Ársrit presta í Þórsnesþingi - 01.01.1847, Blaðsíða 41

41
kjálka landsins. 5ar sein eg til jiekki hér nærlend-
is, er flestum svo varið, að, þó jþá fýsi eitthvað að
lesa, vilja {>eir eingutil kosta; þeirfá bækur að láni,
en kaupa næstum því einga bók. Eg v il segja {)ér
dæmi af bónda hér í nágrenninu; liann átti son, sem
var hvikull og óstýrilátur og tregur til að læra að
lesa. Eg fann, að pillturinn var {)ó gáfaður, og ráð-
lagði föðúr hans að kaupa smáritlínga nokkra, er eg
tiltók. 5ó faðirinn sæti á sjálfs síns eign og bún-
aðist vel, sagðist hann {>ó ekki geta keypt þessi
rit vegna efnaleysis; tók eg {>á uppá, að gefapillt-
inum skemtijega smáritlínga og batt hann við borð
meö [>ví, að ef hann lærði að lesa á smáritum [>ess-
um og mindi efni Jieirra, skyldi hann fá bókar-
korn að ári, sem héti „jólagjöf“, og ef allt færi að
óskum, stærri bók [>egar framliði stundir, sem liéti'
„nýársgjöf“. með ritreglum og skrifuðu stafroíi apt-
antil; sagði eg lionum, að maður nokkurr utan
lands, sem væri barnavinur, hefði lieitið að gefa
út bækur þessar, ef hann frétti, að börnin á Is-
landi væru námfús. Báðar [>essar bækur komu út
— einliverjar liinar hentugustu og gyrnilegustu bæk •
ur handa börnum — en sárfáir vildu kaupa (>ær liér
um pláts. Eg efndi orð mín við pilltinn, oggafhon-
um fyrst „jólagjöfina“; þá mun faðir lians hafa
hugsað: æ hyggur gjöf til gjalda; því hann sagði við
mig: [>að er ofdýrt fyrir okkur, fátæklíngana, að
kaupa bækur þessar! eg sagði honuin, að eg hefði
ekki ætlast til borgunar fyrir þær, heldur einúngis
gefið syni hans þær í jþví skyni, að örfa hjá honum
námfýsi. Jað er nú að sönnu satt, svaraði bóndi,
en víð höfum nógar gamlar bækur. En ætlanin
brást mér þó ekki, og pillturinn er nú prýöilega les-
andi og skrifandi.
Lengi hefur mönnum {>ótt vænt um rímur,