Skírnir - 01.12.1916, Síða 45

'Skirnir]
Dúna Kvaran.
381
Hún reið fram í dalbotn og sté af baki hjá fossinum.
Þar stóð hún um stund og blíndi inn í þyrlandi dans af
glæfralegum stælingum á silfri og perlum. En brátt dró
annað að sér athygli hennar: dalurinn fyrir neðan með
mjóa ána líkt og sláandi kristallsæð, smá og friðsamleg
bóndabýlin á víð og dreif, dvergsmátt bændafólkið á eng-
inu, hjarðir á beit, blómskrúðið um alt. Hún opnaði
faðminn móti dalnum, allur heimurinn fanst henni eins og
stóreflis höggmynd, þar sem hún sjálf væri líkneskið,
■en allir aðrir hlutir væri grópmyndir á hennar volduga
fótstalli. Hún vildi njóta þessarar pentiiegu sjónar alla
leið heim. Hún vissi af fjárgötu sem lá fram með fjall-
inu, hátt uppi í hlíð. Þessa leið kaus hún. Hún steig á
Þak og reið af stað. Öngvegið gekk hærra og hærra upp
á við unz það að lokum bar að kleif sem varð að djúpu
gjögri neðan til.
Dúna Kvaran hljóp af baki og lét klárinn kasta mæð-
inni áður en hún riði niður eftir. Augnaráð hennar stað-
næmdist við tvær stóreflis hvannir í miðju þverhnípinu,
sem hún starði á langa hríð. Hún gat ekki haft augun
af þessum feikna jurtum sem uxu út úr gróðurlausu berg-
inu, með afar-digrum stönglum, smaragðsgrænum. Það var
kynlegt að sjá þessar jurtir hér. Það var kynlegra að
hugsa sér þær fluttar. Þær gerðu umhverfið lifandi.
Bergið dró andann gegnum þessar hvannir.
Þegar Dúna loksins leit upp, kom hún auga á mann
sem hafði komið ofan fjallið og reið niður kleifina. Hún
þekti þar dr. Ingvar Espólín.
Doktorinn sté af baki um leið og Dúna stóð upp.
»Þér hér, Dúna Kvaran, á þessum eyðilegu stöðvum!«
»Eg hefi fundið dásamlegustu hvannir sem eg hefi séð
á æfinni. Lítið þér á, þarna niðri!«
»Er það ekki undarlegt!« sagði hinn ungi maður og
settist niður.
Dúna stóð sem áður.
»Eg þarf að lofa klárnum að blása«, sagði læknirinn.
Dúna sagði ekki neitt.