörtuðu sínu feg-
ursta langt fram á haust. Isafjarðar-
MINNINGAR
in. Ég hitti hana aðeins þrisvar, það
fóru ekki mörg orð á milli okkar -
þess þurfti ekki. Hún býr mér ævin-
lega í minni og til þess þurfti ekki orð.
Það var mikið á Kristínu lagt síð-
ustu misserin og duldist engum hve
nærri henni var gengið. Þótt sporið
væri henni þungt var hugurinn léttur
og óbugaður. Þannig minnist ég
Kristínar. Það fyrsta sem mér mætti
var einlægt bros sem bar með sér
gleði og fögnuð og ekki aðeins það,
heldur og bros sem lýsti upp allt í
kringum hana. Þannig var nærvera
hennar. „Loksins hittumst við,“ sagði
hún. Þannig var og okkar fyrsti fund-
ur. Okkar hinsti fundur var eins og
okkar íyrsti. Sama glaðværa brosið,
hlýjan og gleðin. „Guð geymi þig,“
sagði ég. ’ Sá svipur sem kom yfir
Kristínu við þessi orð, var ekki svipur
veikburða líkama og sálar heldur
ásjóna þess anda, sem er hafinn yfir
fallvaltleika mannlegs lífs. Þannig
kvaddi ég og kveð enn.
Handan dauðans er svarið við því,
hvað lífið er. Kristín reyndi það hér
og það var henni ekki auðfengið en
mildnn fékk hún auð engu að síður.
Hann verður ekki mældur í verðgildi.
Hann liggur í henni sjálfri og öllu því
sem hún gaf og lét eftir sig; böm,
barnaböm, barnabarnabörn, ástvini
og minningar. Af þessu má sjá, eins
og skáldið kvað, að lífið er eilíft
kraftaverk. Svo lifði Kristín og svo
leið hún. Og svo lifir hún enn. Ég segi
ekki við þig, kæra Kristín, „af jörðu
ertu komin, til jörðu skaltu aftur
hverfa,“ heldur: „Af lífi ertu komin og
líf skaltu aftur verða.“
Ég votta ykkur, fjölskylda og ást-
vinir Kristínar, mína dýpstu samúð
og hluttekningu. Ég vil einnig segja
það, að þegar dyrnar til himins
opnast í hálfa gátt við það að ástvinur
gengur þar inn, þá berst um leið til
ykkar eitthvað þaðan af hinum
himneska andvara. Þetta er hinn blíði
blær sem leikur um hjartarætur. Þar
er og huggun að finna, gleði og frið.
Þar er og Kristínu að finna.
Nú er löng ævi að lokum komin.
Þegar þú komst í heiminn gréstu en
þínir nánustu voru glaðir. Nú ert þú
farin. Þínir nánustu gráta en þú ert
glöð. Þá er vel lifað og þannig lifir þú
nú. Ég bið fyrir kveðju, Kristín Sig-
urrós Jónsdóttir.
Gunnar Jóhannesson.
bær naut líka starfskrafta hennar á
þessu sviði þar sem hún vann í nokk-
ur sumur hjá garðyrkjudeild bæjar-
ins við að rækta upp og fegra ýmis
útivistarsvæði. Þessa vinnu fannst
henni afar skemmtilegt að leysa af
hendi.
Bára sýndi vel þann styrk sem
hún ætíð bjó yfir í veikindum sínum.
Hún tók þeim með sama rólyndinu
og yfirveguninni og flestu öðru sem
að höndum bar. Hér var hún ekki að
hrópa á torgum fremur en fyrri dag-
inn en leyndi því sem lengst hvað
amaði að. Það var fallegt að sjá
hversu vel Þórður og öll börnin
hennar önnuðust hana í veikindun-
um. Þær sem sinntu heimahjúkran
eiga miklar þakkir skilið fyrir alúð
og nærgætni.
Bára var alltaf afar heimakær
kona og það var ósk hennar að fá að
vera heima en þurfa ekki að liggja
inni á sjúkrstofnun og sem betur fer
var unnt að verða við þeirri ósk. Hún
kvaddi þetta jarðlíf í friðsæld í sínu
umhverfi og í faðmi fjölskyldunnar
heima á Vinaminni.
Ég óska tengdamóður minni góðr-
ar ferðar og guðsblessunar á nýjum
vegum þar sem hún mun örugglega
leggja rækt við það sem hugurinn
stendur til.
Bjamveig Bjarnadóttir.
ÞRIÐJUDAGUR 21. NÓVEMBER 2000 49 ,
t
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
GUÐRÚN DIÐRIKSDÓTTIR,
Dvalarheimilinu Höfða,
Akranesi,
lést á heimili sínu laugardaginn 18. nóvember.
Jaröarförin fer fram frá Akraneskirkju föstu-
daginn 24. nóvember kl. 11.00.
Guðmundur Finnbogason, Roswitha, Kreye Finnbogason,
Svava Finnbogadóttir, Hróðmar Hjartarson
og fjölskyldur.
t
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, tengda-
faðir og afi,
STEFÁN KRISTJÁNSSON,
Laufrima 4,
andaðist á Landspítalanum við Hringbraut
sunnudaginn 19. nóvember.
Jarðarförin verður auglýst síðar.
Hafdís Hannesdóttir,
Ingimar Bragi Stefánsson,
Inga Hrönn Stefánsdóttir,
Hanna Sigríður Stefánsdóttir, Páll Skúlason,
fsar Daði Pálsson.
t
Bróðir minn og mágur okkar,
GÍSLI PÉTUR ÓLAFSSON,
Nóatúni 25,
Reykjavík,
lést á elliheimilinu Grund sunnudaginn
19. nóvember.
Jarðarförin auglýst síðar.
Fyrir hönd aðstandenda,
Margrét Ólafsdóttir, Herjólfur Sveinsson,
Óskar K. Ólafsson.
t
Útför eiginkonu minnar, móður okkar, tengda-
móður, ömmu og langömmu,
JÓRUNNARJÓHANNSDÓTTUR,
Túni,
Hraungerðishreppi,
sem lést mánudaginn 13. nóvember, verður
gerð frá Selfosskirkju fimmtudaginn 23. nóvem-
ber kl. 13.30.
Jarðsett verður í Hraungerðiskirkjugarði.
Stefán Guðmundsson,
Jóhann Stefánsson,
Ragnheiður Stefánsdóttir,
Guðmundur Stefánsson,
Hafsteinn Stefánsson,
Vernharður Stefánsson,
Jónína Þrúður Stefánsdóttir, Halldór Sigurðsson,
Bjarni Stefánsson, Veronika Narfadóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
Þórunn Sigurðardóttir,
Guðjón Ágúst Lúther,
Guðrún Hadda Jónsdóttir,
Guðfinna Sigrfður Kristjánsdóttir,
Auður Atladóttir,
t
Faðir okkar, stjúpfaðir, tengdafaðir, afi og
langafi,
FRIÐRIK P. DUNGAL,
verður jarðsunginn frá Fríkirkjunni í Reykjavík
miðvikudaginn 22. nóvember kl. 13.30.
Blóm og kransar vinsamlega afþakkaðir.
Hildigunnur Johnson, Rafn Johnson,
Páll Dungal, Auður Jónsdóttir,
Edda Dungal, Finnbogi Guðmundsson,
Hjördís Björnsdóttir, Tryggvi Þorsteinsson,
Brynhildur Björnsson,
Helga Bjarnason,
barnabörn og barnabarnabörn.