Skírnir - 01.07.1891, Síða 59

Tvær sögur.
69
Þjóðólfur mælti: ðmýkra er að búa undir sverðseggjum vorum en við bijóst
kvenna. Hlægir jiað mig, að Rómverjar rekkja ekki með konum vorum í
nðtt. Þjóðólfur kvað:
Mál er að vega;
vakinn er úlfur;
rjóðum randir;
berum banaorð
af brögnum jiessum;
leikum hildarleik,
svo að engi halur
aptur hverfl.
Tókst nú meginorrustan. Stóð Þjóðólfur hvarvetna að baki, er hans
þurfti mest við, en gekk lítt fram í höggorrustuna. Lét hann liö koma
jieim í opna skjöldu Hómverjum og sótti svo hart að þeim, að menn
hans stungu marganmanntilbana með langspjótum Rómverja sjálfra. Létu
Rómverjar undan síga, og þó hægt, og virkið gæta sín, er þeir höfðu reist
umhverfis Ylfingahöll.
Arinbjörn gamli vildi hefna Oturs og vinna sem mest. Óð hann einn
inn í fylkingar Rómverja, fleygði burt skildi sínum og hjó stór högg, til
þess er sverð hans brotnaði. Tók hann þá exi sína og gáði eigi annars
en hann væri að fella tré í skógi. Bn þó Rómverjum þætti illt að eiga
náttból undir exi hans, þá stóðu vopn á honum þétt sem skæðadrífa, og
hné hann örendur upp við virkisgarðinn.
Þjóðólfur kom að í því bili með sveit manna og mælti: illa er farið,
er þú vildir eigi bíða mín, félagi, og er ærið enn að vinna í dag. Varð
nú hlé á bardaganum. Biðu Markamenn liðsins, er eptir varð í Myrkviði,
en Rómverjar bjuggust fyrir í virkinu sem bezt þeir máttu.
Þessi hríð er kölluð Dagshrið og er þetta um kveðið:
Það var i óttu,
er menn sóttu
ramma rómu,
Rómverjar kvómu,
stáli klæddir
og gulli gæddir;
smaug fleinn floginn,
þá var friður loginn.
Æðir Óðins veður,
en örnu seður
mögur Myrkviðar;
munu Þjóðólfsliðar
bera banaorð
á blóðgri storð
af vöskum verum
og völskum herum.
Skaut nú hvorrtveggi herinn með bogum og slöngvum, til þess er liðið
Markamanna kom út úr skóginum. Sáu Rómverjar þá, að hér voru tveir