Ný félagsrit - 01.01.1870, Síða 194

194
Hæstarréttardóniar.
lawli ofangreintlar rekafjörur liggja, ætti vogrekin, sara-
kvæmt því, er segir í opnu bréfi frá 2. April 1853, eit
uppbobsráfcandi felldi þann úrskurö, ab þessi inótmæli ekki
gæti komií) til greina, og fúr uppbobif) á vogrekunum því
frant sama dag.
þessum úrskurbi og uppboBsgjörb þeirri, sem á hon-
um var bygf), hefir áfrýjandinn Jún Ingimundarson áfrýjaf)
til ómerkíngar, ógildíngar ef)a breytíngar, og þar af) auki
kralizt, af) honum sem jarfeeiganda dæmist eignarréttur til
allra vogreka, sem eptirleibis beri upp á rekafjörur fyrir
Odda Iandi, sem í þeim áfrýjaba úrskurði eru tilgreindar,
og loks hefir hann gjört þá réttarkröfu, aB honum verBi
dæntdur málskostnaBur meB 40 rd. Hinn skipaBi máls-
færslumaBur hins stefnda hefir þar á móti krafint, aB sá
áfrýjaBi uppboBs-úrskur&ur verBi staBfestur, og hlutaB-
eiganda umboBssjó&i dæmt hæfilegt endurgjald fyrir þann
af málinu fyrir sjóBinn leidda kostnaB, og ser veitt sanrt-
gjörn málsfærslulaun.
þaB má eptir málsfærslunni álíta sannaB og viBur-
kennt, a& fjörur þær, sem vogrekin, er hér ræ&ir um,
báru uppá, liggi fyrir Odda jarBar landi, og áfrýjandinn
hefir upplýst, hvernig rekinn sé undir kominn, a& hann
nefnilega hafi legiB undir jarBir klaustursins þar eystra,
sem hann tilgreinir me& nafni, og a& þykkvabæjar klaustur
eigi þar a& eins ítaksreka, en ekki land. SömuleiBis er
þa& vi&urkennt af málspörtunum, a& vogrekin, sem þrætau
er um, eigi hafi veriB af þeirri tegund, sem opiB bréf
frá 4. Mai 1778 1. gr. áskilur konúngi, heldur af því
tægi, sem 2. og 3. gr. í té&u lagabo&i talar um, og þrætu-
efniB er hér því einúngis þaB, hvort vogrek þau, sem 2.
og 3. gr. í því tilgreinda lagabo&i talar um, sé, eins og
áfrýjandinn ætlar, þegar þau bera uppá ítaksfjöru, tekin,