Skírnir - 01.07.1891, Qupperneq 55

Ttsbt sögnr.
55
verjum fyrir sólaruppkomu og gerði þeim óskunda, en fékk þó ekki bann-
að þeim vaðið, enda var hann mjög liðfár. Beið hann nú Þjóðólfs.
Arinbjörn gamli og þeir frændur komu úr Myrkvið og sáu hvað
orðið var, brunnin húsin og gaflaðið eitt eptir, en konur og börn hvergi.
Eirðu þeir engu, og báru þeim Otur æðru- og frýjuorð. Æddu þeir einir af
stað, og fylgdu þeir Otur þeim nauðugir. Vildi hver þeirra hafa mann
fyrir sér, áður hann biði bana, svo Þjóðólfur ætti við færra lið að eiga.
Nú er frá Þjóðólíi að segja, að hann kom að, er þeir Otur höfðu rofið
skjaldborg sína og börðust á miðjum völlunum. Höfðu Eómverjar sveigt
fylkingar sínar að þeim, og utan um þá. Gekk Þjóðólfur i broddi svín-
fylkingar móti þeim, og var i dvergabrynjunni. En er hann vildi byrja
atlöguna, seig yfir hann þungur höfgi og féll hann til jarðar, og var bor-
inn út úr bardaganum. En Þórólfur sterki gekk i stað hans í rananum
svinfylkingarinnar. Börðust menn nú lengi dags, og létu skammt milli
höggva, og var tvísýnt um sigurinn. En Þjóðólfur var lagður i skóginn
og dreymdi þar fagra drauma. Undruðust menn, er þeir fundu ekki sár á
honum; vaknaði hann, er brynjan var af honum tekin. Kvaðst hann hafa
æðrazt og vildi ráða sér bana, en vinna þó fyrst Markamönnum slíkt
gagn, er hann mótti í orustunni. Maður rann eptir honum með hringa-
brynjuna og fór hann í hana. Gokk hann eigi með sjálfum sér og milli
draums og vöku. Rétti hann vinstri hönd sína út i loptið, eins og hann
leiddi einhvern. Talaði við sjálfan sig í hálfum hljóðum: högg þú alla
vega nema á vinstri hönd. Rómverjar rufu fylkingar Markamanna, en
Þjóðólfur óð gegnnm lið þeirra, og hrukku menn hvervetna frá honum.
Eéll hann aptur til jarðar og var fölur sem nár. Hugðu sumir, að hon-
um hefði blætt til ólífís, en aðrir, að Óðinn hefði markað hann geirsoddi.
Veitti örðugt að koma honum undan, því Rómverjar Bóttu fast eptir, til
þess er myrkur datt á, og bjargaði þeim Þjóðólfi. Þótti Markamönnum
nú sýnt, að Æsir sjálfir réðu þessum ófórum.
Þjóðólfur raknaði seint við og strauk um ennið. Hann mælti ekki og
hékk höfuð hans á bringu niður. Menn hans stóðu umhverfis. Skósveinn
kom frá fóstru hans. Þjóðólfur leit upp og til vinstri handar og mælti:
hvað segir dóttir þin? Gættu menu eigi, hvort. hann sagði þín eða mín.
Bað fóstra hans þá koma og setjast í virki það, er hlaðið var í Myrkviði.
Arinbjörn gamli tók við forustu. Kvað hann Þjóðólf feigan, og vildi
Þjóðólfur ekki lifa við alla þessa smán, fyr en Arinbjörn lofaði að skipa
honum þar, er hann mætti vinna Rómverjum sem mest ógagn, áður hann