Skírnir - 01.07.1891, Blaðsíða 58

58
Tvær sögur.
hér liggur brynjan, er þú fórst úr, að brjóst þitt mætti koma nær mínu.
Yiltu bera hana í orrustunni fyrir mína sök?
Hann lét síga brýnnar og mælti: eigi má svo vera. Sagðir þú ekki
illt fylgja henni, en í gær sortnaði mér tvisvar fyrir augum og hneig jeg
til jarðar og dreymdi vonda drauma um dverga og illþýði. Og er jeg var >
með Ylfinguni í Myrkviði, Jiá þótt.i mér ekki vera annað en það sem jeg
hugsaði um. Var mér eitt í hug, að lifa við smán hjá þér og sjá aldrei
Ylfinga optar. Nú er jeg ekki lengur kynskiptingur, heldur Þjóðólfur
mikli, sá liinn sami, er þú unnir forðum.
Bað hún hann vorkenna sér, er hún hafði leynt ókostum brynjunnar
til að bjarga lífi hans. Goðborin kona fékk hana af dverg; lofaði hún að
sofa eina nótt í steini hans í staðinn. Stakk hún honum svefnþorn um
nóttina og fór burt með brynjuna um morguninn. En dvergurinn kallaði
eptir henni áhrínsorð. Skyldi ekkert fá grandað lífi þess manns, er í henni
væri, í bardaga, en æðru- og smánarorð skyldi hann bera úr orrustunni.
Þetta sagði valkyrjan í ljóðum, en síðan mælti hún:
Þú verður borinn banaspjótum, en jeg ber harm minn ein. Eru slíkt
mikil ósköp, að eigi má eitt yfir oss ganga. 111 sendiug var brynjan,
dvergsnauturinn, og má eigi sköpuðu skeika.
Þjóðólfur gekk í virkið til manna sinna í dögun. Stóðu þeir albúnir
til bardaga. Tók hann vopn ívars Ylfings og fylkti liði sínu í 3 staði.
Bað hann suma þeirra bíða, til þess er flótta brysti í lið Römverja, því
enginn rómverskur maður má vera á lífi ótekinn i kveld. Þykist jeg eigi
forspár, en því er ekki að leyna, að ekki kem jeg aptur í fólkorrustu fyr
en í ragnarök. Má vera að jeg vinni dagsverk nokkurt, því eigi dey jeg
fyr en í lok bardagans, og verum kátir. Skipaði hann nú fyrir, hverjir
koma skyldu í opna skjöldu Rómverjum, en fóstra hans sagði fyrir, hversu
Blökkva skyldi eld í Ylfingahöll, ef Rómverjar kveiktu í henni. Arinbjörn
gamli mælti: er eigi svo, Þjóðólfur, að þú sórst goðunum eið, að bera hvorki
hjálm né skjöld í þessum ófriði. Yiltu nú valda oss goðagremi? Þjóðólfur
svaraði: eigi em eg þræll goðanna og er löng saga til þess, en ef vér för-
nm báðir sömn leið í kveld, mun eg þó segja þér hana og svo goðunum, 1
ef þau eru yglibrýn, og mun þá allt vel fara. Þjóðólfur kvaddi fóstru sína
og grét hún, er þau skildust í rjóðrinu.
Þjóðólfur sveigði fylkingararma sína að rómverskri sveit, er njósnaði
í Myrkvið og lét skammt höggva á milli. Skipti engum togum, áður
Rómverjasveitin lá í valnum. Þurfti þar engi maður um sár að binda.