Morgunblaðið - 21.11.2000, Blaðsíða 50

J>0 ÞRIÐJUDAGUR 21. NÓVEMBER 2000
MINNINGAR
MORGUNBLÁÐÍÐ
+ Aðalsteinn Jðns-
son fæddist 12.
ágúst 1903. Hann
lést á Fjórðungs-
sjúkrahúsinu í Nes-
kaupstað 12. ndvem-
ber síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
Jón Jónsson, f. 1876,
d. 1956, bóndi og
búfræðingur á Or-
msstöðum, og kona
j hans Sigurlaug
Jónsdóttir hús-
freyja, f. 1876, d.
1935. Systkini Aðal-
steins voru Sigríður,
f. 1905, d. sama ár; Sigrún, f.
1907, d. 1928; Jóhann Ingi, f.
1910, d. 1988, lengst af starfs-
maður ÁTVR í Reykjavík; Bald-
ur, f. 1912, d. 1997, lengst af
starfsmaður Mjólkursamsölunnar
í Reykjavík; Bjarni Guðlaugur, f.
1914, d. 1996, bóndi í Þrastar-
lundi í Norðfirði.
Aðalsteinn kvæntist 21.6. 1941
Maríu Katrínu Ármann, f. 25.4.
1914, d. 6.8. 1996, húsfreyju frá
Skorrastað í Norðfirði. Foreldrar
hennar voru Guðjón Ármann
•’ bóndi, og kona hans, Sólveig Lov-
ísa Benediktsdóttir húsfreyja.
Börn Aðalsteins og Maríu eru: 1)
Hulda Aðalsteinsdótt-
ir, f. 25.9. 1942, hús-
móðir og verslunar-
maður, búsett í
Hafnarfirði, gift
Garðari St. Scheving
hárskerameistara og
eru börn þeirra Aðai-
steinn G. Scheving, f.
8.12. 1970, kvæntur
Sigurbjörgu Gunn-
arsdóttur, Ragnhild-
ur Scheving, f. 16.10.
1973. 2) Jón Þór Að-
alsteinsson, f. 2.2.
1949, bóndi og bú-
fræðingur á Orms-
stöðum, kvæntur Magneu M.
Jónsdóttur húsmóður og eru börn
þeirra Jón Aðalsteinn, f.
26.4.1977, sambýliskona hans er
Salný Guðmundsdóttir, og María
Katri'n, f. 14.3. 1980, auk þess
sem stjúpdætur Jóns Þórs og
dætur Magneu eru Sigrún Jó-
hannesdóttir, f. 8.11. 1970, gift
Einari Benediktssyni og eiga þau
tvö börn, Ólöfu Ósk og Jón Ingva,
Lilja Guðný Jóhannesdóttir, f.
9.10. 1972, sambýlismaður henn-
ar er Ágúst E. Sturlaugsson og
eiga þau einn son, Jón Þór. Fóst-
ursonur Aðalsteins og Maríu er
Jakob Sigfinnsson, f. 24.8. 1936,
bifreiðarstjóri, búsettur á Orms-
stöðum. Dóttir Aðalsteins fyrir
hjónaband er Aðalheiður Malm-
quist, f. 16.2. 1930, húsmóðir í
Neskaupstað, gift Finni Malmqu-
ist vélstjóra og eru börn þeirra
Þorgerður Malmquist, f. 8.6.
1959, gift Ragnari Sverrissyni og
eiga þau fjögur börn, Jóhönnu
Kristínu sem á einn son, Mikael
Natan, Karen, Örnu Mekkín og
Hugin, og Björn Malmquist, f.
24.4. 1964, kvæntur Kristínu
Briem og eiga þau tvö börn, Finn
Helga og Eddu Katrínu.
Aðalsteinn fæddist í Seldal í
Norðfirði en á öðru ári flutti
hann með foreldrum sínum að
Ormsstöðum í sömu sveit þar sem
hann bjó æ síðan. Þar ólst hann
upp við hefðbundin sveitastörf
þess tíma. Auk þess vann hann
ýmis störf utan heimilisins þar til
hann tók við búi af föður sínum
er hann hætti bússkap. Aðal-
steinn var kosinn í hreppsnefnd
Norðljarðarhrepps 1930, aðeins
tuttugu og sjö ára að aldri, og sat
þar óslitið til ársins 1982. Þá var
hann oddviti hreppsnefndar á ár-
unum 1950-82, sat í stjórn Jarð-
ræktarfélags Norðfjarðarhrepps
1936-86, var endurskoðandi
kaupfélagsins Fram 1936-86 og
gegndi ýmsum öðrum nefndar-
og trúnaðarstörfum fyrir sveitar-
félag sitt.
Útför Aðalsteins fer fram frá
Norðfjarðarkirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 14.
AÐALS TEINN
JÓNSSON
Með stáli plógsins reist þú þína rún.
Þú ræktaðir þitt land, þín föðurtún.
Til verka þinna viljans máttur knúði
þá vinarhönd, sem ungum gróðri hlúði.
Frá ystu nöf að efstu hlíðarbrún
bjóst óðal hjartans grænu sumarskrúði.
Er vetur kom og blés um bæjarhól,
þá beið þín undir þaki hvíld og skjól.
Þar sást þú móður miðla góðum
bömum,
er moldin hlúði sínum jurtakjörnum,
og garður ykkar gerðist höfuðból,
sem gróðri vafið skein mót sól og
stjömum.
Þú fannst, að það er gæfa lýðs og lands
að ieita guðs og rækta akra hans.
í auðmýkt naust þú anda þeirra laga,
sem öllum vilja skapa góða daga.
I dagsverki og þökk hins þreytta manns
býr þjóðarinnar heill - og ævisaga.
(Davíð Stef.)
Elsku pabbi okkar og fóstri.
Af öllu hjarta þökkum við sam-
fylgd og leiðsögn gegnum árin.
" J-Það er ómetanlegt að hafa fengið
að alast upp í skjóli ykkar
mömmu. Saman byggðuð þið það
umhverfi, heimili kærleika og ör-
yggis, sem hverju barni er svo
nauðsynlegt. Síðustu daga hefur
hugurinn reikað, myndir og minn-
ingar streyma fram, ómetanlegur
fjársjóður sem við munum geyma.
Elsku pabbi, nú þegar þú ert
kominn til mömmu viljum við af al-
hug þakka ykkur báðum það veg-
anesti sem þið gáfuð okkur til að
fara með út í lífið. Lífshlaup ykkar
var ekki einungis okkar fyrirmynd
heldur barnabarnanna líka. Fjöl-
skyldur okkar þakka áralanga ást
og umhyggju.
Hver minning dýrmæt perla að liðnum
lífsins degi
hin ljúfu og góðu kynni af alhug þakka
hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf sem
gleymist eigi
og gæfa var það öllum sem fengu að
kynnast þér.
(Ingibjörg Sig.)
Guð geymi ykkur bæði.
Hulda, Jón Þór og Jakob.
Elsku afi minn.
Eg varð fyrir svolítið sérkenni-
legri lífsreynslu kvöldið sem þú
kvaddir þennan heim, eða u.þ.b.
hálftíma áður. Eg var komin upp í
rúm og var að spjalla við Guð
minn, bað hann um að vernda þig,
taka á móti þér inn í hlýju sína og
birtu. Rétt á þessu augnabliki var
eins og minningabrot þytu fram
hjá eins og ég væri að horfa á
gamla svart/hvíta kvikmynd.
Myndirnar runnu hratt í gegn eins
og einhver hefði ýtt á FF (hratt
áfram) og spólan væri senn á enda.
Ég veit ég var ekki í draumsvefni
og allt í einu sagði ég út í loftið
„vertu sæll afi minn, guð geymi
þig“. Ég rankaði við mér upprétt í
rúminu og sekúndu síðar fékk ég
símtalið að þú hefðir rétt í þessu
verið að kveðja. Þú svo sannarlega
komst og kvaddir mig þó að ég
gæti ekki verið hjá þér fyrir aust-
an.
Æskuminningarnar úr sveitinni
hafa alltaf átt dýrmætan stað í
hjarta mínu og þú og amma voru
þau sem sköpuðu þetta yndislega
GUNNAR
SIGURÐSSON
+ Gunnar Sigurðs-
son, kennari,
fæddist á Auðshaugi
á Barðaströnd 1. júlí
1920. Hann lést á
Hrafnistu í Hafnar-
firði 6. nóvember síð-
astliðinn og fór útför
' hans fram frá Garða-
kirkju 17. nóvember.
Það var Jón Frið-
riksson frá Stóra-Ósi í
Miðfirði, sem hringdi
til mín þriðjudags-
kvöldið 14. nóvember
og tjáði mér að Gunnar
kennari Sigurðsson væri látinn.
Hann fékk hvíldina eftir langa van-
heilsu. Kona hans hét Jóhanna Þor-
valdsdóttir. Hún lést á besta aldri.
Böm áttu þau tvö, Sigurð Atla (lát-
Handrit afmælis- og minningargreina skulu
vera vel frá gengin, vélrituð eða tölvusett.
Sé handrit tölvusett er æskilegt, að diskl-
ingur fylgi útprentuninni. Senda má greinar
til blaðsins í bréfasíma 569 1115, eða á netf-
ang þess (minning@mbl.is). Nauðsynlegt
er, að símanúmer höfundar/sendanda fylgi.
Nánari upplýsingar má lesa á heimasíðum.
I’að eru vinsamleg tilmæli að lengd greina
fari ekki yfir eina örk A-4 miðað við meðal-
línubil og hæfilega línulengd - eða 2.200
-^BIög. Höfundar eru beðnir að hafa skírnar-
nöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum.
inn) og Ragnheiði Mar-
íu.
Æviferill Gunnars
varð 80 ár. Fæddur var
hann á Auðshaugi á
Barðaströnd. Faðir
hans, Sigurður, bóndi á
Auðshaugi, var af hún-
vetnskum ættum, son-
ur Páls alþm., Pálsson-
ar að Dæli í Víðidal.
Sigurður var menntað-
ur vel, stúdent frá
Lærða skólanum og
stundaði nám í læknis-
fræði um hríð, en lauk
eigi námi.
Gunnari var komið til dvalar eftir
ferminguna hjá séra Birni O.
Bjömssyni á Höskuldsstöðum á
Skagaströnd, en hann hafði áður
þjónað Brjánslæk um skeið og verið
sóknarprestur heimilis Gunnars. Sr.
Bjöm var þess mjög fýsandi, að
Gunnar gengi menntaveg og kom
honum til náms í Reykjaskóla í
Hrútafirði, þar sem hann stundaði
nám um tveggja vetra skeið. Lét
Gunnar vel af námi sínu og dvöl þar,
en Jón Sigurðsson var þar skóla-
stjóri frá 1934 til 1937. Á sumrin var
Gunnar hjá prestshjónunum á
Höskuldsstöðum, þeim séra Bimi og
frú Guðríði Vigfúsdóttur. Svo vildi
til, að þessi ágæti kennimaður
fermdi okkur báða, hann á Brjáns-
læk, en mig á Hólanesi á Skaga-
strönd. Nokkuð ræddum við um
prestinn, þann mikla og sérstæða
gáfumann.
Kynni mín af Gunnari em fyrst og
fremst bundin sambýlishúsinu, sem
við bjuggum í um langt skeið, Hjarð-
arhaga 24-32, oft nefnt Kennara-
blokkin. Gunnar var einn af byggj-
endum þessa fjölbýlishúss á árunum
1954 til 1958. Hann varð fljótlega
húsvörður þar og gegndi því starfi í
þrjá áratugi, til 1990. Þá var heilsu
hans tekið mjög að hnigna, og lét
hann þá af þessu starfi. Við starfslok
skrifaði ég þakkarorð til Gunnars í
dagblaðið Tímann. Fór ég þess á leit
við hann, að greinin birtist í Morg-
unblaðinu, en á það gat hann ekki
fallist. Af meðfæddri hlédrægni vildi
hann ekki að grein mín birtist í jafn-
fjöllesnu blaði. Ég fullyrði, að Gunn-
ar leysti húsvarðarstarfið af hrukku-
lausri vandvirkni og samviskusemi.
Nú held ég að mér sé óhætt að setja
þetta í Morgunblaðið.
Gunnar var lengi kennari við fjöl-
mennan skóla í höfuðstaðnum -
Austurbæjarskólann. Þar kenndi
hann mörgum og margir munu
minnast hans sem þar stunduðu
nám. Og ljúfar eru minningar um
þennan hljóðláta og góða dreng. Ég
votta nánustu ættmennum innilega
samúð við fráfall hans.
Auðunn Bragi Sveinsson.
umhverfi til að alast upp í. Ég var
aldrei alveg fyllilega komin í sveit-
ina fyrr en ég var búin að rölta í
fjósið og um hlaðið með hundana
mér við hlið. Þér fannst það alltaf
skrítin byrjun á skólafríunum hjá
mér þegar ég reif mig á lappir fyr-
ir kl. 7 til að taka með þér veðrið
og fara svo að hýsa kýrnar þó að
ég efist ekki um að það gladdi þig
líka. En þetta var mín vítamín-
sprauta og er enn, sveitin, kyrrðin
og dýrin.
Fyrir mér hefur þú einhvern
veginn verið maður án aldurs. Þú
varst orðinn sjötugur þegar ég
fæddist svo ég man þig ekki öðru-
vísi en kannski sem gamlan mann í
þeim skilningi en þú breyttist
aldrei í gegnum árin. Hafðir alltaf
glettnina, styrkinn, stríðnina og
svo þitt óskeikula minni. Ég var
óskaplega stolt af að eiga þig sem
afa. Þú gast allt og það sem meira
var þú mundir allt. Endalaust gat
ég setið og hlustað á sögur þínar
frá fyrri tíma. Engin kynslóð á eft-
ir að upplifa aðrar eins breytingar
hér á landi eins og þín. Þú vannst
eins og berserkur alla þína tíð og
byrjaðir ungur að hjálpa föður þín-
um við bústörfin. Því miður fékst
þú ekki að njóta langrar skóla-
göngu en þar hefðir þú svo sann-
arlega notið þín. Þú varst mikill
bókamaður enda sjálfmenntaður
og last flestar þær bækur sem þú
komst yfir, last blöðin og fylgdist
grannt með fréttum enda fátt að
gerast heima og að heiman sem þú
vissir ekki af. Þessi bókaáhugi
þinn hefur eflaust gengið í erfðir
því við erum svona flest, börnin og
barnabörnin, og gott er að leita í
bókasafnið heima á Ormsstöðum.
Þú reyndir mikið að þroska bók-
menntaáhuga minn og gerðir
óspart grín að reyfurunum mínum
og fannst það ódýr pappír. En al-
veg í þínum anda fannst þér nægi-
legt að ég kynni að meta bækur,
þætti vænt um þær og væri að lesa
eitthvað. Ófáir bóksalarnir hafa
gert góða ferð til þín því þú áttir
erfitt með að segja nei þegar bæk-
ur voru annars vegar. Þó svo þú
blótaðir þeim eftir á og segðir
þetta væri slæm fjárfesting þá var
þér ekki sama hvað yrði um þær.
Það var svo gaman að sjá hvað þú
varst ánægður þegar þú komst inn
í Ormsstaði í haust og sást hvað
var búið að gera við gamla her-
bergið, setja upp bókaskápa og við
mamma búnar að koma öllu vel
fyrir.
Þú varst mér alltaf gífurleg
hvatning enda hafa fáir sem ég
þekki áorkað eins miklu á ævinni
eins og þú. Þú sýndir mikinn
áhuga á öllu því sem ég tók mér
fyrir hendur og fylgdist grannt
með. Þú sást það alltaf fyrir að líf
mitt myndi tengjast mikið pappír
en ekki hárgreiðslu eins og ég var
staðráðin í að læra enda voru
penni og stílabók aldrei langt und-
an. Þegar þið amma komuð suður í
heimsóknir beið ég óþreyjufull eft-
ir að sýna þér vinnubækurnar og
ritgerðirnar mínar. Þín einkunn
var mér meira virði en kennarans
og oft leitaði ég til þín við heim-
ildasöfnun enda ekki minni fróð-
leik að fá þar en á bókasafninu.
Mér finnst merkilegt til þess að
hugsa að þú varst jafngamall og ég
er núna er þú varst kosinn í
hreppsnefnd Norðfjarðarhrepps
og sast þar óslitið í 52 ár! Þar af
varstu oddviti hreppsnefndar frá
1950-1982. Þú varst alla tíð ákaf-
lega sjálfstæður og ekkert var of
erfitt til að takast á við. Þú varst
kominn vel yfir nírætt þegar þú
varst enn að rölta út í verslunina á
Nesbakka en nú á síðustu misser-
um léstu símann duga til að
hringja inn pöntun þó að einhver
kæmi með sendingu til þín. Þrátt
fyrir að þú færir orðið minna út þá
varst þú sjálfur að sinna þínum
málum, hvort heldur var að
hringja í bankann eða láta senda
eftir neftóbaki úr búðinni.
Sökum fjarlægðar gat ég ekki
umgengist ykkur ömmu eins mikið
og ég hefði óskað en einmitt þess
vegna eru þær minningar sem við
áttum enn þá mikilvægari á
stundu sem þessari. Við vorum
dugleg að hringjast á og hann var
fljótur að líða klukkutíminn í góðu
spjalli um allt milli himins og jarð-
ar. Ég þakka sérstaklega fyrir vik-
una sem við áttum saman nú síð-
astliðinn september, hún var mér
ómetanleg. Þú hafðir verið mikið
veikur í sumar og mín árlega sum-
arferð austur frestaðist til hausts-
ins vegna minna veikinda en við
hristum þetta bæði af okkur og þú
svo rækilega að það var sem þú
hefðir yngst upp um nokkur ár.
Ég sé aftur fyrir mér svart/
hvíta kvikmynd og nú er spólan
komin á eðlilegan hraða. Ég finn
ilminn úr eldhúsinu, amma með
svuntuna framan á sér og svei mér
þá ef hún er ekki að baka skonsur.
Þið hafið fundið hvort annað. Þið
bræðurnir hafið allir sameinast í
gamla eldhúsinu og það brakar í
gólfinu þegar gengið er fram hjá
ísskápnum. Ég finn hrjúfa kinn og
neftóbakslykt er ég smelli koss á
kinn þína og býð þig velkominn
heim. Þarna munt þú alltaf vera
ásamt öllum þeim sem á undan þér
voru farnir og þangað mun ég
áfram leita (til) þín.
Ragnhildur Scheving.
Afi minn, Aðalsteinn Jónsson
frá Ormsstöðum er látinn, 97 ára
gamall. Hann kvaddi þetta líf á
sama hátt og hann hafði lifað því -
með reisn og virðingu.
Það skrýtna er, að það sem er
mér efst í huga er ekki sorgin yfir
því að afi minn sé dáinn - heldur
stoltið yfir því að geta sagt: hann
var afi minn. Hann var orðinn
gamall, búinn að lifa vel og lengi
og hafði í nokkurn tíma sagt að
þetta væri nú orðið ágætt. Ekki
það að afi væri orðinn sérstaklega
leiður á lífinu - en það síðasta sem
hann vildi var að enda sem far-
lama og ósjálfbjarga gamalmenni.
Hann var vissulega orðinn gamall
- en það verður seint sagt að hann
hafi verið orðinn farlama. Og þeg-
ar slík manneskja kveður, þá getur
maður ekki annað en dáðst að því
og huggað sig við minningarnar
um mann sem lifði lífinu vel.
Aðalsteinn Jónsson var nefni-
lega töffari - í besta skilningi þess
orðs.
Hann var ekki aðeins hraustur
og vel á sig kominn, heldur bjó
hann einnig yfir andlegum styrk
sem gerði honum kleift að taka
öllu með jafnaðargeði og láta ekki
mótvind á sig fá. Hann var ákaf-
lega vel upplýstur og það var unun
að rökræða við hann - jafnvel þó
við værum stundum á öndverðri
skoðun.
Reyndar var það ekki auðvelt -
að ætla sér að vita betur en maður
sem hefur lifað eitthvert mesta
breytingaskeið sem íslenskt þjóð-
félag hefur gengið í gegnum.
Nei - það ekki sorg sem mér er
efst í huga. Þegar fólk eins og
hann afi minn kveður þennan heim
með reisn eftir langt og farsælt líf,
þá getur maður ekki annað en tek-
ið ofan fyrir því og vonað að sjálf-
ur eigi maður eftir að bera gæfu
til þess að feta á einhvern hátt í
fótspor þess.
Farðu vel afi minn og takk fyrir
allt.
Björn Malmquist.
Hversu þakklát ég ávallt mun vera,
guð okkar aðeins einn veit.
Fyrir það að fá hjá þér að vera,
er líf þitt var komið á lokareit.
Hversu þakklát ég er fyrir öll árin,
allar stundimar sem við saman höfum
eytt.
Það er eitthvað sem ekki einu sinni öll
tárin
geta nokkurn tíman úr huga mér eytt.
Mín minning um þig, hún mun vera,
hversu sterkt ég fann, hvað þú unnir
mér heitt.
Hversu ótal margt þú hafðir til brunns
að bera,
og þá vitund að á þig, ég mig ávallt gat
reitt.
Ég er sannfærð um það, þótt víða væri
leitað,
að slíkur maður eins og þú hvergi
fmnst.
Og þó að jarðlíf þitt nú, sé endað,
þú munt lifa í hjarta mér innst.
María Katrín.