Skírnir - 01.12.1916, Qupperneq 50

,‘j86 Dúna Kvaran. [Skirnir
Dúna Kvaran virtist ekki lieyra bæn lians. Hún.'
starði niður í gjögrið, og raældi fjarlægðina með augunum.
Alt í einu spratt hún upp og kallaði:
»Reynið að halda yður uppi eins lengi og unt er!«
Hún þaut af stað, spretti af hestinum sínum, tók
áklæðið sitt, flaug niður með gilinu og komst inn í það'
að neðanverðu. Hún reiknaði út blettinn, þar sem mað-
urinn mundi falla og tók í óðaönn að reyta upp mosa og
gras, sem hún bar í áklæðinu í eina hrúgu. Hún hafði á
fám augnablikum tínt allan mosa, sem var að fá þar f
kring. Nú stóð hún og jafnaði hann. Hún tók sér ekki.
tíma til að líta upp, hún kallaði bara:
»Getið þér haldið dálítið enn?«
»Ég hugsa það fari nú að síga á seinni hlutann»r
var svarað að ofan.
Dúna Kvaran tók áklæðið sitt og reiðfötin og lagði
þau efst á mosabinginn. í sömu svipan kom önnur
hvönnin niður. Hún leit upp, og köldum svita sló um
hana, hún sá að jurtin, sem eftir var, lét meira og meira
undan þunga mannsins. Hún horfði yfir beðinn, sem hún
hafði búið honum og fann hann mundi naumlega bjarga
lífi hans.
Hún hikaði eitt augnablik, svo kallaði hún upp til hans::
»Þegar þér verðið að sleppa, þá horfið niður, og gætið
þess þér fallið á bynginn, sem ég hefi búið til, og núr
verið svo vænn — lokiö augunum litla stund«.
Hún tók til að afklæðast, og lagði hvert fatið á fæt-
ur öðru ofan á binginn. Innan fárra augnablika stóð
hún alveg nakin. Hún sparaði ekkert. Hún gekk til fá-
ein köld skref, rakti hárið tir fléttunni og tók sér sætr
bak við það á litlum mosavöxnum steini.
Hvönnin í berginu var að slitna upp, og maðurinn
leit við. Sýn brá fyrir augu hans, feigðarsýn brá fyrir
augu hans. Hann sá lækkandi sólina lýsa upp kvenlíkan
úr marmara og gulli. Þá — á einu mjög löngu augna-
bliki rann upp fyrir honum veruleikinn. Hann hló og
grét í sama svip, eins og sá, sem hefir verið snortinn a£