Skírnir - 01.12.1916, Blaðsíða 51

Skirnir]
Dúna Kvaran.
387
hendi guðs. Hann þrýsti vörum sínum að klettinum, sem
hann var að skilja við og, með spyrjandi umli, sem steig
eins og flögrandi reykur upp af brennandi hjarta hans,
hvislaði og hvíslaði hann af nýju: »Hvernig gat hún gert
það, hvernig gat hún gert það?« ....
Hann lét fallast niður á beðinn, sem hún hafði búið
honum.
Hann lá ósjálfrátt kyr allra fyrsta og sárasta augna-
blikið, og naut kvala sinna. Þá reyndi hann að standa
upp og rétta henni klæðin, en gat ekki fyrir sársauka.
Hann kastaði til hennar fötunum og lagðist svo niður aftur.
Báðir fótleggir hans voru brotnir — en lífi hans yar
bjargað.
Dúna Kvaran stóð full-klædd fyrir framan hann og
spurði hvernig honum liði.
Hann gerði ekki nema brosa.
»Þér getið ekki staðið upp?« spurði hún.
»Ekki enn«.
»Elg ætla að ríða af stað og sjá um, að þér verðið1
fluttur heim«.
»Eg þakka yður«.
Dúna Kvaran breiddi yfir hann reiðfötin sín og söð-
ulklæðið, og reið heim.
Næsta kvöld lá dr. Ingvar Espólín í rúmi sinu í litla
tigla-húsinu og kinkaði brosandi kolli til starfsbróður síns,
læknis úr næsta héraði, sem móðir hans fylgdi til dyra.
Þegar hún kom inn aftur, settist hún niður við glugg-
ann og tók af nýju upp sauma sína.
»Þú fær að halda á þolinmæðinni, drengurinn minn.
Þú verður að liggja lengi í rúminu«.
»Mestalt sumarið, hugsa ég, mamma«, svaraði hinn
ungi maður með rósemi.
»Þú ættir ekki að halda þennan hest, Ingvar, hanm
getur hnotið með þig öðru sinni«.
»Já, ég er að hugsa um að farga honum«.
25*