Skírnir - 01.12.1916, Qupperneq 43

• Skirnir]
Dúna Kvaran.
379
Einn morgun síðast í júní sat Dúna Kvaran i garði
sínum að Bólstað og var að lesa nýjasta rit Romain Rol-
land’s, Jean-Christophe, sem húu hafði fengið fám dögum
áður í sumargjöf frá einni vinkonu sinni í París, franskri
stúlku, sem hafði heyrt hana minnast á íslenzka siðinn,
að fagna vori með gjöfum. Hún sat og var að lesa í
fjórða bindinu, um Antoinette, þegar hún heyrði skyndi-
lega liófadyn, sem bar að gerðinu. Hún hélt áfram að
lesa og leit ekki upp, fyr en riddarinn kom fyrir hliðið,
með hestinn í taumi. Þegar Dúna sá; hver hann var,
lagði hún frá sér bókina og gekk á móti honum.
»Hvað það er vænt af yður að koma og heilsa upp
á okkui', herra Laxdal«, ávarpaði hún hann. »Eruð þér
kominn til að taka héðan landslags myndir?«
»Nei, ég er kominn til að veiða lax«, svaraði málar-
inn — og nú tók hún eftir stönginni, sem hann hafði á
bakinu. »Hafið þér gleymt, ungfrú Kvaran, að þér lof-
uðuð að sýna mér helztu flugu-hyljina í ánni?«
»Mér þykir leitt, ef ég hefi gert það«, anzaði Dúna
Kvaran, með örlítinn snert af hæðni í brosinu. »Af öll-
um mínum unaðsemdum held ég, að laxveiði sé ríkust, —
einkanlega í nýrri á. En hálf ánægjan felst í því, að af-
hjúpa leyndardóma vatnsins Einn nýr og aðlaðandi hyl-
ur fær mér meiri unaðar, er ég viss, heldur en iðrun eins
syndara fær englunum á himnum«, hló stúlkan í hálf-
gerðum galsa, sem hún hafði teygað að sér með vorsin3
megnu morgunangan.
»Auðvitað eruð þér ekki bundin við loforð yðar«,
sagði málarinn, hálf-móðgaður, hálf-kurteis.
»Auðvitað er ég það«, sagði Dúna Kvaran, »je suis
prcte«.
Málarinn rétti henni höndina.
»Eg ætla að fara að heilsa upp á skyldfólk mitt í
næsta dal. Ég kem aftur á morgun«.
Hann steig á bak.
»Sælar, ungfrú Kvaran«.
»Sælir«, sagði hún og veifaði hendinni.